"Als je ergens niet bent, ben je óf te vroeg, óf te laat."

Wijlen Johan Cruijff (r.i.p.)

maandag 30 november 2020

De Havik en de Buizerds

 

Havik

In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik een beetje gemengde gevoelens heb
bij het fenomeen fotohut. Hoewel ik dus vind, dat de charme en de
uitdaging van de natuurfotografie te kort wordt gedaan met fotohutten,
biedt het natuurlijk wel prachtige kansen op mooie ontmoetingen en fotomomenten.

In 2019 en 2020 bezocht ik diverse hutten en merkte dat 
mijn apparatuur op sommige momenten te kort schoot.
In eerste instantie had ik al een Minolta 300mm F4 primelens 
als toevoeging gekocht, omdat ik de grotere vogels niet
lekker op de foto kon zetten met mijn 400mm lens.

Maar deze 300mm was het ook net niet, want ik had eigenlijk iets lichtsterkers nodig.
Een maand of 2 terug kreeg ik een mooie kans voor een upgrade.
Op marktplaats zag ik een Minolta 300mm F2.8 primelens voorbij komen.
De keuze was snel gemaakt en deze 25 jaar oude lens vervangt nu
de 300mm F4 lens. In een boshut met niet al te best licht,
maakt dat net het verschil tussen baggerfoto's en aardig gelukt.

Op vrijdag de 13de ga ik de boel eens goed testen en
ik wil graag de Havik er nog eens mooi voor de lens krijgen.
Ik ga naar een hut waar ik dit zo'n twee jaar geleden al eens gedaan had.

Grote Bonte Specht

Omdat de zon pas laat opkomt, ga ik niet al te vroeg.
Om ongeveer half 9 arriveer ik bij de hut en hoor ik
een Buizerd al constant schreeuwen. Dat belooft al wat in ieder geval.
Ik installeer mij snel en maak de meegeleverde prooi vast op een boomstronk.

Buizerd

Nou blijf ik in principe altijd zoveel mogelijk in de hut,
maar aan het begin van de ochtend lukt mij dat even niet.
Nadat ik de prooi op de boomstronk heb vastgemaakt,
merk ik na een half uurtje dat het voor de foto niet helemaal lekker ligt.
Gelukkig heb ik de prooi op een losse stronk vast gemaakt
en die kan ik dus mooi in zijn geheel verplaatsen.

Een stukje naar achteren, de hut in en door de lens kijken.
Toch maar een stukje naar rechts voor een mooiere achtergrond
en weer door de lens kijken.
Dat gaat zo een keer of 5 door en dan heb ik eindelijk het idee,
dat alles goed ligt.

Niet lang daarna zie ik een Buizerd langs vliegen en in
een boom tegenover de hut plaats nemen.
Hmmm, een Buizerd is best leuk, maar ik wil de koning van het bos
op de duif hebben. Ik vind namelijk de Havik de mooiste roofvogel van ons land.

Een stukje verderop schreeuwt een tweede Buizerd en 
dat is het teken voor "mijn" Buizerd om te vertrekken.
Ik ben er niet echt rouwig om, want er is eigenlijk ook nog te weinig licht voor de hut.

Een half uur later komt het geschreeuw van de Buizerds weer dichterbij.

Buizerd

Ik zie de Buizerd door het bos aan komen vliegen en hij landt op de stronk met de duif.
Hij kijkt even om zich heen en trekt direct de duif half uit elkaar.

Veel mensen maken de prooi zodanig vast, dat deze volledig buiten beeld blijft.
Ik vind het juist mooi, als de prooi deels in beeld is en je
een foto kunt maken die meer natuurlijk overkomt.
Smaken verschillen gelukkig.
Ook kun je discussiëren of werken met een prooi etisch verantwoord is.

Ik merk wel direct dat het nog steeds te donker is en ik te hoog moet met de ISO-waarde,
ook al heb ik nu een F2.8 lens. Dus een echte mooie foto zit er op dit moment niet in.
Ook wil ik liever een Havik op de prooi ipv een bruine Buizerd.
Een Buizerd is toch een beetje een lompe vogel t.o.v. een Havik.

