Vlinderen in Frankrijk

Parende Icarusblauwtjes

In mijn vorige blog (Grauwe Klauwier en Koereiger) schreef ik misschien 

een beetje zeurderig over het gebrek aan vogels en leek dat niet helemaal 

te kloppen met de beelden die ik liet zien.

Wat ik er echter niet bijschreef, is dat ik bijna al die foto's in de eerste week had gemaakt.

In de tweede week van de vakantie was het een beetje zoeken en hopen

op af en toe een leuke foto.

Al snel kreeg ik door dat het niet beter zou worden en zeker

na de kolossale hagelbui was het einde oefening voor wat betreft vogels fotograferen.

Maar gelukkig had ik ook mijn macro-lens meegenomen en werd het zoeken

naar een mooi kruiden/bloemenveldje.

Als je dan geen site tot je beschikking hebt, waar dit soort plekjes vermeld worden,

dan is het gewoon ouderwets zoeken.

Uiteindelijk vond ik een prachtig veld waar oa Lavendel groeit en

belangrijker: Het stikte er van de vlinders!

Koolwitje

Maar insecten fotograferen is lastig.

Het beste tijdstip is heel vroeg in de ochtend, wanneer ze nog niet helemaal opgewarmd zijn

of in de avond wanneer ze zich gereed maken om te gaan slapen.

Maar ja, ik heb ook vakantie en heb geen zin om heel vroeg op te staan.

Daar komt bij dat de slagboom op de camping pas om 7 uur open gaat en

dus ga ik op vlinderjacht op de momenten dat het eigenlijk al te warm is en

de vlinders in principe constant in beweging zijn.

Kleine Vuurvlinder.

Een tijdje terug zag ik een fantastisch mooie foto van een Icarusblauwtje met 

open vleugels en met een prachtige rustige achtergrond.

Dan is dan ook mijn doel, maar hoewel er aan Icarusblauwtjes

geen gebrek is, blijkt het vinden van een exemplaar met open vleugels

een hele opgave te zijn.

Icarusblauwtje

Omdat ik ook niet het hele veldje plat wil walsen,

scharrel ik een beetje langs de randen en zoek naar het ideale beeld.

Als er al eentje ergens gaat zitten met openstaande vleugels, dan

zijn ze snel weer vertrokken wanneer ik dichterbij kom.

Ik besluit maar gewoon ergens te gaan zitten en af te wachten.

Dat blijkt best een aardige tactiek te zijn, want ze komen vanzelf

wel een keertje bij mij in de buurt.

Bovenstaande foto heb ik op die manier kunnen maken,

maar het is niet het beeld dat ik graag wil maken.

Iets te rommelig en met te hard licht.

Icarusblauwtje (vrouw)

Maar in de laatste week van de vakantie koelt het ietsje af en komt de temperatuur rond

de 25 graden terecht en tevens is er af en toe mooie sluierbewolking.

Ideaal weer om te fotograferen, zelfs midden op de dag.

Omdat ik een bepaald beeld in mijn hoofd heb,

richt ik in eerste instantie mijn aandacht op de Icarusblauwtjes.

Icarusblauwtje (vrouw)

Het is een prachtig klein vlindertje en hoewel het mannetje de mooie blauwe kleur heeft,

is het vrouwtje ook een prachtig onderwerp.

Icarusblauwtje

Vorig jaar ben ik een ochtendje op stap geweest met juf Loes (http://belton-loes.blogspot.nl/)

en probeer de waardevolle tips, die ik daar kreeg, nu in de praktijk te brengen.

Maar dat valt nog niet mee wanneer de vlindertjes volledig opgewarmd

zijn door de zon. Dan heb je niet de tijd om lekker rustig een compositie te kiezen,

handmatig scherp te stellen en maar draaien en zoeken naar de juiste achtergrond.

Nee, dan is het een kwestie van snel reageren en bij elke geschikte

kans, het onderwerp zodanig te benaderen, dat je ook direct de beste compositie

en achtergrond te pakken hebt.

Maar alleen al het observeren van een goede macro-fotograaf levert

enorm veel informatie op.

Vwb het fotograferen van vogels heb ik enorm veel geleerd door

alleen maar te kijken hoe iemand als Ton Döpp of Roelof Molenaar 

bezig is met het maken van foto's.

