De Rosse Grutto bij de Zuidpier

Rosse Grutto

Een paar keer per jaar ga ik een ochtendje fotograferen bij de Zuidpier in IJmuiden.

Dit is typisch zo'n plek van hollen of stilstaan.

Het ene moment zit er van alles, het volgende moment zie je alleen wat Zilvermeeuwen.

Het is dus belangrijk om het juiste moment te kiezen.

Ik kijk altijd eerst een aantal dagen op internet naar de waarnemingen 

die er gedaan worden. Worden er een aantal dagen achter elkaar interessante soorten

gemeld, dan kijk ik hoe het weer de komende dagen is.

Het liefst ga ik met een voorspelling van licht bewolkt weer,

maar dat heb je niet altijd in de hand. In ieder geval ga ik nooit wanneer er

windkracht 5 of hoger wordt voorspeld. Dan wordt je namelijk gezandstraald en dat

is nou ook niet echt bevordelijk voor je camera.

Toen ik plannen had voor een bezoekje aan de Zuidpier,

zag dat er een aantal dagen groepjes Rosse Grutto's werden gemeld.

Een soort die ik eerder heb gefotografeerd, maar niet echt super.

Op vrijdag 24 april kan ik vrij nemen en ziet de weersvoorspelling er goed uit.

Net na zonsopgang loop ik het strand op.

Ik probeer altijd zo vroeg mogelijk aanwezig te zijn, want dan weet ik zeker

dat het langere tijd nog rustig zal zijn op het strand.

Wandelaars en honden zijn waardeloos wanneer je op het strand fotografeert.

Drieteenstrandloper

Terwijl ik de waterlijn nader, zie ik een groepje Rosse Grutto's.

Voorzichtig probeer ik ze zo dicht mogelijk te benaderen,

maar al heel snel gaan ze op de wieken en vliegen hoog weg.

Nou maar hopen dat dit niet mijn enige kans was en dat ik hem verknalt heb.

Voor de rest is er weinig te fotograferen, behalve een paar Drieteenstrandlopertjes en

vlakbij de pier staat een Eidereend man aan de waterkant.

Deze Eidereend loopt hier al een paar dagen op het strand en

hij ziet er niet echt super gezond uit.

Eidereend

Zijn verenkleed lijkt niet optimaal, maar zover ik kan zien is er geen sprake van olie.

Later wanneer ik op de pier loop, zie ik hem wel uitgebreid foerageren in de zee.

Hij is dus nog niet helemaal ten dode opgeschreven.

Omdat er verder niets op het strand te beleven valt,

loop ik de pier maar op.

Ook hier valt niet veel te beleven, behalve de eeuwige Steenlopers.

Steenloper

Steenlopers zijn een beetje saaie vogels.

De mannetjes in zomerkleed zijn daarentegen wel heel mooi gekleurd.

Verder dan een standaardplaatje kom ik echter niet.

Steenloper

Vanaf de pier valt er wel genoeg te zien vwb voorbij trekkende vogels.

Het meeste vliegt echter op te grote afstand langs de pier en het is

niet eens de moeite waard om ze te proberen te fotograferen.

Een op de pier aanwezige vogelaar die de trekvogels aan het tellen is,

komt ogen te kort. De activiteit qua trek is erg groot, maar alles dus voor mij op te grote afstand.

Rotganzen

Behalve dit groepje Rotganzen.

Ik zie ze van ver aankomen, maar denk dat het Grauwe Ganzen zijn.

Pas als ze dichterbij komen, zie ik dat ze te donker zijn voor Grauwe Ganzen.

Rotganzen zie je toch niet zo heel veel op deze plek.

Af en toe een verdwaald exemplaar langs de pier,

maar niet eerder zag ik zo'n grote groep.

Terwijl ik terugloop richting strand, zie ik een allerlei vogels langs de waterkant.

Ik versnel mijn pas, want je weet nooit wanneer ze er weer vandoor gaan.

Op allerlei plekken langs de waterlijn is er nu activiteit.

Ik zie heel veel Drieteentjes, wat Bonte Strandlopers, Scholeksters, Sternen en

vooral een mooi groepje Rosse Grutto's.

Zo er is niets te zien en een uur later weet je niet wat je eerst moet fotograferen.

Als de vogels pas een half uur later aangekomen waren, had ik al in de auto richting huis gezeten.

Rosse Grutto's

Omdat ik 's ochtends vroeg al de ervaring had met een klein groepje Rosse Grutto's,

wist ik hoe dicht ik ze kon benaderen. 

Maar terwijl ik aan het fotograferen ben, zie ik steeds meer groepjes aankomen vliegen.