Wat ook meespeelt is, dat ik merk dat de stronk toch niet helemaal goed ligt.

Buizerd

Een vorige keer maakte ik een klein geluidje om de vogel van de prooi af te krijgen en
dat probeer ik nu dus ook maar weer.
Maar de Buizerd kijkt eens mijn kant op en blijft onverstoorbaar van de duif eten.
Tsja, wat dan ....?
Als ik de hut uitstap, dan is de kans dat de Buizerd zodanig schrikt dat deze
helemaal niet meer terugkomt en dat wil ik natuurlijk ook vermijden.

Ik maak een iets harder geluidje en nu werkt het wel.
De Buizerd gaat er vandoor.
Snel ga ik de hut uit en schuif de stronk nog iets verder naar achteren
en naar links. Hierdoor krijg ik nog iets meer ruimte om de vogel heen.

Koperwiek

Tot dat moment was het erg rustig geweest met de kleinere vogels voor de hut.
Een paar meesjes en een Grote Bonte Specht waren de enige bezoekers.
Maar opeens is daar een Koperwiek.
Een wintergast die ook nog eens betrekkelijk schuw is.
Meestal zijn ze met meerdere, maar in dit geval blijkt het 1 exemplaar te zijn.
Zoals zo vaak is 1 vogel meer dan genoeg en helemaal als deze uitgebreid in bad gaat.

Koperwiek

Toch best een leuk extraatje op zo'n dag en ik hoop op meer wintergasten.
Het blijkt echter 1 van de weinige mooie onderwerpen te zijn deze dag.

Als de Koperwiek weg is, keert de grote rust voor de hut weer terug.
Ik ben bang dat dit een lange, saaie dag gaat worden.

Een half uurtje later klinkt de schreeuw van de Buizerd weer en
komt deze direct aangevlogen en landt weer op de stronk.

Buizerd

Het is inmiddels 13:15 uur en omdat ik blij ben dat er eindelijk weer 
iets te fotograferen valt, laat ik de vogel nu maar zijn gang gaan.

Maar de redding komt deze keer uit een onverwachte hoek.
Volkomen onverwacht vliegt de Buizerd weg.
Even later staat een bejaard echtpaar opeens naast de hut en neemt de situatie in zich op.
Ik zie een enorm vraagteken boven hun hoofd.
Ze hebben geen idee waar die hut en vijver voor moeten dienen.

Ik krijg het idee dat ze gewoon blijven staan, als ik verder geen actie onderneem.
Dan maar even de hut uit en ik vraag ze netjes of ze zo vriendelijk willen
zijn om verder te lopen. Nadat ik kort uitgelegd heb, wat ik hier doe,
gaan ze er vandoor. Stiekem blijven ze op een meter of 30 afstand staan
en zoiets had ik al een beetje verwacht. Dus ga ik weer de hut even uit en loop 
een rondje om de hut zonder ze aan te kijken.
Het blijkt genoeg om ervoor te zorgen dat ze hun wandeling vervolgen.

Het lange wachten kan weer beginnen, want het 
blijkt nog steeds erg rustig te zijn met vogels voor de hut.

Maar rond 14:30 uur begint het echt spannend te worden.
Ik hoor constant het schreeuwen van twee Buizerds,
maar daar is nu ook het gekekker van een Havik bijgekomen.

Vanuit het niets vliegt er een Havik uit het bos richting de prooi met in zijn kielzog
een knoeperd van een Buizerd.
Beide scheren over de hut heen.

Doodstil wacht ik op wat er komen gaat..............
en dat duurt in dit soort gevallen erg lang.

Havik

Ik richt de camera goed op de stronk met de prooi en
koppel de afstandsbediening aan de camera.

Het kek kek kek blijft rond de hut klinken en ondertussen 
ook het geschreeuw van de Buizerds.
Prachtig om te luisteren naar de concurrenten ik voel de spanning rond de hut toenemen.
Dan opeens en vanuit het niets is hij daar.

De koning van het bos: De Havik.

De vogel is enorm op zijn hoede en ik schuif mijn stoel nog iets verder naar achteren,
druk twee keer de knop van de afstandsbediening in en blijf 
vervolgens stilzitten als een wassenbeeld.

