De Blauwborst, Zwarte Roodstaarten en ander klein grut

Blauwborst

Vandaag ga ik op pad om de Blauwborst te fotograferen.

Ik ken een aantal gebieden waar deze vogel te zien is, maar in de meeste gebieden

is hij toch behoorlijk lastig te fotograferen.

Meestal zijn de stukken rietland te groot en zitten ze net te diep in dat stuk land.

Ideaal zijn smalle stroken riet, zodat de Blauwborst dan 9 van de 10x goed zichtbaar is.

Dat soort gebiedjes zijn dun gezaaid, maar ze bestaan gelukkig wel.

Op nog geen half uurtje rijden van mijn huis, ligt een waterrijk gebiedje met

prachtige smalle rietstroken.

Als ik uit de auto stap, hoor ik rietzangers overal bovenuit zingen.

Maar in deze tijd van de maand april, zitten de Rietzangers nog vaak onderin 

het riet en dus zijn die bijna niet te fotograferen.

Op de plek waar een Blauwborst zijn zangplek heeft, blijf ik een tijdje wachten.

Pimpelmees

Geen blauwborst maar een blauwhoofd komt op de plek zitten,

 waar ik zo graag de doelsoort zou willen hebben.

Pimpelmees

Maar als het vogeltje er toch zo mooi voor gaat zitten,

zou ik wel gek zijn als ik er geen gebruik van zou maken.

Het is een klein beetje manoeuvreren om in de juiste positie te komen,

maar het lukt uiteindelijk wel. 

Pimpelmees

Hoewel de pimpelmees een meer "gewone" soort is,

blijft het toch een zeer fotogeniek vogeltje.

Helemaal wanneer het blauwe petje zo mooi te zien is.

Grutto's

Terwijl een groepje Grutto's overvliegt, zie ik iets in mijn ooghoek bewegen.

Blauwborst

Na een klein uurtje wachten komt er eindelijk een Blauwborst tevoorschijn.

De vogel gaat net even te ver weg zitten op een Lisdodde en 

houdt zijn snavel ook nog eens stijf op elkaar.

We willen natuurlijk wel een zingende Blauwborst op de foto krijgen,

maar deze heeft er op dit moment geen zin in.

Deze Blauwborst heeft duidelijk de lente nog niet in zijn bol en 

verdwijnt ook weer snel uit beeld.

Ik besluit niet langer te wachten op dit plekje en loop wat verder het gebied in.

Rietgors (vrouw)

In dit plasdras-gebiedje komen behoorlijk wat steltlopertjes voor.

Grutto's en kluten zijn volop vertegenwoordigt.

Kieviten, een enkele tureluur, kleine pleviertjes en een paar kemphanen zie ik,

maar met enige regelmaat hoor en zie ik ook rietgorzen.

De rietgors is zo'n vogeltje waar menig fotograaf aan voorbij loopt.

Rietgors (man)

Maar als je ze goed bekijkt, zijn het toch hele mooie vogeltjes en al

helemaal als ze op een mooi plekje gaan zitten.

Rietgorzen kunnen soms wat vliegerig zijn en dus benader ik ze maar behoedzaam.

Rietzanger

Soms komt er een Rietzanger eventjes omhoog geklommen.

Omdat het zo nu en dan stevig waait, is het lastig om ze goed in beeld te krijgen.

Het is een kwestie van op het juiste moment de knop indrukken.

Het liefst maak je de foto wanneer er eentje mooi in een rietpluim zit,

maar daar hebben ze vandaag geen zin in.

Terwijl ik de Rietzanger fotografeer, hoor ik het gezang van de doelsoort.

Een Blauwborst begint te uit volle borst te zingen en 

dat is toch iedere keer weer schitterend om te horen.

Blauwborst

Een voluit zingende Blauwborst met mooie gespreide oranje staart is de wensfoto van vandaag.

Maar dan moeten ze net in de juiste positie zitten en er moet een bepaalde

omstandigheid zijn, waardoor de Blauwborst de staartveren spreidt.

Eén van die omstandigheden is de aanwezigheid van een concurrent in de nabije omgeving.

Helaas zitten de paar aanwezige Blauwborsten te ver uit elkaar en

worden de staartveren niet tentoon gespreid.

Maar voluit zingen om de vrouwen te lokken, doet de Blauwborst eventjes volop.

Het weer begint om te slaan en ik besluit richting huis te gaan.

Dichtbij mijn huis trekt de lucht weer open en kan ik toch nog even 

ergens anders langs gaan.

