"Als je ergens niet bent, ben je óf te vroeg, óf te laat."

Wijlen Johan Cruijff (r.i.p.)

vrijdag 29 maart 2013

"Gewone" vogels zijn ook mooi

Wilde eend

Altijd probeer ik om vogels te fotograferen die niet zo "gewoon" zijn.
Het is toch iedere keer weer een uitdaging om minder algemene of zeldzame soorten te vinden
en dan ook nog eens behoorlijk op de foto te zetten.
Maar daarbij vergeet ik wel eens dat de zeer algemene soorten ook
ontzettend mooi zijn en dat het een uitdaging zou moeten zijn,
om juist die algemenere soorten op een mooie manier te fotograferen.

Misschien wel de vogel met de mooiste kop.
De gewone wilde eend.

Of bijvoorbeeld de Fuut.
Ook een zeer algemene vogel in Nederland, maar vooral in het baltskleed een prachtige vogel.


Het baltsen is nu wel zo'n beetje voorbij en het is wachten op de eieren.
Tsja, dan krabt papa zich wel weer even achter z'n oren.
Dat wordt straks weer heel veel vis vangen.

De meest voorkomende mees in Nederland.
De Koolmees

De Blauwe Reiger lijkt ook wel steeds meer voor te komen.
Ook deze heeft zo'n heerlijke kop met van die priemende ogen.

Zwarte Kraai

Kauw



De kokmeeuw in zomerkleed is toch vele malen fraaier dan zonder zo'n chocolade-bruine kop.

Het waterhoentje met de mooie rood-gele snavel.

Aalscholver, met tegenlicht, die zijn vleugels droog fladdert.

De roodborsten hebben weer het hoogste lied.

Soms heb je het geluk dat ze net op het juiste plekje gaan zitten.
Ik vraag me iedere keer wel af, hoe kleurenblind de naamgever van
dit zangvogeltje wel niet geweest moet zijn.
Oranjeborst zou toch een stuk logischer zijn.

Met een lekker zonnetje komen de krokussen ook snel tot bloei.
De laatste tijd probeer ik iets vaker de flora te fotograferen, maar met een 50-500mm telelens
valt dat toch echt niet mee. Toch maar eens iets vaker de macrolens meenemen.

Het mooie van krokussen vind ik de verschillen tijdens de diverse bloeistadia.

Net of het andere bloemetjes zijn.

Maar ja, einde van dit intermezzo en weer verder met de vogeltjes.

Nog zo'n doodnormaal vogeltje.
De Waterral.

Tenminste, volgens een voorbijganger.

Ik zit op een bruggetje om deze niet zo algemene vogel te fotograferen
Een voorbijganger stopt even en vraagt aan mij wat ik aan het fotograferen ben.
Ik wijs de vogel aan en zeg :"Een waterral".
Toch wel met enig enthousiasme in mijn stem.
Zegt de man doodleuk: "Ohhh, ik dacht dat je iets zeldzaams zat te fotograferen".
De man loopt op zijn dooie gemakkie verder, mij toch wel achterlatend met een bek vol tanden.


De goeie man dacht waarschijnlijk dat ik het over een waterhoentje had, want 
de waterral is nou niet een vogel die je snel zult tegenkomen.
Dit om maar even aan te geven, dat de meeste mensen geen flauw benul
hebben van wat voor soorten dieren er in hun buurt voorkomen.

In het volgende blog nog iets meer van de Waterral en daarin ook de Ooievaar.


Tot de volgende keer,
René


maandag 25 maart 2013

Weidevogels en watervogels

Grutto's

Afgelopen weekend was het eindelijk weer eens een beetje zonnig, maar dan
staat er weer zo'n ijzige wind. Zo'n gure wind die er voor zorgt dat je eigenlijk binnen wilt blijven.
Dus ben ik maar op pad gegaan met de mobiele schuilhut.
De beste plek om met de auto op safari te gaan in Nederland is uiteraard de polder.

Nu heb ik vlakbij mijn huis een prachtige polder en in die polder liggen
ook nog eens grote stukken beschermd gebied voor de weidevogels.
Omdat ik ook al een tijdje ruzie heb met de stabilisatie op mijn lens,
besloot ik om deze middag ook nog eens te besteden aan het uitdokteren van
de juiste wijze van gebruik van de OS op mijn lens.