De Buizerds blijven schreeuwen, maar durven toch niet aan te vallen.

Dan begint de Havik aan de duif te plukken.

Havik

Wat een geweldenaar is het toch en de Havik is nog groter dan ik gedacht had.
Daardoor kan ik eigenlijk niet genoeg ruimte om de vogel heen krijgen,
maar daar was ik op dat moment ook verder niet mee bezig.

Nu de Havik begint te eten van de duif, kan ik beginnen met fotograferen.

Havik

De camera met daarop de 300mm lens ratelt door en wanneer 
de buffer een beetje vol begint te lopen, schakel ik even over 
naar de andere camera waar de 400mm lens op zit.

Deze staat zo'n 2 meter meer naar links en daardoor heb ik een iets andere achtergrond.
Toch is het grappig om het verschil tussen de twee combinaties te zien.
Beide met dezelfde ISO, dezelfde sluitertijd en hetzelfde diafragma.
De 400mm lens geeft zachtere/lichtere beelden dan de 300mm.

Mooi om te weten en daar kan ik in de toekomst rekening mee houden.

Havik

De twee Buizerds bevinden zich nog steeds vlakbij en laten zich nadrukkelijk horen.
De Havik is zich zeer bewust van hun aanwezigheid en dat laat hij op diverse manieren merken.

Hij neemt constant een dreigende houding aan, laat af en toe een schreeuw horen
en probeert de duif zo snel mogelijk naar binnen te schrokken.

Havik

Aan de houding van de Havik kan ik zien waar de Buizerds zich ongeveer bevinden.
Op het moment van bovenstaande foto dus ergens achter mij waarschijnlijk.

Havik

Om zijn prooi te beschermen, begint de Havik te mantelen.
Hij bedekt de prooi zoveel mogelijk met zijn lichaam en gespreide vleugels.

Havik

De Havik blijft wel de dreiging voelen van de twee schreeuwende Buizerds.
Ik merk aan alles dat die twee gewoon het juiste moment afwachten.
Omdat de Havik constant met zijn kop van richting verandert,
maakt voor mij duidelijk dat de andere rovers om de Havik heen cirkelen.

Af en toe zie ik een grote schaduw over de vijver heen komen en
ben benieuwd wat er nog komen gaat.

Havik

Ondertussen schrokt de Havik zoveel mogelijk duif naar binnen.
Nou heb ik wel vaker gezien dat een roofvogel een prooi naar binnen werkt,
maar het tempo waarin de Havik deze duif aan stukken scheurt is verbazingwekkend.

Havik

Misschien laat ik teveel beelden zien, maar persoonlijk vind ik
ze interessant genoeg om ze te plaatsen.
Het geeft namelijk een goed beeld hoe een roofvogel een 
prooi bijna helemaal opeet en ook hoe het lichaam daarop reageert. 

Havik

Als het meeste zachte vlees weggewerkt is, komen de poten aan de beurt.
Die gaan in zijn geheel naar binnen en dat kun je terug zien aan
het uiterlijk van de roofvogel.

Havik

De vogel werkt heel snel een hoop vlees weg en dat 
is terug te zien aan een volle crop.
Dan denk je dat hij genoeg gehad heeft, maar niets is minder waar.

Havik

Poot nummer twee wordt losgerukt en wordt langzaam maar zeker naar binnen gewerkt.
Maar dan zie ik iets gebeuren, dat ik niet eerder heb waargenomen.
Omdat het stuk dat de Havik naar binnen wil werken wel erg groot is,
lijkt de vogel op 1 of andere manier zijn keelgat te vergroten.

Er ontstaat een grote, rare bobbel in zijn nek en de volledige
duivenpoot wordt naar binnen gewerkt.

Havik

Op de volgende twee foto's is het nog beter te zien en het zorgt voor een 
beetje een curieus beeld.
Er is niets aan gemanipuleerd ofzo.

Havik

Nou is bovenstaande foto nog betrekkelijk normaal en zorgt de houding
van de Havik ervoor dat de poot verder naar binnen gewerkt kan worden.
De volgende foto is echter een ander verhaal.

