De vogels van het Meerdal

Grote Bonte Specht

In het vorige blog stonden de eekhoorntjes centraal.

In dit blog komen de vogeltjes aan de beurt.

Het bungalowpark waar wij een aantal dagen doorbrachten, was het Meerdal in Limburg.

Een betrekkelijk klein park, maar met een zeer grote verscheidenheid aan dieren.

Vooral heel veel soorten vogels en daarvan heb ik maar een klein aantal goed

kunnen fotograferen. Zeker een park om nogmaals te bezoeken.

Vogels die ik meerdere malen heb gezien/gehoord maar helaas niet kunnen fotograferen zijn:

Havik, buizerd, groene specht, bosuil, kuifmees en goudvink.

Vooral de havik scheerde regelmatig langs ons huisje en bezorgde de aanwezige vogeltjes

iedere keer een hartverzakking.

Maar wat kwam er dan wel op de juiste momenten langs?

Koolmezen waren er zat.

Deze Roodborst was ook een vaste gast.

Heel af en toe een Boomklever

Wat Vinken

En veel Pimpelmezen.

Een winterkoninkje vliegt soms langs, een kuifmees laat zich éénmaal zien.

Pas als het schemerig wordt, komen er een stuk of tien staartmezen wat te eten halen.

Uiteraard vindt je op dit soort parken veel echte alleseters zoals: kraaien en

 Eksters,

en Vlaamse Gaaien

Maar soms lukt het om minder voorkomende vogeltjes, die 1 of 2 keer langskomen te fotograferen.

Zoals:

deze Boomkruiper

De Heggenmus

De Glanskopmees

En een vuurgoudhaantje (niet zo'n beste foto, maar het moet maar deze keer).

Al deze vogels kan ik gewoon vanuit de bungalow fotograferen.

Ik heb er geen voertafel voor hoeven maken, alleen maar 1 stokje met daaraan wat bolletjes

met vogelvoer en een aanvliegstok.

Voor de rest wat pinda's in de dop en een paar handjes los vogelvoer.

Opeens zie ik iets wits op een meter of 20 vanaf het huisje.

Groot is mijn verbazing als ik midden in het bos een

Grote Zilverreiger zie staan.

Met enige regelmaat hoor ik de lach van een groene specht, maar ik zie alleen

maar twee grote bonte spechten.

De enige vogel die ik net buiten het park fotografeer is dit witgatje.

Witgatje

Leuk om te zien hoe het wateropvlak het licht breekt.

Hier kun je mooi zien dat de snavel op een hele rare plek te zien is.

Behalve veel soorten vogels, eekhoorns en konijntjes lopen er nog een aantal 

leuke dieren vrij rond op het Meerdal.

Een roedel Albino Damherten wandelt door het park en komen bij de huisjes langslopen.

11 stuks tellen we.

Al snel blijkt dat deze herten niet alleen een stukje brood lekker vinden.

De netjes vogelvoer zijn ook ontzettend in trek bij de dieren.

Dat verwacht je natuurlijk niet en de eerste keer dat de herten langs kwamen,

schonk ik geen enkele aandacht aan de groene netjes.

Omdat het nogal koud was, had ik 's nachts een pyjama aan.

Ik zat dus rustig met een bakkie koffie, in mijn pyjama, naar de vogeltjes te kijken,

toen de damherten langzaam onze kant op kwamen lopen.

Ik waarschuw de rest van het gezin en samen kijken we naar de hertjes.

Dan trekt de oudste hinde de bolletjes vogelvoer van de voertak af en ik zie de groene netjes

inclusief het voer in haar bek verdwijnen. Ik schrik me rot en ben bang dat ze zal stikken.

Ik ruk de schuifpui op en ren in mijn pyjama en op slippers naar buiten.

Het is zo'n 5 graden onder nul op dat moment en zoals verwacht, neemt de hinde de poten

met in haar bek de netjes met vogelvoer. Ik dus in mijn pyjama achter dat hert aanrennen.

Ik zie mensen aan de overkant kijken en ik zie ze denken :"Wat loopt daar voor een randdebiel".

Aldoor als ik bijna bij het hert ben, neemt ze weer de benen. Ik probeer om met een paar stukjes brood

het hert te lokken. Maar mooi niet. Ze vindt het veel te lekker.

Tsja, daar sta je dan. Wat moet je nou doen?

Dan blijkt dat het damhert het vast wel vaker doet, want ze kauwt heerlijk het voer uit het netje

en zodra het op is, spuugt ze de netjes gewoon uit.

Pffffffff, nou gelukkig maar, geen dood albino damhert op mijn geweten.