Rosse Grutto's

Nou heb ik weleens Rosse Grutto's gezien/gefotografeerd, maar dat 

waren dan drie of vier exemplaren bij elkaar.

Nu zie ik er tientallen en het worden er steeds meer.

Af en toe zit er een verdwaalde Tureluur tussen en ik zie geloof ik ook nog een Zilverplevier.

Maar het overgrote deel dat nu in de vloedlijn loopt te foerageren zijn Rosse Grutto's.

Na eerst wat foto's van veilige afstand genomen te hebben, 

is het tijd om wat dichterbij te kruipen.

Tsja, zo'n laag standpunt is altijd wel mooi, maar je moet er wel iets voor over hebben.

Het water is net een beetje weggetrokken, dus is het zand nog kletskleddernat.

Als je aan het tijgeren bent door het zeiknatte zand, dan kruipt je waterdichte jas

weleens een stukje omhoog en dan hebben een waterdichte broek en jas verder weinig zin.

Maar nogmaals, je moet er iets voor over hebben.

Rosse Grutto

Groepen Rosse Grutto's is natuurlijk wel leuk, maar meerdere vogels op 1 foto

komt al snel rommelig over. Tijdens het dichterbij kruipen probeer ik dus

om de enkelingen te benaderen. Daarbij probeer ik ook de mooi gekleurde mannetjes

eruit te pikken. Er lopen mannetjes rond die nog lang niet of die half in zomerkleed zijn.

Ik wil graag de echt roestbruin gekleurde mannen op de foto hebben.

Dat kost een hoop geduld en ook een beetje geluk.

Ze moeten natuurlijk wel een beetje mooi vrij komen te staan.

Rosse Grutto

Een man en vrouw in 1 beeld is natuurlijk ook leuk. 

Rosse Grutto

Als je zo rustig languit ligt en de vogels op hun gemak zijn,

dan komen ze vaak vanzelf op je af.

Alleen hoe langer ik lig, des te natter ik word.

Het gedeelte waar ik languit lig is echt net pas droog gevallen en

ik zak gewoon langzaam maar zeker steeds verder de bodem in.

Buiten de Rosse Grutto's lopen er ook zat Drieteenstrandlopers en die zijn

ook altijd leuk om even mee te nemen.

Alleen gooit een wandelaar nu roet in het eten.

De vogels gaan er vandoor en landen een meter of honderd verderop.

Het is inmiddels 09:15 uur en de eindtijd komt in zicht.

Het aantal wandelaars en honden zullen nu snel in aantal toenemen en

ook zal het zonlicht te fel gaan worden.

Drieteenstrandlopers

Maar ik kan het toch niet laten om het nog eventjes te proberen.

Drieteenstrandlopertjes zijn betrekkelijk simpel om voor de camera te krijgen.

Als je goed kijkt dan zie je welke kant ze met een groepje al foeragerend op zullen gaan.

Dan ga ik altijd een meter of 25 verderop liggen en wacht totdat ze langs komen wandelen.

En dan hoop ik ook dat ze af en toe een momentje stilstaan of in ieder geval

in de eerste versnelling voorbij komen.

Maar regelmatig gaan ze ook als de brandweer en zijn ze

twintig meter verderop, voordat je überhaupt scherp heb kunnen stellen.

Drieteenstrandloper

Ze zijn gewoon erg onvoorspelbaar vwb de snelheid van bewegen,

maar 9 van de 10x werkt het strategisch opstellen in ieder geval wel.

Rosse Grutto's

Terwijl de Drieteentjes van rechts naar links over het strand bewegen,

gaan de Rosse Grutto's in tegenover gestelde richting.

Ook weleens lekker dat ik mij niet als één of andere gek hoef te gedragen,

want ik word vaak verbaasd aangekeken wanneer ik in het zeiknatte zand lig

met waterdichte kleding aan.

Rosse Grutto

Helaas komt er weer iemand roet in het eten gooien.

Een man met de telefoon in de hand loopt al filmend richting de grote groep vogels.

Tsja, zo raar dat ze dan ineens allemaal wegvliegen.

Ik vraag maar niet meer of hij denkt dat het opgezette vogels zijn en

dat het raar is dat ze dan toch wegvliegen.

Bonte Strandloper

Voor mij nu toch het sein om echt te vertrekken, maar tijdens de terugtocht langs 

de waterlijn kan ik nog mooi een Bonte Strandloper meepikken en zie

ik ook nog een grote groep Sternen.

Sternen

De groep is divers en bestaat uit Grote Sternen, Visdiefjes en Dwergsternen.