Datzelfde had ik dus na een paar uurtjes macro-fotografie met Loes.

Het zijn vaak hele kleine dingetjes, waarmee je een

net iets betere foto kunt maken.

Dat zijn de dingetjes die je dus opsteekt door alleen maar te kijken,

hoe iemand anders dat nou doet.

Parende Icarusblauwtjes

Bijna gelijk aan de openingsfoto maar met een andere achtergrond en

het tongetje van het mannetje voegt nog iets extra's toe.

Dankzij die paar uurtjes met Loes kon ik bovenstaande foto maken.

Tijdens het fotograferen van Bandheidelibellen leerde ik

al snel hoe je de omgeving naar je hand kunt zetten en

dus een foto kunt maken met een rustiger beeld.

Maar voordat de paring van de vlinders begon, deden het mannetje en vrouwtje iets,

dat mij op het juiste spoor zette om het beeld dat ik in mijn hoofd had

dmv een foto te vereeuwigen.

Om het vrouwtje te imponeren spreidde het mannetje zijn vleugels

en liet de mooie blauw kleur zien.

Maar dit gebeurde pas, nadat het vrouwtje haar vleugels had gespreid.

Ipv achter mannetjes aan te rennen die toevallig net eventjes

hun vleugels open doen, moest ik dus op de vrouwtjes letten.

Zodra ik een vrouwtje ergens zag zitten, dat net haar vleugeltjes opendeed,

nam ik zo snel mogelijk een goede positie in.

Icarusblauwtje

Een gouden greep want al snel had ik beet.

Al gauw had ik meerdere mannetjes met opengesperde vleugels gefotografeerd,

maar het ideale beeld zat er nog steeds niet bij.

Maar de aanhouder wint.

Wederom zag ik een vrouwtje met haar vleugeltjes helemaal open en 

gauw nam ik de meest ideale positie in.

Een mannetje kwam aanvliegen en ging vlakbij mij op een plantje zitten.

Snel de positie ietsje verder aanpassen en dan maar hopen.

Icarusblauwtje

Bijna de foto die ik wilde maken.

De achtergrond is nog iets te onrustig naar mijn mening, 

maar ik ben er zelf wel content mee.

Toen die foto eenmaal gemaakt was,

kon ik mijn aandacht ook op andere soorten richten.

Maar zoals ik al eerder vermelden, een mooie macro-foto van een vlinder maken

is erg lastig. De mensen die regelmatig macro-foto's maken, weten direct

wat ik bedoel. Maar voor de beginner zal ik even uitleggen,

waar je rekening mee moet houden.

Kleine Vuurvlinder

Omdat je een zo'n rustig mogelijk achtergrond wilt hebben, fotografeer je

met een groot diafragma (=klein F-getal).

Dat betekent direct dat je scherptegebied erg klein is.

Het betekent ook dat je graag een beetje dicht op je onderwerp zit en

dat het volgende item achter je onderwerp zo ver mogelijk weg moet zijn.

Hoe dichter het achterliggende item op jouw onderwerp zit,

hoe duidelijker het op de foto komt.

Staat het volgende item erg dicht op jouw onderwerp,

dan moet je een nog groter diafragma kiezen, omdat de scherptediepte 

dan nog kleiner wordt en het achterliggende onderwerp

dan dus weer vager op de foto komt.

Het nadeel hiervan is, dat er ook minder delen van de vlinder scherp op de foto komen.

Dat is allemaal een makkie wanneer de vlinders lekker stil blijven zitten,

maar als ze vliegen heb je dus de tijd niet om de beste compositie te kiezen

en op je dooie gemakkie af te drukken.

Parende Icarusblauwtjes

Daarom kies ik meestal niet het allergrootste diafragma (f2.8), maar ga daar

een paar stops boven zitten (f5).

Dan heb je meer scherptediepte en mag je er dus wel een stukje naast 

het deel zitten dat je scherp wilt hebben.

Waar je wel rekening mee moet houden, is dat de sluitertijd langer wordt wanneer

je een hoger f-getal (=kleiner diafragma)  instelt.

Als ze stilzitten is een langere sluitertijd niet zo'n heel groot probleem,

maar als ze bewegelijk zijn en er staat ook nog wat wind,

dan wil je graag een wat snellere sluitertijd hebben.

Het is een beetje passen en meten.

