"Als je ergens niet bent, ben je óf te vroeg, óf te laat."

Wijlen Johan Cruijff (r.i.p.)

dinsdag 24 februari 2015

Appelvinken, Sneeuwklokjes en een Ransuil

Ransuil

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, had ik twee lokaties uitgezocht om te bezoeken.
Ik wilde kijken of er al baltsende futen waren en ik wilde graag appelvinken
in hun natuurlijk omgeving fotograferen.
De baltsende futen waren gelukt en nu op zoek naar de appelvinken.

Maar ja, soms ben je op zoek naar de bekende naald in de nog bekendere hooiberg.
Appelvinken zijn behoorlijk makkelijk te identificeren.
Ze hebben een specifieke roep en zijn een stuk groter dan andere zangvogels.
Het probleem is dat ze meestal hoog in de bomen zitten en dat je ze natuurlijk
eventjes moet zien te vinden.
In de winter komen appelvinken nog weleens uit de boomtoppen naar beneden en
kun je ze op de grond fotograferen. In het gebied waar ik ben, bevinden zich
in ieder geval 10 appelvinken. Tijdens het rondwandelen hoor ik een aantal maal
de roep van de appelvink en zie ze aldoor net wegvliegen, wanneer ik op
de plek aankom waar het geluid vandaan kwam.

Gelukkig blijft er af en toe wel een ander vogeltje eventjes zitten.

Koolmees

Maar wij willen appelvinken!!!!

Weer hoor en zie ik de vogeltjes en weer zijn ze verdwenen voordat ik goed
en wel de camera gericht heb.
Dat is nou het nadeel van al wandelend proberen te fotograferen.
De vogels schrikken gewoon van je.

Dan realiseer ik mij, dat ik iets raars gezien heb toen ik richting de appelvinken liep.
Ik loop een meter of 20 terug en probeer te ontdekken wat ik
onbewust opgepikt heb.

Ransuil

Tussen de takken van een conifeer zit een ransuil.
Het grappige is dat de uil de omgeving scherp in de gaten houdt, 
maar mij niet ziet. Ik ben dan ook bewust achter een boom gaan staan.


Zo overdag hoort een ransuil met z'n oogjes dicht op zo'n roestplek te zitten.
Toch heeft iets hem wakker gemaakt en het lijkt erop,
dat een paar eksters de uil weg hebben proberen te jagen.

En inderdaad, de uil draait constant zijn kop richting de kant
waarui het geluid van de kraaiachtigen komt.


Omdat de uil toch al verstoord is, doe ik een stapje naar voren en ik wordt
direct opgemerkt door de vogel.
Oei, die is chagerijnig!
Als blikken konden doden......

Ik laat de uil met rust en besluit om nog een half uurtje door te gaan met zoeken
naar de door mij gezochte appelvinken.

Het blijft een kat en muisspelletje deze keer.

Omdat ik weet dat er in dit gebiedje veel sneeuwklokjes staan,
ben ik deze keer goed voorbereid op stap gegaan.
De macrolens zit in de tas en omdat de appelvinken toch niet
mee willen werken, gaat de tele eraf en de macro erop.

Tsja, hoe zat het ook al weer.......??????

Ik probeer mij de woorden van juf Loes voor de geest te halen......

"Vanuit het donker naar het licht werken" of iets dergelijks en
"Zoek in de onscherpte naar het mooie licht en van daaruit naar een mooi onderwerp".

Ja, iets in die richting was het.

Ik loop rond en zoek naar sneeuwklokjes die een beetje in de schaduw liggen en
van waaruit ik richting het zonlicht kan fotograferen.
Hmmm, dat valt nog niet mee.

Dan maar op de knieën, camera op handmatig en draaien aan de scherpstelring
en de camera een beetje bewegen.
Diafragma op F2.8.

Sneeuwklokje

Beetje donker, maar het zonlicht werkt ook niet echt lekker mee.

Een setje.

Maar zet ik ze nou links in de compositie


of toch maar rechts??


Of een herfstblad erachter????

Tsja, erg lastig allemaal als het niet jouw ding is.
Bij vogels weet ik intuïtief welk diafragma ik moet kiezen,
met macro heb ik werkelijk geen idee wat nou het beste is.
Ja, als ik het bij anderen zie weet ik wel wat ik mooi vind, maar 
om zoiets in het veld te realiseren heb je toch meer ervaring nodig.

Maar ik ben er nou toch mee bezig, dus kruip ik maar verder over de grond.