Helaas is zo'n groep altijd erg vliegerig en het lukt dan ook 

niet om aansprekende foto's te maken.

Drieteenstrandloper

Dan zie ik nog iets opmerkelijks.

Een Drieteentje dat van een Kwal staat te snoepen.

Dat is iets dat ik nooit eerder heb gezien en extra leuk is het

dat het Drieteentje ook nog eens zeer bezitterig is.

Een tweede Drieteenstrandloper wil ook graag een hapje,

maar wordt constant weggejaagd door de bezitterige Drieteen.

Terwijl er toch meer dan genoeg is voor beide vogeltjes.

Drieteenstrandloper

Als ik met de auto over de grote parkeerplaats rijd, kijk ik altijd goed om mij heen.

Overal staan houten paaltjes en die zijn vaak een prachtige uitkijkplek

voor Roodborsttapuiten en gewone Tapuiten.

Maar deze keer zie ik niets opvallends op de paaltjes zitten,

maar wel iets heel anders vreemds.

Ekster

Ik zie een volledig witte vogel op de grond paraderen.

Eerst denk ik aan een duif, maar al snel besef ik mij dat de staart daarvoor te lang is.

Ik maak een plaatje van grote afstand en kijk dat terug op mijn camera.

Het is een leucistische ekster en dat is best een bijzondere waarneming.

Ekster

Ik kan nou niet zeggen dat het een mooi dier is.

Zo'n speling van de natuur is natuurlijk wel altijd gaaf om te zien.

De vogel blijkt ook nog eens een stuk minder schuw dan een normale Ekster.

Zo lig je languit in het natte zand en zo lig je languit op een parkeerplaats.

Andere mensen blijven je net zo gek aankijken in ieder geval ;-)

Zo, dat was weer een verslagje van een ochtendje Zuidpier.

In een volgend blog een verslag van een super geslaagde dag

in een fotohut in Noord-Brabant met oa deze echte vogelhutfoto van een:

Badderende Gaai

Tot de volgende keer,

René

De Roodkopklauwier en de Roodborsttapuit

Roodborsttapuit

In principe had ik nu een blogje willen plaatsen over een bezoekje aan de Zuidpier,

maar soms komt er iets tussendoor wat voorrang krijgt bij mij.

Bij toeval zie ik dat in de duinen van Noord-Holland een Roodkopklauwier is neergestreken.

Dat is een zeer zeldzame gast is Nederland en eentje die op mijn lijstje staat.

Drie dagen na de eerste melding wordt zij een tijdje niet meer gezien. Ik had geen tijd in die

drie dagen en dacht dus dat mijn kans weer voorlopig verkeken was.

Maar toen ik 's avonds laat toch nog even een check deed, zag ik toch 

nog wat meldingen staan voor de 13de mei.

De volgende ochtend zat ik ver voor zonsopkomst in de auto richting de kop van Noord-Holland.

Omdat ik al eens eerder op die plek was geweest, wist ik wat ik daar kon verwachten.

Een beetje voorkennis is altijd meegenomen in dit soort gevallen.

Ik kom net na zonsopgang aan en dan begint het grote zoeken.

Gelukkig kun je dat daar vanuit de auto doen, dan schrikken de vogels niet zo van je.

Mits je natuurlijk alles wel een beetje behoedzaam doet.

Opvallend was het dat er pas twee uur later een tweede fotograaf bijkwam en

pas nog een uur later een derde. Daardoor bleef het betrekkelijk rustig in het gebiedje

en dat scheelt natuurlijk enorm bij het fotograferen van vogels.

Kneu

Ik rij een aantal keren in de rondte en zoek de struiken af.

Een Klauwier gaat meestal op een iets hogere uitkijkplek zitten en zou 

dus relatief makkelijk te spotten moeten zijn.

Maar zij is in geen velden of wegen te bekennen.

Wel veel Kneutjes en die blijken nogal vliegerig te zien.

Op 1 plek zit een paartje dat zich iets makkelijker laat fotograferen.

Als ik er dan toch ben en het hoofdonderwerp laat het afweten,

dan maar andere soorten fotograferen.

Het is tenslotte mooi weer, niet té zonnig en er zijn 

genoeg andere vogels te horen en te zien.

Normaal gesproken plaats ik altijd de foto's van soorten bij elkaar,

maar deze keer plaats is ze op volgorde van dat ik ze gemaakt heb.

Roodborsttapuit

Nadat ik het gebiedje een keer of vier rondgereden heb, weet ik ongeveer 

welke vogels zich in welk gedeelte bevinden.

