Havik
De beste manier om foto's van vogels te maken, is om ze naar je toe te laten komen.
Wanneer vogels volledig op hun gemak zijn, kun je prachtige foto's maken.
Een fotohut is daar ideaal voor.
Nou zijn er de laatste jaren enorm veel fotohutten in Nederland bijgekomen en
het is duidelijk dat er een grote behoefte is naar dit soort plekken.
Die behoefte is zo groot dat het bijna onmogelijk is om zo'n fotohut
op korte termijn te huren.
Al jaren probeer ik om een Havik te fotograferen op een plukplek.
Twee keer was het bijna gelukt.
Vlakbij mijn huis was er een Havikshorst en het paartje, inclusief de jongen
heb ik uitgebreid kunnen bekijken en fotograferen.
Het jaar daarop vond ik de plukplek, maar werden de Haviken verjaagd
door een paartje Buizerds.
Daarna kreeg ik de tip van een plukplek in een ander stukje bos.
De intentie was om daar een schuilhut te plaatsen, maar het Havikpaar stopte
om onduidelijke reden met de nestbouw en week uit naar een ontoegankelijk terrein.
En dan zie je al die mooie Havikfoto's voorbij komen op facebook.
Genomen uit fotohutten waar best wel een aardig prijskaartje aanhangt.
Vorig jaar kreeg ik de kans om zo'n hut op korte termijn te huren.
Grote Bonte Specht
Een hut in Noord-Brabant waar regelmatig de Havik te zien is.
Omdat ik weet dat het een bepaalde dag goed weer gaat worden,
heb ik naar een nog vrije hut gezocht, waar veel te zien is.
Mijn grootste probleem met de huurhutten is dat je ze zover
van te voren moet boeken. De ellende is dat je dan
nooit ongeveer weet wat voor weer het gaat worden.
Hierdoor kan je dagje fotograferen mooi in het water vallen. Letterlijk.
Toen ik daar vorig jaar aankwam, zag ik direct dat het lastig ging worden.
Het is een prachtig ingegraven hut, met een mooie vijver ervoor,
maar de open plek is niet zo heel groot (dus weinig licht) en met mijn lens wordt het dan moeilijk.
's Ochtends bleek dan ook zeer lastig te zijn en de meeste foto's konden zo de prullenbak in.
Toen het zonnetje van achter de hut kwam ging het beter.
Al een tijdje liep ik op die manier tegen de beperkingen aan van mijn sigma 50-500mm lens aan.
Een prachtige lens, maar een echte goed-weer-lens.
Bij het laatste licht een Velduil fotograferen bleek onmogelijk
en dat zorgde voor irritatie bij mij.
Ik was al een tijdje op zoek en pas geleden kreeg ik de kans om
een oude Minolta-lens voor een mooi prijsje over te nemen.
Een Minolta 400mm F4 primelens.
Een prachtig ding, maar lastig om aan te wennen.
Jonge Koolmees
De lens is vele malen lichtsterker dan mijn sigma-lens en
de autofocus is ook veel sneller.
Maar ik mis wel een beetje de mogelijkheid om in te zoomen of uit te zoomen.
Het belichten is een stuk lastiger.
Tevens moest ik met de micro-adjustment de lens goed afstemmen op de camera.
Ook blijkt in de praktijk dat ik rekening moet houden met de crop-factor van de camera.
Die factor blijkt 1,5 te zijn en dus kom ik met 400mm inclusief
de cropfactor uit op 600mm.
Dit is eigenlijk teveel voor zo'n fotohut en daar kom ik in de praktijk dan ook achter.
Op 25 mei zie ik dat het de komende dagen aardig tot mooi weer wordt.
Ik kijk op internet of er een fotohut vrij is en blijkt dat op 28 mei
de hut in Noord-Brabant (waar ik dus in 2017 een keertje was) nog te boeken is.
Op 28 mei om 07:00 uur zit ik geheel geïnstalleerd in de hut.
Nieuwe lens op de camera en mijn oude lens op de reserve-body.
Laat ze maar komen.
Uiteraard hoop ik op de Havik, maar met de ervaring van vorig jaar
is het vertrouwen niet heel hoog.
Maar als snel zie ik een grote vogel door de bomen zweven
en voor de hut landen.
Havik
Het zonnetje komt spaarzaam door de bomen heen en de lichtomstandigheden zijn lastig.
Met ISO 2000 haal ik een sluitertijd van 1/320ste op F5.
Met de sigma 50-500 mm maak ik ook wat foto's, zodat ik thuis mooi kan vergelijken.
Maar de sigma kan op geen enkele wijze concurreren met de Minolta.
De Minolta is vele malen sneller, scherper en ik heb veel minder last van ruis.
Alleen het niet uit kunnen zoomen en daarmee meer ruimte rond de Havik te krijgen
is een negatief puntje.
Ik heb ook moeite om juist te belichten.
Het licht schijnt op een zodanige manier door de bomen,
dat de veren van de prooi als snel overbelicht zijn.
In de nabewerking heb ik een hoop moeten corrigeren, maar
er blijven uitgebeten stukken wit tussen zitten.
Havik
Veel vogels die zich bij een fotohut laten zien, zijn niet zo heel schuw.
Maar vogels die af en toe langskomen zijn dat wel.
Daarom ga ik ook het liefst alleen, zodat er geen geluid uit de hut komt.
