"Als je ergens niet bent, ben je óf te vroeg, óf te laat."

Wijlen Johan Cruijff (r.i.p.)

zondag 29 september 2013

Bronst van de Edelherten

Burlend Edelhert

Vorig jaar heb ik, na een aantal jaren,  de bronst van de edelherten eens aan mij voorbij laten gaan.
Maar als je dan de vele (mooie) foto's langs ziet komen van deze happening,
begint het toch wel te kriebelen en nam ik mij voor om in 2013 weer langs te gaan.

Afgelopen vrijdag was ik in de gelegenheid om op zoek te gaan naar burlende edelherten.
Omdat ik de algemeen bekende gebieden inmiddels wel gezien heb,
ga ik goed voorbereid op pad met de locaties van een aantal andere, veelbelovende plekken.
Tenminste, ik dacht dat ik goed voorbereid was, want het vinden van de juiste plekken
bleek een stuk lastiger te zijn dan verwacht.

Mijn hele planning viel in duigen en dan zit er niet zoveel meer op, dan of naar huis te gaan
of om naar de alom bekende plekken te gaan.


Omdat ik al zoveel bronstfoto's heb gemaakt, is het lastig om weer eens met iets anders te komen.


Ik besluit dat "iets anders" te zoeken in andere standpunten.
Terwijl iedereen de statieven helemaal uitschuift, doe ik het tegenovergestelde.
Bij vogeltjes werkt dat ook zo goed, dus waarom niet bij edelherten?

Zittend op de grond probeer ik een onscherpe heide-voorgrond te creëren en de dieren
toch een beetje op ooghoogte te fotograferen.



De mannen (een edelhertman heet gewoon Hert) zijn in deze periode natuurlijk
de grote trekpleisters. De plaatsherten zijn imposante vechtmachines.




Het grappige bij deze dieren is, dat de mannen denken dat ze de baas zijn, maar dat de dames
toch echt aangeven wat er gebeurt en vooral wanneer.

De dames geven aan waar het bronstroedel zich naartoe beweegt.

Een oudere hinde verkent de situatie en komt dus als eerste ter plaatse.

Ze "zekert" de omgeving en als zij vindt dat het veilig is, volgt de rest van de ploeg.

De mannen blijven nog even op de achtergrond om de omgeving goed in zich op te nemen.

Ook geven de hindes aan wanneer er gepaard kan worden.
Het hert ruikt en proeft wel of de hinde er klaar voor is, maar de hinde is toch degene
die beslist of het feest doorgaat.
Wordt de hinde niet gedekt op de dag dat ze vruchtbaar is, dan komt er later
 in de maand nog een herkansing.

De plaatsherten houden de boel goed in de gaten en afdwalende hindes worden snel
weer "opgehaald" en naar de groep terug gedreven, terwijl ondertussen
de sterke concurrentie op afstand gehouden moet worden.

In eerste instantie worden concurrenten gewaarschuwd dmv het burlen.
Als de kapers dan nog niet verdwijnen, dan doet het plaatshert een uitval en gaat in volle vaart
op de tegenpartij af. 
Want de andere herten blijven proberen om het plaatshert te verdrijven, iedere keer weer.
Het kost het plaatshert aldoor een hoop energie en uiteindelijk
kan het dus een keertje verkeerd aflopen en zal de concurrentie het roedel overnemen.

Maar dat gebeurt uiteraard nooit zonder slag of stoot.

Je hoopt op een keiharde clash, maat hier bleef het bij een beetje duw- en trekwerk.

De dames liggen verveeld te herkauwen en wachten maar af wie er wint.

De uitdager moet nog even wachten, want het plaatshert is hier nog duidelijk de sterkste.

Hoewel de dames prachtig zijn om te bekijken,
komende de meeste mensen uiteraard voor de imposante koningen van het woud.

Het oergeluid van de herten klinkt ieder jaar toch weer fantastisch.

En hoewel de herten bij iedere burl bijna doodgerateld worden dmv cameravuur,
blijft het een belevenis. Op naar september 2014!

