Nonnetjes in Waterland

 

Nonnetjes

Eind 2022 was de opening van een nieuwe hut niet ver bij mijn huis vandaan.

De hut was gebouwd op een plek, waar ik al regelmatig kwam en in de omgeving

daarvan maakte ik vaak foto's van wintergasten op het water.

Maar op mijn eigen plekje kon ik (vanuit mijn eigen schuiltentje) een hel laag standpunt

 innemen en zo'n laag standpunt zorgt gewoon voor de mooiste foto's.

De hut staat op een speciale plek.

Aan de voorkant is een waterbak op ooghoogte voor de gewone vogels en

rechts van de hut heb je een weids uitzicht over de Gouwzee.

Een groot deel van het jaar speelt alles zich af recht voor de hut.

De Sperwer is een regelmatige gast, maar ook de buizerd, af en toe de havik en

in voorjaar tot de herfst kun je vaak de Bruine Kiekendief zien jagen.

Verder zit vlakbij een Cetti's zanger, de Waterral en komen Mezen

en de Grote Bonte Specht langs.

Inmiddels is er een broedwand voor de IJsvogels geplaatst,

want ook die komen regelmatig langs en vissen soms in

de waterbak voor de hut.

Wilde Eend

Maar voor mij is dit een hut om alleen in de winter te bezoeken.

Vorig jaar had ik hier de Nonnetjes, Kuifduiker en Grote Zaagbek lekker dichtbij.

Het is alleen wel een hut van hollen of stilstaan.

De wind moet namelijk goed staan.

Op mijn oude plek ging ik alleen met Oostenwind.

Kwam de wind uit een andere hoek, dan kon je het wel vergeten,

want alles blijft dan ver weg.

In deze hut is het ergens rond Noord-Westenlijke wind.

Een tweede publiekstrekker hier zou de duikbak voor de ijsvogel moeten zijn.

Maar ja, met zoveel water in de omgeving is het een uitdaging om

de IJsvogel te verleiden.

Dus wanneer de de wind verkeerd staat en de IJsvogels het vertikken

om langs te komen, dan valt er weinig te beleven.

Ik ben in december 2024 geweest en toen was het bagger.

Een paar kool- en Pimpelmezen en een verdwaalde eend.

Op 12 januari was ik er nogmaals en deze keer waren de windgoden mij

beter gezin, maar viel het licht enorm tegen.

Grijs weer en dan is het lastig fotograferen op het water.

Sperwer

Op 12 januari gaat de zon pas laat op en dat is natuurlijk wel lekker.

Het nadeel is dat de dag erg kort is en je dus weinig tijd hebt om te fotograferen.

Omdat het laatste stukje naar de hut onbeschut is, zien de watervogels je van ver aankomen.

De vogels die dan dichtbij de hut liggen, gaan er natuurlijk direct vandoor en

dan duurt het zomaar een uur voordat ze weer terug zijn.

Ik maak eerst het glas van de duikbak schoon en vanuit de hut richt ik 

daar mijn camera met 300 mm lens op met een afstandsbediening.

Manueel scherpstellen en dan maar hopen dat de IJsvogel gaat duiken.

Aan de rechterkant installeer ik een camera met 400mm lens en 1.4 converter.

Het is hopen op wintergasten en dat ze een beetje dichtbij komen.

Krakeend

Alle watervogels blijven betrekkelijk ver weg en pas rond 11:30 uur komen er

wat Krakeenden langs zwemmen.

Wel lekker dichtbij en dat beloofd toch wat voor de rest van de dag.

Maar behalve een Wilde Eend en een vrouwtje Kuifeend valt er voorlopig weinig te zien.

Om half 2 begin ik de moed een beetje te verliezen.

Waardeloos licht, af en toe regen en weinig tot geen watervogels in het zicht.

Dan zie ik vanaf links een paar Smienten aan komen dobberen.

Ik ben direct wakker en het wordt afwachten.

Tergens langzaam dobberen ze verder mijn kant op.

Smienten

Slaperig laten ze zich meedrijven op het kleine beetje stroming dat er is.

De windkracht is hooguit 2 en dat is ook niet bevorderlijk voor de doorstroming.

Terwijl ze verder drijven, landt er een Sperwer voor de hut.

Leuk natuurlijk, maar ik zit er eigenlijk niet op te wachten.