Mijn jongste dochter Luna voert een stukje brood.

Ook mijn oudste, Bo, vindt het prachtig om ze uit de hand te voeren.

Tijdens een lichte sneeuwbui.

De avond voor vertrek kwamen ze weer langswandelen.

Omdat het al donker was, zag ik ze niet op tijd aankomen en je raadt het al,

de netjes werden weer vakkundig geleegd.

Maar omdat we toch de volgende dag zouden vertrekken, heb ik de rest van het vogelvoer

maar aan de herten gegeven. Vooral de dop-pinda's waren heel erg geliefd.

Een paar heerlijke dagen in een prachtig park.

Het Meerdal is zeer zeker een park om nog eens naar toe te gaan.

Tot de volgende keer,

René

De Limburgse Eekhoorns

Afgelopen week was ik, samen met vrouw en 2 dochters, een midweekje in een huisje in Limburg.

Ik neem altijd wat bolletjes vogelvoer mee en hang dat op, zodat we de hele dag van de vogeltjes

kunnen genieten. Als wij in zo'n huisje aankomen, dan kijk ik altijd even of er leuke foto's

gemaakt kunnen worden en of er een mooi voederplekje gemaakt kan worden.

Zodra ik in dit huisje in Limburg naar buiten kijk, vrees ik het ergste.

Dit gaat helemaal niets worden hier.

Geen lekkere achtergronden, te weinig licht en geen vogel te zien of te horen.

Ik loop even naar buiten en zie twee grote dunne takken liggen.

Ik steek deze twee takken op een beetje strategische plek in de grond en hang een paar

bolletjes vogelvoer op. Ik verwacht er niet teveel van, maar je weet nooit.....

En voordat ik een echte voertafel maak, wil ik toch wel weten of er iets zit.

Telelens effect! Het is net of de koolmees op de kop van de eekhoorn zit.

Van links naar rechts:

Eekhoorn, koolmees, vliegende koolmees, heggenmus en pimpelmees.

Links de tak met het voer, rechts een landingsplek-tak.

Ik begin met de auto uit te laden en schenk geen aandacht aan de voerplek.

Na het uitpakken even een beetje het park verkennen en als we terug komen, weet ik niet wat ik zie.

Diverse soorten vogeltjes, twee eekhoorntjes........

Dat kan nog wat moois worden.

En omdat ik eekhoorntjes zie, koop ik snel twee zakken met dop-pinda's in het winkeltje.

Met een paar uurtjes fotograferen in een paar dagen, maak ik zoveel foto's dat ik het in

twee aparte blogs zal plaatsen.

Dit blog gaat over de eekhoorntjes en het volgende blog over de vele vogelsoorten

en over de albino damherten.

Bij het huisje komen drie eekhoorntjes.

Deze donkere is duidelijk de baas. De andere twee zijn doodsbang voor hem en

zodra hij (?) in de buurt is, nemen de andere 2 een veilige afstand.

De Grote Rooie

Al snel heeft deze eekhoorn deze bijnaam te pakken.

De grote rooie probeert de donkere eekhoorn iedere keer de loef af te steken,

maar de donkere jaagt hem iedere keer weer het hele veld over.

Nummer drie is:

De Kleine Rooie

Deze is echt een heel stuk kleiner dan de andere rode eekhoorn en de schattigste volgens 

mijn jongste dochter.

Het is een prachtig gezicht om de drie eekhoorntjes rond het voer te zien huppelen.

Met een beetje geduld pakken ze de pinda's zelfs uit onze handen.

De kleine rooie heeft zijn favoriete eetplekje.

Iedere keer als dit kleine eekhoorntje een pinda pakt, wordt deze op de stoel opgepeuzeld.

Als de dop-pinda's op zijn, dan zijn de netjes met vogelvoer ook wel erg aantrekkelijk.

Als er drie netjes onder elkaar hangen kan de grote bruine goed bij het onderste bolletje komen.

Ook de Grote Rooie kan erbij.

Maar als er maar twee netjes hangen is er een probleem!

Dan kunnen ze er net niet bij...........

Tsja, ze kijken een beetje sip en proberen zich zover mogelijk uit te rekken.

Maar de verboden vruchten zijn onbereikbaar.

Maar dan laten ze zien waarom het zulke acrobaten zijn.

Het is echt balanceren op het slappe koord.

Je snapt niet hoe ze op zo'n dun takje hun evenwicht kunnen bewaren.

Zodra het nootje op is, wordt de grote bruine toch net even te gulzig en........

OEPS........

verliest zijn evenwicht.

