Steltkluut (man)
Iedereen kent het vast wel.
Dat iets in je zegt, dat je iets moet doen,
waar je in eerste instantie niet eens aan gedacht hebt.
Een soort van Déjà vu idee.
Deze keer heb ik er ook eentje.
Ik ben gewoon eventjes in de polder en rij het rondje, dat ik wel vaker rijd.
In die polder is een groot plasdras-gebied en dat is eigenlijk
een plek die alleen leuk is voor vogelaars met een telescoop.
De vogels zitten heel vaak te ver weg, om goed te kunnen fotograferen.
Ook is het een plek, die pas in de namiddag het bezoeken waard is.
Dan heb je namelijk het licht in de rug.
Omdat er weinig te zien was tijdens mijn gewone rondje en het rond 17:00 uur is,
besluit ik eventjes naar dat gebiedje te gaan.
Ik verwacht er niet teveel van en loop dus met een behoorlijke tempo
richting de plas, totdat ik iets zie dat anders is dan normaal.
Ik zie van behoorlijke afstand twee vogels met lange rode poten.
Paartje Steltkluten
Normaal gesproken blijf ik dan stilstaan en laat de vogels rustig aan mij wennen.
Maar nu til ik in een reflex mijn camera op en kan net 1 foto maken.
De vogels schrikken van mij, vliegen weg en landen 150 meter verderop.
Dom natuurlijk, maar niets meer aan te doen.
Ik ben de enige bij het uitkijkpunt en besluit rustig te gaan zitten en afwachten
of de vogels al foeragerend mijn kant weer opkomen.
Eerst lopen ze van mij af, maar op een bepaald moment zie ik ze omkeren
en langzaam maar zeker mijn kant weer opkomen.
Rietgors (vrouw)
Totdat de Steltkluten op foto-afstand zijn, vermaak ik mij met een op
de grond, naar voedsel zoekende rietgors
Tureluut
En zo nu dan komt er een Tureluur voorbij wandelen.
Tureluur
De Steltkluten komen steeds dichterbij en ik probeer mij zo min mogelijk te bewegen.
En maar hopen dat er niet nog iemand aankomt, die de vogels weer verjaagd.
Nou heb ik een paar jaar geleden al eerder Steltkluten van dichtbij kunnen fotograferen,
maar die foto's heb ik eigenlijk nooit in een blogje gezet.
Steltkluut (man)
Dit paartje zag er qua koptekening heel anders uit, dan het paartje dat ik deze keer zie.
Maar 1 ding blijft voor alle steltkluten hetzelfde.
Het mannetje is te herkennen aan de zwarte vleugels en
het vrouwtje heeft zwart/bruine vleugels.
Tijdens deze paring is dat verschil niet zo goed te zien, maar in
de foto's die nog komen is dat een stuk beter te zien.
Het is wel leuk om te merken dat de laatste jaren er steeds meer Steltkluten
in Nederland te zien zijn. Het blijft een zeldzame soort, maar het aantal broedparen neemt toe.
Dit soort exotisch ogende soorten zijn toch een verrijking voor de Nederlandse natuur.
Maar ja, terug naar het paartje dat ik afgelopen maand dus tegenkwam.
Zoals ik al zei, zie ik de Steltkluten langzaam maar zeker mijn kant opkomen.
Ik zie ook dat ze mij in de gaten houden, dus ik probeer zo min mogelijk te bewegen.
Steltkluut (vrouw)
Na een minuut of 20 afwachten, komen de vogels nu echt mijn kant op.
En ook nog eens mooi langs de slikrand.
Het is nog even afwachten of ze doorlopen en dan op een meter of 10/15 langs mij komen.
Het vrouwtje komt als eerste langs wandelen.
Op bovenstaande foto is goed te zien dat de kleur van
de vleugels bruin/zwart is.
De foto hieronder is van het mannetjes en die vleugels hebben een echte zwarte kleur.
Het vrouwtje loopt helaas met stevige pas door.
Dan is het afwachten wat het mannetje doet.
Steltkluut (man)
Het mannetje neemt gelukkig rustig de tijd en gaat op zijn gemakkie naar eten zoeken.