O nee........... Een appelvink.
@#$&$*&%()#$&*%#*^en dat een keertje of vijf.
Echt vlak voor mijn neus.

Foto van Appelvink met macrolens gemaakt.

Ze doen het er af en toe gewoon om.
Nog ff lekker fluiten. Ja hoor, het zal niet.

Voordat ik goed en wel bij mijn rugzak ben, om mijn andere lens te pakken,
is de vogel letterlijk weer gevlogen.

Dan maar weer sneeuwklokjes....


En constant hoor ik Loes zeggen: "Werk vanuit de onscherpte".

Ik zoek me wezenloos naar mooie achtergrondjes, maar verlies daardoor
het scherpstelgebied een beetje uit het oog.

Hier heb ik er wel aan gedacht, maar verlies ik weer het sprookjesachtige
 door het kleinere diafragma.
En wat is die rode vlek linksmidden?

Herfstblad een beetje voor de lens gehouden, waardoor een soort van sepia-gevoel ontstaat.

Hier had ik een groothoeklens willen hebben.

Al met al best leuk om eens wat macrowerk te doen, maar het zal waarschijnlijk
nooit echt mijn ding worden.
Grappig dat sommige mensen, die dit wel leuk vinden, zeggen dat ze geen geduld
hebben om uren op een plek te wachten om vogels te fotograferen.

Ik heb gewoon geen geduld voor macro-werk.
Dat gepriegel is niet iets waar ik uren mee bezig kan zijn.


Ben ik dan niet tevreden met deze foto's?
Ja hoor, wel degelijk.
Voor een keertje is het best leuk en nog leuker was het om te proberen zonder
de directe hulp van Juf Loes, het geleerde eens in de praktijk te brengen.

Gelukkig krijg ik in het voorjaar een opfriscursus, want er valt nog erg veel te leren.
Vooral het combineren van de verschillende elementen om een mooie foto te krijgen,
is iets waar nog veel winst valt te behalen.
Met die elementen bedoel ik: de achtergrond, juiste diafragma, waar moet de scherpte liggen,
waar plaats ik het onderwerp.
Nu moet ik daar nog teveel over nadenken en dat moet een automatisme worden.

Op de terugweg probeer ik nog een appelvinkje te verschalken,
maar de enige die wil poseren is de ransuil.

Ransuil


Volgende keer oa. dit torenvalkje en alsnog aandacht voor de nonnetjes.

Tot de volgende keer,
René

donderdag 19 februari 2015

De Fuut

Baltsende Futen

Eindelijk weer eens tijd om wat foto's te maken, maar dan dient zich weer de vraag
aan waar ik naartoe moet gaan? Omdat ik maar zo weinig tijd heb, wil
ik dan wel graag optimaal gebruik maken van dit soort momenten.

De pestvogels in Zandvoort misschien?
Die zitten wel heel vaak, mooi in een aantal struiken om van de besjes en
kleine appeltjes te eten. Maar de vele fotografen die op dit soort dingen
afkomen weerhoudt mij er dan toch weer van.
Komt bij dat ik al regelmatig pestvogels heb mogen fotograferen.
Maar vooral de massaliteit van camera's en het met z'n allen achter vogeltjes aanrennen
wanneer ze naar een ander plekje vliegen, is iets dat mij steeds meer tegenstaat.

Ik besluit om te proberen een aantal appelvinken op de plaat te gaan zetten en
eens kijken of er al een beetje gebaltst wordt door de futen.

Het appelvinken-probeersel komt in een volgend blogje aan de beurt,
maar dit blogje zal geheel in het teken staan van de Fuut.

Ik ga nogmaals naar mijn plekje aan het water en hoop er het beste van.
De wind komt namelijk uit een verkeerde hoek en als ik uit de auto stap zie ik het al.
Alle vogels zitten aan de andere kant van het water.
Maar in dit geval is het misschien wel erg gunstig, omdat
ik dan niet allerlei soorten watervogels door mijn beeld zie zwemmen.

Als ik mij geïnstalleerd heb, begint het wachten......

Na een uurtje komt er eindelijk wat mijn kant op.

Eerst even de hoofdrolspelers aan u voorstellen.

De Concurrent

Een jong mannetje die zich in de overgang van winter- naar zomerkleed bevindt.
Opmerkelijk vond ik de kleur van de ogen.
Deze zijn bij deze vogel oranje, terwijl ik altijd dacht dat de ogen rood zijn.
Misschien een jong mannetje?

