"Als je ergens niet bent, ben je óf te vroeg, óf te laat."

Wijlen Johan Cruijff (r.i.p.)

donderdag 28 mei 2015

Vossenwelpen

Vossenfamilie

Een paar weken terug kreeg ik te horen over een plek waar twee moervossen
samenleefden in 1 hol en dat ze samen 11 jongen hadden.
Verschillende keren ben ik er langs geweest en goed het desbetreffende gebied bekeken.
Het hol is aan het oog ontrokken door de begroeiing, maar ik wist wel de exacte locatie.

Nadat ik de beste standpunten had bepaald, was het een kwestie van regelmatig posten.
Af en toe was er wat te zien, maar dat was niet op vaste tijdstippen.
Totdat de jongen groot genoeg waren om de wereld nu echt te ontdekken.
Rond Pinksteren was het dan eindelijk zo ver.

Ik was vroeg ter plaatse en na een tijdje afwachten en niets zien, besloot ik een stukje
te wandelen in de hoop ergens anders 1 of meerdere jongen te zien.

Ik had de moed al een beetje opgegeven totdat.......


ik opeens een volwassen vos uit de begroeiing zie komen.

Snel loop ik in de richting waarin de vos verdween.

Moervos met twee welpen

Als ik weer op mijn originele plek aankom, zie ik een volwassen vos en 2 welpen.


Een klein stukje verderop zie ik een andere volwassen vos. 
Als ik goed kijk, moet dit de vos zijn die ik eerder zag.
Ook hier een welpje en deze begint te drinken bij mama.


Dat is het startsein voor een van de welpen bij de andere moervos om ook te gaan drinken.

Multi-taskende moervos

Terwijl het ene jong drinkt, wordt de ander ontdaan van teken.

Dan denk je dat het niet beter kan, maar dat was wel het geval.
Het werd zelfs zo goed, dat ik dit keer twee blogjes maak over één onderwerp.
Een blog (deze dus) met familiebeelden en 1 blog met spelende welpen.
Want toen ik twee uur later op mijn schermpje keek, zag ik dat ik 2500 beelden rijker was.

Vanaf het moment dat de jongen naar buiten komen, zijn ze bezig met leren jagen.
Bijna alles staat in het teken van de jacht.


Er zijn diverse oefenprooien en de moervossen zorgen er voor dat er voldoende geoefend wordt.
Als de jonkies zelf geen initiatief tonen, wordt er een oefenprooi door de moeder gehaald.
Dan is er altijd wel een welp geïnteresseerd.


Een verse muis

Een stuk vleugel van een oude prooi wordt ook gebruikt voor de training.

Zelfs een stok en een stuk rommel doet dienst als prooi.

Twee welpjes vechten om een been......

En in dit geval gaat de eerste ermee vandoor.


Iedere stap van de moervos wordt gekopieerd.


Omdat het hele gezin constant uitwaaiert, is het erg lastig om je te focussen.
Iedere keer ben je bang dat je een nog leuker moment mist.

Als je een tijdje bij zo'n gezin rondhangt, begin je al snel patronen te zien.
Maar niet alleen patronen vallen je op.
Het valt ook erg op dat je in de omgeving bijna geen vogels meer ziet.
Een eend of een gans is er niet meer te vinden.

Tsja, er moeten nou eenmaal een hoop monden gevoed worden.

Het is duidelijk een zeer sociale groep.


De twee moervossen verwijderen de teken bij elkaar.

 \
En zo nu en dan komen de kleintjes kijken wat daar nou gebeurt.
Weer een leermomentje.


Maar de kleintjes spelen liever en klimmen over elkaar heen.



Als je de groep langer volgt, zie je toch wel verschil tussen de twee nesten.
De welpen van de ene moervos zijn duidelijk iets ouder dan de welpen
van de andere moervos. Ze zijn wat groter en actiever.
Als het wat later op de ochtend is, verdwijnen de hele kleintjes de burcht in.

De oudere welpen blijven wel lekker buiten de burcht.



Het is bijna onmogelijk om de hele groep op 1 foto te krijgen.
Twee moervossen en 11 kleintjes zijn nou eenmaal erg bewegelijk.

Stoeien met elkaar en achter elkaar aanzitten in toch wel de favoriete bezigheid.


Het is dat ik nog moest klussen deze dag, anders had ik er nog wel 4 uur kunnen zitten.


Vooral de stoeimomentjes zijn fantastisch om te bekijken.


Ze vliegen elkaar naar de keel en happen naar staarten en ruggen.


Maar echt vechten is het niet. Ik heb geen een vosje gezien met een verwonding.

