"Als je ergens niet bent, ben je óf te vroeg, óf te laat."

Wijlen Johan Cruijff (r.i.p.)

zaterdag 30 augustus 2014

De Hermelijn en de IJsvogel

Hermelijn

Iedereen maakt het vast wel eens een keertje mee.
Een soort van zesde zintuig zorgt er voor dat je opeens  een andere kant opkijkt en dan blijkt
daar inderdaad iets te zien of er staat iets te gebeuren.
Heel raar, want het ineens een andere kant opkijken gebeurt zonder nadenken.

Ik moet zeggen dat ik dat met enige regelmaat heb in de natuur en zo ook deze keer.
Ik zit verdekt opgesteld, te wachten op een  bepaalde vogel, om een mooie serie foto's te maken.
Hoewel die vogel daar inderdaad gaat zitten, zorgt een bepaalde prikkel er
toch voor dat ik mijn hoofd even snel omdraai.

En daar zit hij/zij dan: Een Hermelijn 
en omdat ik mij, schijnbaar, nogal snel en dus misschien wel te wild beweeg,
richt de aandacht van de hermelijn zich direct op mij.

De truc met dit soort schuwe dieren is om dan niet direct te reageren en
de camera niet als een gek die kant op te laten zwieren. maar
eerst het dier even rustig te laten wennen.

Tsja, theorie he?

Als zo'n diertje op een meter of 7 van je af zit, moet je je maar zien te beheersen.
Niet dus.......

En floep, weg is de hermelijn en ik ben een onscherpe foto rijker.

Dan kan je jezelf wel voor je kop rammen he.

Maar ik houd hoop en vergeet het hoofdonderwerp, waarvoor ik in eerste instantie ben gekomen.
Gauw installeer ik mij opnieuw en richt de camera nu in de richting waarin
de hermelijn verdween.
Zou het schuwe diertje nog terugkomen?


Na een minuut of 5 wint de nieuwsgierigheid het toch van de angst bij de hermelijn.
Eerst zie ik alleen een koppie uit de dekking komen en daarna rent de hermelijn
en paar keer als een dolle heen en weer.
Het diertje verdwijnt weer, maar komt dan toch heel rustig mijn kant op.

Langzaam maar zeker komt hij  dichterbij.

Maar dan maakt hij toch pas op de plaats........

O, zo jammer dat deze net ietsje bewogen is.

Om goed de omgeving in zich op te nemen en het gevaar in te schatten, gaat de
hermelijn rechtop zitten.

Het bevalt hem toch niet en neemt snel de poten en verdwijnt weer in de lage begroeiing.

Tsjonge, wat een fantastische, onverwachte ontmoeting.
Maar ik geef het nog niet op.
De vogel waar ik voor kwam, zit inmiddels op een meter of vier van mij af
en ook nog eens op een prachtig plekje.
Oh, keuzes maken kan soms erg lastig zijn.

Voor allebei geldt, dat ik zo'n kans misschien nooit meer krijg.
Toch kies ik er voor om mijn volledige aandacht te houden bij de hermelijn.


En ja hoor, daar komt hij weer uit de begroeiing.


Hij neemt de omgeving in zich op en je ziet de hermelijn denken......
Zal ik wel of zal ik niet?

Nog effe checken......

Er moet toch echt wel iets lekkers rondhuppelen, wat ik dus niet kan zien.


De honger lokt de hermelijn uit de dekking en hij sluipt richting de prooi.
Helaas was dit voor mij het laatste beeld van de hermelijn.
Hij vloog op een bepaald moment de struiken in en kwam daar ook niet meer uit.
Jammer maar wel een plek om te onthouden en in de winter nog maar eens terug.
Een witte hermelijn met dat mooie zwarte staartpuntje staat hoog op mijn lijstje.

Als ik terug richting huis ga, besluit ik om even langs het ijsvogelnest te gaan.
Gewoon even kijken, je weet namelijk nooit of er nog iets gebeurt en ik ben toch in de buurt.

Als ik vlakbij het nest ben, hoor ik het al...........
Kleine ijsvogeltjes.
Een vierde broedsel, toch wel verrassend.

Gauw loop ik weer richting de auto, om mijn statief en camouflagekleedje te pakken.

Als ik er helemaal klaar voor zit, breekt de zon door en zit ik in vol tegenlicht.

Het gespin van de jonge ijsvogeltjes in het nest wordt luider en ja hoor,
ik hoor de roep van de ijsvogel.
Daar komt paps of mams aan met een visje.