The Boss

Dit mannetje bevindt zich al bijna helemaal in het zomerkleed.
Andere mannen (en dan vooral de concurrent hierboven) worden keer op keer,
zeer agressief, verjaagd uit het territorium.

De Schone Jonkvrouwe

Een prachtig vrouwtje die nog volledig in winterkleed is.

Uiteraard hoop ik dat er een beetje gebaltst wordt, maar een vissend nonnetje
als bijvangst is ook erg welkom.

Terwijl ik lig te wachten op wat er gaat komen, hoor ik diverse keren de geluiden
van baltsende futen. Maar welke kant ik ook opkijk, het gebeurt allemaal
ver buiten mijn gezichtsveld.

Af en toe komt er eens een fuutje langs zwemmen.


Het uitschudden blijft een leuk moment.
Ik hoop nog steeds dat een fuut dit eens op een paar meter afstand doet,
zodat al die spetters retescherp op de foto staan.


Helaas houden de baltsgeluiden op en ik begin mij af te vragen of
ik toch niet ergens anders naartoe moet gaan.

Ik besluit om nog 1 kopje koffie te nemen en dan maar te vertrekken.

Dan begint het mannetje te jagen........


En na een paar pogingen is het raak.
Omdat je nooit weet waar zo'n vogel weer opduikt, hoop ik iedere keer
dat de vis net te groot is om in 1 keer weg te werken.
Voordat je de vogel namelijk weer in je zoeker hebt en de scherpstelling
optimaal is, ben je bijna altijd 5 seconden verder.


Deze keer heeft de fuut een vis gevangen die net te groot is om even snel weg te werken.


Het blijft fascinerend om te zien hoe zo'n vogel een vis om zeep helpt.


De vis krijgt knal op knal en wordt gewoon verzopen.


Na dit geweld verdwijnt de fuut weer uit mijn gezichtsveld.
Weer twijfel. 
Geen andere vogels in mijn directe omgeving en het ziet er ook niet
naar uit dat dit het komende uur gaat veranderen.
Maar uit ervaring weet ik inmiddels, dat er zomaar uit het niets ineens
iets bijzonders gebeurt.

Nog maar een bakkie en een koekje.
Ik heb het nog niet ingeschonken of ik hoor de futen opgewonden roepen.


Samen zwemmen ze uit de dekking en beginnen te baltsen.
Grappig om te zien dat het mannetje al bijna helemaal in het zomerkleed is,
terwijl het vrouwtje haar winterkleding nog aan heeft.


Het weerhoudt ze niet om elkaar het hof te maken, maar helaas is 
het hele ritueel van korte duur,


Maar nu ik weet dat de kans om de futenbalts mooi te fotograferen,
duidelijk aanwezig is, besluit ik om nog even te blijven.


Dan duikt het tweede (jonge) mannetje ineens op.
Omdat het territoriale mannetje het te druk heeft met het vrouwtje,
krijgt dit mannetje de kans om te jagen.


Bij z'n eerste duik is het direct bingo en ook deze vis is net te groot om in 1x weg te slikken.


Terwijl het jonge mannetje deze vis wegwerkt, zie ik in mijn ooghoeken iets wits bewegen.
Een nonnetje komt langzaam maar zeker mijn kant op en is 
in gezelschap van een vrouwtje.

Maar ik heb pech.
Ze nemen net een verkeerde afslag en verdwijnen uit beeld.

Dan begint het lange wachten weer.........

Na een tijdje hoor ik de futen weer opgewonden roepen.

Deze keer zwemmen ze naar een plekje waar ik met veel pijn en moeite mijn 
camera op kan richten. Ik moet me half in de kreukels manoeuvreren om enigzins
te kunnen zien wat er gebeurt.


Ze gaan precies tussen twee paaltjes in het water liggen.



Erg jammer dat het vrouwtje niet in zomerkleed is.


De uitsnedes zijn misschien wat smal en linksonder is er een zwarte vlek te zien,
maar dat komt door de situatie ter plaatse.

 Dit is een iets ruimere uitsnede.
Ook wel leuk zo'n kader, maar zonder vind ik toch mooier.

In een volgend blog aandacht voor de bijvangsten.

Zoals dit nonnetje

en de lessen van Juf Loes in de praktijk gebracht.......

Sneeuwklokjes

Tot de volgende keer,
René











http://blogging.nitecruzr.net/2013/03/the-lightbox-image-display-option.html