Het is allemaal wel heel leuk om te zien, maar ik probeer om op de foto's wel altijd het voer

buiten het beeld te houden.

Dat ziet er toch een stuk natuurlijker uit.

Omdat er meer dop-pinda's liggen dan ze kunnen eten, beginnen de eekhoorns de pinda's te begraven.

De eksters en vlaamse gaaien (die ik bij de voerplek aldoor probeer weg te jagen) hebben dat al

snel in de gaten. Als zij een eekhoorn met een pinda in de bek zien wegrennen, huppen ze gewoon achter de eekhoorn aan. Zodra de eekhoorn de pinda heeft begraven en terugkeert voor een nieuwe pinda,

graven de eksters en gaaien de net begraven pinda op.

Ook dat spelletje is een zeer vermakelijk om te bekijken.

Vooral als meerdere eksters in polonaise achter de eekhoorn aan huppen en wachten tot

de pinda in de grond zit. Als hongerige wolfen vallen ze aan op de verborgen pinda en dan is het knokken.

De eekhoorns hebben het inmiddels ook al snel door en gaan de pinda's op een andere plek begraven.

Ik zie dat ze steeds een zelfde route volgen en ga proberen om ze in de ren te fotograferen.

Net niet lekker scherp op het koppie.

De uitdaging wordt om de eekhoorn met alle vier de poten los van de grond te fotograferen.

Maar nu blijkt dat er voor dit soort foto's met mijn lens gewoon te weinig licht aanwezig is.

BIJNA ................

Helaas, het is mij niet gelukt om zo'n actiefoto te maken.

Dit was het eerste deel met foto's van een midweekje Limburg.

In het volgende blog komen de vogels aan bod.

Tot de volgende keer,

René

De futen zijn weer op vrijersvoeten

Baltsende futen

Vorig jaar had ik al een paar blogs gemaakt met baltsende en parende futen

http://www.dewerelddoormijnlenzen.blogspot.nl/2012/03/parende-futen.html

maar afgelopen week zag ik toch weer een nieuw baltsritueel.

Bovenstaand ritueel is regelmatig te zien in deze periode.

Is het vrouwtje éénmaal gecharmeerd van het mannetje, dan duikt het mannetje

waterplanten op en laat deze keuren door het vrouwtje.

Is het vrouwtje er blij mee dan worden de waterplanten gebruikt om een paringsnest te maken.

Dit plekje is meestal niet hetzelfde als het nest waarin de eieren gelegd worden.

In deze periode kun je ook het geluk hebben om de paringsdans te zien.

Deze foto is uit 2012.

Soms hebben de futen ook is meer behoefte aan privacy en trekken zich terug achter het rietgordijn.

Allemaal prachtige rituelen om te zien, maar afgelopen week zag ik dus weer eens iets anders.

Op zoek naar steenuiltjes kwam ik bovenstaand paartje tegen.

Druk kwekkend trokken ze mijn aandacht en zocht ik snel een mooi standpunt om eventueel de paringsdans te fotograferen. Je weet nooit of ze de dans doen en het is zo'n mooi gebeuren om te bekijken.

Maar i.p.v. de gewone baltsrituelen en de futendans begon het mannetje zich ontzettend

uit te sloven voor het vrouwtje.

De kopveren werden opgezet en de fuut kwam half uit het water

waarna hij als een gek tekeer ging en met zijn vleugels op het water sloeg.

Het was niet zomaar een beweging, want het gebeurde verschillende malen.

het was echt om indruk te maken.

Terwijl het mannetje zich aan het uitsloven was, liet mevrouw zich ook niet onbetuigd.

Ze maakte zich groot door duidelijk haar veren te laten zien.

Als het mannetje klaar was met het spetterspektakel moest het verenkleed uiteraard uitgeschud worden.

Nou probeer ik al een tijdje om een mooie foto te maken van een fuut die uit het water komt en

zich droogschud, maar nu gebeurt het eindelijk eens vlak voor mijn ogen.

En daarna gaat het weer van voren af aan........

Tsja, ik weet het........

Een hele hoop foto's van futen.

Maar ik had het deze keer wel heel erg moeilijk om tot deze keuze te komen.

Ik had er nog wel 30 bij kunnen plaatsen.

In mijn volgende blog zal ik ook weer moeilijke keuzes moeten maken.

We zijn een midweekje naar Limburg geweest en soms, heel soms, komt alles tegelijk op je af.

Drie eekhoorntjes, allerlei soorten kleine en grotere vogels en witte edelherten waren 

dagelijkse gasten. Helaas moest ik ook af en toe ook zwemmen en winkelen met

mijn drie vrouwen ;-)

Tot de volgende keer,

René