IJsvogel (vrouw)

Ik ben toch wel een beetje verrast als het vrouwtje met een visje aankomt.
Voorgaande jaren was eigenlijk alleen het mannetje bij het laatste legsel, 
 nog actief visjes aan het voeren.
Het vrouwtje was gewoon te moe van al die kleintjes grootbrengen.


Op de achtergrond borrelen gassen omhoog in de sloot en dat zorgt voor 
mooie bokeh-rondjes.

Erg lastig om met vol tegenlicht te fotograferen.
Vooral de witte delen van de ijsvogel zorgen voor problemen.
Je wilt uiteraard geen wit gat in je foto hebben.

Ik merk dat scherpstellen met de autofocus niet echt super gaat.
De grote contrasten zijn erg lastig voor mijn camera en lens.

Het voordeel van tegenlicht is, dat allerlei delen doorzichtig worden.
Je kijkt gewoon bijna dwars door het visje heen.

Het vrouwtje zit nog steeds heerlijk in de veren, na een zwaar broedseizoen.

Het leuke van deze ijsvogels is, is dat je de klok er op gelijk kunt zetten, dat ze
zich schoon wassen nadat ze een visje hebben afgeleverd.

Als ze uit de nestgang gekropen zijn, landen ze weer op hun vaste stokje.
Duiken een paar keer in het water, om het zand uit hun veren te verwijderen.


Daarna moet de ijsvogel zichzelf droog centrifugeren en dat levert iedere keer
weer fantastische platen op.
Niet kwalitatief gezien, maar die spetters zijn toch wel erg leuk.

Dat d'r kop niet van het rompje afvliegt, is toch wel verwonderlijk.


Zelfs de nageltjes worden uitstekend verzorgt.

Een uitstekend broedseizoen dus voor deze ijsvogels.
Op deze wijze is de populatie weer aardig op peil gebracht.

Volgende keer nog een blogje over de jonge koekoek.

Tot de volgende keer,
René

dinsdag 26 augustus 2014

De jonge Koekoek en de Kleine Karakiet

Kleine Karekiet met jonge Koekoek.

Vlakbij mijn werk, in Amsterdam, zijn een paar mooie kleine natuurgebiedjes.
In 1 van die gebiedjes zie ik dit voorjaar verschillende keren koekoeken rondvliegen.
Sommige dagen zijn het er wel drie en van 1 van die vogels ben ik zeker dat deze
een vaste plek gevonden had in dat gebiedje.
Die was namelijk te herkennen aan het duidelijk ontbreken van 1 veer.

Als drie van dat soort vogels zich in zo'n kleine gebiedje ophouden, zou dat wel
eens in kunnen houden dat er later in het jaar een jonge koekoek te zien is.
En laat ik daar nou al een tijdje naar op zoek zijn, maar de beroemde naald
is nog makkelijker te vinden dan een jonge koekoek.

Als ik net terug ben van vakantie en het bewuste gebiedje een bezoekje breng,
 krijg ik daar van een andere regelmatige bezoeker de bevestiging.
Er is een jonge koekoek gezien en deze wordt gevoerd door een kleine karekiet.

Nou, dat hoefde ik geen tweede keer te horen, dus de volgende dag direct de camera
mee en na het werk even snel kijken.

Hoewel het gebiedje niet zo heel groot is, zijn een hoop stukken toch heel moeilijk of niet bereikbaar.

Ik maak een rondje, maar mooi geen koekoek te zien.
Zucht........., maar dan.......


hoor ik het luide gebedel om voedsel van een jonge vogel.
Daar zit hij dan, maar op een lastig te bereiken plek.
Langzaam benader ik de jonge koekoek en maak af en toe een foto.
Hij zit wel heel erg mooi, zo tussen de paarse bloemen.
Als ik net op de ideale plek sta, komt er een blauwe reiger overvliegen en verjaagd de koekoek.

@^&(##)*$&@%^^Q)$E)_#+$&&@&#!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
en dat dan drie keer.

Maar als ik kijk waar hij naartoe vliegt, wordt ik direct een stuk vrolijker.
Hij vliegt naar een uitstekend bereikbare plek.

Zo snel mogelijk ga ik de koekoek achterna.

Als ik omgelopen ben, hoor ik de bedelende roep van de jonge koekoek al van ver.


