Het Baardmannetje

Baardman (man)

Hoewel het Baardmannetje het hele jaar gezien kan worden in Nederland,

is de winter toch de uitgelezen periode om ze te fotograferen.

Het grootste gedeelte van het jaar zijn insecten het hoofdvoedsel van de Baardman.

Zolang er insecten aanwezig zijn, blijven de Baardmannen meestal onderin het riet 

en zijn ze dus niet te fotograferen.

In de winterperiode komen de momenten dat de insecten verdwijnen en

dan leven de Baardmannen van de zaadjes van het riet.

Zodra dat het geval is, begint het te kriebelen en ga ik op zoek naar Baardmannetjes.

Nou zijn er een aantal plekken in Nederland waar je bijna gegarandeerd

Baardmannetjes tegen zult komen.

In de OVP zijn een aantal beroemde plekken en de Rietputten bij Vlaardingen

is misschien wel de meest beroemde plek.

Het nadeel van de eerste is, is dat de rietvelden zo groot zijn en je dus echt

geluk moet hebben dat ze een beetje aan de rand zitten.

Het grote nadeel van de Rietputten is dat het zo ontzettend ver weg is.

Baardmannetje

Het nadeel van beide plekken is ook dat het lastig is om een 

zodanige positie in te nemen, dat je mooie achtergronden krijgt.

Dus was ik al een tijdje op zoek naar de ideale plek om deze

vogeltjes te fotograferen.

Vorig jaar zat er een groepje in Amstelveen,

maar ook daar was het net niet ideaal.

Maar zo'n anderhalve maand geleden reed ik langs een plek en zag 

direct de mogelijkheden voor prachtige Baardmanfoto's.

Een overzichtelijk gebiedje met mooie dunne stroken riet en een paar wat 

grotere en bredere rietvelden.

Tijdens een verkenningstochtje bleken er inderdaad Baardmannen aanwezig te zijn.

Baardman

Dan wordt het afwachten wanneer de omstandigheden juist zijn om

op fotosafari te gaan. Lange tijd is het erg druk op mijn werk en 

kan ik met geen mogelijkheid een vrije dag nemen.

Maar precies op het juiste moment vallen de omstandigheden samen.

Het vriest al een tijdje en op de slootjes in het gebiedje ligt een dik pak ijs.

Op een zondagochtend is het heerlijk windstil weer en het beloofd een 

dag met mooi licht te worden.

Dus vroeg op en snel naar de eerder verkende plek.

Groot is de teleurstelling wanneer ik na een half uur zoeken geen

enkele Baardman kan vinden en ook andere vogelsoorten laten het afweten.

Baardman (vrouwtje)

Net op het moment dat ik het op wil geven, hoor

ik in de verte heel zachtjes een pingeltje klinken.

Dat is de manier om de Baardmannen te vinden.

Af gaan op het geluid dat ze maken.

Het ping ping ping is duidelijk herkenbaar en je hoeft alleen het geluid maar te volgen.

Al snel heb ik ze gevonden en het is een groepje van een stuk of 10 vogels.

Ongeveer net zoveel mannetjes als vrouwtjes en dat is leuk voor de afwisseling.

Het groepje foerageert ook precies in dat gedeelte wat voor mij het meest ideaal is.

In de lange smalle stroken zijn de Baardmannen aldoor goed zichtbaar en

dmv het ijs kan ik snel van de ene kant van de smalle rietkraag naar

de andere kant lopen. Dan is het een kwestie van de juiste positie kiezen.

Baardman hangend boven het ijs

Helaas heb ik deze zondagochtend niet zo heel veel tijd en moet het in 

een uurtje allemaal gebeuren.

Gelukkig werken de vogels lekker mee en ook de rietpluimen buigen

vaak prachtig door naar juiste kant.

Dan hangt er opeens een Baardmannetje in een rietpluim vlak boven het ijs.

Rustig maar snel verplaats ik mij en loop voorzichtig over het ijs de

richting op van het etende mannetje.

Ik neem eerst een paar foto's terwijl ik op het ijs sta,

maar ik zie al snel andere mogelijkheden.