Nou zaten er altijd veel Ratten op deze plek en ik hoop dat er

eentje gevangen gaat worden door de Sperwer.

Maar geen Rat te zien en de Sperwer vertrekt na een minuut of 10.

Als er weinig te zien is, verstrijkt de tijd tergend langzaam.

Maar natuurfotografie vereist vaak veel geduld en

om 14:30 wordt het eindelijk beloond.

Ik zie 2 kleinere watervogels dichterbij komen en

denk direct dat het Nonnetjes zijn.

En ja hoor, al snel wordt het duidelijker.

Een mannetje en een vrouwtje maar ze blijven wat ver weg.

Maar er is hoop dus.

Want als ze wat verder weg zijn, dan is de kans dat ze dichterbij komen

zeer zeker aanwezig. Hun prooien vinden namelijk beschutting tussen de

stenen en begroeiing dichtbij de kant.

Nonnetjes

Al snel heb ik door dat ze aan het baltsen zijn.

Nou heb ik vaak Nonnetjes gezien en gefotografeerd, maar nooit op deze manier.

Jammer dat het zover weg is, maar ja.

Het grappige bij deze soort is dat het vrouwtje duidelijk het voortouw neemt.

Met de staart omhoog zwemt ze om het mannetje heen en laat door haar houding

duidelijk merken dat ze er klaar voor is.

Nonnetjes

Normaal plaats ik niet dit soort plaatjes.

Te ver weg eigenlijk en je mist de details,

maar het ritueel en het gebeuren, vond ik zo bijzonder,

dat ik er deze keer een uitzondering voor maak.

Het is zo leuk om te zien, hoe het vrouwtje haar best doet

om het mannetje te verleiden tot een paring.

Bij veel andere soorten gaat het vrouwtje voorover gebukt klaar staan

en begint het mannetje zich uit te sloven.

Hier is het dus andersom.

Nonnetjes

En dan de paring.

Ik was toch wel verast om dit te zien.

Weliswaar op afstand, maar toch gaaf om te zien.

Nonnetje

Andere vogels zoals de groepen Smienten blijven uit beeld.

Een aantal Kuifeendenlaten zich wel regelmatig zien,

maar de diversiteit valt een beetje tegen.

Geen Futen, af en toe een verdwaalde Aalscholver, geen Grote of

Middelste Zaagbekken. Vooral die laatste twee zijn natuurlijk jammer.

Ik had grote hoop op de Middelste Zaagbekken, want die waren hier

regelmatig gefotografeerd. Dat is een soort die je

eigenlijk alleen aan de kust ziet, maar rond het Markermeer kom

je zo ook vaak tegen.

Maar de Nonnetjes maken een hoop goed.

Die blijven heen en weer zwemmen en dan is het altijd

spannend of ze dichterbij komen.

Nonnetjes

Rond 16:00 uur zie ik een derde paring.

Ik begin ervan te balen dat het aldoor te ver weg is.

Nonnetjes

Dit had ik toch wel graag op een meter op 15 afstand willen fotograferen.

Kuifeend

Eindelijk komen de Kuifeendjes ook iets dichterbij, maar het licht is helaas niet best.

Zeker bij grote wateroppervlaktes is het erg nadelig wanneer het grijs weer is.

De belichting is dan enorm lastig en zeker wanneer je eigenlijk een

te hoog standpunt hebt en dus veel wateroppervlak op de foto krijgt.

Met een laag standpunt heb je daar minder last van dit soort slechte licht omstandigheden.

Nonnetjes

Weer een paring van de Nonnetjes en weer te ver weg.

Ah, das wel balen hoor.

Vier paringen van Nonnetjes zien en allemaal op te grote afstand.

Nonnetje

Het voordeel van een hoger stand is natuurlijk wel dat je een spiegelbeeld 

op de foto krijgt. 

Voor mij gaat het in deze hut voornamelijk om de beleving.

Je kunt hele verrassende soorten voor de lens krijgen,

maar het kan ook enorm tegenvallen.

Nonnetjes

Hoe later het wordt, hoe groter de problemen met de belichting worden.

Achteraf heb ik nog wat zitten schuiven met de witbalans,

maar het werd er niet beter op.

Terwijl ik de Nonnetjes fotografeer zie ik in mijn linkeroog opeens iets vreemds.