Een paartje Roodborsttapuiten met drie jongen kom ik tegen, een paartje

Roodborsttapuiten zonder jongen, zingende Grasmussen op drie verschillende plekken,

heel veel Kneuen, wat Witte kwikstaarten en ook nog een Kleine Plevier.

Dus ook als ik de Roodkoopklauwier niet mocht vinden, dan nog kan ik mij

uitstekend vermaken met de soorten die wel aanwezig zijn.

Jonge Roodborsttapuit

Hoewel ik naarstig op zoek ben naar de Roodkopklauwier, kan ik

ondertussen niet de kansen laten lopen die mij geboden worden door de andere soorten.

Ze gaan zo nu en dan gewoon op te mooie plekjes zitten en

zijn met een beetje beleid ook nog eens goed te benaderen.

Zolang ik maar in de auto blijf zitten.

Grasmus

De voluit zingende Grasmussen zijn lastiger op de foto te zetten.

De favoriete zangplekken zijn moeilijk te bereiken,

maar af en toe maken ze een uitstapje naar een andere plek.

Graspieper

Een verdwaalde Graspieper laat zich regelmatig goed zien.

Meestal zit hij op een lelijke ijzeren paal, maar 1 keertje landt de vogel op een struik.

Niet echt een spectaculaire soort, maar mooi meegenomen.

Dan zie ik haar opeens zitten: De Roodkopklauwier!!

En op een prachtige plek, lekker dichtbij het pad.

Voorzichtig rijd ik haar kant op, rijstzak alvast op de portier en de camera erop.

De Roodkopklauwier blijft voorbeeldig stilzitten en ik dacht dat ik nog wel

een metertje dichterbij kon gaan.

Mooi niet dus.

Die ene meter was net teveel. Normaal gesproken maak ik altijd

van een veilige afstand eerst een foto en ga dan ietsje dichterbij.

Deze keer dus niet en ik ben bang dat ik daar heel erge spijt van ga krijgen.

Zo mooi krijg ik haar vast niet meer in beeld.

Arrrgghhh!!!.....

Dan snel de richting op rijden waar de vogel naartoe vloog.

Maar hoe ik ook zoek, de Roodkopklauwier laat zich mooi niet meer zien.

Ik baal meer en meer van mijn eigen stommiteit en kan mij wel voor mijn kop slaan.

Het is echter pas 7 uur en voordat het licht te hard wordt heb ik nog wel even de tijd.

Roodborsttapuit

Als zo'n mannetje Roodborsttapuit dan op een mooi plekje gaat zitten,

ben ik de vergooide kans voor even vergeten.

Maar tijdens het fotograferen, hou ik toch goed de omgeving in de gaten.

De Roodkopklauwier zal toch niet naar een ander stuk in het duingebied gevlogen zijn?

Roodborsttapuit

Ik vervolg mijn route weer en tuur de toppen van alle struiken en duintjes af.

Waar is ze (volgens de eerdere waarnemers was het een vrouwtje) nou gebleven?

Ik kom weer langs het paartje Roodborsttapuiten met de drie jongen en

het mannetje zit op zijn vaste uitkijkplek.

Met een beetje tegenlicht levert het een mooi plaatje op.

Kneu

Kneutjes zat in het gebiedje en nu ik weet waar het makkelijkste model zich bevindt,

besteed ik daar iets meer aandacht aan.

In de polder blijven ze nooit zitten, wanneer ik dichterbij kom,

dus dit is toch wel een buitenkansje.

Terwijl ik de Kneu aan het fotograferen ben, zich ik opeens een kandidaat op

de top van 1 van de duintjes. Is het de Klauwier?

De afstand is nog erg groot en ik ben mijn verrekijker vergeten.

Terwijl ik mijn oog op de vogel hou, rij ik via een kleine omweg naar de bewuste plek

Roodkopklauwier

Hebbes. Ik heb haar terug gevonden.

Maar ja, zo'n grote afstand levert alleen maar een soort bewijsplaatje op.

Daar kom ik natuurlijk niet voor.

Ik weet nu echter dat de vogel in het gebiedje aanwezig blijft, 

zodra zij weer wegvliegt.

Dan weet ik dus dat ik niet voor niets aan het zoeken ben.

De Roodkopklauwier begint te jagen en verdwijnt hierbij naar de andere kant van het gebiedje.

Maar nu heb ik haar in de gaten en zie waar ze geland is.

Roodkopklauwier

De eerste keer liet de vogel duidelijk blijken wat voor haar een

nog veilige afstand was.

Nu hou ik daar natuurlijk rekening mee en kan bovenstaande foto maken.

Missie geslaagd en als ik even snel op mijn schermpje kijk, ben ik toch best tevreden.

Maar als het verleden mij iets geleerd heeft, is het wel dat het altijd beter kan.