Als het vogeltje maar blijft hangen......

Ik zet mijn statief snel op de allerlaagste stand en ga op het ijs liggen.

Weer neem ik wat foto's, maar ik heb het idee dat het mooier kan.

Ik verschuif mij iets en blijf net zo lang verschuiven totdat ik

een ideale achtergrond zie verschijnen.

Als het Baardmannetje wegvliegt en ik even snel op mijn schermpje kijk,

weet ik dat het niet mooier dan dit gaat worden.

Maar als er iets is dat ik de afgelopen paar jaar geleerd heb,

is het wel dat je net zolang moet door fotograferen totdat

de vogel/s echt gevlogen is/zijn of dat de tijd gewoon op is.

Er doen zich namelijk altijd weer nieuwe en soms mooiere kansen voor.

Hoewel de plaatjes best mooi zijn, merk ik al snel dat het toch iedere keer

een beetje van hetzelfde is.

Een mannetje of een vrouwtje hangend in een rietpluim op zoek naar zaadjes.

Ze gaan ook nog vaak op plekjes zitten, die net te druk zijn voor een mooie foto.

Hoewel ik ook graag wat foto's zou willen maken van een Baardman in een

wat meer rietachtige omgeving, lukt dat helaas niet in de korte tijd

die ik nog bij de Baardmannen door kan brengen.

Als ik thuis de resultaten op de computer bekijk, heb ik stellig de overtuiging

dat ik een Baardman niet snel veel beter op de foto kan zetten.

Als ik in de loop van de week het weerbericht bekijk,

zie ik dat vrijdag en misschien zaterdagochtend de laatste momenten

zullen zijn dat er nog ijs op sloten zal liggen.

Vrijdag lijkt ook nog eens een dag met mooi weer te worden.

Gelukkig kan ik een dagje vrij nemen, want ik wil de Baardmannen

nog heel graag eens fotograferen.

Het zijn namelijk prachtige vogeltjes en hoewel ik natuurlijk 

nooit de foto's kan evenaren van afgelopen zondag,

wil ik er toch graag langs en er eventjes gewoon van genieten.

Dus de foto's die nu volgen zijn van mijn tweede bezoekje aan de Baardmannen.

Net na zonsopkomst ben ik in het gebiedje en hoewel ik de hele dag de tijd heb,

wil ik ze graag met zo mooi mogelijk licht fotograferen.

Als de zon nog laag staat, zijn er uiteraard plekjes die nog geheel in de schaduw liggen.

Het verschil tussen de ene foto en de andere kan dan enorm groot zijn 

vanwege de hoeveelheid licht.

In eerste instantie is het lastig om ze te vinden.

Het waait eigenlijk te hard en dan zullen de Baardmannen wel iets

lager in het riet blijven zitten.

Daarbij zijn ook niet zo spraakzaam in het begin.

Geen ping pingetje te horen in het hele gebiedje.

Ik loop nogmaals een rondje en dan hoor ik er eindelijk eentje.

Dan is het nog even zoeken, maar uiteindelijk heb ik het hele groepje in het vizier.

Baardman (vrouwtje) in het zonnetje

Ik loop mij mateloos te ergeren aan de harde wind.

Wanneer een Baardman in een rietpluim zit, gaat deze zo hard heen en weer

dat het erg lastig is om ze binnen het scherpstelgebied te houden.

Soms zijn het net mensen.

Hier het vrouwtje op de voorgrond en het mannetje op de achtergrond.

Tsja, de moderne tijd he........

Baardman (vrouw)

Hoewel de mannetjes het meest fotogeniek zijn, mogen de dames er ook wel degelijk zijn.

De diverse kleuren bruin versterken elkaar enorm en dan ook 

dat mooie oranje-achtige oogje er nog eens bij.

Als zij dan ook nog eens ergens gaat zitten, waar in de achtergrond het bruine riet staat

en met een lekker zonnetje er op, dan is het plaatje compleet.

Ik merk dat ik weer dezelfde soort foto's aan het maken ben als afgelopen zondag en

besluit om een stukje te gaan rijden.