Keizersmantel

Maar soms zijn er ook vlinders die je gewoon eerst graag een keertje mooi

als registratieplaat wilt hebben.

De Keizersmantel is een vlinder die ik nog nooit eerder voor de lens had gekregen.

Je probeert wel altijd rekening te houden met de achtergrond, maar dat is

op dat moment van latere zorg.

Keizersmantel

Er vliegen maar een paar exemplaren rond en het valt niet mee

om die paar kansjes die ik krijg te benutten.

Een grote wenssoort voor mij is de Koninginnenpage.

Vorig jaar kon ik de Koningspage op de foto zetten,

maar die is toch net iets minder mooi dan de Koninginnenpage.

Eén keertje zie ik een exemplaar rondvliegen, maar die verdween ook weer heel snel.

Dan maar weer de aandacht verleggen naar de soorten die in

grotere aantallen rondvlogen, zoals de Kleine Vuurvlinder.

Kleine Vuurvlinder

Hoewel de aanwezige exemplaren al een beetje afgevlogen en beschadigd zijn,

blijft het wel een mooi vlindertje om te fotograferen.

Kleine Vuurvlinder

Bij de meeste is de oranje kleur al behoorlijk vervaagd, maar

daar heb je nou eenmaal mee te maken.

Kleine Vuurvlinder

Tijdens het fotograferen merk ik wel dat mijn macro-lens niet snel genoeg is.

Ik heb een iets oudere sigma 105mm macro-lens maar

de autofocus heeft moeite om snel scherp te stellen.

Na de vakantie ben ik direct gaan zoeken naar een alternatief

en heb een mooie Minolta 100mm F2.8 voor een koopje op de kop kunnen tikken.

De voorloper van de 100mm f2.8 van Sony, maar met de mooiere Minolta-kleuren.

Want hoewel het fotograferen van vogels mijn eerste doel zal zijn,

wil ik mij toch ook iets meer gaan toeleggen op het fotograferen van insecten.

Dan moet ik dan ook maar een keertje eerder opstaan,

zodat ik de vlinders iets meer in de omgeving kan fotograferen.

Blauwzwarte Houtbij

Hoewel ik mij alleen bezig hield met de vlinders, waren er

natuurlijk heel veel andere soorten insecten aanwezig.

Eentje die onmiddellijk opviel was bovenstaande bij.

De Houtbij viel niet alleen op door de kleur, maar ook door het formaat.

Het is echt een enorm insect en dit exemplaar was wel drie centimeter groot.

Je weet niet wat je ziet, wanneer je dit insect voor de eerste keer tegenkomt.

Blauwzwarte Houtbij

Op deze foto kun je perfect het verschil in grootte zien. 

De Houtbij is bijna 2x zo groot.

De blauw/zwarte kleur geeft het dier ook meer dreiging.

Dit soort ontmoetingen zorgen er toch voor dat onze hobby nooit hetzelfde is.

Hiermee sluit ik het vakantiegedeelte af en gaan we gewoon weer verder 

met foto's welke gemaakt zijn in Nederland.

Te beginnen met de resultaten van twee ochtendjes strand

met oa. deze:

Goudplevier

Tot de volgende keer,

René

De Koereiger en de Grauwe Klauwier

Koereiger

De vakantie werd dit jaar op dezelfde plek doorgebracht als vorig jaar en het jaar daarvoor.

Dus wederom Frankrijk en wederom in de buurt van Bourg-en-Bresse.

Een lastige plek voor vogelfotografie en ook de periode dat we gaan is niet

de meest gunstige om vogels te fotograferen.

De laatste week van juli en de eerste twee weken van augustus.

In deze omgeving zijn geen echte wandelgebieden met vogelhutten of iets dergelijks.

In de periode dat wij er zijn, zijn de jongen bijna allemaal volgroeid en

neemt de zichtbaarheid van de vogels duidelijk af.

Buizerd

Gelukkig heb ik vorig jaar een hoop mooie plekjes ontdekt,

zodat ik dit jaar precies weet waar ik moet zijn.

Twee jaar terug ontdekte ik toevallig een meer, dat geheel ontrokken werd

aan het oog, omdat het net ver genoeg van een weg aflag.

Daar zag ik purperreigers, kwakken, ijsvogels en diverse soorten watervogels.