Mocht je in de wintermaanden edelherten tegenkomen in welk gebied dan ook,
laat de dieren met rust en zorg dat je ze beslist niet opjaagt, door koste wat kost
een foto van dichtbij te willen maken.
De bronstperiode is zo'n aanslag op de lichamelijke gesteldheid van de herten,
dat je ze letterlijk de dood in kunt jagen.

Tot de volgende keer,
René

zondag 22 september 2013

Baardmannen


Baardmannetjes

Dit is een blog met twee gezichten en de start is op het strand.
Van medio september tot en met eind oktober kun je op het strand een hoop minder algemene
en mooie vogelsoorten tegenkomen. 
Een beetje behoorlijke wind kan al een hoop vogels richting de kust blazen.
Trekvogels, maar ook overwinteraars zijn met een beetje geluk prachtig te fotograferen.

Als ik dus de kans heb om op zondagochtend op pad te kunnen gaan,
is de keuze snel gemaakt.
Op naar de kust.

Voordat de zon opkomt ben ik al ter plaatste en kom tot de ontdekking 
dat de pier helaas is afgesloten. 
Er wordt windkracht 7 verwacht  en uit voorzorg hebben ze het hek gesloten.

Een tegenvaller, vooral omdat er ook op het strand weinig te zien is.

Kanoet 

De opkomende zon zorgt voor mooi licht en gelukkig komt er net een kanoet langs wandelen.

Kanoet

Ik fotografeer niet snel een meeuw, maar deze lag prachtig te poseren.
Ik denk dat het een jonge Mantelmeeuw is.

Heel af en toe zie ik een drieteenstrandlopertje, maar het houdt niet over.
Ik besluit maar naar huis te gaan, want ik verwacht niet veel te kunnen fotograferen
nu de pier afgesloten is.

Steenloper

Behalve een paar steenlopertjes aan het begin van de pier, valt er niets te zien.

Dan zie ik een grote groep kleine vogeltjes op een meter of honderd op het strand landen.
Als ik ze langzaam benader, zie ik dat het een gevarieerde groep is.


De groep bestaat uit drieteenstrandlopertjes, krombekstrandlopertjes, bonte strandlopers en 
bontbekpleviertjes. Ik schat zo'n 30 vogeltjes.
Een buitenkansje! Nu alleen maar even de groep zo dicht mogelijk benaderen........

Voorzichtig benader ik de groep en op een afstand van zo'n meter of 10 ga ik op mijn knieën zitten.
Ik schuifel nog een stuk dichterbij en ga languit liggen en net als ik wil afdrukken,
wordt de groep opgeschrikt en vliegt op, om een meter of 30 verderop weer te landen.

Opnieuw benader ik de groep voorzichtig en op dezelfde manier kom ik
weer op een afstand van ongeveer 6 a 7 meter.
Maar wederom schrikken de vogeltjes ergens van en hup, daar gaan ze weer.

Ik er weer rustig achteraan en het hele ritueel herhaald zich nogmaals.
En weer kiezen ze op het allerlaatste moment het luchtruim.

Ik besluit het nog 1x te proberen en nu gaat alles goed.
Nu lig ik op een meter of vijf afstand van de vogeltjes en zou eventueel nog ietsje dichterbij kunnen.

Drieteenstrandlopertjes met 1 bontbekplevier

Maar eerst voor de zekerheid een paar foto's maken natuurlijk.
De groep is nu wel heel erg rustig, maar je weet nooit.
Op de foto hierboven zie duidelijk dat de vogels wel op hun gemak zijn, maar mij
wel degelijk heel goed in de gaten houden.

Bontbekplevier in winterkleed

Net op het moment dat ik nog ietsje dichterbij wil tijgeren, om de krombekjes en 
bonte strandlopers te fotograferen, slaat het noodlot toe.
Op een echt ideale afstand om mooie portretjes te maken, krijg ik een foutmelding.

Niets doet het meer. Ik probeer het door de batterij er even uit te halen. 
Als dat niet werkt koppel ik de lens even los, maar ook dat helpt niet.
Zoiets gebeurt altijd op een rot moment, maar meestal heb ik een back-up camera of lens
bij, maar nu even niet.
Prachtig weer, een mooi onderwerp, maar geen werkende apparatuur....... 
ZUCHT..........