Maar er valt weinig te beleven en als ik merk dat de wind iets zwakker wordt,

ga ik toch maar weer richting de Baardmannen.

Als snel heb ik ze weer terug gevonden, maar nu probeer ik bewuster

de plekken uit te kiezen waar ik ze wil fotograferen.

Het kost af en toe moeite en discipline om niet van mijn plekje weg te lopen,

maar als er eenmaal een mannetje op het juiste plekje komt zitten,

ben ik blij dat ik niet van plaats ben gewisseld.

De Baardmannen bevinden zich nu op een plek waar voornamelijk

van die witte, pluizige rietpluimen staan.

Dat geeft een beetje winters en koel effect aan de foto's.

Ook hier is het lastig om 1 mooie uit te kiezen,

dus kies ik er maar drie uit.

Met het maken van een keuze probeer ik wel rekening te

houden met de verschillende houding, zodat foto's niet teveel op elkaar lijken.

Het blijft lastig om objectief keuzes te maken.

Langzaam maar zeker verplaatsen de Baardmannetjes zich richting het ijs.

Een gevallen rietpluim is vastgevroren in het ijs en laat 

een mannetje nou net die pluim uitkiezen om in te snacken.

Snel het statief weer in de laagste stand en tijgerend over het ijs

kan ik langzaam maar zeker de vogel benaderen.

Baardmannetje op het ijs

In het begin is het lastig, omdat het vogeltje zich constant achter een stukje 

rietpluim bevindt. Maar hoe meer de Baardman eet, hoe vrijer hij komt.

Baardmannetje op het ijs

Nou moeten er natuurlijk ook niet teveel stukjes riet verdwijnen,

want dan verdwijnt ook het effect.

Ik merk dat de Baardmannen vliegerig worden en regelmatig ergens van schrikken.

Mijn model op het ijs is zich ergens helemaal rot van geschrokken en dat moet

wel haast van een roofvogel of een kat zijn.

Ik kijk om mij heen, maar er valt niets te bekennen.

Het fotograferen gaat door, maar ik ben wel op mijn hoede.

Een sperwer of iets dergelijks is natuurlijk gek op dit soort hapjes.

De Baardmannen blijven rondtrekken, maar de afstanden tussen

het ene en het andere punt zijn gelukkig niet zo groot.

Baardmannen zijn echte rondtrekkers.

Ze blijven nooit heel lang op dezelfde plek zitten, maar verhuizen constant.

Dus als ze vertrokken zijn, dan komen ze op een bepaald moment vanzelf terug.

Je moet alleen het geduld op kunnen brengen om hierop te wachten.

Dan zie ik de schuldige van de paniek en oplettendheid bij de Baardmannetje.

Jonge Havik

Een jonge Havik zit op de uitkijk en heeft het duidelijk gemunt op mijn Baardmannetjes.

Maar deze keer lukt het de Havik niet om er eentje te verschalken.

Wanneer je een tijdje bezig bent met het fotograferen van een bepaalde soort,

dan hou je aan het eind van de rit een hoop foto's over.

Deze keer waren het er ongelofelijk veel en was het enorm lastig om te kiezen.

Ook al omdat er enorm veel NET NIET plaatjes tussen zaten.

Twee van die plaatjes wil ik jullie niet onthouden,

gewoon omdat ik ze zelf wel mooi vind eigenlijk.

Maar voor beide geldt dat de scherpte net op het verkeerde punt ligt.

Helaas dus, maar hier toch de 2 mooiste "mislukkingen".

Al met al een flinke serie foto's en dan heb ik er eigenlijk nog een stuk of 50

welke ik erg mooi vindt, maar die lijken op iets wat in dit blogje staat.

Dus laat ik het hierbij.

Tot de volgende keer,

René

Watervogels

Slobeend (man)

De laatste paar weken heb ik regelmatig met weemoed naar buiten zitten kijken.

Prachtige winterse landschappen, mooi licht en af en toe windstil weer.

Maar ja, er moest gewerkt worden.......

Als je dan geen tijd hebt om een vrije dag op te nemen, moet je

het dus hebben van de weekenden.