Vorig jaar nam ik een aantal spullen mee om een mooi plekje in te richten,

maar toen stond helaas het water een meter hoger dan het jaar daarvoor.

Geen vogel te bekennen.

Maar dit jaar wilde ik het weer proberen en ook nu had ik diverse spullen bij me.

Nu stond er echter geen druppel water in het meer en werd er

op diverse plekken werkzaamheden verricht.

Een teleurstelling. Maar het is niet anders.....

Dan maar op zoek naar andere fotomodellen.

Grauwe Klauwier (vrouw)

Een bewoner van het Franse platteland is de Grauwe Klauwier.

In Nederland een zeldzame verschijning, maar in deze regio zie je ze wel regelmatig.

Tenminste........, als je weet waar je moet zoeken en kijken.

De Grauwe Klauwier houdt van grote open stukken land met daar omheen

stekelachtige struiken, zoals bv de Braam.

De Grauwe Klauwier heeft daarin zijn/haar vaste uitkijkposten en

dat zijn meestal de hoger punten van de struiken.

Maar ook elektriciteitsdraden en paaltjes zijn favoriet.

Grauwe Klauwier (vrouw)

Van grote afstand zie je ze al zitten.

Ze zijn duidelijk groter dan mussen en ze verwarren met bv spreeuwen is 

eigenlijk ook onmogelijk. 

De plek vinden waar ze zich bevinden is het makkelijke deel

van het maken van foto's van de Grauwe Klauwier.

Want ze zijn wel heel erg schuw.

Omdat ze ook nog eens diverse uitkijkpunten hebben,

hoef je ook niet echt te posten bij een bepaalde plek.

Het is een kwestie van zoveel mogelijk territoria vinden en

dan zoeken naar de minst schuwe familie.

Grauwe Klauwier (man)

Hoewel het vrouwtje best mooi gekleurd is, kan zij niet wedijveren 

met het prachtige verenkleed van het mannetje.

Eind juli zijn de jongen groot genoeg om voor zichzelf te zorgen,

maar blijven in die week nog dicht in de buurt van de ouders.

Jonge Grauwe Klauwier (links) en volwassen vrouw Grauwe Klauwier (rechts)

De jongen komen qua kleur van het verenkleed heel dichtbij

de kleur van de volwassen vrouwtjes.

Wanneer je dus een Grauwe Klauwier spot is de kans niet zo groot dat

het een volwassen mannetje is.

Voorgaande jaren had ik al een aantal territoria ontdekt en die

werden ook dit jaar weer bijna allemaal bevolkt door Grauwe Klauwieren.

Jonge Grauwe Klauwier

Wanneer vogels bij elkaar zijn, zijn ze vaak schuwer en vliegeriger dan

wanneer ze alleen zijn. Zeker als ze nog jong zijn.

Dan kun je ze vaak goed benaderen, mits je rustig aandoet.

Dit jong was inmiddels zo groot, dat het niet meer in de buurt van de ouders verbleef.

Als je eenmaal weet waar je op moet letten, dan vallen ze al van grote afstand op.

Zo ook deze vogel, hoewel dit jong op een plek zat waar ik het niet verwachtte.

Jonge Grauwe Klauwier

Het duurde eventjes voordat ik de vogel tot dichtbij benaderd had, maar

daarna kon ik een minuut of 10 kijken hoe de vogel

zeer succesvol op jacht was. Het ene na het andere insect werd gevangen en

rustig opgegeten. De vogel ging tijdens de jacht niet aldoor

op de meest ideale plekken ging zitten, maar met een beetje

manoeuvreren met de auto heb ik geprobeerd om er het beste van te maken.

Zo jammer als ze niet luisteren. 

Grauwe Klauwier (man)

Omdat de jongen bijna voor zichzelf of inmiddels al helemaal voor zichzelf zorgen,

laten de volwassen exemplaren zich minder zien.

Hoewel ik dus weet waar ze ongeveer zitten, is het echt een kwestie van geluk

dat ze op een mooie plek gaan zitten.

Dan is het ook nog eens hopen, dat ze blijven zitten, wanneer je ze benaderd.

Je kunt aan vogels goed zien wanneer je te dichtbij komt.

Je ziet dan duidelijk dat ze niet op hun gemak zijn en vaak laten ze nog wat ontlasting lopen

net voordat ze weg willen vliegen.

