"Als je ergens niet bent, ben je óf te vroeg, óf te laat."

Wijlen Johan Cruijff (r.i.p.)

zaterdag 16 november 2013

De Sneeuwgors op herhaling

De Sneeuwgors

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, lieten de soorten (velduilen en kiekendieven) waar ik voor 
op pad ging zich niet zien of misschien waren ze gewoon vertrokken omdat de muizen op zijn.
Dan is het even bedenken wat er allemaal een beetje dicht in de buurt te zien is.

Omdat ik niet helemaal 100% tevreden was met mijn sneeuwgorsfoto's van een week eerder,
besluit ik door de polder in landelijk Noord te rijden om te kijken of de gorsjes nog aanwezig zijn.

Nou kunnen die gorzen in een gebied zitten wat alleen al zo'n 4 kilometer qua lengte is,
dus is het een beetje zoeken naar de welbekende naald.

Maar één van de drie aanwezige sneeuwgorsjes heeft een voorkeur aan de strook
die net naast de weg ligt. Het gorsje vliegt ook altijd op als er een auto langs komt rijden.
Dus wat doe je dan?
De weg rustig afrijden en dan maar hopen dat je een vogeltje met witte vleugels
weg ziet vliegen. Natuurlijk ook nog op een stuk weg, waar je een beetje behoorlijk kunt parkeren.

Kuifeenden

Grappig om te zien hoe eenden je toch altijd in de gaten blijven houden, terwijl
ze liggen te relaxen. 

Zoek de buizerd ;-)

Inmiddels ben ik bij het eind van het traject waar de sneeuwgors zou kunnen zijn,
maar mooi helemaal niets. Zou het weer zo'n dag worden........

Ik besluit om 1x terug te rijden en lukt het dan nog niet, dan maar weer richting huis.

Knobbelzwaan

Op de terugweg kom ik een paartje knobbelzwanen tegen.

Terwijl de één aan het grasmaaien is,

ligt de ander lekker in bad.

Na een paar honderd meter zie ik in de verte een vogeltje wegvliegen uit de berm,
omdat er een auto langs komt rijden.
Snel er naar toe en ja hoor.......

Aan de overkant van het slootje zit het sneeuwgorsje, wachtend tot het weer
veilig is om naar de berm te vliegen.

Sneeuwgors

Ik rij een stukje achteruit en parkeer de auto.
Gelukkig is het deze keer een stuk rustiger met verkeer en voorlopig zie ik geen 
enkele auto of motor aan komen rijden.

Het gorsje is inmiddels weer de sloot over gevlogen en begint op
z'n gemakkie naar eten te zoeken.

Langzaam loop ik zijn kant op en hoewel het vogeltje mij af en toe eventjes
aankijkt, blijft het rustig doorgaan met eten.
Kom ik echt te dichtbij dan wandelt het sneeuwgorsje gewoon een stukje verder.

Als ik éénmaal de afstand heb kunnen bepalen, die nog geruststellend
is voor het kleine vogeltje, ga ik naast de weg liggen.

Hoewel het sneeuwgorsje gewoon doorgaat met eten zoeken, merk je wel dat hij op z'n hoede is.
Een klein polletje gras lijkt bescherming te bieden.



De sneeuwgors is duidelijk op z'n gemak, zolang je maar rustig blijft liggen.
Het enige waar ik mij druk om moet blijven maken, is of er geen auto met een noodgang 
langs komt scheuren. De weg is hier namelijk niet zo heel breed,
dus lig ik wel voor een gedeelte op de weg.

Al foeragerend komt het vogeltje steeds dichterbij.


Hoewel ik graag een vaste 500mm lens zou willen hebben, ben ik
op dit soort momenten altijd blij dat ik een 50-500 zoomlens heb.

De sneeuwgors komt steeds een stukje dichterbij en het punt wordt bereikt dat
ik een beetje uit moet gaan zoomen.

Het lijkt erop dat het lekkerste eten toch heel dicht bij mijn lens ligt.

In de verte zie ik een auto aankomen. 
Het sein voor mij om op te staan, want ik hou graag al mijn ledematen heel ;-)

Als de auto dichtbij is, vliegt de sneeuwgors weer naar het veilige stuk land 
aan de andere kant van de sloot.

Terwijl ik terug loop naar mijn auto, zie ik dat de sneeuwgors alweer aan de kant van de weg zit.

Ik ben benieuwd hoe lang dit vogeltje hier nog blijft zitten, want het is 
toch wel een zeldzaamheid voor dit gebied.

Tot de volgende keer,
René



woensdag 13 november 2013

De Grote Zilverreiger: Een echte killer

Grote Zilverreiger

Je hebt weleens van die dagen dat je niet krijgt waar je voor op pad bent gegaan, maar
je wel heel content bent met wat je dan wel voor je lens krijgt.

De bedoeling waren blauwe kiekendieven en velduilen.
Twee prachtige onderwerpen.
Op de plekken waar ik ze hoop te vinden, werden 1 of 2 dagen van te voren
nog minimaal 5 kiekendieven gezien en minimaal 7 velduilen.
Helaas krijg ik maar 1 kiekendiefje in de verte te zien en de velduilen
lijken vertrokken te zijn naar andere oorden.