Gelukkig heb ik mijn oude sigma 50-500 lens nooit verkocht.
Een paar dagen later breng ik mijn lens naar de reparatie en merk dat ik erg vroeg ben.
Dichtbij weet ik een gebiedje waar ik wel eens een draaihals heb gespot en besluit
daar even langs te gaan.

Als ik op de plek aangekomen ben, hoor ik direct een bekend geluid.
Het gepingel van een baardmannetje.

Baardman (vrouw)

Het is eventjes zoeken maar dan zie ik het vrouwtje zitten.
Baardmannen fotograferen in deze periode is erg lastig, want ze zitten meestal
onderin het riet waar ze op zoek zijn naar insecten.

In de winter eten ze de zaadjes uit de rietpluimen en zijn ze een stuk makkelijker te platen.

Baardman (man)

Even later zie ik ook een mannetje in de struiken.
Wat zijn het toch ontzettend mooie vogeltjes.

Ietsje verderop hoor ik nog meer baardmannen.
Als ik de bocht om loop, weet ik niet wat ik zie en hoor.


Overal zie ik baardmannetjes en ik schat de hele groep op een stuk of 100.
Probeer daar dan maar eens foto's van te maken.


Zo zie je ze meestal. Hangend aan een rietstengel of zittend op een rietpluim.


Het grappige is dat ik ze nu voornamelijk in de kleine boompjes zie zitten.

En dan valt het niet mee om daar een aardige foto van te maken.


Kleine acrobaatjes zijn het.


Nee, dan is het een stuk makkelijker als er eentje een beetje los staat van de groep of


mooi in een stengel hangt.

Maar zo'n groepje op 1 stengel levert ook een leuk plaatje op.

Opvallend was dat ik ook nog jonge zwaluwtjes tegenkwam.
Deze foto is medio september gemaakt.
Betrekkelijk laat lijkt mij, maar dit waren niet de enige jonge zwaluwtjes die ik zag.

Tot de volgende keer,
René





zondag 15 september 2013

Kleine waterralletjes en dodaarsjes worden groot.

Jonge Waterral

Twee weken terug had ik het geluk om jonge waterrallen en jonge dodaarzen te fotograferen.
Als je eenmaal weet waar ze dan te vinden zijn, dan wil je uiteraard graag
van de gelegenheid gebruik maken om er alles uit te halen wat er in zit.

Dus ga ik nogmaals naar dit mooie plekje, maar bij aankomst zakt de moed al
behoorlijk in mijn schoenen.
De droogte van de laatste maanden begint nu wel heel duidelijk zijn tol te eisen.
Het water heeft zich behoorlijk ver terug getrokken en waar normaal
gesproken minimaal 30 cm water staat is nu alleen maar modder te zien.

Geen ideale omstandigheden voor mooie foto's en ik zie al snel dat foto's
van de dodaarzen echt een mazzelmoment moet gaan worden.
Twee kleine plekjes tot waar het water nog komt en geen riet groeit, moet net het punt
worden waar een jonge dodaars zich moet laten zien.

In de verte zie ik genoeg jonge dodaarsjes met een ouder.
De kleintjes worden al aardig groot en zo nu en dan vangen ze zelf al iets te eten,
maar ze worden voornamelijk nog gevoerd door de ouders.

Niet alle visjes zijn voor de kleintjes, want de ouders moeten zelf ook nog eten.
Nu merk ik duidelijk dat het waterpeil gewoon te laag is.
Ze komen maar niet dichterbij en op deze afstand is het prachtig om de 
dodaarzen te observeren, maar echte topplaten zitten er niet in.

Dan laat de eerste jonge waterral zich horen en verleg ik mijn aandacht naar de rand van het riet.
Ik hoor meerdere rallen, maar heb geen idee waar ze zitten.

Waterral

In spanning zit ik te turen naar het riet, terwijl ik ondertussen wel de dodaarzen in de gaten hou.
Dan ineens zie ik iets bewegen in de rietkraag.
Op nog geen vijf meter afstand staat een jonge waterral.
Waarschijnlijk stond hij er al een tijdje, maar ze zijn zo goed gecamoufleerd als ze jong zijn,
dat je ze zo over het hoofd ziet.