Waarschijnlijk komt dat ook omdat de moeders de boel heel goed in de gaten houden.
Nooit dutten ze in en niets ontgaat ze.

Dan gebeurt er opeens iets..............
De groep schiet in de stress en de jongen rennen richting de dekking.


De moervos gaat vol in de aanval.........
Iets eerder had ik zoiets ook al gezien, maar toen ging het om een blauwe reiger,
welke door de moervos werd weggejaagd.

Ik kijk naar de richting waarin de vos rent en kan niets dreigends zien.


Ze stopt met rennen en gaat lopend verder.
Klaar voor de aanval........
Ik kijk nog eens in de richting waarin de vos loopt en zie een paartje nijlganzen.


De ganzen lopen druk te schreeuwen, dus ze weten dat de vos eraan komt.
Ik til snel mijn statief met camera op en ren 50 meter naar rechts.
Uiteraard hoop ik op een aanval van de vos en weet dat het dan nog geen uitgemaakte zaak is.

Ik heb nijlganzen een paartje haviken zien verjagen van hun nest en weet dus dat 
het verschrikkelijk agressieve vogels zijn.

De vos is nu onzichtbaar voor mij en ligt duidelijk in de dekking, wachtend op een kans.

Maar ik denk dat de vos al eerder een slechte ervaring heeft gehad met nijlganzen,
want ze waagt zich mooi niet aan een aanval.
Langzaam maar zeker keert ze terug en komen de jongen ook weer tevoorschijn.

Als ik terugloop met statief en camera, zie ik dat de jongen zich op een mooiere plek laten zien.

Dit levert wel zoveel leuke plaatjes op, dat ik die in een volgend blogje laat zien.

Dat wordt een blogje met een nog hoger schattigheidsgehalte.


Tot de volgende keer,
René






zaterdag 23 mei 2015

De Scholekster en de Visdief

Baltsende Visdiefjes

Eigenlijk twee onderwerpen die beide een apart blogje verdienen,
maar ik heb nogal wat andere foto's liggen om te plaatsen.
Daarom beide in 1 blogje en voor beide heb ik nogal wat moeite moeten doen.

Het begint rond 10 april. 
Op de plek waar ik altijd grutto's fotografeer, zie ik een paartje scholeksters.
Nou niet bepaald de meest begeerde vogels om op de foto te zetten,
maar omdat ik hier de daarop volgende weken toch regelmatig zal komen,
besluit ik om ze in de gaten te gaan houden.

Scholeksters

Als je ze een beetje in de gaten houdt, krijg je snel door wanneer er een poging tot een paring volgt.
Het is alleen een kwestie van jezelf in de juiste positie manoeuvreren om
een zo goed mogelijk standpunt in te nemen.

Scholekster


Een plaatje van de andere kant.
het vrouwtje laat duidelijk zien dat ze er klaar voor is.


Niet iedere poging leidt ook daadwerkelijk tot een paring.
Het valt namelijk niet mee om je evenwicht te bewaren op de rug van het vrouwtje.
Hier lukt het wel.

Iets verder weg komt er ook een paring aan.
Bij de Tureluurs laat het mannetje duidelijk merken, dat hij er klaar voor is.
Luid roepend en wapperend met zijn vleugels laat hij het vrouwtje merken, dat hij er zin in heeft.

Tureluurs

Als je een tureluur dus flink hoort roepen en zo met de vleugels ziet wapperen,
dan kun je er op rekenen dat er een paring aan zit te komen.


Langzaam stijgt het mannetje op en zoekt de juiste positie op.


Dat gaat stukje voor stukje en is al met al een behoorlijk secuur werkje.


Ook de tureluur landt op de rug van het vrouwtje en merkt al snel dat je er
ook zomaar af kunt vallen.

Een paar weken later zie ik in dat gebied een scholekster op een paal van een hek zitten.


Vanuit de auto heb ik een goed zicht op de paal.
Tussen de paal en de weg bevind zich een dijkje en een brede sloot.
Het lijkt wel of de scholekster aan het broeden is en de bovenkant van de paal dus hol is.
Ik stap uit de auto om het beter te bekijken en de scholekster vliegt weg.

Ik stap weer snel in de auto en als ik weg wil rijden, zie ik de scholekster weer naar
de paal vliegen en plaats nemen.
Nu weet ik zeker dat dit een nest is.

Ik besluit in de auto te wachten, want dat aanvliegen op de paal is wel leuk om te fotograferen.


De scholeksters wisselen regelmatig om te broeden, maar het is wel een behoorlijk geduldwerkje.
De aanvliegroute is afhankelijk van de windrichting.
De ene scholekster vliegt rechtuit naar de paal, de andere stijgt eerst op en vliegt
dan achteruit om op het nest te komen.
Dan is de plek ook nog eens erg lastig qua lichtval. 