Het is inmiddels 8 uur en de tweede belangstellende is gearriveerd.

De vogel schrikt op van het feit dat er een auto bijkomt en vliegt weg.

En wederom begint het zoeken en omdat ik nu weet waar ik naar

moet zoeken (grootte van de vogel, kleur, gedrag), vind ik haar snel een 

aantal keren terug. Dan wordt mij ook duidelijk waarom het in 

eerste instantie zo moeilijk was om haar te lokaliseren.

Ze zit namelijk ook vaak in kleine struikjes die laag bij de grond staan.

Grauwe Klauwieren en Klapeksters zoeken altijd een hoog punt op,

maar dat doet deze Roodkopklauwier dus niet constant.

Maar als ze zo laag zit en dan ook nog eens op behoorlijke afstand,

is dat geen goede mogelijkheid voor een fijne foto.

Dus blijft het hopen dat ze op een mooi plekje gaat zitten.

Kneu (man)

Een paartje Kneutjes houdt mij nog even bezig.

Het mannetje zit op de uitkijk en het vrouwtje sjouwt met nestmateriaal.

Kneu (vrouw)

Ik rij weer een rondje en vind al snel de Roodkopklauwier terug.

Ze zit weer op een mooie plek, maar terwijl ik dichterbij kom,

gaat ze al jagend richting de top van een duintje.

Roodkopklauwier

Inmiddels was er al een derde belangstellende bijgekomen en met z'n drietjes

kunnen we de Roodkopklauwier fotograferen.

Weer best aardig, maar nog niet waar ik op hoopte.

De tijd begint ook te dringen, want het is al 9 uur.

Het zal niet lang meer duren totdat het licht te hard wordt en

de foto's er dus niet mooier op zullen worden..

De vogel vindt het weer mooi geweest en vliegt richting de hele andere kant van het gebiedje.

De twee andere belangstellende gaan er direct achteraan.

Ik weet nu wel hoe het gebiedje er uitziet en de richting waar de vogel naartoe vliegt,

zal mij zeker weten geen mooie foto's opleveren.

Omdat ik nu de vogel al een tijdje gevolgd heb, weet ik wat haar

favoriete plekjes zijn en dat ze regelmatig op die plekjes terugkomt.

Ik besluit dus te wachten en zet de auto een beetje strategisch tussen

drie van haar favoriete plekken neer.

Nu kan ik al die plekken in de gaten houden en hoef maar een kleine afstand

af te leggen voor een mooi standpunt.

Na een kwartiertje zie ik dat mijn strategie succes heeft.

Ze gaat op 1 van de vooraf ingeschatte plekken zitten en

ik rij er heel langzaam naartoe.

Roodkopklauwier

De twee andere fotografen staan nog steeds helemaal aan de andere kant van het gebied

en hebben geen idee, dat de vogel nu op deze plek zit.

Eindelijk kan ik de foto's maken, die ik in gedachten had.

Roodkopklauwier

De vogel is prima op d'r gemak en blijft lekker zitten.

Drie a vier minuten kan ik lekker doorklikken en dat levert behoorlijk wat foto's op.

Roodkopklauwier

Ik hoop dat ze nog een leuke prooi vangt, maar het zijn voornamelijk bijen,

die dan ietsje verderop opgegeten worden.

Daarna keert ze terug naar dit plekje en zie ik haar weer geconcentreerd zoeken

naar het volgende slachtoffer.

Roodkopklauwier

Dan vindt zij het mooi geweest en vliegt weg.

Maar ipv dat ze weer naar de andere kant verdwijnt, gaat ze op een

ander favoriet plekje zitten op nog geen 20 meter afstand.

Snel de auto in zijn achteruit en hopen dat de vogel inmiddels aan mijn wagen gewend is.

Ze blijft weer rustig zitten en nu kan ik wat plaatjes maken met een iets andere achtergrond.

Roodkopklauwier

Waar de ochtend begon met zoeken, zoeken en nog eens zoeken en de

frustratie dat ik mijn kans op een mooie foto verspeelt had, eindigt het 

nu met een serie foto's waar ik zeer tevreden mee ben.

Ook is mij weer duidelijk geworden, dat je door moet gaan totdat je

echt geen kansen meer krijgt op een nog mooier beeld.

Roodkopklauwier

Weer een mooi streepje op mijn lijstje.

Het is 9:15 geworden, de wolken zijn aan het verdwijnen en ik

zie voor de rest alleen maar blauwe luchten.

Nog snel 1 rondje voordat de zon echt keihard begint te schijnen en dat levert nog

een paar leuke beelden op.