Een klein stukje achteruit is dan al vaak genoeg om de rust te herstellen

en de vogel langzaam aan je te laten wennen.

Grauwe Klauwier (man)

Ik hoop nog steeds op een foto van een mannetje met een hagedisje als prooi,

maar ik ben al blij wanneer ik ze kan fotograferen met een insect in de bek.

Grauwe Klauwier (man)

Ik ben eigenlijk al blij wanneer ik ze op een mooi plekje kan fotograferen.

Jonge Grauwe Klauwier

Gelukkig werken de jonkies iets beter mee, maar dat gebeurt helaas ook niet zo heel vaak.

Jonge Grauwe Klauwier

Het is niet zo dat er weinig vogels in deze omgeving zijn, het is meer dat je bijna

nergens in mag omdat het privé-terrein is.

Je bent dus afhankelijk van wat er langs de weg te zien is en

indien er iets teveel verkeer is, dan blijven de vogels gewoon weg.

Maar niet alleen het verkeer kan roet in het eten gooien.

Putters

Terwijl ik geduldig aan het wachten ben totdat een Grauwe Klauwier dichterbij komt,

zie ik een drietal Puttertjes landen in een grote Distelstruik.

Net ietsje te ver, maar aan de andere kant ook wel weer genoeg dichtbij voor aardige foto's.

Putter

Ik sta met de auto midden op een landweggetje en zie tijdens het fotograferen

uit mijn ooghoeken een wat oudere Fransman op mij afkomen.

Ik voel de bui al hangen en weet zeker dat de Puttertjes

iedere moment weg kunnen vliegen, omdat ze zullen schrikken van de wandelaar.

Putter

Net op dat moment komt er ook een mooi zonnetje door en

hoop je maar dat de man rechtsomkeer maakt.

Maar mooi niet.

Hoewel de man de allerbeste bedoelingen heeft (hij vraagt mij of ik autopech heb),

ben ik toch teleurgesteld wanneer de vogels op de wieken gaan.

Ze zaten zo mooi in het fijne zonnetje.

In de omgeving bevindt zich ook een kleine kolonie Koereigers.

Maar ze laten zich alleen maar zien op een drietal weides.

Erg raar is dat, want er lopen genoeg koeien rond op andere plekken.

Het lijkt ook wel dat ze de voorkeur geven aan wit gekleurd vee.

Misschien omdat ze dan makkelijker de insecten op de dieren kunnen zien?

Ook is het lastig dat de Koereigers zich pas wat later op de dag laten zien.

Dan heb je vaak al last van hard licht of trillingen van de warmte.

Dat maakt het enorm lastig om scherpe foto's te maken.

Koereigers

In Nederland wordt de Koereiger tegenwoordig wel wat vaker gezien,

maar toch blijft het een hele gewaarwording om er een stuk of zeven tegelijk te zien.

Dan is het extra leuk wanneer je er drie op 1 foto kunt vangen.

Koereiger

De Koereiger maakt handig gebruik van het vee.

De grazende koeien zorgen ervoor dat insecten, muizen, mollen en amfibieën in

beweging komen en dan worden ze te grazen genomen door de reigers.

In ruil daarvoor verlossen de Koereigers de koeien van vervelende vliegen en teken.

Koereiger

Net als bij andere reigersoorten zijn de ogen van de Koereiger ook zodanig

gepositioneerd, dat ze langs de snavel naar voren kijken.

Het zorgt voor een vreemd beeld, wanneer je een foto recht van voren maakt.

Koereiger

De Koereigers die ik hier zie, zijn zeer verschillend qua uiterlijk en kleur.

De echte Koereiger heeft van die mooie roestbruin/oranjeachtige stukken

in het verenkleed en oranje snavels. Maar ik zie ook volledig witte exemplaren

met volledig zwarte snavels. Ik twijfel altijd een beetje of dit Kleine Zilverreigers

zijn of een hybride van een kruising tussen een Koereiger en een Kleine Zilverreiger.

Ik vermoed dat het laatste het geval is, want ze zijn een slag kleiner dan 

de Kleine Zilverreiger en ook het gedrag duidt op een 

gedeelte Koereiger naar mijn idee.

Koereiger

Koereiger

Je moet met deze soort ook een beetje de mazzel hebben. dat de koeien 

een beetje dichtbij de afrastering beginnen te grazen.