Wanneer ik net een beetje een aardig plekje gevonden heb voor een foto, komt ineens
de pleegmoeder van deze jonge koekoek aangevlogen.
Het is een kleine karekiet en het voermomentje gaat zo snel, dat ik geen tijd genoeg heb om te reageren.

Voor deze koekoek is de kleine karekiet dus de waardvogel en dat zal altijd zo blijven.
Ook voor de nakomelingen van deze koekoek.
Zo kunnen andere koekoeken weer bijv. de roodborsttapuit als waardvogel hebben.

De eieren van deze koekoeken lijken qua kleur ook op de eieren van de waardvogel
en deze zal het ei dus gewoon als haar eigen ei zien en uitbroeden.

Klein stapje naar rechts en je krijgt een hele andere achtergrond.
Je ziet de kleine karekiet gewoon denken: "Zit die kleine nog nog niet vol?"

Als de koekoek uit het ei is gekomen, gooit deze instinctief de andere eieren of
de inmiddels al andere uitgekomen vogels uit het nest.

De waardvogel zal de koekoek gewoon als eigen kind zien en zich rot werken
om de eeuwige honger proberen te stillen.

Omdat ik niet precies wist wat te verwachten, had ik geen statief meegenomen en kon dus 
de voedermomenten niet mooi vastleggen.
Als de koekoek dan uit beeld verdwijnt, geef ik het ook op.

De eerste buit is binnen en deze koekoek zal nog wel even aanwezig blijven op de plek.

Zaterdag 16-8 sta ik vroeg op, want er is mooi weer beloofd.
De eerste missie is een "makkelijk" te scoren draaihals, maar na een uurtje wachten
op deze vogel begint het te kriebelen.
De tweede missie was namelijk om betere foto's te maken van de voedermomenten van de koekoek
en de draaihals blijkt toch ook nog eens niet zo makkelijk te scoren.

Als ik bij de koekoekplek aankom, zie ik een bekende.
Ik ben niet de enige die interesse in de jonge koekoek heeft.

Na een tijdje wachten slaat het weer langzaam maar zeker om en begint het te regenen,


Omdat de sluitertijden nu te lang worden om nog goed uit de hand te kunnen fotograferen,
wil ik mijn statief uit de auto gaan halen.
Maar net op dat moment, na een uurtje wachten, verschijnt de jonge koekoek.


Zolang de koekoek stil zit kan ik wel wat goede foto's maken,
maar bij de minste geringste beweging zijn mijn foto's niet goed genoeg.

Als de regen ophoudt, hoop ik dat het zonnetje door gaat breken.
Maar nee hoor, het blijft aan de grauwe kant, dus de voermomenten staan niet lekker op de foto.

Met pijn en moeite weet ik nog een paar acceptabele platen eruit te persen, 
waaronder de openingsfoto van dit blog

De jonge koekoek blijft maar constant bedelen om voedsel.
De Kleine Karekiet werkt zich uit de naad om constant eten te brengen.
Maar ja, zo af en toe een spinnetje of een mug vult de maag van zo'n grote vogel natuurlijk niet.

Met wijd open gesperde bek en wapperende vleugels maakt de jonge koekoek
duidelijk dat het kleine vogeltje op moet schieten.

Als het karekietje het eten vliegensvlug in de snavel heeft gepropt, moet deze maken dat ze wegkomt.


Meestal is het karekietje pijlsnel weer weg, maar soms blijft ze net te lang zitten.
De kleine dictator maakt haar direct duidelijk dat hij/zij daar niet van gediend is.
Of ze wordt in haar kop gebeten of zoals hierboven even flink bij haat vlerken te grazen genomen.

De koekoek wil eten en een beetje snel!!!!!!!

Inmiddels komt een volgende bekende aanwandelen.
Ja, zo'n buitenkansje is nou eenmaal aantrekkelijk.

Maar het optimaal benutten van zo'n buitenkansje kan alleen maar als er niet teveel mensen op af komen.
Alleen dan kun je de vogel rustig benaderen en sturen naar de plek die jij wilt.

In totaal blijven we de hele periode met z'n vijven en 
iedereen houdt zijn/haar mond stijf dicht.
Het leuke is dat ik nu even de kunst af kan kijken van 4 echt hele goede vogelfotografen.
Zo leer je altijd weer andere dingen, die je verder kunnen helpen bij een volgend project.

