Project Sperwer Deel 3 The Final Chapter

Uitgevlogen jonge Sperwer

Dit laatste deel van project sperwer bestrijkt een periode van een hele week.

Dit zijn opnames van het nest vlakbij mijn huis in Amsterdam Noord.

Het andere nest heb ik helaas niet meer kunnen bezoeken.

Te vaak te slechte weersomstandigheden voor mijn camera en lens of ik had

gewoon geen tijd om een bezoek te brengen aan het torenkamertje.

Vorige week zondag, 30-06-2013, vervalt een afspraak en krijg ik de gelegenheid om 

een paar uurtjes bij het sperwernest door te brengen.

Als ik aankom, ben ik verrast met wat ik zie.

Geen witte pluizenbolletjes meer, maar twee jongen vogels die al op echte sperwers lijken.

Wel is er duidelijk verschil tussen de twee jongen.

De oudste staat constant op het nest en doet al af toe wat vliegoefeningen.

Terwijl de jongste constant in het nest blijft liggen.

Toevallig komt moeder net aanvliegen terwijl ik een foto van het oudste jong neem.

Tsja, met 1/80ste krijg je nou niet bepaald alles lekker scherp ;-)

Je zou verwachten, dat de kinderen te eten gaan krijgen, maar moeders gaat eerst

zelf lekker zitten smikkelen.  Vooral de oudste kijkt hongerig toe.

Maar in plaats van dat de moeder de kinderen te eten geeft, vertrekt ze met

het restant van de prooi in haar klauwen.

En de twee jongen blijven stomverbaasd op het nest zitten.

Je ziet ze bijna denken: "Wat gebeurt ons nou?"

Ik blijf nog even zitten, maar er gebeurt helemaal niets meer.

Het oudste jong staat een beetje te staan en de jongste ligt een beetje te liggen.

Ik besluit om eens een bezoekje te brengen aan een buizerdnest in de buurt en daarover

ging mijn vorige blog.

Nadat ik daar wat foto's gemaakt heb, besluit ik om nog eventjes langs de sperwers te gaan.

Ik ben net geïnstalleerd onder mijn camouflagekleedje als moeder weer

aan komt vliegen met een prooi.

Nu krijgen de kinderen wel te eten.

Ik had verwacht dat de jongen zelf zouden gaan eten, maar de moeder voert de jongen nog steeds.

Als het grootste gedeelte opgegeten is, vertrekt de moeder weer.

Anders wordt het zo druk op dat nest en de kleintjes hoeven niet echt meer beschermd te worden.

De laatste restjes worden door de twee stofzuigertjes opgeruimd.

Deel 2 van de serie is 6 dagen later gemaakt op zaterdag 6-07-2013.

Als ik aankom bij het nest, blijkt dat er nog maar 1 jong aanwezig is.

Het kleinste jong van 6 dagen eerder, is nu al bijna klaar om uit te vliegen.

Links en rechts zie ik nog wel wat donsveertjes, maar die zullen snel verdwijnen.

Het is wel een vreemd gezicht. Vanaf 11 juni heb ik aldoor twee vogels gevolgd en

nu staat er nog maar één en weet ik dat mijn avontuur bijna ten einde is.

Ineens zie ik het vrouwtje. Al die tijd dat ik hier voederbeurten zag,

kwam het vrouwtje op het nest met een prooi en begon de jongen te voeren.

Maar nu wordt van deze routine afgeweken.

Het vrouwtje gooit de prooi op het nest en vertrekt direct.

Ik denk dat het jong de prooi wil beschermen tegen rovers, zoals eksters en kraaien,

want hij gaat met de vleugels gespreid, over de prooi heen liggen.

Het afscheuren van stukjes vlees gaat zo te zien niet van harte.

De moeder, die waarschijnlijk dicht in de buurt was gebleven, heeft dat ook opgemerkt.

Ineens staat ze weer op het nest.

Ook nu gaat het niet zoals het moet en gaat de moeder toch maar weer voeren.

Ik heb tijdens de weken dat ik de twee nesten heb gevolgd heel heel heel veel foto's

weg moeten gooien omdat ze teveel bewogen waren. Gewoon een kwestie van te lange sluitertijden,

omdat de nesten teveel verscholen liggen tussen de bomen.

Van zo'n 10 procent van al die foto's vond ik het eeuwig zonde omdat er

prachtige actiemomenten op stonden.

Maar eigenlijk is de teleurstelling van onderstaande foto het grootst, dat

die niet optimaal scherp is.

Deze foto symboliseert de meedogenloze jager, die de sperwer eigenlijk is,

hoe schattig ze er ook uitzien met hun donsveertjes.

Duidelijk is een jonge pimpelmees te zien, die aan zijn kop wordt opgetild, terwijl

de jonge sperwer verlekkerd naar zijn avondeten staat te kijken.

Uiteraard is het kleine pimpelmeesje hier al dood.

Maar wat had ik bij deze foto graag alle drie de vogels scherp in beeld gehad.

Ik heb een hoop prooien langs zien komen in de hele periode, maar dit was

de eerste die voor mij herkenbaar in beeld kwam.