Omdat koeien altijd min of meer rechtdoorlopend blijven grazen,

kun je een beetje uitkienen waar je de auto neer moet zetten.

Zodra je er al staat met de auto en de Koereigers langzaam maar zeker

jouw kant op komen, verliezen ze een deel van hun schuwheid.

Maar komt er op dat moment net een auto of een fietser langs, dan zijn ze snel vertrokken.

Na ongeveer anderhalve week wordt de plek waar wij vakantie vieren,

getroffen door enorm noodweer.

Code rood en dan met hagel.

Ach, we hebben wel eens vaker een hagelbuitje gehad denk je dan,

maar helaas is het ietsje erger.

Hagelstenen zo groot als eendeneieren komen gedurende tien minuten naar beneden.

De volgende dag maak ik een verkenningstochtje en dan weet je niet wat je ziet.

Een regelrechte natuurramp is het geworden.

Verwoest Maisveld

Maisvelden zijn volledig verwoest door de grote hagelstenen.

Ook de Distelstruik waar ik de Puttertjes had gefotografeerd,

is echt helemaal in puin.

Verwoestte Zonnebloemen

Ik had en prachtig Zonnebloemenveld in de omgeving gezien en had allerlei

plannen gemaakt voor een mooie foto.

Maar ook dit veld was volledig verwoest. De gaten zitten gewoon in de bladeren en

de koppen van de Zonnebloemen hangen mismoedig naar beneden.

Enorm triest om te zien.

Maar dit had ook duidelijk gevolgen voor de vogels.

Omdat bloemen en planten kapot gehageld waren, waren er ook

beduidend minder insecten en daardoor minder vogels.

Het was zelfs zo erg, dat ik maar besloot om vlinders te gaan fotograferen.

Maar dan heb je wel een mooi veldje met allerlei soorten

bloemen en kruiden nodig.

Tijdens mijn zoektocht kom ik een kudde paarden tegen,

waarvan de meeste wit waren.

Direct zie ik ook een aantal Koereigers.

Koereiger

Leuk is het dan dat de eerste Koereiger zich in de buurt van een bruin Paard bevindt.

Koereiger

Maar de witte paarden hebben duidelijk de voorkeur.

Een nieuw plekje om te onthouden in ieder geval.

In de omgeving van de paarden stuit ik op een prachtig veldje dat vol stond met Lavendel.

Eindelijk een plekje waar vlinders voor kunnen komen.

Gelukkig heb ik de macrolens meegenomen naar Frankrijk en

als er geen vogels meer te fotograferen zijn, dan richten we ons maar op de vlinders.

Of dat gelukt is, zal in deel II van de vakantieblogs te zien zijn.

Maar in ieder geval vast een voorproefje.

Icarusblauwtje

Tot de volgende keer,

René

De Boerenzwaluw, een Kemphaan en een Ralreiger

Boerenzwaluwen

De subtitel van dit blogje zou zoiets als : "Soms zit het mee en soms zit het tegen" moeten zijn.  

Vorig jaar had ik een mooi plekje gevonden om Boerenzwaluwen te fotograferen.

Daar kon ik de voedermomentjes vastleggen en (relatief simpel) vluchtbeelden maken.

Toen het moment aanbrak dat de jonge zwaluwtjes het nest zouden verlaten,

ging ik richting de plek waar de topplaten gemaakt moesten worden.

Groot was de frustratie dat het weggetje afgesloten was en

ik onmogelijk bij het schuurtje met de zwaluwen kon komen.

Wekenlang heb ik gezocht naar een vervangende plek, maar geen resultaat.

Gelukkig hebben Boerenzwaluwen meestal een tweede broedsel en

toen ik terugkwam van vakantie ben ik verder gaan zoeken.

En ik vond een plekje waar enorm veel jonge Boerenzwaluwen rondvlogen.

Jammer genoeg waren de meeste al zo groot, dat ze niet meer gevoerd werden.

Jonge Boerenzwaluween

Maar wanneer ze in een rijtje op het prikkeldraad zitten,

dan pik je de hele jonge vogels er zo tussenuit.

Jonge Boerenzwaluwen

De hele jonge vogels zijn nog een beetje onbeholpen en wat belangrijker is,

ze zijn niet zo heel schuw. Je kunt dus betrekkelijk dichtbij komen,

zonder dat er halsbrekende toeren uitgehaald hoeven te worden.

