Pestvogel
Iedere jaar is het in de herfst weer afwachten of bepaalde vogelsoorten als
wintergast ons land aandoen.
De Pestvogel is daar één van.
Als de bessen in Scandinavië schaars zijn, dan trekken de pestvogels
richting het zuiden en komen dan in Nederland terecht.
Het ene jaar zie je ze bijna niet en het andere jaar is er een ware invasie.
Dit jaar zit het er een beetje tussen in.
Hier en daar kom je een klein groepje tegen, maar soms zijn de groepen wat
groter en dan zijn er meer dan tien exemplaren op 1 plek aanwezig.
In IJmuiden zit een hele grote groep welke op het hoogtepunt uit 56 exemplaren bestaat.
Gelukkig in een periode dat ik de tijd heb om een aantal keren op pad te gaan.
Zo'n grote groep is leuk, maar het is ook erg lastig.
Er hoeft er maar eentje in te zitten die vliegerig is en daarmee de hele groep
op laat vliegen bij het minste geringste.
Een deel van de groep Pestvogels
Wat ook lastig is, is dat zo'n grote groep zeldzame vogels heel veel vogelaars aantrekt.
Maar met zo'n grote groep vogels maakt dat niet zo heel veel uit.
Zit er nou 1 zeldzaam vogeltje, dan moet je afstand houden, want je
wilt het beestje niet verjagen.
Gelukkig laten Pestvogels zich niet snel verjagen,
ook als je een keertje net te dichtbij komt.
Pestvogel
Vaak zitten Pestvogels in woonwijken, omdat daar regelmatig bomen en struiken staan
met bessen en sierappeltjes.
Die omgeving maakt het lastig om natuurlijke foto's te maken.
Dat is nou het enorme voordeel van de plek in IJmuiden.
De struiken staan niet voor een gebouw, maar mooi tussen de bomen
en aan de rand van een natuurgebied.
Maar dan nog moet je net op het juiste moment op de juiste plek staan.
De Pestvogels gaan met de hele groep veilig bovenin een boom zitten.
Op het moment dat ze trek beginnen te krijgen worden ze drukker en beginnen
te roepen naar elkaar. Dat rinkelende geluidje is duidelijk herkenbaar.
Dan komen ze met z'n allen naar beneden en duiken op een struik met bessen.
Tsja, dan moet je net even mazzel hebben dat ze precies op die plek gaan zitten,
waar je geen storende elementen in de achtergrond hebt.
Zo'n plek waar je geen last hebt van allerlei takken.
Die mazzelmomentjes zijn dun gezaaid en dan moet je ook maar net
genoeg licht hebben om de juiste sluitertijden te behalen.
De eerste ochtend dat ik bij de groep Pestvogels ben, is er eentje
van zeer wisselende weersomstandigheden.
Heel soms een klein zonnetje, maar meestal bewolkt en regelmatig regen.
En dan gaan zo ook nog eens meestal midden in de struiken zitten.
Pestvogel
Een enkel keertje gaan ze op het plekje zitten, waar je zo erg op hoopt.
Hoewel ik deze ochtend veel foto's maak, ben ik toch niet helemaal tevreden.
Twee dagen later lijkt de weersvoorspelling er goed uit te zien.
Een zonnige dag terwijl de rest van de week regenachtig en grijs zal verlopen.
Ik neem een vrije dag en ga vroeg op pad.
Net voor zonsopkomst ben ik ter plekke en er zijn maar drie andere mensen ter plaatse.
De groep Pestvogels is iets uitgedund en er zijn nog een stuk of 20 vogels aanwezig.
Natuurlijk gaan de vogels op de mooiste plekjes zitten, terwijl er nog
onvoldoende licht is voor mijn apparatuur.
Ik probeer het wel, maar eigenlijk tegen beter weten in.
Hoewel de achtergronden prachtig zijn, gaan ze wegens onscherpte
toch allemaal het prullenbakje in.
Als dan eindelijk de zon hoog genoeg staat, duurt het lang voordat de groep
naar beneden komt. Mooi licht, heel weinig mensen in de buurt, maar geen
pestvogels op de plekjes waar ik ze wil hebben.
Het is een koude ochtend en er zit nog steeds rijp op de blaadjes en de besjes.
Al snel blijkt dat het weer voorspellen nog steeds erg lastig is.
De bewolking neemt snel toe en de lichtomstandigheden worden er niet beter op.
Zo nu en dan komt er een bescheiden zonnetje door het grijze dek heen.
Omdat dit toch regelmatig gebeurt, besluit ik om niet weg te gaan.
Het is trouwens ook erg gezellig met een hoop bekende gezichten en
eindelijk kan ik gezichten matchen bij mensen die ik van het internet ken.
Geduld is een vereiste in de vogelfotografie en dat wordt deze keer
weer behoorlijk op de proef gesteld.
De groep vogels besluit met enige regelmaat om voor langere tijd
een plek uit het zicht van de camera's op te zoeken.
Jonge Pestvogels
Volwassen Pestvogel
Je kunt een jonge en een volwassen vogel uit elkaar houden,
door te kijken naar het geel in de vleugelpennen.
Bij de volwassen vogels is dat hardgeel en bij jonge vogels is dat heel flets geel.
Het blijkt toch dat deze plek een grote aantrekkingskracht op de vogels heeft,
want ze komen constant terug.
Het duurt af en toe even, maar ze komen terug.
Dan gaan ze eindelijk wat hoger in de struiken zitten en dan sta ik net op de verkeerde plek.
Even snel verhuizen is er niet bij, want er zijn inmiddels teveel fotografen aanwezig.
Gelukkig wel allemaal fotografen die weten hoe ze zich moeten gedragen.