Grasmus

Een Grasmus gaat eindelijk op een plek zitten, dat voor mij goed bereikbaar is.

Het is altijd leuk om zingende vogels vast te leggen, ook al zijn ze niet bont gekleurd.

Grasmus

Roodborsttapuit (vrouw)

Het paartje Roodborsttapuiten gaat nog even om de beurt op hun

favoriete uitkijkplek zitten en dat zorgt voor een mooie afsluiter

van een uitermate geslaagde ochtend.

Buiten de gewenste foto's van de Roodkopklauwier heb ik ook

foto's kunnen maken van andere soorten waar ik heel blij mee ben.

De Roodborsttapuiten, Grasmussen en Kneuen werkten fijn mee.

De Kleine Plevier heb ik jammer genoeg niet meer terug kunnen vinden,

maar je kunt ook niet alles hebben natuurlijk.

Roodborsttapuit (man)

In mijn volgend blog dan toch aandacht voor mijn uitstapje naar de Zuidpier met oa deze:

Eidereend

Tot de volgende keer,

René

De Grutto en een restje winterwatervogels

Grutto

Dit zou een blogje over de Grutto worden, maar toen ik mijn fotomapjes bekeek,

kwam ik nog wat tegen van afgelopen winter.

Beide onderwerpen zijn apart wat magertjes voor een blog,

maar samen (hoewel de tegenstelling misschien groot) is het meer dan genoeg.

Ik begin dus met de foto's van de winter van 2019/2020.

In de winterperiode probeer ik regelmatig in een schuiltentje watervogels te fotograferen.

Vooral de op de plas aanwezige Nonnetjes zijn aantrekkelijk om op de foto te zetten.

Maar Nonnetjes zijn ook lastige klanten.

Ze zijn schuw, de mannetjes overwegend wit en ze zijn zeer mobiel.

Maar het is natuurlijk ook leuk om andere watervogels mooi vast te leggen.

Het nadeel van het fotograferen vanaf de oever van zo'n plas,

is dat de wind goed moet staan.

Met een wester- of zuiderwind bevinden de meeste watervogels 

zich aan de andere kant van de plas.

Daarnaast moet het voor de fotografie niet te zonnig zijn, maar ook weer 

niet de grijs. De combinatie van het juiste licht en de juiste windrichting

maakt het aantal ideale dagen dus zeer beperkt.

Komt bij dat ik niet zomaar een vrije dag op kan nemen en

dat maakt het aantal geschikte dagen nog minder.

Aalscholver

Dus behalve het aantal geschikte ochtenden voor een fotosessie,

speelt de kwestie geluk natuurlijk ook mee.

Hoe vaker je gaat, hoe groter de kans wordt op mooie platen.

Maar voor de echt mooie platen, moeten de vogels ook wel een beetje dichtbj komen.

Liggend in de schuiltent zie ik grote groepen watervogels verderop de plas liggen.

Met de juiste wind komen ze vanzelf dichterbij, maar dan moeten

ze tijdens het dichterbij komen niet verstoord worden.

Daarom ga ik alleen in de vroege ochtenden, want dan zijn er geen wandelaars en dergelijke.

Fuut

Allerlei eendensoorten zoals Slobeenden, Smienten, Krakeenden en Kuifeenden

laten zich meestal door de wind leiden.

Maar Futen, Aalscholvers en Nonnetjes zwemmen actief rond op zoek naar prooien.

Van het ene op het andere moment kan er 1 van dit soort vogels opduiken voor de tent.

Soms zie ik ze al jagend  mijn kant opkomen, maar soms zijn ze er ook opeens.

Dus het is altijd opletten geblazen en soms zit je gewoon heel lang in het niets te staren.

Fuut

En dan ben ik al blij wanneer er een gewone Fuut aanstalten maakt om mijn richting op te komen.

Dan hoop ik dat de vogel niet opeens een afslag neemt, maar redelijk dichtbij zal komen.

Tot een paar jaar terug stond er op deze plek een vaste schuilplek.

Helaas is deze verdwenen en zet ik nu zelf iedere keer snel een tentje neer.

Maar een hoop vogels vinden dat waarschijnlijk toch vreemd,

want een groot deel zwemt er met een betrekkelijk grote boog omheen.

Toen die vast plek er nog was, kwamen er veel meer vogels dichterbij dan nu.

Fuut

Als je langere tijd bepaalde vogelsoorten observeert, dan ontdek je 

bepaalde gedragstrekjes. Je kunt bv bij een Aalscholver duidelijk zien,

wanneer deze weg gaat vliegen. Eerst schudt de vogel zoveel mogelijk druppels af en

dan begint hij over het water te rennen. Maar dat schudmomentje verraadt de komende aftocht.