Ik kom in ieder geval hele grote groepen grutto's tegen.
Ze trekken zich niet veel aan van mij, want het enige waar ze mee bezig zijn
is om weer op gewicht te komen.
Ze hebben net een hele lange reis achter de boeg en nu moet alle
verbruikte energie weer aangevuld worden.
Nou zijn ze al een tijdje terug in Nederland en dus al weer op gewicht, maar het
ijzig koude weer pleegt wel weer een aanslag op hun conditie.
Dus eten, eten, eten......

De ene na de andere regenworm wordt opgegeten en als je al die grutto's ziet,
dan moeten er toch wel heel erg veel regenwormen in de grond zitten.
Ik las laatst een bericht in de krant, dat de grote hoeveelheden regenwormen,
zelfs gevaarlijk is voor onze dijken. Met het maken van gangenstelsels, verzwakken ze de dijken.

In de polder ken ik een paar plekjes, waar je vanuit de auto kunt kijken
op een weiland dat net een meter hoger ligt dan de weg.
Dat geeft dan zo'n mooi laag standpunt, zonder dat je op de grond 
hoeft te gaan liggen.


Het enige probleem is, dat er vaak niets te zien is op die plekken ;-)
Maar vandaag zit het wel mee, want behalve de grutto's zitten er ook scholeksters.


Die paartje scholeksters trekt zich ook niets van mij aan en ik kan even spelen
met het diafragma.


Hoewel de afstand tussen de twee vogels natuurlijk verschilt bij beide foto's, is het verschil tussen
een groot en klein diafragma wel heel duidelijk.
Tsja, wat is nou mooier?

Tussen het weiland en de lager gelegen weg, loopt een sloot.
Ook deze sloot ligt hoger dan de weg waar ik met de auto sta en dan hoop ik altijd
op watervogels, maar dat geluk heb ik nog niet gehad.
Vandaag heb ik wel mazzel, want er komt een aalscholver mijn richting op.

Aalscholver

Hij voelt zich niet echt op z'n gemak, duikt snel onder en komt een stukje verder weer boven.

Als je wat langer op een bepaalde plek stilstaat, ga je steeds meer zien.
Want ineens zie ik een watersnip tussen de grutto's.
Watersnip

Het licht verandert constant en het wordt tijd om te experimenteren met de stabilisatie.
Sinds ik deze lens met OS heb, ben ik al aan het ruziën met de stabilisatie.
De OS moet de kleine bewegingen van de fotograaf, die hij maakt met de camera, corrigeren.
Maar ik had gemerkt dat ik vaak met de OS aan, onscherpe beelden krijg.
Na een uurtje experimenteren en het thuis bekijken van de resultaten op de computer,
kom ik tot de volgende conclusie:
Op de rijstzak en driepootstatief de OS pas aanzetten bij sluitertijden
langer dan circa 1/60ste. Op de monopod aanzetten bij sluitertijden onder de 1/250ste.  
Vanuit de hand kreeg ik betere resultaten zodra ik de OS aanzet bij
sluitertijden langzamer dan 1/500ste.

Bij goede, snelle sluitertijden deed de OS in ieder geval meer kwaad dan goed.
Bovenstaande geldt uiteraard voor mijn lens en body, maar zal ongetwijfeld ook
voor andere combinaties min of meer gelden.

Ik besluit een stukje te gaan rijden op zoek naar andere vogels.

Ietsje verder staat deze grijze grutto langs het slootje.
Het kleurverschil tussen de grutto's is sowieso erg groot.
Er komen 2 soorten Grutto's voor in Nederland.
De gewone grutto en de IJslandse grutto.
Ze uit elkaar houden is nogal moeilijk, dus voor mij is iedere grutto een Grutto ;-)

Langs hetzelfde slootje:
Krakeend

Wintertaling

en iets verder het weiland in
een grote groep Smienten.

en een landende Bergeend met een prachtig verenkleed.


Grauwe Gans

Sommige ganzen waren al flink territoriaal, terwijl anderen alleen maar bezig waren met eten.
Deze Grauwe Gans was in ieder geval behoorlijk agressief naar rivalen toe.
Ook de aanwezige Kolganzen kregen er af en toe van langs.