Ik heb het idee dat ze inmiddels al iets schuwer zijn en hoop dat ze nog wel uit
de dekking durven te komen.

Nou en of ze dat durven.
Ze weten wel dat er iets raars aanwezig is, dat een raar klikkend geluid maakt,
maar wat het precies is weten ze niet.
Zo nu en dan lopen ze (het zijn er twee) bijna tegen mijn lens aan.
Ik ben waarschijnlijk zo ongevaarlijk, dat even later een jonge waterhoen zelfs aan mijn lens likt.

Ja, dat maakt natuurfotografie natuurlijk zo boeiend en leuk.
Geen mens om je heen, maar wel allerlei soorten vogels, de 1 iets dichterbij
dan de ander. Heerlijk ontspannend maar tegelijkertijd ook wel weer spannend.
Je weet nooit wat er gaat gebeuren, dus je moet wel alert blijven.

Dodaars

Want opeens komt er een dodaars tevoorschijn op 1 van de twee fotogenieke plekjes.
Snel reageren is dan echt noodzakelijk en meestal ben je dan net te laat.
Dan duurt het scherpstellen even te lang en is het momentum al weer voorbij.
Maar soms ben je wel snel genoeg en is de voldoening des te groter.

Nadat de dodaars uit het zicht verdwenen is, neem ik snel mijn normale positie weer in
en is het afwachten of de ralletjes nog iets leuks gaan doen.

Meestal rennen ze maar een beetje heen en weer, maar af en toe zie je ze echt jagen.

Pure concentratie.


Het grappige is dat er op dat moment ook een jonge waterhoen op bezoek komt.

De jonge waterral reageert best fel op de aanwezigheid van het waterhoentje. 

De waterhoen is ook fel en ik hoop op een achtervolging, maar de situatie wordt
al heel snel weer normaal.
Dit is ook voor het eerst dat ik een ral en een hoen zo op elkaar zie reageren.

Ook het waterhoen weet dat er iets niet klopt.
Maar ook nu wordt de situatie ingeschat als ongevaarlijk.

Het waterhoentje gaat rustig op onderzoek uit en komt langzaam maar zeker
steeds dichterbij.

Op een bepaald moment is het hoen zo dichtbij, dat scherpstellen niet meer mogelijk is.

Dan is het moment dat de dodaarzen dichterbij komen aangebroken.

Maar aldoor net niet op de twee plekjes waar ik ze graag zou willen zien.

Er zit nu aldoor wel een rietstengel tussen en dat levert toch niet de foto's op 
die ik in gedachten had toen ik hier naartoe reed.

Maar gelukkig valt er nu weer genoeg regen en kan ik ze eerdaags misschien toch iets beter fotograferen.

Grappig om te zien hoe verschillend van de kleur de diverse dodaarzen zijn.
Met een beetje zonlicht erop, heeft deze een beetje een gouden gloed over zich.


Krakeend (vrouw)

Terwijl ik een paartje krakeenden probeer te fotograferen, zie ik iets vreemds.

Krakeend (man)

Ik zie twee ralletjes vlak voor mijn neus heen en weer rennen, maar ik heb het idee
dat er ook net eentje het riet inschoot.
En ja hoor, het blijken dus niet twee jonge ralletjes te zijn, maar het zijn er drie.

Dat verklaart een hoop voor mij, want ik vond ze af en toe verdacht snel.

Nu ik ze alle drie in het vizier heb, wordt het een uitdaging om ze met elkaar op 1 foto te krijgen.
Het blijkt een onmogelijke opgave te zijn en het lukt me maar net om er twee
op 1 plaat te krijgen. Om de toch een beetje snelle sluitertijd te krijgen, moet ik het diafragma 
net even te ver open zetten, waardoor hierboven alleen de linker vogel scherp(achtig) is.
Toch net goed genoeg om even te laten zien, want het is best wel bijzonder.


Tot de volgende keer,
René
http://blogging.nitecruzr.net/2013/03/the-lightbox-image-display-option.html