Wanneer ik bijna bij het einddoel ben, hoor ik een vogelgeluidje dat ik

in eerste instantie niet thuis kan brengen.

Ik stop de motor en luister nog eens goed.

Weer hoor ik het geluidje en wordt steeds nieuwsgieriger.

Na een tijdje zoeken zie ik de verantwoordelijke.....

Zwarte Roodstaart (man)

Een Zwarte Roodstaart gluurt om een hoekje en neemt mij rustig in zich op.

De vogel voelt zich niet helemaal veilig en vliegt weg.

Helaas.

Maar in deze periode zijn vogels vaak territoriaal en ik besluit om in de buurt te blijven

en misschien komt de vogel wel terug.

Grasmus

Hoewel je het niet verwacht op de plek waar ik ben, blijkt het

toch een klein vogelparadijsje te zijn.

Op een stukje van een meter of dertig zie ik allerlei verschillende soorten vogeltjes.

Grasmus

Tjftjaf

Puttertjes, groenlingen, een fitis, tjiftjaf, grasmus en een winterkoninkje.

Winterkoning

Allemaal leuke vogeltjes om te fotograferen en zeker als ze zingen.

Winterkoning

Maar hoe leuk ook, ik wil toch wel graag die Zwarte Roodstaart voor de lens hebben.

Dan zie ik hem een stukje verderop zitten. 

Zwarte Roodstaart (man)

Toch een vogel die je niet vaak ziet en zeker het mannetje is prachtig om te zien.

Met een beetje beleid kan ik dichterbij komen en ook nu weer 

wordt ik eventjes goed bekeken door de vogel.

Moet hij zich nu wel of geen zorgen maken?

Omdat het mannetje niet goed weet wat hij met mij aan moet,

krijgt hij versterking. Een vrouwtje komt ook even polshoogte nemen.

Bijna dezelfde foto maar met een ander focuspunt.

Mijn voorkeur gaat uit naar de eerste foto moet ik zeggen.

Zwarte Roodstaart (vrouw)

Duidelijk wordt dat ik mij in het territorium bevindt van dit paartje.

Met een laatste oogcontact met het mannetje verlaat ik dit plekje.

Die zie ik vast nog wel eens terug de komende weken.

Al met al is het toch een zeer vruchtbare ochtend geweest.

In een volgend blog:

deze Fazanthaan.

Tot de volgende keer,

René

Drie soorten futen op een ochtend

Dodaarzen

Ieder jaar mag ik graag een paar keer op bezoek gaan bij een aantal dodaarspaartjes.

Deze keer bevinden zich 4 paartjes in een behoorlijk klein gebiedje.

Dat resulteert regelmatig in grens-schermutselingen en dat kan er hard aan toe gaan.

De Dodaars is het kleinste lid uit de futen-familie.

Daarbij komt dat de dodaars ook erg schuw is.

Zodra de dodaars een mens op grote afstand ziet, duikt deze vogel direct onder water

en zwemt naar een veilig heenkomen in het riet.

De truc is dus om onzichtbaar te zijn en dan kun je ze van heel dichtbij fotograferen.

Soms zitten ze dan zelfs te dichtbij.

Dodaars

Dan rest er niet meer dan het maken van een portretje.

Ik heb dan wel een 50-500 mm zoomlens, maar als ik teveel beweeg, 

is de dodaars direct vertrokken.

En dan net de vleugelpunten er niet op!

Ik heb nog geprobeerd om ze aan te plakken tijdens het bewerken van de foto's,

maar het werd niet mooi genoeg.

Dan maar zo.

Het is een ochtend met volop zon.

Dat maakt het extra lastig om de dodaars te fotograferen.

Het dotje achterop is snel overbelicht en ook het witte stukje aan de snavelbasis is lastig.

Dodaars met prooi

Heel soms komen ze op het ideale plekje, maar vaak zitten ze te ver weg of net in vol tegenlicht.

Een dodaars (en ook andere futensoorten) meppen hun prooi keihard dood op het water.

Gaat het visje daar niet van dood, dan worden ze met brute kracht 

even flink door elkaar gerammeld.

Onder toeziend oog van een Grauwe Gans op de achtergrond.

Als je deze vogels een tijdje observeert, zie je ze zo heel af en toe even rekken en strekken.

Dat zijn van die momentjes die je niet heel vaak ziet en dan gebeurt het meestal

ook nog eens veel te ver weg.

Maar soms heb je mazzel en dan is het net op een acceptabele afstand

en soms zelf lekker dichtbij.

Toch wonderbaarlijk hoe groot de transformatie is bij zo'n vogeltje in het voorjaar.