Dan zal je ook weer zien dat het weer dan net niet meewerkt en

dat er maar twee of drie uurtjes gefotografeerd kan worden.

De foto's in deze serie zijn gemaakt op twee verschillende zondagochtenden.

Eén ochtend startte met windstil weer en heel eventjes een klein zonnetje,

de andere ochtend was onstuimig.

Ik plaats de foto's door elkaar heen.

Slobeend (vrouw)

Het is altijd lastig aan de waterkant.

Je kunt nooit van tevoren inschatten of er iets te fotograferen valt.

Vaak zie je de watervogels op behoorlijke afstand ronddobberen en is het afwachten

of ze dichterbij komen of dat er eentje neerstrijkt in mijn buurt.

Slobeend (man)

Deze keer komt, na een uurtje wachten, een klein groepje Slobeenden dichterbij.

Tergend langzaam zie ik ze mijn richting opkomen.

Slobeenden zijn best schuw. Niet dat ze al wegvliegen op het moment

dat je de auto bij wijze van spreken stilzet, maar zodra ze je zien, zwemmen

ze direct de andere kant op.

Dus is het afwachten geblazen en ook hier blijkt weer,

dat je vogels het best kunt fotograferen wanneer ze op hun gemak zijn

 en naar jou toekomen.

Slobeend

Een vogel fotograferen die zich natuurlijk gedraagt is altijd leuker. 

Dat kun je merken aan het feit dat ze rustig beginnen te poetsen of dat 

ze gewoon lekker liggen of zitten te relaxen.

Slobeend (vrouw)

Het nadeel van winderig weer is dat watervogels allemaal dezelfde richting op zwemmen.

Dat zorgt dan voor beetje dezelfde soort beelden.

Gelukkig wijzigen ook de lichtomstandigheden om de haverklap,

zodat dit voor andere kleuren in de foto's zorgt.

Met een zonnetje vlak voordat het dreigt te gaan onweren.

En dan eentje zonder zonnetje.

En als laatste, een Slobeend tijdens windstil weer.

Smient (vrouw)

Het geduld wordt zwaar op de proef gesteld tijdens dit soort ochtendjes.

Zoals ik al zei, is het altijd afwachten of er überhaupt een vogel dichterbij komt,

maar dan wil je natuurlijk ook graag iets bijzonders fotograferen.

Smient (man)

Dat "bijzonders" kan variëren van een bijzondere soort of een bijzondere pose.

Maar een "gewone" soort met prachtig licht is ook zeer welkom.

Smient (man)

Een bijzondere pose bij bv een Fuut is natuurlijk wanneer deze zich uitschudt 

of wanneer de Fuut een visje vangt.

Bij een eend is dat een stuk lastiger.

Wat is nou een bijzondere pose bij een eend?

Smient (man)

Poetsen en uitschudden zijn dan de leukere poses,

maar meestal liggen ze toch gewoon een beetje te liggen.

Smienten zijn grote kampioenen in dobberen.

Wat mij afgelopen weekend opviel was dat de Smienten

enorm waren afgenomen in aantallen.

Een paar weken terug zag ik groepen van honderden exemplaren,

maar nu zijn het nog maar enkelingen die langs komen

Smienten zijn bijna net als Slobeenden.

Zodra ze doorhebben dat er een mens vlakbij is, zullen ze direct van je afzwemmen.

Maar Smienten zijn toch weer net even iets nerveuzer en zullen 

eerder op de wieken gaan dan een Slobeend.

Nonnetje (man)

De bijzondere soorten die ik op dit plekje te zien krijg,

zijn o.a Nonnetjes.

Helaas laat het licht mij op een aantal cruciale momenten net in de steek en

blijven er niet veel bruikbare foto's over.

Nonnetjes zijn onvoorspelbaar en zeer schuw.

Het voordeel bij Nonnetjes is dat ze zeer mobiel zijn.

Er komt er altijd wel eentje een keer langs zwemmen.

Dan is het hopen dat ze op korte afstand een bezoekje brengen.

Nonnetje (man)

De ene keer zie je ze al van verre aankomen.

Omdat de mannetjes voornamelijk wit zijn, pik je ze van heel ver er zo tussen uit.