Havik

Aan bovenstaand beeld is echt niets gemanipuleerd.
Ik zag al direct dat het er raar uitzag en om de Havik 
mijn kant op te laten kijken, tik ik even heel zachtjes op het raam.
Niet zo hard om hem te laten schrikken en dus te verjagen,
maar hard genoeg om hem toch mijn kant op te laten kijken.

Inmiddels zit de Havik al 20 minuten op dezelfde plek
en hoor ik de Buizerds steeds harder schreeuwen en
ook dat ze steeds dichterbij zitten.

Havik

Dan vliegt er van rechts naar links een Buizerd langs de hut.
De Havik volgt de Buizerd en buiten mijn beeld blijkt de Buizerd om te keren
en komt recht op de Havik af.
Dit merk ik pas op het moment dat de Buizerd de Havik aanvalt.
Maar op hetzelfde moment wordt de Havik ook van de andere kant aangevallen
door de tweede Buizerd.  Omdat het in een fractie van een seconde gebeurt,
ben ik er niet op voorbereid en heb ik alleen wat wazige bewijsplaatjes.

In ieder geval niet goed genoeg om hier te plaatsen,
maar wat een moment om mee te maken zeg.
De Havik is in ieder geval direct foetsie en bij mij rest de vraag, 
waarom de Buizerds niet eerder de aanval ingezet hebben.

Buizerd

Als eerste neemt een Buizerd plaats, die ik deze dag nog niet gezien had.
Deze vogel is een stuk lichter dan de Buizerd die ik eerder deze dag gefotografeerd had.

Buizerd

Deze is ook ietsje groter en de bruine Buizerd is duidelijk de tweede in de rangorde.
De bruine Buizerd wacht deemoedig een stukje verder tot het zijn beurt is.
Ik vermoed dat de blonde Buizerd het vrouwtje is, want die zijn altijd iets groter.

Buizerd

Er is niet veel over meer van de prooi en wat er nog van over is,
probeert de Buizerd met kracht los te maken van de stronk.
Nu wordt helemaal duidelijk, wat ik eerder ook al gemerkt had.

Ik had de stronk nog twee meter verder naar achteren moeten schuiven.
Met gespreide vleugels past de vogel net niet in het kader.

Buizerd

Het lijkt erop dat er niet veel over is van de prooi en
de Bruine Buizerd mag de restjes opmaken.

Buizerd

De Havik laat zich waarschijnlijk weer ergens zien, want de Bruine Buizerd
neemt een dreigende houding aan.
De Blonde Buizerd blijft als een soort bodygard aanwezig op de achtergrond.

Buizerd

Nadat een paar hele kleine restjes weggewerkt zijn,
vertrekken beide Buizerds.
Al met al was het een half uur genieten vanaf de aankomst van de Havik 
tot aan het vertrek van de twee Buizerds.

Inmiddels is het 15:15 en dat betekent dat het over een uur al aardig donker 
begint te worden. Omdat ik de uren hiervoor verder niet veel bijzonders gezien heb,
verwacht ik ook geen verrassende soorten meer.
Ik besluit om nog een half uurtje te blijven zitten en daarna in te gaan pakken.

Vlak voordat ik daadwerkelijk begin met inpakken, zie ik een 
Grote Bonte Specht op 1 van de dichtbij staande boomstammen.
In eerste instantie schenk ik er geen aandacht aan, 
maar onbewust wordt mijn aandacht toch weer naar dezelfde vogel getrokken.
Dan zie ik dat het helemaal geen Grote Bonte is maar een Middelste Bonte.
Helaas was ik toen net te laat, want de vogel klom langs de stam uit mijn beeld.
Zo zie je maar dat je op dit soort plekken altijd op moet blijven letten.

Het waren deze dag niet veel soorten, maar de Havik en de Buizerds
maakte de trip meer dan geslaagd.