Naar mijn idee wordt het jong nu wel geleerd hoe het bepaalde dingen moet doen om te kunnen eten.

Na deze voederbeurt verdwijnt moeder weer en hupt de jonge sperwer

weer onbeholpen van links naar rechts in het nest.

De jonge sperwer ziet er wel uit of hij snel zal uitvliegen, maar de bewegingen van 

de jonge vogel lijken het tegendeel te beweren. Alles gaat zo onbeholpen en stuntelig,

dat ik denk dat het zomaar nog een paar dagen zou kunnen duren.

Terwijl ik even de laatste foto's check op mijn display, zie ik van onder mijn

camouflagekleedje uit mijn ooghoek een vogel wegvliegen van het nest.

Huh??? Het zal toch niet net gebeurt zijn?

Net dat ik even niet oplet en de laatste vogel is gevlogen?

Ik kijk naar het nest, dat er nu verlaten bij ligt.

Ik heb hier de afgelopen 6 a 7 weken zo'n plezier gehad met het observeren en

fotograferen van alles wat er gebeurde op het nest en van het één op het 

andere moment is het gewoon voorbij.

Ach, het was een fantastische periode.

Als ik 's avonds de foto's even vluchtig bekijk, zie ik iets vreemds op de laatste twee foto's

Zie ik daar nou een oog en een stukje staart?

Ja hoor. Het tweede jong ligt gewoon diep in het nest!

Dan moet het oudste jong dus even snel het nest bezocht hebben en heb ik die dus

weg zien vliegen. Yes!! Dan heb ik nog een extra kans!

Dus vandaag, zondag 7-07-2013,  kan ik misschien nog even genieten van de sperwers.

Als ik bij het nest aankom, zie ik direct dat er geen vogel meer op het nest staat.

Toch maak ik voor de zekerheid een foto en bekijk deze goed.

Maar het plaatje bevestigd mijn vermoeden.

De vogel is letterlijk gevlogen.

Ik doe het camouflagekleed maar van mij af en bekijk rustig de omgeving.

Op een meter op 10 van mij af zie ik iets rondscharrelen.

Ik kijk eens goed en denk dat het een rat is.

Snel een foto en dan zie ik dat het een jonge sperwer is.

Gauw sta ik op en wandel de richting van de vogel op.

Het jong ziet er goed uit, maar het vliegt niet weg.

Omdat hier erg veel honden uitgelaten worden, besluit ik om het jong naar

een meer beschermende omgeving op te jagen.

Dan blijkt dat jonge sperwer inderdaad beter nog een dag of twee in het nest had kunnen blijven.

Het jong fladdert en huppelt paniekerig van mij weg.

Ik stel mij zodanig op, dat het jong richting de dichte begroeiing gaat.

Nadat hij op een zo veilig mogelijke plek zit, besluit ik het jong met rust te laten.

Met een knipoog nemen we afscheid.

Ik ben benieuwd of dit jong het gaat redden?

Al met al was het een prachtige ervaring om de sperwers op te zien groeien.

Zo'n kans krijg je niet iedere dag en ik hoop daarom dat de sperwers volgend jaar

het zelfde nest uitkiezen voor hun volgende broedsel.

Na de vakantie zal ik nog éénmaal een blog maken, met

daarin het overzicht vanaf het begin tot aan het uitvliegen van het laatste jong.

Ik hoop dat ik mijn enthousiasme en ervaringen een klein beetje heb over kunnen

brengen dmv mijn foto's en begeleidende teksten.

Tot de volgende keer,

René

De Steenuil en de jonge Buizerd

Buizerdnest

Voordat ik verder ga, nog even dit:

In mijn vorige blog, over de jonge futen, schreef Joke bij haar reactie, dat zij niet precies wist

waarom jonge futen zo'n rode plek op het voorhoofd hebben.

Jonge futen hebben zowel op hun voorhoofd als aan de zijkant van hun snavel een

hele rare plek. Het rare van deze plekken is dat ze van kleur kunnen veranderen.

Lichtval of iets dergelijks heeft hier niets mee te maken.

Nee, het heeft een signaalfunctie.

Zodra de kleine fuutjes opgewonden raken, wordt de plek rood.

De plek bovenop de kop valt dan het meest op, omdat die het grootst is,

maar naast de snavel hebben de jonge fuutjes ook plekjes die roder worden bij opwinding.

Als de jongen met meerdere op de rug van de moeder zitten en de vader met eten

aankomt, dan moet hij een keuze maken. Hij heeft tenslotte maar 1 visje bij zich.

Dan wordt die plek op het voorhoofd ineens belangrijk, want het jong dat

het meest honger heeft en dus het meest opgewonden is, krijgt een

plek op het voorhoofd die feller rood is, dan die van de andere jongen.

Dan is de kans groot dat de vader dus dat jong het visje geeft.

Nu het volgende verhaal.

Nou ja, eigenlijk zijn het twee verhalen.

Al een tijdje weet ik de locatie van het nest van een Buizerdpaar.

Het nest zit in een grote populier op een hoogte van pakweg 15 meter.