Zo ook bij de Fuut. Om de zoveel tijd richt de Fuut zich op uit het water

en schudt dan zijn veren uit. Vlak voordat dit gebeurt, maakt de Fuut een

aparte beweging naar voren met zijn lichaam. om zich direct daarna uit te schudden.

Fuut

Maar ik zit niet echt te wachten op de normale soorten.

Jagende Nonnetjes en Grote Zaagbekken zijn mijn doel en vaak trekken die

zich iets minder aan van een groot voorwerp dat opeens langs de waterkant staat.

Grote Zaagbekken

Jammer genoeg laten de Grote Zaagbekken zich bijna niet zien.

Als ze dan eens een keertje betrekkelijk dichtbij langs zwemmen,

is het licht zo keihard dat het geen topplaat oplevert.

Ik vond de foto wel leuk genoeg om hier te laten zien.

Meerkoet

Een paartje Meerkoeten zwom regelmatig langs, maar dat is nou ook niet 

de soort waar ik echt op lig te wachten.

Met nog net een beetje aardig ochtendlicht en een kleine weerkaatsing van 

het zonlicht op de vogel, vond ik dit ook wel een aardige foto om te plaatsen.

Maar waar het mij echt om gaat zijn de Nonnetjes.

Prachtige wintergasten die bij de familie van de Zaagbekken horen.

Nonnetje

Ik weet dat ik ze mooier op de foto heb gezet, maar ik vind ze goed genoeg om te plaatsen.

Mijn fout was hier dat ik een converter gebruikt heb en de micro-adjustment niet had aangepast.

Daardoor kan de camera de juiste scherpte niet vinden.

Komt bij dat het altijd lastig is met een witte vogel, terwijl het ook nog eens grijs weer was.

Dan is het sowieso al lastig voor een camera om de echte scherpte te vangen.

Nonnetje

Het is altijd spannend om Nonnetjes te fotograferen.

Meestal zie je ze al in de verte zwemmen en dan is het afwachten welke afslag ze nemen.

De spanning neemt toe wanneer ik zie dat ze resoluut mijn kant opkomen.

Dan is het vast heel rustig de camera draaien en zo min mogelijk bewegen.

Ook al lig ik in een schuiltent, bij iedere beweging gaat het tentje een beetje heen en weer

en dat schrikt dit soort vogels snel af.

Helemaal mooi is het wanneer er een prooi gevangen wordt.

Afhankelijk van de grootte kan het nogal eens wat tijd in beslag nemen

om de prooi naar binnen te werken.

Nonnetje

Al zijn de foto's niet helemaal geworden zoals ik zou willen,

het is toch iedere keer weer een genot om dit soort vogels van dichtbij te bekijken.

Zo, en dan nu verder met het heden.

In de periode april/mei kom ik veel in de polder.

In mijn polder zijn niet alleen maar weilanden, maar ook stukken rietland en

grote waterpartijen. Deze laatste twee dingen zorgen ervoor dat de diversiteit 

qua vogels behoorlijk groot is.

Gelukkig zijn er in mijn polder ook steeds meer boeren die zich bezig houden

met het behoud van de Weidevogels.

Ook zijn er door natuurverenigingen stukken land opgekocht,

die nu helemaal in het teken staan van het behoud van de Weidevogels.

Grutto

Er zijn dus meer dan genoeg plekken in deze polder, waar laat gemaaid wordt.

Op veel plekken groeien kruiden en dat resulteert weer in meer insecten voor de jongen.

Ook dit jaar neem ik weer mooie aantallen Grutto's en Tureluurs waar.

Ik heb wel het idee dat het aantal Kieviten en Scholeksters minder is dan vorig jaar.

Grutto

Ik weet niet of de droogte invloed heeft op het broedseizoen, maar door een

groot netwerk aan sloten, kunen de Weidevogels volgens mij nog

genoeg voedsel vinden langs die sloten.

Grutto

Hoewel er dus meerdere soorten weidevogels te fotograferen zijn,

ligt mijn voorkeur toch bij de Grutto.

De vogel is gewoon de meest sierlijke en het mannetje is qua kleur ook prachtig.

Ook het gedrag is leuker om vast te leggen.

Gevechten en paringen van de Grutto duren langer en zijn spectaculairder

dan bij de andere (kleinere) weidevogels.

Om een gevecht of een paring van dichtbij vast te leggen, moet je een beetje mazzel hebben.

Maar ook hier geldt, hoe vaker je gaat, hoe groter de kans op dit soort momenten.

De kans is ook groter wanneer je weet waar je op moet letten.