In een volgend blog laat ik de resultaten zien van een 
heerlijke dag fotograferen op diverse plekken in 't Gooi.
Hierin oa aandacht voor:

De Bosuil

Tot de volgende keer,
René

dinsdag 17 november 2020

Schuilhutfotografie

 

Tjiftjaf

Ik heb in  mijn blogs al vaker laten weten, dat ik erg graag uit een schuiltent/hut fotografeer.
Jaren terug kon ik op die manier al mooie series maken van diverse soorten lastig te 
fotograferen vogels zoals Dodaarzen, Watersnippen en Nonnetjes.
Ook de IJsvogels heb ik vanuit dit soort hutjes kunnen fotograferen.
De ene keer dankzij hutjes gemaakt door DE hutjesbouwer bij uitstek: Ton Döpp
en de andere keer door iets dat ikzelf geplaatst heb.

IJsvogel

Waterral

In 2011 kreeg ik een gouden tip over een prachtige hut in Amsterdam waar je IJsvogels
van heel dichtbij kon fotograferen. Dat was nog in de periode dat digitale natuurfotografie
nog niet zo bij het hele grote publiek in trek was en je kon toen gewoon
iedere dag naar die hut en dan was de kans heel klein
dat er iemand anders in zat.

Maar een paar jaar later begon Han Bouwmeester met het opzetten van
"commerciële" fotohutten en dat veroorzaakte een sneeuwbaleffect.
De natuurfotografie nam in die periode een enorme vlucht en daarmee 
ook de opkomst van allerlei fotohutten door het hele land.

Aan de ene kant prachtig voor heel veel mensen, omdat iedereen dan soorten
kan fotograferen, die normaal gesproken onbereikbaar zijn.
Goed nieuws ook voor de natuur, omdat dit er toe bijdraagt dat er
niet door allerlei mensen door bossen heen gerost wordt om 
een bepaalde soort te kunnen platen.
Aan de andere kant haalt het wel de romantiek een beetje weg.
Ik heb bv heel lang gezocht naar een plek waar ik een Havik uitgebreid 
op de foto kon zetten. Diverse plukplekken heb ik gevonden en geprobeerd
om daar een schuilplekje bij te maken of dat ik
dagenlang een paar uur in een slootje lag om IJsvogels te fotograferen.

Nu kun je dus gewoon een hut reserveren en daar in een heerlijke
stoel onderuit gezakt af te wachten wat er voor de lens verschijnt.
Fantastische mogelijkheden natuurlijk, maar het is wel een beetje jammer
dat je dan de mooiste soorten zomaar in je schoot geworpen krijgt.

Voor mij is namelijk de voldoening veel groter, wanneer je
ergens ontzettend je best voor moet doen en daar dan enorm veel uren
in moet steken, als je dan eindelijk die ene foto maakt.

Maar het is natuurlijk wel heel lekker om regelmatig aan een tafel
plaats te nemen en de gerechten lekker naar binnen te lepelen.

Grote Bonte Specht

Dus probeer ook ik een keer of twee a drie per jaar zo'n hut te bezoeken.
In dit blog een verzameling beelden van drie van dat soort bezoekjes.
Eentje daarvan was nog in oktober 2019 en twee waren ergens in 2020.

Het grote nadeel van hutfotografie is dat de meeste in een bosachtige omgeving liggen
en dus dezelfde soorten vogels aantrekken. Ook zijn bijna alle vijvers voor die hutten
op min of meer dezelfde wijze aangelegd. De beelden vanuit die hutten zijn
dus allemaal een beetje gelijk aan elkaar. 
Een paar hutten liggen in een ander biotoop, maar die zijn in principe
te ver van mijn woonplaats vandaan. Ik ga geen twee uur reizen om naar zo'n hut te gaan.

Maar een dagje in zo'n boshut zitten, is ook gewoon genieten van de natuur
en het blijft toch spannend of er iets bijzonders voorbij komt.
Ik had vorig jaar het geluk om als eerste een Boommarter te fotograferen
in hut2 van DJ te Pas in Huizen.

Koolmees

Het zijn echter de "gewone" soorten zoals Kool- en Pimpelmezen die
altijd de boventoon voeren op dit soort plekken.
De uitdaging is dan om er toch iets bijzonders van te maken en
dat valt nog niet mee.

Vaak is er te weinig licht om vliegbeelden te maken
en het maken van vliegbeelden van kleine vogeltjes is al zo lastig.
Dan is het maar proberen om een zo'n mooi  mogelijke spiegeling te vangen.