Ik twijfel nog of ik languit met gaan liggen, maar er is eigenlijk teveel hoog gras en
ik ben bang dat ik de vogels weer schrik aanjaag.
Het gebeurt niet vaak dat vogels zo dicht langs het uitkijkpunt komen,
omdat er meestal teveel mensen staan te kijken en er teveel beweging en geluid is.
Dus ben ik erg blij dat ik helemaal alleen op het bankje zit en het
geduld heb gehad om af te wachten.
Een kwestie van geluk?
Mwah, tuurlijk moet je een beetje geluk hebben, dat zo'n vogel het juiste pad kiest.
Maar aan de andere kant kun je de geluksfactor ook heel erg verkleinen.
Net als met de velduil op Texel.
Uiteraard moet je het geluk hebben dat je de vogel op een bepaalde dag ziet vliegen/lopen,
maar als je dan weet waar en wanneer je je moet installeren om op een andere dag
een grote kans te hebben om de vogel zo goed mogelijk in beeld te krijgen,
dan is het geen kwestie meer van mazzel.
De kans dat die vogel door jouw gedrag dan precies op die plek komt,
waar jij hem wilt hebben, is behoorlijk groot.
Vogels zijn namelijk gewoontedieren en dus voorspelbaar.
Op een foto zoals deze is mooi te zien, hoe lang de stelten nou eigenlijk zijn.
Steltkluut (vrouw)
De vogels blijven nog eventjes staan op een behoorlijke afstand, voordat ze
naar de hele andere kant van de plas vliegen.
Dat is het sein voor mij om te vertrekken.
Op de terugweg naar huis rijd ik even snel langs een tweetal terreintjes waar
in de toekomst gebouwd moet gaan worden.
Ideaal terrein voor grondbroeders zoals de Kievit, Scholekster en Kleine Plevier.
Vooral in die laatste ben ik geïnteresseerd, want dat vind ik hele fraaie vogeltjes.
Kleine Plevieren zijn bijna niet te spotten, wanneer ze doodstil zitten/staan.
Ze zijn erg klein en gaan volledig op in de omgeving vanwege hun schutkleur.
Een geluidje of 1 beweging kan genoeg zijn om ongeveer te bepalen waar ze zitten.
Dan is het rustig afwachten totdat ze zich bewegen.
Kleine Plevieren zijn best nieuwsgierig en kunnen al foeragerend heel dichtbij komen.
Gewoon weer een kwestie van geduld dus en de juiste positie kiezen.
Kleine Plevier
Kleine Plevieren zijn zomergasten en komen hier om te broeden.
Een kiezel-zandachtige ondergrond is het meest ideaal voor deze vogels.
Precies wat je vind op braakliggende bouwterreinen.
Buiten grondbroeders zoals de Kleine Plevier zijn dit soort terreintjes
uitermate geschikt voor allerlei kwetsbare plantensoorten en insecten.
Omdat hier geen grondonderhoud plaats vindt en dit soort plekken niet toegankelijk zijn,
kunnen diverse soorten hier goed gedijen.
In een straal van 5 kilometer vanaf mijn huis, vind ik diverse van dit soort terreintjes.
Iedere keer is het weer afwachten wat je er tegenkomt,
maar de Kleine Plevier is een vaste zomerbewoner geworden van deze plekjes.
Ze kunnen je ook zo leuk aanstaren en je ziet ze gewoon denken van, is dat
dier dat daar ligt nou wel of niet gevaarlijk.
Zolang je dan rustig blijft liggen, zijn ze altijd snel gerustgesteld
en gaan ze verder met hun gewone bezigheden.
Tot zover het blogje over deze twee soorten.
In een volgend blog een verslagje van mijn uitstapje met Coby
(http://natuurkieker.blogspot.nl)
Mijn meeste foto's zijn van 's ochtends vroeg bij de IJsvogeltjes.
De rest van de dag ben ik meer bezig geweest om Coby in staat te stellen
om vogels te fotograferen die op haar wensenlijstje stonden, dan zelf te fotograferen.
Overigens heb ik dat met heel veel plezier gedaan.
IJsvogel
Tot de volgende keer,
René