In de winter zijn ze een beetje kleurloos en dan zo'n gedaanteverwisseling.

Op dit moment zijn de dodaarzen erg territoriaal.

Zijn het normaal al felle rakkers, echter in deze periode is dat 4x zo erg.

De mannen strijden en de vrouwen kijken toe.......

Het vechten gebeurt iedere keer te ver weg om er echt mooie foto's van te maken.

Omdat je het toch niet zo heel vaak ziet, plaats ik de foto's hier toch maar voor deze keer.

Verschillende keren zie ik dat de dodaarzen elkaar aanvliegen, maar ik heb geen idee

wat nou soms precies de aanleiding is.

Vaak beginnen dit soort gevechten omdat 1 of 2 vogels een denkbeeldige grens

oversteken, maar in deze gevallen is dat niet waarschijnlijk.

Ze zoeken elkaar zo nu en dan gewoon op en dan begint het.

Misschien is er wel strijd om een soort overall leiderschap.

Dodaarzen zijn fantastische vissers.

De visjes die ze vangen zijn niet zo heel groot en dus waarschijnlijk 

ook erg wendbaar onder water. 

Maar de dodaarzen halen de ene na de andere mini-vis naar boven.

Dan denk je dat de vis naar binnen gaat, maar komt de dodaars er achter,

dat de prooi waarschijnlijk nog niet helemaal dood is.

Gewoon nog even een paar flinke tikken en dan kan het eten wel naar binnen.

Als de zon te hoog komt en steeds feller gaat schijnen, besluit ik om

iets anders te gaan doen.

Eens kijken of de roodhalsfuut al in volledig zomerkleed is.

Die wil ik namelijk nog wel graag afstrepen van mijn lijstje.

Baltsende gewone Futen

De roodhalsfuut is niet alleen.

Een stuk of 5 paartjes futen zijn in de directe omgeving van hem.

Er wordt druk gebaltst en daarbij wordt de roodhalsfuut als concurrent gezien.

Het arme dier wordt constant verjaagd door de gewone futen.

Het blijft een fascinerend gezicht om de futen te zien baltsen, maar ik kom voor

een veel minder algemene futensoort.

Roodhalsfuut

Ik ben namelijk voor de tweede keer op zoek naar de Roodhalsfuut.

De Roodhalsfuut is een fractie kleiner dan de gewone fuut.

De vorige keer dat ik deze vogel opzocht, was hij nog volledig in winterkleed.

Inmiddels is de kop al aardig op kleur, maar de hals is nog erg roestbruin van kleur.

Nog twee weekjes en dan is de fuut waarschijnlijk helemaal uitgekleurd.

Hopelijk is deze vogel dan nog aanwezig.

Zo, dat was een ochtendje met o.a drie verschillende soorten futen.

Ik ben ook nog heel even op zoek geweest naar een kuifduiker,

maar deze was jammer genoeg niet te vinden.

In een volgende blog oa aandacht voor:

De Blauwborst

Tot de volgende keer,

René

De Grutto en andere zomergasten

Veren poetsende Grutto

Sinds een paar weken is de koning van de weidevogels weer in ons land.

De Grutto.

Ieder jaar is het toch weer een feest van herkenning, wanneer de eerste grutto-kreten

door de polder heen galmen.

In eerste instantie verzamelen de terugkerende Grutto's zich op plekken, 

waar ze in korte tijd hun verloren lichaamsgewicht en energie terug kunnen winnen.

Steeds vaker gebeurt het, dat boeren een stuk land onder water zetten,

zodat de teruggekeerde weidevogels op krachten kunnen komen.

Ook het zogenaamde plasdras wordt steeds vaker gecreëerd door natuurinstanties.

Prachtige plekken waar vooral de vogelaars zich urenlang kunnen vermaken.

Qua fotografie is het wat minder, omdat de vogels meestal op behoorlijke afstand zitten.

Maar voor de fotograaf begint het feest, wanneer de Grutto's de broedgronden gaan innemen.

In "mijn" achtertuin ken ik inmiddels een groot aantal plekjes waar ieder

jaar dezelfde paartjes neerstrijken.

Als je zoveel plekjes kent, kun je ook goed de mooiste plekjes uitkiezen.

Wil je ze op ooghoogte, of op een bepaald paaltje met een mooie achtergrond, 

in of langs het water of mooi in het lange gras?

Het is allemaal mogelijk, maar de natuur blijft de natuur.

Je moet ook wel mazzel hebben, dat ze net op het gewenste stukje gaan staan.