Je kunt ze qua kleur verwarren met een meeuw, maar een meeuw dobbert meestal 

alleen maar een beetje op het water en een Nonnetje is vaak in beweging.

Een andere keer duiken zo maar opeens op.

Dan moet je jezelf dwingen om stil te blijven zitten en de camera niet te bewegen.

Zodra een Nonnetje onraad ruikt, is de vogel letterlijk gevlogen.

Ik wacht altijd totdat de vogel onderduikt of dat ik merk dat 

de vogel helemaal op zijn gemak is voordat ik mijn camera in zijn richting beweeg.

Nonnetje (man)

Dit Nonnetje was zo'n 10 minuten aan het vissen in mijn omgeving.

Helaas aldoor net iets te ver naar links of rechts.

Als de vogel dan op een voor mij mooie plek lag, was of het licht waardeloos of

dook hij net onder voordat ik de foto had gemaakt.

Een soort die je enorm kan irriteren, maar tegelijkertijd een prachtige soort om te bekijken.

Kuifduiker

Deze Kuifduiker kwam ik op een andere plek tegen.

Uit nieuwsgierigheid liep ik een dijk over en zag toen deze Futensoort.

Een Kuifduiker in zomerkleed is een wenssoort,

maar eentje in winterkleed is ook altijd leuk.

Kuifduiker

Ook deze soort is er eentje die niet zo heel schuw is, 

maar wel eentje die van je af gaat zwemmen zodra je in de buurt komt.

Dus ook hier wacht ik totdat de vogel onder water duikt en

loop dan snel de richting op waar ik verwacht dat hij ongeveer op zal duiken.

Na een seconden of 10 maak ik mij klein en kijk waar hij boven water komt.

Dat herhaal ik een paar keer, totdat ik binnen fotoafstand kom.

Dan kijk ik nog 1x waar ik verwacht waar de vogel de volgende keer

 weer boven water zal komen en probeer daar dan nog een stuk voor te komen,

zodat de Kuifduiker mijn kant op komt zwemmen.

Soms lukt het en soms lig je eindelijk in positie en dan zwemt de

vogel toch maar weer de andere kant op.

Smient

Als afsluiter nog een poetsende Smient.

Geen preview deze keer want ik heb nog geen idee wat ik ga plaatsen.

Tijdgebrek is de oorzaak van weinig nieuw materiaal.

Tot de volgende keer,

René

Mooiste foto's 2016 Deel I

Jagende Velduil

Om een goed overzicht te houden, maak ik iedere 6 maanden een selectie per maand

van de mooiste foto's cq momenten.

De openingsfoto is voor mij de allermooiste van de eerste 6 maanden van 2016.

Een jagende Velduil zo lekker voor de camera krijgen is natuurlijk fantastisch.

Januari 2016

Baardman

In de eerste maand van 2016 ben ik een paar keer op zoek geweest naar Baardmannen

en Roerdompen. De Roerdomp bleef te ver weg, maar de Baardmannen lieten

zich af en toe mooi zien. Ze wilde alleen net niet even op die plekjes

gaan zitten, waar een mooie rustige achtergrond mogelijk was.

Dan maar eentje in zijn natuurlijke omgeving.

Nonnetje (man)

In de winterperiode ga ik regelmatig naar de waterkant om watervogels te fotograferen.

Zeker met kou is het vaak lastig om geduldig af te wachten.

Nonnetje (vrouw)

Maar geduld wordt toch regelmatig beloond.

Een nonnetje met een mooi stekelbaarsje in de snavel is nog

steeds de wensfoto. Vaak gezien, maar altijd te ver weg.

Misschien in 2017.

Fuut

Midden in de winter zijn de Futen tegenwoordig al in zomerkleed.

De balts wordt al in februari ingezet.

Maar niet iedere Fuut is er snel bij, waardoor er een groot verschil in verenkleed

te zien is bij deze vogels.

Aan een Fuut kun je precies zien, wanneer hij/zij gaat duiken.

De veren gaan plat en de vogel neemt een bepaalde houding aan.

Blijven leuke momenten om vast te leggen.