Eén van de weinige paartjes Grutto die ik zag.
Voor de rest zat alles in grote groepen of stond solitair te douchen.

De eerste groepen kluten waren druk aan het vissen, maar 1 groepje stond rustig op het ijs.

Kluten

Tureluur

Opvallend weinig tureluurs in het gebied.
Tureluur
 Even een foto met een Grutto en een Tureluur om het verschil qua grootte te illustreren.

Wel veel kieviten in het gebied.
Geen groepen bij elkaar, maar overal losstaande vogels.

Kievit

Ook heel veel spreeuwen:

Hoe kan je slapen met zo'n koude wind?

Net op het moment dat ik terug naar huis wil rijden, zie ik in een weiland, op grote afstand,
een groepje vogels die ik niet zo 1,2,3 kan benoemen.
Ik kijk door mijn lens en zie dat het een groep goudplevieren is.
Ook kan ik zien dat ze, al etend, een bepaalde richting uitlopen.

Ik besluit de auto strategisch op te stellen en te wachten tot de goudplevieren naar mij toe komen.

Goudplevier

De strategie werkt, want ze komen alsmaar dichterbij.
Na een minuut of tien zit de groep van circa 25 vogels op een meter of acht bij mij vandaan.



Het gelige verenkleed lijkt erg opvallend, maar als ze rustig stilstaan of gaan liggen
is het een uitstekende schutkleur.

Tsja, dat maken vogels nou zo mooi.
Die grote variatie in bouw en kleuren.

Tot de volgende keer,
René


vrijdag 1 maart 2013

Laatste winterblogje met: de Appelvink

Sneeuwklokje

Normaal gesproken plaats ik mijn blogjes altijd in de juiste volgorde van tijd.
Omdat ik zoveel leuke foto's overgehouden had aan mijn midweekje Limburg, wilde ik
die blogjes eerst plaatsen.
Hier volgen dus een aantal foto's van een klein uitstapje op 13 februari jl.

Zoals sommigen wel weten, maak ik regelmatig foto's op een oude begraafplaats dichtbij mijn werk.
De diversiteit qua vogels op een beperkt aantal vierkante kilometers is verbazingwekkend groot.

Veel normale soorten vliegen er in de rondte.
Allerlei soorten mezen, kraaiachtigen, roofvogels, watervogels en dergelijke zijn te zien.
Ekster

Waterhoen

Boomkruiper

Merel tussen de sneeuwklokjes

Vink

Maar zo nu en dan kom ik ook wat minder algemene soorten tegen.
Een havik, ijsvogeltje en een keer een steenuil.

Deze keer hoor ik opeens de roep van een appelvink.
Als ik de juiste richting oploop, wordt ik aangenaam verrast door een grote groep appelvinken.
Een stuk of 15 vliegen in de rondte.

In de winter wil de appelvink nog wel eens op de grond komen, maar in de rest
van het jaar zitten ze voornamelijk in de toppen van de bomen.
Een appelvink is duidelijk te onderscheiden van een gewone vink, omdat
de appelvink een heel stuk groter is en een veel luider geluid maakt.

Zo willen we de appelvink (foto uit 2011) graag zien, maar de groep die ik nu volg blijft toch
 iets hoger in de bomen dan wenselijk voor een goede foto.

Appelvink (vrouw)

en het mannetje

Eén keertje komt een mannetje op de grond. Geen beste plaat helaas.

Na de appelvinken een tijdje vruchteloos gevolgd te hebben, geef ik het maar op.
Want behalve de normale soorten zie ik alleen maar heel veel sneeuwklokjes.

Met een telelens van 2 kilo valt het toch niet mee om dit een beetje aardig op de foto te krijgen en
ik besluit om voor de laatste maal deze winter, even bij het waterralletje te gaan kijken.

Waterral

Maar het ralletje heeft er ook niet zoveel zin meer in en gaat lekker de dekking in.
Nou ja, eind van het jaar zal ik hem wel weer zien.

Geen blog dat zal blijven hangen, maar toch mooi om de winter mee af te sluiten.
Eindelijk gaat het voorjaar beginnen.
Mijn lijstje voor de komende 3 maanden is al afgestoft, nu maar
hopen dat alle diertjes meewerken.

Tot de volgende keer,
René






http://blogging.nitecruzr.net/2013/03/the-lightbox-image-display-option.html