Op 16 april ben ik bezig om vanuit de auto Kemphanen te fotograferen.

Dan hoor ik opeens een Grutto schreeuwen.

Het geluid is anders dan normaal en ik kijk direct om mij heen.

Op een meter of 15 van mijn plek zie ik  een paartje Grutto's.

Paartje Grutto's

Het mannetje staat luid roepend met zijn vleugels te wapperen.

Het teken dat hij wil paren.

Het vrouwtje maakt echter de dienst uit.

Zolang zij blijft staan, laat ze weten dat ze er klaar voor is.

Als ze er niet gereed voor is, loopt ze heel simpel gewoon weg.

Maar in dit geval is het vrouwtje klaar om te paren.

Bij de Tureluurs stijgt het mannetje dan heel langzaam op en landt behoedzaam

op de rug van het vrouwtje. Bij de Grutto's gaat dat allemaal wat sneller en ook

wat onhandiger. Die hele lange steltpoten zitten erorm in de weg en

moeten als het ware opgevouwen worden op de rug van het vrouwtje.

Grutto's

Grutto's

Het vrouwtje wacht rustig af op wat er komen gaat en nu moet

blijken of het mannetje een evenwichtskunstenaar is.

Grutto's

De vleugels worden gebruikt om het evenwicht te behouden en

lanzaam maar zeker wordt er naar de daadwerkelijke paring toegewerkt.

Grutto's

Hoewel hij er een aantal keren af dreigt te vallen, 

is er sprake van een succesvolle poging.

Afgaande op het feit dat de paring niet voortijdig afgebroken wordt dan.

Grutto's

Of het ook tot een succesvol broedsel gaat komen is op dit moment twijfelachtig.

Afgelopen week vond ik op de naastgelegen weg, ongeveer op de hoogte waar deze paring was,

een dood gereden Grutto-man.

Geen idee of het dit mannetje was, want er zijn meerdere paartjes in die omgeving.

Inmiddels heb ik afgelopen week al diverse jonge Grutto's rond zien banjeren.

Opvallend was dat ik bij een aantal paartjes al een ouder jong zag,

maar dan vooral opvallend omdat het er maar eentje was.

Vaak zie ik toch wel minimaal twee grotere jongen bij een paartje rondwandelen,

maar dat is dan meestal wel iets later in de maand mei.

Misschien waren er voor de vroege legsels wel te weinig insecten of was het 

gras nog lang niet hoog genoeg om goed in te kunnen schuilen.

Even afwachten wat de komende twee weken gaat brengen.

Het is wel zo dat ik veel weidevogels op zie vliegen of alarmeren wanneer er

een Kraai, Mantelmeeuw of roofvogel overvliegt.

Behalve de paring is het ook een prachtig gezicht om Grutto's te zien vechten.

Meestal gebeurt dat net even te ver weg of net op een plek waar het licht niet goed is.

Grutto's

In dit geval was er sprake van een mannetje dat te dichtbij de kuikens van een ander paartje kwam

en dat dus met harde hand werd verwijderd.

Dan komen ze recht op je af knallen, maar helaas met een enorme portie tegenlicht.

Beter wordt het wanneer ze iets verder in het weiland zitten,

zodat ze niet uit je zoeker verdwijnen wanneer ze voor de aanval de lucht ingaan.

Grutto's

Vechtende Grutto's zijn echt lastig vast te leggen op beeld.

Bovenstaande foto was beter geweest als deze van opzij was genomen.

Maar de gevechten gaan zo snel en zijn zo onvoorspelbaar,

dat het gewoonweg dom op de knop drukken is en de camera laten ratelen.

Later zie je het resultaat wel.

De echte ideale vechtplaat moet ik nog maken, maar soms kom je dicht in de buurt.

Grutto's

Met bovenstaande foto ben ik best wel tevreden.

Graag had ik de poten er nog op willen hebben, maar de beweging in de

vleugels van de vogels maakt veel goed.

Ik had graag iets meer overal scherpte in de foto gehad,

maar het grootste verbeterpunt zou een lager standpunt zijn.

Het probleem daarmee is echter dat wanneer ik uit de auto stap om zo'n

standpunt in te kunnen nemen, de Grutto's meestal direct stoppen met waar

ze mee bezig zijn en afstand nemen.

Grutto's

Ach, zolang de ideale foto nog niet genomen is heb ik een mooi excuus 

om er iedere keer weer op uit te trekken.

Ieder nadeel heb z'n voordeel ;-)

In een volgend blog aandacht voor een ochtendje Zuidpier met oa:

Rosse Grutto's

Tot de volgende keer,

René