Ik ben er verschillende malen met de auto langs gereden en zag dan van afstand 1 van

de oudervogels op of naast het nest zitten.

Alleen als ik stopte of heel langzaam dichterbij kwam, was de vogel direct gevlogen.

Afgelopen zondag reed ik er weer langs en weer zag ik een vogel op het nest.

Maar toen ik stopte bleef de vogel dit maal gewoon zitten.

Een buitenkansje dus en ik leg snel de rijstzak op het portier en pak de camera.

Maar ik kom in een belichtingsnachtmerrie terecht.

Het licht is zo schel, dat de camera moeite heeft om genoeg contrast te vinden

en dus goed scherp te stellen.

Dit zal dus niet een serie worden, die uitblinkt van kwaliteit.

Het is wel heel leuk om de gedragsfoto's te zien.

Als ik de eerste foto's maak, begin ik te twijfelen aan de leeftijd van de vogel.

Het is best lastig te zien, als je eigenlijk geen vergelijkingsmateriaal hebt.

Maar dan wordt het mij duidelijk dat het een hele jonge buizerd is.

De vogel is namelijk constant bezig met vliegoefeningen en hupt en springt door het nest heen.

Als ik het verenpak zie van de vogel en de kracht waarmee hij al los 

van de grond komt, dan zal het hooguit een paar dagen duren voordat het jong het nest gaat verlaten.

Maar dan moet hij nog wel even flink oefenen, want hij knalt regelmatig tegen de boomstam aan.

Ik ben af en toe bang dat de vogel van het nest knalt, maar alles gaat wonderwel goed.

En als je zo hoog zit heb je natuurlijk een prachtig uitzicht.

Dan als donderslag bij heldere hemel landt 1 van de oudervogels op het nest.

Nu kan ik pas echt goed het verschil zien.

Deze buizerd is ook wel heel erg mooi om te zien.

Ik hoop dat hij/zij een prooi meegenomen heeft voor het jong.

De ouder is snel weer vertrokken en dan blijkt dat er inderdaad eten is gebracht.

Het jong speelt eerst een beetje met de prooi (een muis zo te zien), voordat 

er van gegeten wordt.

Maar het eten duurt niet zo heel lang.

Het jong vindt het namelijk leuker om met, de inmiddels uit elkaar getrokken, prooi te oefenen.

Al dat gespring en gefladder kost een hoop energie en de jonge buizerd gaat uitgeput

op het nest liggen en dat is dus het sein voor mij om te vertrekken.

Omdat het sperwernest hier vlakbij is, besluit ik daar nog even langs te gaan.

De jongen zijn al een stuk groter, maar worden nog steeds gevoerd door de moeder.

Maar daarover meer in een volgend blog.

Ik ga een paar dagen terug in de tijd. Iemand heeft mij de locatie doorgegeven van een steenuilenfamilie.

Omdat ik al lang zoek naar een mooie steenuilenplek, ben ik direct geïnteresseerd.

Vaak zie je steenuilen op schuurtjes en dergelijke, maar ik wil ze graag op 

een mooie tak of  zoiets.

Dus ga ik op pad, maar ik kan de bewuste plek dus mooi niet vinden.

Tenminste, ik ben vermoedelijk wel heel dichtbij, maar de exacte plek waar

de steenuilen broeden kan ik niet ontdekken.

Ik geef het natuurlijk niet zomaar op en loop een aantal keren heen en weer.  

Check mijn email, maar kom constant rond dezelfde plek uit.

Na anderhalf uur geef ik het toch maar op en rij een stuk door met de auto,

want misschien zit ik toch op de verkeerde plek.

Dan kom ik een markeerpunt tegen.

En ik ben verrast als ik een steenuiltje in de verte in een appelboom zie zitten.

Achteraf blijkt dat ik dus op de verkeerde plek ben beland en dus een ander steenuiltje heb ontmoet.

Tsja, ik sta op een meter of 15 van het uiltje en we kijken elkaar eens aan.

Ik hoop dat het steenuiltje op jacht gaat om de jongen te kunnen voeren,

maar het steenuiltje heeft werkelijk nergens zin in.

Maar schijn bedriegt wel een beetje, want het uiltje ziet alles.

Maar in het avondzonnetje is het toch wel heel lekker wegdommelen.

Het begint al laat te worden en ik verwacht niet dat het uiltje nog op een mooier plekje gaat zitten

en besluit maar richting Amsterdam te gaan.

Het kan niet altijd feest zijn en foto's van een steenuil met prooi of een stel jonge steenuilen

moeten dan maar op het wensenlijstje blijven staan.

Op de terugweg kan ik het niet laten om even te stoppen bij een drietal jonge zwaluwen.

Hoewel het licht mij ook hier behoorlijk in de steek laat, wil ik de foto's toch in dit blog opnemen

om voor mijzelf een volledig beeld van deze dag te hebben.

Nou ja, het kan er net mee door zullen we maar zeggen ;-)

Het volgende blog wordt een afsluiting van mijn laatste twee bezoekjes bij de sperwers.

Tot de volgende keer,

René