Jammer genoeg ben ik niet op HET moment aanwezig, als de echte topplaten geschoten worden.
Echt foto's van ongekende schoonheid.
Mooi avondlicht, de koekoek wordt in de regen gevoerd door de karekiet op
een prachtig mooi zelf geplaatst takje en door de plaatsing van het takje, wordt de
achtergrond werelds opgevuld door de paarse gloed van de bloemen.

Wie die foto wil zien, moet hier maar even kijken:
 Daar wordt je stil van, zo mooi.

Kleine Karekiet met een lekker spinnetje.

Maar ja, met die toch mindere lichtomstandigheden was de kans groot, dat ik met mijn
apparatuur toch niet de bevredigende foto's had kunnen maken.
Dan was de frustratie pas echt groot geweest.

Omdat ik andere afspraken heb, moet ik de andere twee en de koekoek verlaten en
ga thuis eerst maar eens goed kijken naar de resultaten.
Dat valt toch wel tegen als ik ze in het groot bekijk.
Heel veel foto's net teveel bewogen vanwege de iets te lange sluitertijden.

Hopelijk krijg ik nog een herkansing.
Die komt eerder dan ik gedacht had.

Later op de dag klaart het weer prachtig op.

Rond 18:00 uur arriveer ik weer bij de koekoek en de anderen zijn er nog steeds.
Met camouflagenet en driepootstatief installeer ik mij en wacht op wat komen gaat.

De foto die hier vlak boven staat is 1 van de eerste die ik kan nemen en dat maakt mij direct vrolijk.


Genoeg licht en ook nog op een mooi plekje met die mosjes.

De koekoek went meer en meer aan de belangstelling, maar het karekietje blijft behoorlijk schuw.
Camouflagenetjes blijven dus noodzakelijk, maar daardoor zijn de vogels wel
behoorlijk dicht te benaderen.

En maar blijven schreeuwen om eten......

Een soort van betonnen bloembak is de favoriete plek van de jonge koekoek.
Niet echt het mooiste plekje, maar hij wil in eerste instantie maar niet op andere
mooi geplaatste takken plaats nemen.

Zucht......... houd het dan nooit op.....

Naarmate de dagen vorderen krijg ik meer en meer medelijden met het kleine vogeltje.
Hij begint er ook steeds slechter uit te zien.
Bijna al het eten dat de kleine karekiet vangt, gaat natuurlijk naar het jong.

Hier is het verschil tussen de twee vogels pas echt goed te zien.


Even rekken en strekken........

en een blokje om na het eten.

En dan maar weer verder met waar hij gebleven was.....

Bekkie open en maar wapperen met de vleugels.

De moeder komt pijlsnel aanvliegen met een nieuwe prooi.

Welke vliegensvlug in het gapende gat wordt gestopt. 

Snel een uitstapje naar een iets lager gelegen bak.

Nu krijg ik de kans om even snel van standpunt te veranderen.
Klein stukje naar links en ietsje lager en i.pv. de gele theunisbloemen,
 krijg ik nu het riet als achtergrond. Maar met een beetje wind is dat nou ook niet bepaald ideaal.

Tsa, veel doet zo'n jonge vogel eigenlijk niet.


De voermomentjes vormden iedere keer de hoogtepunten en het was leuk om te zien,
hoe normaal iedereen het begon te vinden na verloop van tijd.

De koekoek werd steeds makkelijker te benaderen en terwijl de vogel vlak voor
ons allerlei poses aannam, werd er door sommigen niet eens meer op de koekoek gelet.
Vorige opnames werden nauwkeurig bekeken, er werd een beetje gekletst en gelachen en
alleen als er weer een voermomentje aankwam werd de aandacht even verlegd naar de koekoek.

Wat in het begin zo heel speciaal was, werd doodnormaal.
Maar nu terugkijkend kan ik wel concluderen dat het erg speciaal was en misschien
een éénmalige kans.

Een paar dagen later ging ik nogmaals langs de koekoek en toen bleek al snel dat de koek op was.
Tenminste......... qua voermomentjes dan.

De kleine Karekiet had de pijp dan wel aan Maarten gegeven, maar de jonge koekoek
was nog steeds ter plaatste en moest nu zelf voedsel zoeken.
Dat leverde weer heel andere beelden op en meer daarvan in een volgend blog.