Jonge Boerenzwaluwen

Jonge dieren zijn altijd leuk om te observeren. 

Zoals bij de foto hierboven.

Wat zou die linkerzwaluw nou denken?

Zoiets als: "Klets jij maar een eind weg, uitslover......"?

Voedertijd

De uitdaging is natuurlijk om de voedermomentjes zo mooi mogelijk vast te leggen.

Op zich is dat betrekkelijk simpel.

Het vinden van een plekje waar de zwaluwen makkelijk te benaderen zijn,

is nog de lastigste opgave.

De jonge vogels laten duidelijk opgewonden gedrag zien en horen,

wanneer de oudervogel arriveert met voedsel.

Dan is er eigenlijk alleen genoeg licht nodig om de actie te bevriezen.

En oja, richt je aandacht op 1 jonge vogel.

Het voeren gaat zo snel, dat je eigenlijk geen tijd hebt om je camera

van richting te veranderen.

Boerenzwaluwen

Als je dan een half uurtje bij de Boerenzwaluwen doorbrengt, dan kun je

al gauw een stuk of 7 voedermomentjes meepikken.

Dan is het wel een beetje mazzel hebben, dat de oudervogel

iedere keer net van de juiste kant aankomt vliegen. 

Boerenzwaluwen

Ook is het even uitkienen wat de juiste afstand is, zodat je alle

vogels (inclusief de oudervogel) helemaal in beeld krijgt.

Zodra de vogels opgewonden beginnen te schreeuwen,

dan is het direct opletten geblazen en op het juiste moment afdrukken.

Volwassen Boerenzwaluw

Jonge Boerenzwaluwen

Buiten de voermomentjes valt er meestal niet zo heel veel te beleven.

Meestal zitten ze dan maar wat te zitten, maar ik tref het nu dat 

ze ook constant aan het poetsen zijn en dat er rek- en strekoefeningen gedaan worden.

Dat levert dan weer eens iets andere beelden op.

Altijd leuk.

Hoe ver je je mond ook opendoet, er is er altijd wel eentje met een grotere bek.

Ik ben wel heel benieuwd hoe de oudervogel bepaald welk jong het hapje krijgt.

Volgens mij schreeuwen ze even hard en wapperen ze allebei even hard met de vleugels.

De oudervogel moet ook in een fractie van een seconde beslissen,

in welk bekkie het insect gestopt wordt.

Jonge Boerenzwaluwen

Dan meldt er zich een derde jonge vogel en begint zich er

een soort komedie af te spelen. Allereerst heeft het derde jong 

de grootste moeite om op het prikkeldraad te landen.

Uiteindelijk lukt hem dat en landt het jong op 15 cm afstand van de twee anderen.

Langzaam maar zeker schuift het nieuwe jong op richting de andere twee.

Uiteindelijk zitten ze met z'n drietjes gezellig en veilig bij elkaar.

Maar zodra er dan een oudervogel met eten aankomt, is het echt vechten geblazen.

Dan geldt het recht van de sterkste.

De nieuwkomer is duidelijk afgeleidt en heeft geen idee waar de oudervogel zich bevindt.

Na dit voedermomentje gaat het middelste jong er vandoor en besluit ik 

het ook voor gezien te houden. Ik rijd naar huis en bij thuiskomst

ga ik eerst even kijken naar de resultaten.

Voordat ik snel de beelden op mijn laptop bekijk, surf ik even naar waarneming.nl

en een vloek ontsnapt uit mijn mond.

Altijd kijk ik een paar keer op waarneming.nl, wanneer ik op pad ben.

Je weet tenslotte nooit wat er in de buurt te zien is.

Altijd........ behalve deze keer dus.

Thuis zie ik dus dat er een zeldzame Ralreiger is gezien en gefotografeerd op nog geen

kilometer afstand van waar ik de Boerenzwaluwen heb gefotografeerd.

Ik baal enorm, want de Ralreiger zat op een prachtig fotografeerbare plek.

Ik besluit om twee dagen later een vrije ochtend te nemen en nogmaals naar

hetzelfde gebied te gaan. Ik rijd een tijdje heen en weer en dan zie ik opeeens

een wit/groenige vogel zitten.

Vlak langs de weg......... en geen enkele andere fotograaf in de wijde omgeving.