De plek waar ik de auto neerzet is dus nogal afhankelijk van een aantal factoren.
Dan moet ik ook nog eens genoeg licht hebben om een snelle sluitertijd te halen.


Als ik de foto's thuis op de computer bekijk, ben ik wel blij maar niet helemaal tevreden.
De achtergrond kan mooier en en kleuren van de schoolekster sprankelen niet echt.
Ook het oogje komt niet mooi naar voren.

Ik moet dus zorgen dat ik aanwezig ben, op het moment dat er meer licht is.


En dat is de volgende dag het geval.
Maar ja, meer zon zorgt voor harde schaduwen en dat willen we nou ook weer niet.

De positie t.o.v. het nest is zo wel het mooist.

De volgende dag is het licht bewolkt en kan ik vroeg op pad.

Als ik bij de nestpaal aankom, kies ik de positie met de mooiste achtergrond.
Door het vroegere tijdstip heb ik veel minder last van tegenlicht,
maar dan werkt de windrichting weer niet mee.
De scholekster komt net van de verkeerde richting aangevlogen.


De scholekster staat er mooi op, de achtergrond is mooi, maar dat ijzeren hek is waardeloos.


Het is nu net een hordeloper. 


Of het nu het mannetje of het vrouwtje is, ze doen allebei ongeveer hetzelfde.
Alleen de manier van aanvliegen is duidelijk anders.
Maar als ze geland zijn op de paal, wordt er eerst in het nest gekeken, de eieren
eventueel op de juiste plek geschoven en dan maar voorzichtig plaats nemen.

Al met al is het best een leuk projectje geworden, maar het vreet tijd.
Het is namelijk niet zo dat ze om de 10 minuten wisselen van plek.
Als ze al van plek wisselen, moet je dus net op tijd zijn met afdrukken.
Je moet rekening houden met de manier van aanvliegen.
Met het ene oog kijk ik door de zoeker en met het andere oog houd ik
min of meer de scholekster in de gaten.

Als ik merk dat de scholekster opstijgt en dus 2 a 3 seconden later zijn plek op het nest inneemt,
druk ik de knop al in en begin met fotograferen.
Het scherpstelpunt ligt net voor de paal en de bedoeling is dus, dat de
vogel het scherpstelpunt invliegt terwijl ik aan het fotograferen ben.

Als ik de foto's op mijn schermpje bekijk, ben ik tevreden met de vogel en de achtergrond.
Dat ijzeren hek echter stoort mij wel.

Ik verplaats de auto een klein stukje naar achteren.
De achtergrond is nu niet helemaal naar mijn zin, maar je kunt niet alles hebben.

Het ijzeren hek zit nu aan de goede kant en de vogel wordt mooi belicht.

Ik moet lang wachten op de wisseling van de wacht, maar als de ene ouder eraf springt,
wordt het spannend. Het zonnetje is net achter de wolken. Iso ietsje omhoog  zodat ik 
voldoende sluitertijd heb en een beetje overbelichten.

Voor de zekerheid zoom ik ook ietsje uit, want de vleugels moeten er natuurlijk
wel helemaal opstaan.

Ik zie de andere scholekster aan komen lopen en richting de opstijgplek gaan.
Iedere keer stijgen ze op vanaf hetzelfde plekje.
Ik richt de lens net naast de paal en met mijn andere oog probeer ik de vogel te zien.
Als deze opstijgt druk ik de knop in en als de scholekster eenmaal op het nest zit en ik de
foto's even snel bekijk, weet ik dat ik er bijna ben.


Twee foto's die het allebei net niet zijn naar mijn mening.

Ik besluit om het nog eenmaal te proberen, want er is zo veel leuks te fotograferen op dit moment.

Gelukkig gaat de volgende wisseling erg snel.
De vogel die achteruit het nest opgaat is nu aan de beurt en moet ik nog 1 beurt wachten.
Na lang wachten komt die wisseling eraan.

Snel de instellingen checken en goed kijken.

Eindelijk de foto die ik in gedachte had.

Op naar het volgende projectje.

De Visdief.

Vlakbij mijn huis nestelt ieder jaar een kolonie visdiefjes op de platte daken.
Ieder jaar hetzelfde blok en dat zorgt voor mogelijkheden als je weet waar ze jagen.

Een paar vogels vissen bij mij in de wijk en een aantal vist ietsje verderop 
in een klein poldertje. In dat poldertje zijn de beste mogelijkheden, vooral als de
vrouwtjes tijdens de balts op de juiste paaltjes gaan zitten.