Maar eerst nog de andere vogels welke ik in Frankrijk heb gefotografeerd,

zoals deze Rode Wouw

of toch het vervolg op de Koekoek welke het nu alleen moet zien te redden.
Jonge Koekoek

Tot de volgende keer,
René

donderdag 21 augustus 2014

De Grauwe Klauwier deel II

Grauwe Klauwier (vrouw)

In dit tweede deel over de grauwe klauwier is er voornamelijk aandacht voor de vrouwen
en voor de kinderen van verschillende leeftijden.

Op 1 van de vier verschillende plekken waar ik grauwe klauwieren tegenkwam,
hoorde ik een jong bedelen in een struik op een meter of 8 afstand van de weg.

Als ik aan kwam rijden vloog het vrouwtje direct weg, maar na een minuut of 10
was ze aan de auto gewend en kwam ze weer terug.

Een sprinkhaan voor het jong.

Jagen gebeurde vanuit de bessenstruik of vanaf bovenstaand paaltje.
De klauwieren die ik allemaal zag jagen, deden dat allemaal op dezelfde wijze.
Ze speurde naar een prooi op de grond, vlogen er naar toe en op hun dooie gemak
werd de prooi gepakt en ergens anders opgegeten.

Ad maakte mij er op attent, dat de grauwe klauwieren die hij al jaren
volgt, wel prooien in de lucht vingen.
Helaas gebeurde dat hier geen enkele keer.

Het vrouwtje speurend naar prooien.

Als het vrouwtje op dit hoogste uitkijkpunt zat, zag je haar meewiegen met 
de door de wind bewegende tak.
Een beetje hypnotiserend effect.

Het jonge klauwiertje (ik denk een mannetje) zat erg rustig af te wachten in de struik.
Maar als hij zag dat moeder een prooi te pakken had, begon het bedelen.
Luid roepen en maar flink bewegen met de vleugeltjes.
Een ritueel dat veel vogeltjes doen.

Bekkie open en maar wapperen met de vleugels



En hup daar ging moeder weer naar 1 van de vaste uitkijkplekken.

Sommige prooien werden eerst ontdaan van harde delen en de angel.

En de kleine maar schreeuwen........


 Als moeder alleen maar even kwam kijken hoe het met het jong ging, zat
de kleine haar een beetje schaapachtig aan te staren.
Wat? Niets lekkers?

Op andere plekken zag ik de iets oudere jongen.
Af en toe zaten ze op prachtige fotogenieke plekjes, maar deze jongen werden
helaas niet meer gevoerd.

Dit zijn qua licht en achtergrond toch veel mooiere plekken.
Geen prikkeldraad dat de foto ontsierd.
Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Broer (rechts) en zus (links)

Jonge vogels zijn goed te herkennen aan de lichte snavelkleur.


Maar zodra ze al ietsje ouder zijn en voor zichzelf beginnen te zorgen,
lijkt het wel dat de snavel ook donkerder van kleur wordt.

Zijn de jonge mannetjes nog wel te herkennen, bij de vrouwtjes wordt het al 
een stuk lastiger, als ze iets ouder zijn.


Naar mijn idee hele jonge dames, maar helemaal zeker ben ik er niet van.



Als vogels zich voor je neus beginnen te poetsen, weet je dat je volledig geaccepteerd bent
en dat je geen enkel gevaar vormt voor de vogels.


Op en neer wippende vogels betekent dat je bijna de veiligheidsgrens bereikt hebt.
Een meter verder en de vogel is gevlogen.

Als je dan allerlei soorten foto's hebt gemaakt, wordt het tijd voor vliegbeelden.

Nou heb ik niet bepaald een set waarmee je makkelijk kleine vliegende vogeltjes op de plaat zet.
Het is dus een kwestie van doorzetten en geluk,
Het geluk is dan voornamelijk dat de autofocus net snel genoeg is op het juiste moment.


Maar iedere keer is het toch net niet.
Net niet de juiste scherpte, waar je dan zo op hoopt.

Als ik toch eens een leuke prijs win.........

Het vrouwtje in de aanval op een prooi.

Aanvliegend mannetje.

Als zijn kop nou eens op de plek van z'n kont gezeten had .......
Dat gebeurde mij dus een paar keer.
Vliegen ze net de verkeerde kant op.

Als laatste nog eentje van de moeder in het avondlicht.


In een volgend blog aandacht voor een jonge Koekoek,
daarna volgt een blogje met de andere soorten vogels uit Frankrijk.

Jonge Koekoek gevoerd door een kleine Karekiet.

Tot de volgende keer,
René
http://blogging.nitecruzr.net/2013/03/the-lightbox-image-display-option.html