Vrouw Grutto op voorgrond, man op achtergrond (zoals gewoonlijk)

Een van de eerste broedpaartjes die ik ieder jaar tegenkom, zijn ook

nu weer erg snel van de partij.

Zij zitten op 1 van de plekken, waar je bijna op ooghoogte

vanuit de auto kunt fotograferen. 

Met een klein beetje behoedzaam benaderen zullen zij gewoon

doorgaan met waar ze mee bezig zijn.

Grutto (vrouw) poetsend onder een ondergaande zon?

Nou nee, niet echt.

Het zijn de remlichten van een auto in de verte.

Grutto (man)

De grutto-mannen zijn nog niet helemaal op kleur, maar het oranje wordt met de dag mooier.

Tijdens het uitrusten houden ze je toch regelmatig in de gaten.

Op een aantal plekjes zijn de grutto's zodanig aan mensen gewend, dat je met

een beetje beleid de autodeur kunt openen, zonder dat ze vluchten.

Omdat de sony-camera zo'n lekker beweegbaar schermpje achterop heeft,

leg ik dan wel eens de rijstzak heel voorzichtig op de grond.

Camera erop en het schermpje in de juiste positie en schieten maar.

Effe lekker krabben met die lange nagel

De Grutto's blijven zich veilig voelen, omdat ik gewoon in de auto blijf zitten.

De camera ligt echter op een mooi laag standpunt, zonder dat ik zelf op de grond hoef te liggen.

Grutto op een paaltje

Op een andere plek kom ik de eerste Grutto-op-een-paaltje tegen.

Leuk om eens te laten zien wat een gekozen standpunt kan doen met je foto.

Allereerst kies ik een positie achter een ijzeren hek en fotografeer dat mee.

Het ijzeren hek komt zodanig onscherp op de foto, dat het een mist-effect veroorzaakt.

Op de achtergrond staat een boerderij.

Een heel klein stukje naar voren en de camera ietsje hoger, zorgt ervoor dat het mistige effect

grotendeels verdwijnt en op de achtergrond staan nu bomen welke tussen

twee boerderijen staan. 

Mooi dat de Grutto ook even meewerkt door een sluipende houding aan te nemen.

Drie meter terug zorgt weer voor een heel andere foto.

Nu een weiland op de achtergrond met in de verte een rijtje bomen.

Het tegenlicht van de twee voorgaande foto's is nu niet meer aanwezig.

Grappig toch dat je binnen 4 meter, drie geheel verschillende soorten platen krijgt.

Grutto op een lantaarnpaal

Terwijl ik ergens stilsta met de auto en rustig om mij heen kijk, hoor ik heel dichtbij

de roep van een grutto. Maar hoe goed ik ook om mij heen kijk, nergens een grutto te bekennen.

Ik hoor mijzelf zeggen: "Ik ben toch niet gek?"

Dan kijk ik schuin omhoog en zie achter mij deze grutto "lachend" op een lantaarnpaal staan.

Jammer genoeg een beetje grijs weer op dat moment en daardoor te weinig contrast.

Maar het is een leuk plaatje zo.

Behalve de grutto's zijn er meer oude bekende te zien.

Bruine Kiekendief

Op twee verschillende plekken zie ik Bruine Kiekendieven met nestmateriaal slepen.

Ze zijn weer bezig op exact dezelfde plekken als vorig jaar.

Helaas wel een kwetsbare soort die snel verstoord raakt.

Kievit

Jammer dat er wat modder op de snavel zit, want nu ziet het er een beetje raar uit.

Kieviten overwinteren inmiddels behoorlijk massaal in Nederland.

Toch zijn er ook nog veel kieviten, die ergens anders overwinteren.

Inmiddels heb ik het eerste kievitsnest alweer gezien met 4 eieren erin.

Toch altijd snel weer wegwezen, want kraaien en meeuwen liggen op de loer.

Maar ja, soms loop je  onverwachts tegen een nest aan en verstoor je dus de vogel,

hoe goed je ook uitkijkt.

Kievit

In het juiste licht vallen de mooie oliekleuren pas goed op.

Smient

Smienten zijn echte wintergasten, maar niet alle smienten verlaten ons land 

tegenwoordig in het voorjaar.

Je ziet ze steeds vaker het hele jaar door.

Tureluur

Vorige week zag ik de eerste Tureluren in de polder.

Opvallend vond ik de grotere groepjes.

Dat is mij voorgaande jaren eigenlijk nooit opgevallen.

Tureluur

Weldra zullen deze ook beginnen met de voortplanting.

In een volgend blog o.a. deze krooneenden.

Krooneenden

Tot de volgende keer,

René