Visdiefje

Sterns zijn lastig te fotograferen, vooral de soorten die zo'n pikzwarte kap op de kop hebben.
Je wilt graag dat lichtje in het oogje hebben, want anders ziet het er een beetje doods uit.
Maar met teveel zon krijg je overbelichte delen en harde schaduwen,
dus je moet een beetje mazzel hebben, dat ze net hun koppie in de juiste richting hebben.
Je kunt er met positie kiezen ook een beetje rekening mee houden.

Biddend Visdiefje

Stukje naar links of een stukje naar rechts, beetje omhoog of een beetje omlaag
met de camera voor de ideale achtergrond.

Dit vrouwtje bedelt zich een ongeluk voor een visje, maar ze is op
een of andere manier niet aantrekkelijk genoeg voor de mannen.

Op een andere plek heb ik meer geluk.
Op deze plek had ik ook al eerder een bedelend vrouwtje gezien,
maar dat was net een paaltje te ver in het weiland.

Ik besluit om het juiste moment af te wachten, om zo snel mogelijk dichterbij te komen.

Bedelend Visdiefje (vrouw)

Het visdiefje maakt constant wat piepende geluidjes, totdat het mannetje in de buurt komt.
Dan gaat de snavel wijd open en begint het geschreeuw.
Ze laat duidelijk merken dat ze honger heeft en ze wil
wel even zien of ze een partner aan de haak heeft geslagen, die genoeg vis kan
vangen om het nageslacht groot te brengen.

Het voordeel van het schreeuwen is, is dat je weet dat er een fotomomentje aankomt.
Als je het vrouwtje goed in de gaten houdt, weet je ook 
van welke kant het mannetje aan komt vliegen.

Visdief met prooi

Visoverdracht

Het overdragen van het visje gaat razend snel en zeer nauwkeurig.

Maar mevrouw heeft echt honger en jaagt het mannetje direct weer weg.
Ze maakt dat duidelijk door gewoon heel hard te schreeuwen.

Het vrouwtje blijft bedelen.

Het mannetje blijkt een uitstekende visser te zijn.
En het vrouwtje is uitgehongerd.


Aanvliegen en


heel behoedzaam in de snavel van het vrouwtje leggen.


Na iedere voederbeurt landt het mannetje naast het vrouwtje op de paal.


Geen idee of het is om uit te rusten of dat hij hoopt te mogen paren.

Wat ik wel weet, is dat het vrouwtje iedere keer keihard begint te schreeuwen tegen de arme sloeber
en hup, daar gaat hij maar weer op zoek naar de volgende vis.

Zielig voor het mannetje, maar een mazzeltje voor mij.
Hoe vaak krijg je de kans om dit soort tafereeltjes vast te leggen?


Het vrouwtje is beslist niet kieskeurig qua vissoort.
Hier krijgt ze een stekelbaarsje en de vogels weten donders goed, dat ze
heel goed moet uitkijken met dit soort vissen.
Als deze verkeerd het keelgat in gaat, kan de vis vast komen te zitten en 
stikt het visdiefje.

Samen manoeuvreren ze het stekelbaarsje in de juiste positie.


Onder het goedkeurende oog van de man, werpt het vrouwtje het stekelbaarsje nog even op,
zodat het visje echt in de goede positie ligt om door te slikken.

Maar de dame heeft nog niet genoeg en weer gaat hij op pad.
Ik scroll even snel door mijn foto's heen en zie dat ik de optimale
voerfoto toch nog net niet gemaakt heb.

Ik hoop op nog een kans, neem een iets ander standpunt in en wacht af.

Al snel begint het vrouwtje weer te schreeuwen.
Het teken dat het mannetje er aan komt met een visje.

Bingo!

Omdat het visje deze keer iets groter is, neemt het overdrachtmoment iets meer
tijd in beslag. Het visje mag tenslotte niet op de grond vallen en het mannetje
moet laten zien dat hij een voeder-expert is.

Tsja, hier ben ik dan weer uitermate tevreden mee.
Een kwestie van net zolang doorgaan, totdat je geen kansen meer krijgt.


Misschien toch nog een paring?

Maar nee, het vrouwtje heeft genoeg gegeten en vliegt weg en
het arme mannetje vliegt er maar achteraan.

Zo, een erg lang blogje deze keer met twee grote onderwerpen.
Misschien was het beter om het in tweeën te doen, maar dan blijf ik zitten met 
zo'n grote voorraad andere foto's.

Tot de volgende keer,
René
http://blogging.nitecruzr.net/2013/03/the-lightbox-image-display-option.html