Kleine rakkers (en een paar grote)

Goudhaantje

Met enige regelmaat fotografeer ik op een oude begraafplaats vlakbij mijn werk.

Even een uurtje of 2 rondwandelen en kijken of er iets bijzonders voor de lens wil komen.

Het voordeel van zo'n oude begraafplaats is, is dat er een grote verscheidenheid aan

bloemen, struiken, planten en bomen is.

Dit trekt heel veel verschillende soorten vogels aan, want er is altijd wel wat te eten en

er zijn genoeg mogelijkheden om te schuilen en te broeden.

Het stikt er van de zangvogeltjes en de herfst/winter is het seizoen om ze te fotograferen.

Pimpelmees

Staartmees

Omdat de kleine zangvogeltjes zo druk bezig zijn met het vinden van voedsel, blijven ze vaak

net even iets langer op 1 plek zitten, dan in het voorjaar/zomer.

Omdat ik niet zo'n snelle, lichtsterke lens heb, ben ik volledig afhankelijk van die extra seconden.

Het nadeel van de herfst/winter is dat je vaak net even te weinig licht hebt en

ook dan moet ik al snel vluchten in een hogere ISO.

Als de zon vandaag ook al weer vroeg verdwijnt, kan ik met 1600 iso toch nog

net deze roodborst fotograferen.

Roodborst

Door zo'n hoge iso mis je toch net de extra beetje scherpte en ontstaat wat extra ruis.

Maar voordat het zo ver is, schijnt het zonnetje vandaag af en toe uitbundig.

Voor het fotograferen van kleine, snelle vogeltjes is dat extra zonlicht hard nodig.

Als ze dan ook nog even 2 a 3 seconden blijven zitten, is het alleen een kwestie van ze vinden.

De goudhaantjes zitten vaak, druk piepend, in naaldbomen of heesters.

Hier had ik het geluk dat er eentje een tussenlanding maakte.

Goudhaantje

En het is helemaal lekker als er één vlak voor je neus even stilhangt.

Het is nog leuker, als je een goudhaantje verwacht en

er een vuurgoudhaantje opduikt.

Met mooi weer laat ook een andere kleine rakker zich uitbundig horen.

Winterkoninkje

Ik moest direct aan de foto's van Anne Geddes denken bij dit plaatje.

Nu de bomen wat kaler zijn, vallen de boomkruipers ook iets meer op.

Boomkruiper 

Net als de boomklevers.

Als je op een begraafplaats loopt, dan vallen bepaalde grafstenen op.

Op het einde van mijn rondje kom ik altijd langs een prachtige eenvoudige grafsteen.

Hier ligt Bobby Haarms.

Bobby Haarms was de keiharde hulptrainer van Ajax en beroemd om het terugbrengen

van geblesseerde spelers.

Een vast onderdeel van de hersteltrainingen was het houten bankje.

Doorstond een geblesseerde speler een training van Haarms, dan kon hij ook weer spelen.

Behalve kleine, snelle vogeltjes, zie ik ook genoeg grotere.

Zoals:

Deze Ekster

en deze Vlaamse Gaai.

Maar ook:

Merels

Dit is een jong mannetje. Te herkennen aan de lichtbruine snavel, waar het geel doorheen

probeert te breken en het lichtzwarte verendek.

en wintergasten zoals de Kramsvogel.

Maar behalve vogels en kleine zoogdieren, is dit gebied een paradijs voor paddenstoelen.

De meeste zijn inmiddels verdwenen.

Maar soms zie je er nog eentje, hoog in de boom.

Tot de volgende keer,

René

De Pestvogel

Pestvogels

In een woonwijk in Amstelveen (lekker dichtbij) is dit jaar wederom

een grote groep pestvogels neergestreken.

Twee jaar terug zat er ook een groep op hemelsbreed 5 km afstand.

Helaas heb ik toen niet zulke mooie foto's kunnen maken en nu mag ik in de herkansing.

De meeste pestvogelsfoto's die je ziet, zijn van een vogel met een besje of gewoon in een bessenstruik.

Zoals dit:

Foto van januari 2011.

Prachtig natuurlijk,  maar ik wil graag iets anders.

De wijk in Amstelveen staat helemaal op z'n kop.

Was ik in 2010/2011 nog 1 van de weinigen die interesse had in de pestvogels,

nu zijn het tientallen mensen.

Natuurfotografie zit echt in de lift.

Zo'n 40 mensen met grote lenzen, geluidsapparatuur en filmcamera's lopen kriskras door de wijk.

De groep pestvogels bestaat uit ongeveer 30 vogels en ze hebben zich in twee

kleinere groepen opgesplitst.

Er is sprake van een hecht groepsverband, want als er eentje wegvliegt, gaat de rest er achteraan.

De groepjes blijven in de boom zitten, totdat er 1 honger krijgt en de bessenstruiken invliegt.

Maar dan zie je direct het nadeel van grote groepen fotografen.

Hoewel iedereen redelijk rustig aandoet, raken de pestvogels toch iedere keer weer verstoord.

Snel vliegen ze weer een boom in op een andere plek en de hele horde fotografen gaat er achteraan.

Het lijkt wel een beetje op de wildbaan tijdens de edelhertenbronst;-)

De topplaten die ik in gedachten had, kan ik wel vergeten.

Dit gaat hem niet worden vandaag.