Ralreiger

Ik rijd een paar meter door en zet de auto in de berm.

Voorzichtig stap ik uit en kruip richting de zeldzame reiger.

Heel in de verte zie ik een fietser aankomen en ik hoop dat het een vogelaar is.

Een vogelaar zal namelijk op een afstandje naar de vogel kijken 

en hem in ieder geval niet opjagen.

Inmiddels heb ik het zeiknatte gras bereikt, maak vast een paar plaatjes en kruip verder.

Ik heb de vogel benaderd tot een meter of 8 en de Ralreiger

kijkt niet op of om. Hij trekt zich helemaal niets van mij aan.

Ik wil tot de slootrand kruipen en kan dan op een mooi laag standpunt foto's maken.

Niets wijst erop dat de vogel zal vluchten. Hij is helemaal op zijn gemak.

De fietser ziet mij met de camera in mijn handen, door het gras kruipen en 

ik hoop dat hij zo snugger is om even aan de andere kant van de weg te gaan fietsen.

Helaas, helaas. Hij blijft gewoon doorfietsen en remt ook nog eventjes een beetje af.

De Ralreiger schrikt en gaat er vandoor.

Aaarrrghhhhh......

Zo dichtbij zal ik niet snel meer komen.

De man vraagt in zijn onschuld of hij een bijzondere vogel heeft opgejaagd

en ik kan niet anders dan dat beamen.

Tsja, ik weet wel dat hij het niet expres doet en gewoon onwetend is,

maar het is wel enorm frustrerend.

Soms zit het gewoon mee en soms zit het ontzettend tegen.

Net als bij het volgende onderwerp.

Een tijdje terug kreeg ik een tip over de aanwezigheid van 5 kemphanen

 in baltskleed, niet zo heel ver bij Amsterdam vandaan.

Daar ga ik snel achteraan en op de plek aangekomen,

zie ik inderdaad 5 prachtige vogels en allemaal in een ander gekleurd verenkleed.

Helaas allemaal erg ver weg.

Ik wacht een uurtje, maar geen één van de vogels komt dichterbij.

Dan maar even iets anders doen en later terugkomen.

Net wanneer ik weg wil rijden stopt er een andere wagen en die komen ook 

overduidelijk voor de kemphanen.

Ik ga weg en een uurtje later kom ik terug.

De andere auto wil net wegrijden, maar de bestuurder verteld mij nog

net even dat er drie kemphanen vlakbij kwamen, een minuut of vijf nadat ik vertrokken was.

Kemphaan in baltskleed

Ik zet de auto weer op dezelfde plek neer en zie alle Kemphanen 

weer heel ver weg in het veld zitten.

Na een half uurtje vliegt er eentje op en komt mijn kant op

en landt op een meter of 40 afstand van mij.

Langzaam maar zeker komt de vogel verder mijn richting op gewandeld en

vol spanning wacht ik af.

Eerst in de begroeiing, maar iets later stapt de Kemphaan iets naar voren

en daarna nog ietsje totdat hij helemaal vrij staat.

Kemphaan

Ik zou graag vanaf een ander standpunt willen fotograferen,

maar ik durf de auto niet uit te stappen.

Zo vaak zie je in Nederland niet een Kemphaan in baltskleed.

Kemphaan

Ik blijf maar in de auto zitten en wacht af wat er gaat gebeuren.

Misschien kan ik later nog iets anders doen.

Kemphaan

Het te harde licht is een nadeel, maar de prachtige vogel maakt een hoop goed.

Ik hoop dat er nog minimaal 1 andere Kemphaan mijn kant uitkomt en

dat er wat geknokt gaat worden.

Kemphaan

Maar ipv van een tweede exemplaar, begint deze zich een beetje te krabben

en niet veel later vertrekt de Kemphaan naar zijn vaste plekkie.

Geen 1 van de vogels laat zich daarna nog van dichtbij bekijken.

Voor mij het sein om dan ook maar te vertrekken.

Ook weer zo'n gevalletje van soms zit het mee en soms zit het tegen.

Dat onvoorspelbare vinden sommige wel leuk,

maar ik houd er niet zo van ;-)

In een volgend blog aandacht voor de vakantiefoto's uit Frankrijk

met o.a:

Deze Grauwe Klauwier

Tot de volgende keer,

René