Koolmees

Een andere en makkelijkere manier om een andersoortige, vogelhutfoto te maken,
is het gebruik van eigen attributen.
In dit geval een uitgebloeide Zonnebloem die vol zit met zaden.
Deze was meegebracht door degene met wie ik die dag samen in de hut zat,
maar is zeker iets dat ik ook in de toekomst nogmaals zal herhalen.

Het grappige was dat deze pas aantrekkelijk werd, toen het voer in de bakjes op was.
Dit soort vogeltjes gaan dus heel slim eerst voor de makkelijke voedselbronnen.

Pimpelmees

Een stuk minder algemeen is de Zwarte Mees.
Deze lijkt erg op de Koolmees, maar is een stuk minder uitbundig gekleurd.

Zwarte Mees

Een andere standaard-bosvogel die steevast bij dit soort fotohutten te vinden is,
is de Grote Bonte Specht. Op zich natuurlijk een prachtige vogel, maar
nadat je deze al een keertje of tig op de foto hebt gezet,
gaat de aantrekkelijkheid er wel een beetje af.

Maar als het rustig is voor de hut, dan wint de Grote Bonte Specht toch
al snel weer een stukje aantrekkelijkheid terug.

Grote Bonte Specht

Nou duiden die groene mosranden natuurlijk duidelijk op een fotohut,
dus probeer je het dan maar met een houding die je niet zo vaak op een foto ziet.
In mijn ogen een mooi plaatje, maar het blijft een echte fotohutfoto.

Ergens in 2011 vond ik na lang zoeken een klein fotohutje op de Veluwe.
Dit hutje was bekend bij een select groepje en daarom kon je in meestal
makkelijk plaatsnemen in dit hutje.
Als je in die tijd zo'n foto als hierboven liet zien, dan was iedereen
enthousiast. Maar toen dit hutje bekender werd en vele malen gekopieerd
op allerlei plekken in Nederland, werden dit soort foto's gemeengoed en
normaal en dus een beetje saai.

Maar gelukkig worden de hutjes ook bezocht door soorten die
niet zo algemeen zijn en die je dus niet regelamtig voorbij zit komen 
in blogs of andere social media.

Sperwer

De Sperwer is daar een voorbeeld van.
Ten eerste komt deze vogel niet af op de aangeboden prooidieren, die 
gebruikt worden door een aantal huteigenaren.
Ten tweede is dit een zeer schuwe vogel en is deze bij
het minste geringste onraad weer vertrokken.

Als ik in een fotohut ben, dan ga ik in principe twee keer op zo'n dag naar buiten.
Natuurlijk bij aankomst om de setting in orde te maken en te voeren en
soms een keertje in de middag om eventueel bij te voeren.

Voor de rest blijf ik in de hut om verstoring te voorkomen.
Roofvogels kijken namelijk vaak van een afstandje eerst een hele tijd
de kat uit de boom en komen dan pas voor de hut.

Zo ook bij bovenstaande Sperwer.
Ineens zat deze in de vijver en bewoog ik net te vroeg en was de Sperwer direct weg.
Maar het bad trok toch erg aan en een half uur later was de vogel terug.
Doodstil afwachten dan en pas na een minuut of 2 had ik het idee,
dat de Sperwer op z'n gemak was.
Heel voorzichtig een eerste foto maken en weer afwachten.

Het fotograferen van dit soort vogels is dus ook voor een groot deel afhankelijk
van het gedrag van de mensen die zich in de hut bevinden.

Middelste Bonte Specht

De Grote Bonte Specht is een vogel die bijna constant voor de hut aanwezig,
maar andere spechtensoorten zijn een stuk zeldzamer.
Maar bij een paar boshutten wordt wel met enige regelmaat de
Middelste Bonte Specht gezien.

Omdat deze toch wel (vooral op wat grotere afstand) lijkt op de Grote Bonte Specht, 
gebeurt het weleens dat je te laat door hebt dat het een Middelste is.
Tijdens mijn laatste bezoek aan een hut, was ik een beetje ingedut omdat
er weinig te zien was en had ik dus te laat door dat
er een Middelste Bonte Specht zich eventjes liet zien.