Het gebeurt bijna niet dat vogels verjaagd worden, omdat iemand
ze te dicht of te snel benaderd.
Het voordeel is dat de sfeer goed blijft en de vogels rustig door blijven eten.
Na het maken van een paar high-key opnames besluit ik toch maar om te vertrekken.
Het weer wordt er niet beter op en het wordt mij nu toch te druk.
Misschien had ik achteraf toch iets langer moeten blijven,
want het had zelfs eventjes gesneeuwd.
Maar ja.......
Hoewel het groepje pestvogels iedere dag kleiner wordt,
besluit ik een paar dagen later toch nogmaals langs te gaan.
Er wordt een zonnig begin van de dag voorspeld en er zitten nog steeds
een stuk of 7 pestvogels op de plek.
Maar ik wil eigenlijk ook wel even naar het strand in IJmuiden toe.
Twijfels over waar ik eerst naartoe zal gaan gedurende de rit van
Amsterdam richting IJmuiden.
Het strand is 's ochtends vroeg zo lekker rustig,
maar het aantal mensen bij de pestvogels zal ook snel toenemen.
Ik besluit om eerst naar de Pestvogels te gaan.
Bij aankomst ben ik helemaal alleen op de plek.
Het is nog donker en de pestvogels zitten voor mijn neus besjes te eten.
Als het zonnetje er eenmaal bijkomt, kleuren de struiken en de besjes prachtig
in het warme ochtendlicht.
Maar geen pestvogel te zien op dat moment.
Al snel neemt het aantal mensen toe en de pestvogels lijken
van de aardbodem verdwenen.
Het duurt erg lang voordat ze terugkomen en als dat eenmaal gebeurt,
blijkt dat er onder de aanwezige mensen een hoop personen te zijn,
die geen idee hebben waar ze mee bezig zijn.
De vogels worden constant opgejaagd en zonder 1 foto gemaakt te hebben,
verdwijn ik maar snel richting strand.
Sneeuwgorzen
De afgelopen dagen hebben zich 2 Kleine Alken opgehouden bij de Zuidpier.
Ik ben niet echt een soortenjager, maar als ik er toch ben, ga ik natuurlijk wel even kijken.
Maar al snel wordt mijn aandacht opgeslokt door een groep Sneeuwgorzen.
Omdat ik pas laat op het strand ben, ben ik niet de enige die interesse heeft.
Een man of 5 proberen de sneeuwgorzen te fotograferen, maar ipv zich
klein te maken en zodoende de vogeltjes niet af te schrikken,
lopen ze gewoon rechtop steeds dichter naar de sneeuwgorzen toe.
Ik sta op een meter of 100 afstand te kijken en heb de verwachting dat de
hele groep weldra opgejaagd wordt en met een beetje geluk zit
ik dan direct op de eerste rang.
En ja hoor, inderdaad gaan de vogels op de wieken en komen ook nog eens
heerlijk mijn kant op gevlogen.
Als ze geland zijn probeer ik ze zo omzichtig mogelijk te benaderen,
maar ik zie uit mijn ooghoeken dat de 5 personen als een speer mijn kant opkomen.
Ik kan ze net niet helemaal goed benaderen, voordat de 5 arriveren.
I.p.v. dat ze zich klein maken en de vogels behoedzaam benaderen,
leggen ze de laatste meters te wild af.
Als ze ietsje rustiger aan doen, blijven de gorsjes echt wel zitten.
Nu gaan ze er echter direct weer vandoor.
Tsja, ik wil er nog iets van zeggen, maar ze rennen alweer verder achter de vogels aan.
Dan maar even de pier op.
De Kleine Alk is helaas weer vertrokken en het weer wordt er niet beter op.
Sneeuwgors
Op de terugweg kom ik in de duintjes nog een paar Sneeuwgorsjes tegen.
Ze zitten niet echt op een mooie plek, maar toch maar even nog een paar plaatjes maken.
Het zijn tenslotte wel hele mooie vogeltjes.
Ik had gehoopt om wat plaatjes te kunnen maken van een gorsje op kleinere afstand,
maar soms zit het er gewoon niet in.
Er zullen nog wel wat kansen komen deze periode.
Op de terugweg naar Amsterdam zie ik in een bessenstruik een vogel zitten
en direct besef ik mij dat dit ook een Pestvogel is.
Maar ja, ik zit op de snelweg en hoe kom ik daar?
Ik pak de eerste afslag en met een paar keer gokken kom ik
toch op de juiste plek uit.
En ja hoor, er zit een klein groepje Pestvogels en ik
kan ze mooi vanuit de auto bekijken en fotograferen.
Helaas zitten ze ook hier het merendeel midden in de bessenstruik.
Er hangt 1 takje mooi los van de struik en ik kan de auto
net zo neerzetten dat ik een vrije achtergrond krijg.
Ik moet geduld hebben, maar uiteindelijk gaat er toch eentje
precies op de juiste plek zitten.
Er piept net een heel klein zonnetje door het grijze wolkendek heen,
maar het licht veranderd per seconde.
De Pestvogel wringt zich in allerlei bochten om de uitgedroogde besjes
van de trosjes af te halen.
Na een tijdje vinden de vogels het wel genoeg en vertrekken.
Jammer, want ik had best wel wat langer op deze plek willen blijven.
Al met al heb ik heel wat foto's van de Pestvogels gemaakt,
maar het plaatje dat ik in mijn hoofd had, is er nog niet uitgekomen.
Misschien komt er nog een mooie kans deze winter.
We zien het wel.
In een volgend blog aandacht voor het Witgatje.
Witgatje
Tot de volgende keer,
René