In plaats van de gewenste soorten zie ik wel veel grote zilverreigers.
Nog niet zo heel lang gelden een betrekkelijke zeldzame vogel in Nederland,
maar de grote zilverreiger is duidelijk bezig met een opmars.

Wat mij altijd opvalt aan de zilverreiger, is de manier van jagen.
De blauwe reiger staat meestal stil langs de kant van het water, zoals de
grote zilverreiger hierboven.

Maar de zilverreiger zie ik vaak lopend jagen.
Je ziet hem dan een beetje op en neer bewegen.
Op die manier brengt de reiger de bodem in beweging en
laat de prooidieren schrikken.
Hierboven kun je de luchtbelletjes zien, die ontstaan doordat 
de reiger de bodem in beweging brengt.

Zodra de grote witte jager iets ziet bewegen, schiet hij in positie.

Om met een flitsende aanval aan te vallen.

Nou is een jagende zilverreiger in het water wel leuk om te observeren,
maar het wordt pas echt leuk als je ze op het land aan het jagen zijn.

Rechtop lopen ze behoedzaam over het land, totdat ze een potentieel slachtoffer zien.

Ziet de reiger een prooi, dan schiet hij direct in de aanvalmodus,

Langzaam sluipt hij dichterbij en neemt steeds meet de houding van een pijl aan.

Eenmaal vlakbij de prooi, blijft de reiger stokstijf staan.
Je ziet aan alles dat hij klaar is om toe te slaan.

Zodra de prooi even komt kijken of de kust veilig is, slaat de reiger bliksemsnel toe.

Een muis wordt uit het gras gevist en dan begint een fascinerend schouwspel.

Terwijl de muis blijft kronkelen om te proberen uit de snavel van de reiger te ontsnappen,
is de reiger bezig om de muis langzaam maar zeker te pletten en in te slikken.

Tsja en na zo'n maaltje moet je even je verenpak opschudden.

In een volgend blog nogmaals aandacht voor een wintergast.
Ik was toch niet helemaal tevreden met de foto's van de vorige ontmoeting,
dus ging ik voor de herkansing omdat de velduilen zich toch niet lieten zien.

De Sneeuwgors

Tot de volgende keer,
René



dinsdag 5 november 2013

Van alles wat..... Natuurparken en Dierentuinen

De Rijstpapiervlinder

De afgelopen maanden ben ik regelmatig in natuurparken, dierentuinen en dergelijke geweest
in binnen- en buitenland. Uiteraard heeft dat een hoop foto's opgeleverd.
Foto's die ik niet eerder kon plaatsen en nu dus allemaal in 1 blog zet.
Vraag me niet waar ik welke foto gemaakt heb, want in veel gevallen weet ik het gewoonweg niet meer.
Veel foto's zijn gemaakt in België, Duitsland en Frankrijk en uiteraard een aantal in Nederland.

Dierentuinfoto's maken van olifanten is altijd erg lastig. Ze hebben nou meestal niet een mooie ruimte
 tot hun beschikking. Ook deze foto heeft een belachelijke achtergrond en toont vanwege
het mistroostige weer een beetje te grijs.
Toch maakt in mijn ogen de liefdevolle houding van de olifanten het waard om deze foto te plaatsen.
Met die stok in de slurf, doet deze olifant mij denken aan de leider van de
kudde olifanten uit Junglebook. 
Die liep ook altijd met een soort van dirigentstok rond.

Wisent

Dankzij de fokprogramma's in de dierentuinen en natuurparken, konden er weer
wisenten in het wild uitgezet worden en van uitsterven gered worden.
Inmiddels gaat het weer behoorlijk goed met de wisent in Oost-Europa.

Jonge mannetjes

Opvallend waren de grote hoeveelheid jonge wisenten in dit natuurpark.
Een teken dat er een zeer succesvol programma is.

Lynx

Ook voor de lynx zijn er in diverse (voornamelijk buitenlandse) natuurparken fokprogramma's opgezet.
Dit jaar zijn er weer jongen lynxen uitgezet in de vrije natuur.
Wie weet kunnen we in de nabije toekomst de lynx in het wild tegenkomen in Limburg.

Leeuwin

Leeuwenwelp

King of the Jungle (wel een beetje chagerijnig)

King of the Ice

Vale Gier aan de lunch.

Kraanvogel

Sneeuwuil

Nerts

Oranje Luzernevlinder

Parende vlinders (naam?)

Zwarte Wouw

Zwarte Wouw

Drinkende jonge wilde zwijnen.

Schotse Hooglander

Berberaap

Hoewel de berberaap beslist niet bang is voor water, blijft hij er toch het liefst zo ver mogelijk vandaan.
Maar ja, soms ligt er nou eenmaal iets heel interessants in het water.

Tenminste......
Als je je rot verveelt is al gauw alles dat een beetje afwijkt interessant.

't Zijn net mensen he?

Tot de volgende keer,
René



http://blogging.nitecruzr.net/2013/03/the-lightbox-image-display-option.html