Februari 2016

Buizerd

Een maand met een forse koude-periode.

Dus weer op jacht naar de Roerdomp, maar ook nu wilde de vogel niet lekker meewerken.

Het was al lastig om hem van afstand te spotten, laat staan fotograferen.

Gelukkig waren er ook vogels die wel wilde poseren.

Zoals bovenstaande Buizerd op het Oostvaardersveld.

Putter

Of deze Putter. 

Een vogeltje dat ik tegenkwam op 1 van mijn 3 tochtjes richting een aantal Velduilen.

Die bleven aldoor maar zitten op de meest afzichtelijke plekken.

Overal zwarte aarde en bijna al die plaatjes zijn de vuilnisbak ingegaan.

Roodborst

Nee, dan dit Roodborstje dat rustig bleef doorhuppelen op een bevroren plasje,

dat kapot gereden was (het plasje dus) door een auto.

Het leverde een foto op, welke foto van de week werd bij Roots Magazine.

Ik was erg blij met dit plaatje, toen ik op mijn schermpje keek.

Roodhalsfuut

Deze maand kwam ik ook een Roodhalsfuut tegen.

De vogel bleef lang op deze plek hangen, maar vertrok helaas net op

het moment dat hij bijna in geheel zomerkleed was.

Zo jammer, want ik ben al een tijdje op zoek naar een Roodhalsfuut in prachtkleed.

Torenvalk

Vaak zie ik Torenvalken bij mij in de polder.

Meestal biddend in de lucht en vaak zittend op een paaltje of verkeersbord.

Maar heel af en toe krijg je er eentje voor je neus, die net een muisje aan het eten is.

Fascinerend om te zien hoe zo'n muisje uit elkaar getrokken word en

met huid en haar wordt opgepeuzeld.

Maart 2016

Grutto

De maand maart staat in het teken van de terugkeer van de weidevogels,

met uiteraard de Grutto als de meest bekende.

De Grutto heeft het zelfs geschopt tot onze Nationale vogel.

Een prachtige vogel die het nog steeds erg lastig heeft in Nederland.

Bruine Kiekendief

Op verschillende plekken kwam ik Bruine Kiekendieven tegen.

Schuwe jongens die ook nog eens sluw zijn.

Ze staan er om bekend dat ze schijnnesten bouwen, 

om jagers om de tuin de leiden.

Sperwer (vrouw)

Op twee plekken midden in Amsterdam, wordt genesteld door Sperwers.

In maart wordt begonnen met de nestbouw en dat is dé tijd om

deze roofvogels te fotograferen.

Geen bladeren aan de bomen en je weet zeker dat ze om

de zoveel tijd terugkomen om weer een stukje aan het nest bij te bouwen.

Als je dan wat grote, dunne takken strategisch neerlegt,

kun je er bijna op vertrouwen dat ze die op komen pikken.

Zo ook hier, al duurde het een uurtje.

Kievit

Nog een weidevogel die het lastig heeft. De Kievit.

Een vogel die prachtige kleuren laat zien onder de juiste lichtomstandigheden.

Grutto

Nog eentje van de Grutto.

Gewoon omdat het kan en omdat dit plaatje zo mooi is.

Nijlgans

Eén van de eerste vogels die met kleintjes komt, is de Nijlgans.

Een exoot en wel eentje die snel zijn plek veroverd in Nederland.

Zeer agressief zijn de volwassen vogels en niet bepaald mijn favoriete soort.

maar die kleintjes zijn toch zo ontzettend schattig he?

April 2016

Dodaars

Het begin van de paartijd.

Vogels krijgen hun prachtkleed en zingen het hoogste lied.

Ook de Dodaarzen laten zich goed horen en zijn zeer territoriaal.

Het kleinste Fuutje is zeer fel tegen zijn soortgenoten en dat levert mooie taferelen op.

Blauwborst

Als er 1 vogel de lente met zich meedraagt, is het de Blauwborst wel.

Een niet heel algemene vogel, maar als je weet waar je moet zoeken,

gaat het zeker lukken. In deze maand zijn ze vaak luid zingend te vinden

op een rietpluim en met een beetje beleid zeer goed te fotograferen.