De watervogel is even in beeld en ook direct weer weg.

AL snel realiseer ik mij dat het een Brilduiker geweest moest zijn.

Ik strek mij wat uit en probeer wat meer om de bocht te kijken 

en zie nog een deel van de vogel.

Het kan iet anders zijn dan een Brilduiker en de vogel is nog steeds in de buurt.

Ik blijf gefocust op dat stukje en zie de vogel achter de oude rietkraag rondscharrelen.

Brilduiker

Het duurde even, maar uiteindelijk komt de vogel dan toch tevoorschijn.

Net als het Nonnetje is de Brilduiker een lastige vogel om te fotograferen.

Er zit zoveel wit in, dat bij teveel zonlicht het wit al snel uitbijt.

Maar bij te weinig zonlicht zie je weer niet hoe mooi groen/paars de kop is.

Brilduiker

De allerbeste omstandigheden zijn zon met een hele lichte bewolking.

Maar ja, hoe vaak heb je die omstandigheden en dan moet er ook nog net

op dat moment een Nonnetje of Brilduiker langs komen zwemmen.

Dat is de factor geluk in e natuurfotografie en die kun je enorm beïnvloeden

door veel op pad te gaan.

Brilduiker

De Brilduiker blijft constant voor de hut heen en weer zwemmen.

De allernieuwste camera's zijn muisstil, maar mijn camera maakt

gewoon geluid wanneer de sluiter zijn werk doet.

Vogels raken er nooit van in paniek,

maar ik merk altijd wel dat ze even mijn kant uitkijken,

om te zien waar dat rare geluid vandaan komt.

Het gebeurt bijna nooit dat een dier op de vlucht gaat wanneer ik afdruk.

Brilduiker

Nonnetje

De Nonnetjes blijven heen en weer zwemmen en komen steeds wat dichterbij.

Als je een hele dag zit te wachten en krijg je op het einde van de dag 

nog zo'n toegift, dan ga ik tevreden naar huis.

Goede lichtomstandigheden of niet.

Het is gewoon gaaf om dit soort vogel van zo dichtbij te zien.

Normaliter gaan ze al op de vlucht wanneer je de auto stil zet.

Nonnetjes

Hoe later het wordt, hoe dichterbij ze zich laten zien.

Opeens begint het vrouwtje bewegingen te maken, die ik eerst op grotere afstand zag.

Het zal toch niet nog gebeuren he?

Een paring van de Nonnetjes op een meter of 20 afstand.

Nonnetjes

Maar het blijft bij een paar bewegingen en een stukje verderop,

beginnen ze te badderen en daarna een flinke poetsbeurt.

Nonnetje

Nonnetje

Op een meter of 80 afstand dobberen wat Kuifeenden en Smieten en opeens

vlat mij een kleinere eendensoort op in deze groep.

Het verschil in grootte is zelfs op grote afstand zeer duidelijk te zien en

ik zie dat er een derde Nonnetje mijn kant op komt.

Nonnetjes

Het tweede vrouwtje komt aarzelend dichterbij en

lijkt af te wachten of ze geaccepteerd wordt door het paartje.

Nonnetjes

Wanneer dat geen problemen oplevert, gaan ze er met z'n drieetjes vandoor.

Best jammer dat het tweede vrouwtje erbij kwam,

want daarmee verdwijnt ook mijn kans op een balts en paring

dichtbij de hut.

Zo snel zal ik dit nog een keertje zien, dus dat is best jammer.

Inmiddels begint de tijd op te raken en zal de zon snel ondergaan.

Brilduiker

De Brilduiker zwemt nog een keertje voorbij en ik zie hem in de verte verdwijnen.

Die komt voorlopig niet meer terug.

Kuifeend

Blijven de drie Kuifeendjes over en die zijn druk aan het foerageren.

Ik vind het wel mooi geweest en pak de spullen in.

Al met al een lekkere dag.

Een behoorlijke saaie ochtend, maar een heerlijk middag.

Helaas slecht licht en dan ook nog eens voornamelijk zwarte/witte vogels voor de lens.

Normaal bespreek ik een hut pas een paar dagen van te voren,

maar deze moest ik iets langer van te voren vast leggen.

In een volgend blog aandacht voor:

Appelvinken

Tot de volgende keer,

René