Maar als groepen dicht op elkaar zitten ontstaat er wel eens ruzie.

Kuifjes worden opgezet en

dan maar bekvechten.

Er komen inmiddels ook steeds meer buurtbewoners langswandelen, want al

die mensen met die lange lenzen maken erg nieuwsgierig.

Leuk is het dan als de buurtbewoners met hun compactcamera's ook foto's gaan maken,

als ze doorhebben dat er echt iets bijzonders te zien is in hun wijk.

Er wordt zelfs koffie uitgedeeld en iedereen is vriendelijk.

Ik ben benieuwd hoe dat is over een week, als ze al die fotografen spugzat zijn;-)

Dan gebeurt waar ik op gehoopt heb. De pestvogels vliegen op en i.p.v. dat ze een rondje maken,

vliegen ze echt de wijk uit.

Nu heb ik het voordeel dat ik op de fiets ben en ik ga er direct achteraan.

Eerst landen ze nog op een plekje dichtbij de wijk, dat ook voor anderen

 makkelijk te voet te bereiken is.

Maar als ze door de drukte weer opvliegen, is het voor de wandelaars niet meer te belopen.

Ik hoef maar 200 meter te fietsen en ik ben helemaal alleen met zo'n 30 pestvogels.

Ik heb geen idee wat ze eten bij deze bomen, maar het is een drukte van belang.

Zijn het knopjes, blaadjes of kleine insekten? Geen idee.

Het leuke is dat de mensen uit deze rijtjeshuizen ook nieuwsgierig naar buiten komen en

vragen wat ik aan het doen ben.

Ik wijs ze de pestvogels aan en vertel dat het best wel bijzonder is dat ze bij

hun voor de deur zitten. Als ze horen dat ze uit het hele hoge noorden komen

en dat ze waarschijnlijk nog nooit mensen gezien hebben, neemt de interesse verder toe.

Camera's worden gauw opgehaald en andere buren worden gewaarschuwd.

Het is grappig dat je van bijna iedereen hoort, is dat ze denken dat het spreeuwen zijn.

Maar als ze eenmaal goed kijken, zien ze hoe mooi ze zijn.

Dan geeft 1 van de vogels het startsein om weer van plek te verwisselen.

De hele groep gaat weer richting de vaste plek en zullen daarmee de andere wachtende

fotografen weer tevreden stellen.

Ik kijk even snel op het schermpje van mijn camera en zie dat ik er niet achteraan hoef te fietsen.

Hopelijk trekken ze volgende week naar de plek van 2 jaar terug, want daar

staan wel hele mooie bessenstruiken.

Tot de volgende keer,

René

De Ransuil

Ransuil

Dit blog had ook "een rondje langs de velden" kunnen heten.

Afgelopen zondag ben ik even langs verschillende, voor mij, bekende plekjes gereden.

Op 1 van die plekken bevindt zich in de herfst een grote groep ransuilen.

Deze keer tel ik er 12, maar vorig jaar heb ik er zelfs meer dan 20 geteld.

Het mooie van deze plek is, is dat het middenin een woonwijk is.

De vrouw die tegenover de roestplek woont, vraagt aan mij wat ik sta te fotograferen.

Ik kijk haar een beetje meewarig aan, maar zie dat ze bloedserieus is.

 "Ik fotografeer de ransuilen, maar helaas is het erg grijs weer".

"Uilen?": vraagt ze. "Zitten hier uilen?"

Nou zitten die vogels er al jaren in de herfst en dan zelfs bijna onder haar slaapkamerraam.

Nou ja, ik wijs ze dus maar aan en ze is echt stomverbaasd.

Vorig jaar heb ik ze op dezelfde plek gefotografeerd, maar toen zat er bijna geen blad meer aan de bomen.

Nu zijn ze iets lastiger te fotograferen, maar de plaatjes zijn wel iets mooier zo.

Deze uilen trekken zich niets aan van een camera.

Blaffende honden worden minachtend met de ogen gevolgd.

Het kan ze allemaal niets schelen.

Het leuke is , dat de uilen toch flink verschillen qua uiterlijk.

De kleur, vorm, kopveertjes en dergelijke zijn bij iedere vogel anders.

Jammer genoeg ben ik net te laat, als een ransuil weggejaagd wordt door een paar kauwen.

Daar had ik nou net niet op gerekend en baal dat ik geen vliegende ransuil op de foto heb.

Niet alleen de ransuilen zijn komen ieder jaar op dezelfde plek terug.

Ook de waterral komt iedere herfst/winter op exact dezelfde locatie terug.

En met een beetje geluk komt de ijsvogel ook weer terug op de locatie waar ze zich afgelopen

jaar niet meer lieten zien.

De ijsvogelwand was verzakt en wordt nu weer opgeknapt.

De zitplaatsen op de eerste rang zijn in ieder geval al klaar!

De eekhoorn is bezig met het begraven van nootjes.

Maar af en toe haalt hij er toch maar weer eentje naar boven.

Feestmaal voor de merel.

Turkse tortel

En zo krijg ik er steeds meer plekjes bij die in bepaalde maanden erg aantrekkelijk zijn

voor sommige diersoorten.

Maar kom je een paar weken te vroeg of te laat, dan zie je geen kip.

Een goede voorbereiding is echt het halve werk.

Tot de volgende keer,

René