Als het wat rustig is met vogels, ben je toch gauw geneigd om even te gaan kletsen.
En dat zorgt er juist voor dat de schuwere soorten niet langskomen.
Ik ga ook het liefst op een moment dat het een aantal dagen erg warm/droog is geweest.
Dan heeft zo'n vijver namelijk een grote aantrekkingskracht op dieren.
Ik heb daar deze keer ook goed opgelet en het wordt deze dag zo'n 30 graden.
Ik heb alleen de pech dat het de avond ervoor erg hard geregend heeft
en dat er dus in de hele omgeving plasjes zullen liggen en
er dus minder vogels naar de vijver zullen komen.
Dat blijkt ook wel, want het is de hele dag betrekkelijk rustig.
Maar de vroeg gearriveerde Havik blijft lang aanwezig voor de hut.
Havik
De vogel is wel erg op zijn hoede en doet erg rustig aan met het plukken van de duif.
Hij blijft ruim een half uur aanwezig en dat geeft mij de kans om
met beide camera's te fotograferen en te experimenteren met de belichting.
Thuis blijkt het verschil tussen beide lenzen vele malen groter
dan ik van te voren had gedacht.
Ik had de nieuwe lens al eerder uitgebreid gebruikt/getest in de polder en
toen waren de resultaten bedroevend.
Maar ik heb gemerkt dat ik er gewoon mee moest leren omgaan
en het vergt een andere aanpak dan met de sigma 50-500mm lens.
Nu ik er beter aan gewend ben, wil ik hem beslist niet meer kwijt.
Havik
Dan hoor ik het gekrijs van een Buizerd.
En ik hoor het gekrijs van een tweede Buizerd.
Er wordt duidelijk gecommuniceerd en ik hoop op een confrontatie.
Ik zit er helemaal klaar voor en ik hoor het gekrijs langzaam maar zeker naderbij komen.
De Havik heeft schijnbaar geen zin in gezanik en verlaat de boomstronk voor de hut.
Maar de Buizerd heeft waarschijnlijk nog niet door dat er iets te halen valt
en laat zich (nog) niet zien.
Dat wordt later op de dag ruimschoots goedgemaakt en
de Buizerds komen in deel II aan bod.
Nu de Havik is verdwenen en de eerste Buizerd zich pas twee uur later liet zien,
verleg ik mijn aandacht op de andere aanwezige vogels.
Nou krijg je al snel allerlei standaard fotohut-plaatjes.
Alle fotohutten hebben een beetje dezelfde soort setting en
zeker de hutten welke in een bos gesitueerd zijn en waar een vijver aanwezig is.
Badderende jonge Koolmees
Dan ben je gauw geneigd om foto's te maken van vogels die een bad nemen.
Badderende Appelvink (vrouw)
Best leuk natuurlijk, maar wanneer je dat al een aantal keren gedaan hebt,
wordt het wel een herhaling van zetten.
Dus is het zaak om de setting aan te passen, zodat je
plaatjes krijgt die net iets anders zijn.
Ik heb dat geprobeerd door alleen op bepaalde plekken te voeren en
om die plekjes iets anders in te richten.
Grote Bonte Specht
Zoals ik al eerder vertelde viel het aantal soorten een beetje tegen en moest ik
het vooral doen met twee Grote Bonte Spechten, een paar jonge Koolmezen
en een paar Boomklevers.
Grote Bonte Specht
Grote Bonte Specht
Grote Bonte Spechten zijn vaak vaste bezoekers van de voerplekken bij fotohutten,
maar ik kan het iedere keer toch niet laten om ze toch te fotograferen.
Gelukkig laten ze zich redelijk makkelijk sturen.
Vogelpindakaas is daar ideaal voor.
Gebruik geen gewone "mensen"-pindakaas, want daar zit teveel zout in.
Dat is erg slecht voor vogels.
De overgebleven resten van de duif leveren ook extra mogelijkheden op.
Het karkas trekt vliegen aan en deze vliegen werden smakelijk
opgepeuzeld door de Boomklevers.
Daarover meer in deel II.
Nadat het Buizerd-paar een aantal keren langs geweest was,
kwam de toegift van de Havik.
Havik
Omdat het later op de dag is en er beduidend meer licht op de plek is,
kan ik nu ook betere foto's maken met met tweede camera en de sigma-lens.
Hiermee kan ik dus uitzoomen en meer van de omgeving laten zien.
Door het uitzoomen (bij bovenstaande foto is dat op 250mm) wordt de achtergrond wel
wat meer zichtbaar en dus rommeliger.
Omdat ik ook nog eens met deze lens met een kleiner diafragma moet fotograferen,
wordt dat rommelige nog meer versterkt.
Havik
Met de Minolta lens heb ik dan eigenlijk iets teveel Havik in beeld,
maar het totaalplaatje bevalt mij veel beter.
Na deze dag in de fotohut ben ik helemaal om en zal ik vanaf nu
de Minolta standaard op de camera hebben.
Ik zal alleen in vervolg rekening moeten houden
met de afstand van de camera tot het onderwerp.
Dat zal iets verder worden dan ik gewend was.
Scheelt ook weer een heel stuk tijgeren iedere keer ;-)
Havik
Met deze laatste foto van de etende Havik komt er een eind aan deel I.
In deel II komen de Buizerds aan bod.
Buizerd
Tot de volgende keer,
René