Bij  het bezoek aan een hut in oktober 2019 had ik het echter direct door.

Middelste Bonte Specht

Een andere veel voorkomende bezoeker van de voerplekken bij zo'n hut
is natuurlijk de Boomklever. Een heel irritant vogeltje om te fotograferen.
Allereerst is de vogel enorm beweeglijk. Heb je net je camera gericht 
en scherpgestelt, dan is de vogel er alweer vandoor.
Of je hebt hem lekker in het vizier en dan heeft de vogel
1 of meerdere zonnebloempitten in zijn snavel.
En dat is nou hetgeen dat je probeert te vermijden.

Boomklever

Maar de Boomklever komt ook wel heel regelmatig voor de hut en ook nog
eens regelmatig op ongeveer dezelfde plekken.
Dus als je een beetje je best doet, moet het lukken om een aardige foto 
te maken van de lastige Boomklever.

Boomklever

Een andere vogel die zich voor sommige hutten regelmatig laat zien is de Appelvink.
Voor mijn gevoel wordt de Appelvink steeds algemener.
Ik kan mij nog goed herinneren hoe erg ik vroeger (zo'n 8 jaar geleden) mijn best moest
doen om überhaupt een Appelvink in een boomtop te kunnen zien.

Ik weet nog goed dat ik in 2013 mijn geluk niet op kon
toen ik een Appelvink op een voedertafel in een tuin kon platen.
Wat een geluksmomentje was dat toen.
Daarom kijk ik dus ook een beetje met gemengde gevoelens naar 
al die fotohutten. Hoewel het natuurlijk geweldig is om al die soorten zo
makkelijk en prachtig voor je camera te krijgen.

Maar ja, de Appelvink dus.
Het mannetje op een mooie manier fotograferen is natuurlijk het ultieme doel,
maar ik ben aan het proberen om van allerlei soorten ook bv de jongen te fotograferen of
de vogels in een bepaald soort kleed.

Jonge Appelvink

Begin september ben ik in een vogelhut waar ik opeens twee jonge Appelvinken
op de setting zie. Omdat ik eerst een mannetje dat net uit de rui was, had gefotografeerd,
zag ik niet direct dat het jonge Appelvinken betrof. Maar de vlekken op buik en borst
lieten verder geen ruimte voor twijfel.  Hele jonge vogels, die buiten het nest gevoerd worden,
had ik al eerder voor de lens gekregen, maar een vogel van deze leeftijd nog nooit eerder,

Jonge Appelvink

Toch altijd leuk zo'n primeurtje, hoewel het natuurlijk niet spectaculair is.
Maar je moet je iedere keer terdege beseffen, dat het toch niet altijd kermis is bij zo'n hut.
Soms heb je het geluk dat je niet kan kiezen, wat je moet fotograferen en
soms is het een beetje beelden bij elkaar schrapen.

Appelvink in overgangskleed

Ik vind het altijd spannend worden als ik een vogeltje voorbij zie komen,
die ik niet 1,2,3 thuis kan brengen. Dan blijft het een beetje spoken,
van wat ik nou eigenlijk gezien heb.

Nadat de jonge Appelvinken verdwenen zijn,
ploft er opeens een klein vogeltje in de vijver.
Voordat ik goed kan zien wat het is, is de vogel alweer verdwenen.
Verschillende mogelijkheden gaan door mijn hoofd en ik vermoed
dat het een Fitis of een Tjiftjaf was.

Het blijkt echter een terugkerende gast te zijn deze dag.

Tjiftjaf

Na een lang bad neemt het vogeltje plaats op een tak en
wappert zich droog. Ook weer zo'n soort die niet echt spectaculair is,
maar wel leuk om eens op deze manier voor de lens te krijgen.

Tjiftjaf

En dan maak je natuurlijk ook een echt fotohutplaatje
met een mooie spiegeling.
Ik kan zeggen dat dit nog niet meevalt,
als de vogel op een paar meter afstand zit en je
met een vaste 300mm lens fotografeert.