Pimpelmees

Bij het wachten op de zingende Blauwborst, kun je vaak leuke bijvangsten verwachten.

Deze Pimpelmees deed zich tegoed aan een Lisdodde, terwijl

de Blauwborst verstoppertje speelde met mij.

Rietgors (vrouw)

Bij een volgend bezoek aan de Blauwborsten, liet deze Rietgors zich als

bijvangst noteren. Het was eventjes listig manoeuvreren voordat het 

best mogelijke plekje was gevonden.

Mei 2016

Eidereend

Mei is toch wel de meest vruchtbare maand voor de vogelfotografie.

Op Texel kwam ik een groepje baltsende Eidereenden tegen.

Het kostte een heel vies pak, maar het was de moeite waard.

Familie Fuut

In Mei leggen alle vogels een ei en sommige doen dat al in het begin van de maand.

Kleine Fuutjes op de rug van de ouders blijft een leuk gezicht.

Ik moet het gewoon fotograferen ;-) Iedere keer weer.

IJsvogel

Inmiddels heb ik al een grote verzameling IJsvogelfoto's.

Maar eentje waarbij een braakbal heel erg langzaam omhoog kwam ontbrak nog.

Paartje Kluten

Op Texel is het vinden van Kluten een koud kunstje.

Helaas geen mooi ochtendlicht tijdens een midweekje.

Iedere ochtend mistig en grijs weer.

Dan maar iets later op pad en zoeken naar een mooie spiegeling. 

Rosse Grutto

Texel is het eiland om vogels te fotograferen.

Het jaar rond zijn er vele soorten te vinden en vaak goed te fotograferen.

Je moet alleen even weten waar je moet zijn en op welke tijdstippen.

Velduil

Zoals bij deze Velduil.

De mooiste ontmoeting tijdens een korte vakantie.

Ook hier bleek dat je het beste een vogel op je af kunt laten komen ipv er achteraan te rennen/rijden.

Dat levert gewoon de mooiste platen en momenten op.

Steltkluut

Een mazzeltje in de polder.

Bijna nooit ga ik kijken bij dit plasdras-gebiedje en als je dan eens gaat is het bingo.

Ook hier weer een kwestie van gaan zitten en wachten totdat het paartje Steltkluten

langs kwam paraderen. Een zeldzaamheid in Nederland.

Juni 2016

Gekraagde Roodstaart (vrouw)

Nadat ik in het voorjaar de Roodhalsfuut gefotografeerd had, hoorde ik op

de terugweg een onbekend geluidje.

Het bleek het geluid van een Zwarte Roodstaart te zijn.

Tijdens het fotograferen van die Zwarte Roodstaart, merkte ik dat er 

ook een paartje Gekraagde Roodstaarten in de buurt was.

Gekraagde Roodstaart (man)

Een mooi buitenkansje om deze ouders te volgen tijdens het

groot brengen van hun kroost.

Daar gaan heel wat insecten door in een dag en ook nog eens een zeer gevarieerd dieet.

Bruine Kiekendief

Eindelijk lukte het in deze maand om een jagende Bruine Kiekendief

van dichtbij te volgen en te fotograferen.

Soms duurt het gewoon eventjes voordat je een kans krijgt.

Jonge Dodaars

Het doel van deze maand was om een jonge Dodaars op de rug van een ouder

vast te kunnen leggen. Ik was net een paar dagen te laat, want de jongen zijn

snel te groot om op de rug mee te blijven liften.

Familie Dodaars

Gele Kwikstaart

Een paar avonden achter elkaar heb ik geprobeerd om een in de lucht hangende

Gele Kwikstaart te fotograferen.

Vele foto's later kwam dit plaatje uit de camera rollen.

Dit jaar nog maar eens in de herhaling en kijken of het beter kan.

Een lange reeks foto's, maar voor mij allemaal hoogtepunten van

de eerste zes maanden van 2017.

Meestal neem ik een soort niet dubbel op,

maar daar heb ik deze keer ook maar een uitzondering op gemaakt.

Tot de volgende keer,

René