Goudhaan

Het kleine grut is vaak wel een uitdaging,
omdat de lichtomstandigheden in zo'n boshut vaak niet ideaal zijn.
Goudhaantjes zijn ook zeer beweeglijk en met 1/160ste moet
je geluk hebben, dat ze net even een seconde of 2 stilzitten.

Groenlingen

Medio september bezoek ik een hutje op de Veluwe waar een mooi groepje Groenlingen
zich een paar keer laat zien. Groenlingen zijn vaak agressief tegen elkaar en
dan vliegen ze al vechtend omhoog. Het speelde zich allemaal af op een te kleine afstand
en jammer genoeg was er ook te weinig licht.

Ik moest het dus doen met een plaat van deze schreeuwende en een terugdeinsende vogel. 

Roodborst

De Roodborst is ook zo'n vaste bezoeker van fotohutten in het bos.
Een prachtige vogel die ik meestal links laat liggen.
Als er echter niet zoveel anders te fotograferen valt,
ga ik mij toch maar bezig houden met dit soort vogels.

Roodborst

Ook hier zit er niets anders in dan een mooie spiegeling op te zoeken.

Bij een aantal boshutten zijn de Eekhoorns een attractie.
Ik kan uren kijken naar Eekhoorntjes. De diertjes zijn enorm
nieuwsgierig en ondernemend. Het leukste is om hazelnoten zodanig
te verstoppen, dat de Eekhoorns ze wel weten te vinden,
maar er een beetje hun best voor moeten doen.

Eekhoorn

Eekhoorns zoeken systematisch de verstopplekken af voor de hut.
Het liefst fotografeer ik Eekhoorns wanneer ze in hun wintervacht zitten.
Dan hebben ze van die mooie harige pluimpjes op hun oren en
dat geeft ze een extra uitdrukking.

Eekhoorn

Hoewel het niet echt natuurlijk toont, is het ook leuk om een walnoot aan te bieden
aan de Eekhoorns. Zo'n grote noot heeft een enorme aantrekkingskracht op
de speelse diertjes. Een Walnoot midden in de vijver is
geen enkel probleem voor de Eekhoorn.

Het nadeel van het maken van een foto van een Eekhoorn die
de walnoot uit het water haalt is dat je het in mijn geval maar twee keer kunt doen.
Om namelijk verstoring van de omgeving zoveel mogelijk te voorkomen,
leg ik aan het begin van de ochtend een walnoot neer en
dan pas weer eentje bij het bijvoeren in de middag.

Eekhoorn

Een hazelnoot staat natuurlijker, maar zo'n grote walnoot is wel leuker voor de foto.
Dit had ik al eeerder gedaan in een hut in Drunen en de Eekhoorns daar,
waren duidelijk meer gewend aan een walnoot in het water, dan de Eekhoorn op deze plek.

Deze Eekhoorn sluipt voorzichtig naar de noot, ruikt er uitgebreid aan en
pakt hem dan voorzichtig op. 
Zowel de eerste als de twee keer keurt de Eekhoorn de walnoot en
pas nadat hij overtuigd is van de kwaliteit, wordt de noot meegenomen
en ergens anders opgegeten.

Eekhoorn

Als laatste een paartje dat je ook niet vaak voor de lens krijgt.

Zwartkop (vrouw)

In het voorjaar is de Zwartkop makkelijk te herkennen aan de zang.
Het goed op de foto krijgen van deze soort is nog behoorlijk lastig.
Meestal zitten ze dicht in de begroeiing en laten ze zich
maar spaarzaam vrijzittend zien.

Zwartkop (man)

In de hut waar ik begin september was, liet dit paartje Zwartkoppen
zich een paar keer heel mooi bekijken.
Eén van de weinige vogelsoorten, waarvan ik het vrouwtje mooier gekleurd vind dan het mannetje.
Het mannetje is toch een beetje saai met al dat grijs, terwijl het 
bruin van het vrouwtje een stuk zachter oogt.

Ook in het volgende blog zijn de hoofdpersonen 
gefotografeerd vanuit een hut.
De hoofdrol is dan weggelegd voor wat in mijn ogen 
de mooiste roofvogel van ons land is.

De Havik

Tot de volgende keer,
René

http://blogging.nitecruzr.net/2013/03/the-lightbox-image-display-option.html