Bosuilen
Op 16 november 2020 zie ik op de weersvoorspelling, dat 18 november een mooie dag zal worden.
Een dag om vrij te nemen dus en er eens lekker op uit te gaan.
Maar ja, medio november is best een lastig moment om vogels te fotograferen.
De wintergasten zijn er nog niet echt en is het moeilijk om een interessant onderwerp te vinden.
Na wat rondkijken en rondvragen heb ik een leuk aantal plekken
gevonden om te bezoeken.
Op het menu staan: Bosuilen, Ransuilen en Putters.
Mijn safari begint echter in Flevoland.
Al heel lang staat de Blauwe Kiekendief man op mijn lijstje.
Al een paar dagen wordt er eentje gezien in de Flevopolder en ik ga daar mijn geluk
maar eens proberen. Vroeg in de ochtend ben ik ter plaatste en ga op zoek.
Al snel heb ik hem in het vizier, maar aldoor te ver weg.
Hij zwerft ook jagend door het gebied heen en regelmatig ben ik hem kwijt.
Dan verleg ik mijn aandacht maar naar wat er wel te fotograferen valt.
Spreeuwen
Een hele grote groep Spreeuwen zorgt voor wat afleiding,
maar de Blauwe Kiekendief is hetgeen waar ik voor kwam.
Buizerd
Terwijl ik een Buizerd fotografeer, zie ik een stuk verderop
een roofvogel boven het weiland zweven.
Ik laat de Buizerd met rust en ga achter de andere vogel aan.
Als ik ietsje dichterbij ben, zie ik direct dat het de Blauwe Kiekendief is.
De vogel jaagt op dat moment behoorlijk dichtbij de weg en ik probeer
zo snel mogelijk, maar ook zo rustig mogelijk dichterbij te komen.
De Kiekendief zweeft al jagend verder het weiland in en ik wacht geduldig af.
Maar de Blauwe Kiekendief blijft ver weg en meer
dan een bewijsplaatje zit er helaas niet in.
Blauwe Kiekendief
De vogel verdwijnt weer uit beeld en ik heb het vermoeden dat het vandaag
niet zal lukken om een betere foto te maken.
Ik besluit om als eerstvolgende een paartje Bosuilen in 't Gooi te gaan bezoeken.
De plek waar ze zitten is een beetje een publiek geheim
bij een hoop mensen. Nadat ik de auto geparkeerd heb, is het een
klein stukje lopen. Maar ik heb geen idee, waar ik exact moet zijn.
Gelukkig zie ik opeens een fotograaf in het bos staan met de camera op een statief.
Dat moet de plek wel zijn en ik loop het bos in.
En ja hoor, daar zitten Jut en Juul in een gat in de boom.
Bosuilen
Het paartje zit heerlijk in de deuropening en neemt de omgeving rustig in zich op.
Zolang de andere fotograaf en ik mooi op afstand blijven en we
heel rustig bewegen, is er verder weinig aan de hand.
Omdat er de boom niet ver van een wandelpad afstaat,
openen de uilen regelmatig hun ogen eventjes,
wanneer er luidruchtige wanderlaars langskomen of
iemand met een hond.
Bosuilen
Wanneer er een wandelaar met een hond langskomt, zorgt dat direct
voor waakzaamheid bij de uilen.
Omdat ze behoorlijk hoog zitten en al jaren gewend zijn aan
mensen, raken ze niet echt verstoord.
Bosuilen
De hond wordt gevolgd en zodra deze ver genoeg is,
komt de rust direct terug bij het paartje Bosuilen.
Bosuilen
Eigenlijk ben ik een week of twee te laat, want de meeste herfstbladeren
zijn al gevallen. Als je een half uurtje bij de uilen staat,
dan heb je al snel een behoorlijke berg met allemaal dezelfde beelden.
Dus wordt het een beetje zoeken naar een afwijkende standpunt.
Ik ga maar een stukje het wandelpad op en zoek net zolang
totdat ik een mooi beeld in de zoeker zie verschijnen.
Bosuilen
Het was even zoeken en zag uiteindelijk een mooi plekje met
een klein doorkijkje tussen de vele takken en de resterende blaadjes.
Toen ik eenmaal in positie stond, bleek dat de uilen lekker zaten te suffen.
Tsja, als er dan net een hond achter mij langs komt lopen en de
aandacht van de uilen trekt, dan ben ik ook eens blij met het bezoek
van een hond tijdens het fotograferen.
Omdat ik ook direct wist dat het niet beter zou worden,
kon ik het statief inklappen en terug naar de auto lopen.
Op naar de volgende stop:
Ransuilen.
Midden in een dorp in 't Gooi staan een aantal bomen,
waarin al jaren, aan het begin van de winter, meerdere Ransuilen verblijven.
De meeste bladeren van de bomen in het bos waren al gevallen,
maar de bomen in het dorp zaten nog behoorlijk in het blad.
Ik telde zo'n 12 Ransuilen, maar allemaal zaten ze verstopt
achter een tak of achter een zooitje bladeren.
Ransuil
In dit soort situaties blijf ik het liefst in de auto zitten,
omdat de uilen dan niet verstoord worden.
Gelukkig kan ik er eentje zien die een beetje vrij zit
en die kan ik ook nog eens veilig vanuit de auto fotograferen.
Ze zijn echter wel wat gewend hier,
maar ook nu zorgt een hond voor aandacht bij de Ransuil.
Ransuil
Als de hond voorbij is, duikt de uil weer terug in zijn veren
en dut weer lekker verder.
Omdat er verder geen andere Ransuilen op een mooie plek zitten,
ga ik maar richting de vierde locatie van deze dag.
Een lint met uitgebloeide Zonnebloemen ergens in 't Gooi,
trekt enorm veel Putters aan.
Niet iets waarvoor ik een half uur in de auto zou gaan zitten,
maar nu ik toch in de buurt ben......
Het was even zoeken waar ik precies moest zijn,
maar toen ik toen ik eenmaal de plek gevonden had,
wist ik ook direct dat het de juiste plek was.
Langs een wandelpad staan honderden uitgebloeide Zonnebloemen,
dat moet toch een mooi gezicht geweest zijn toen ze nog in bloei stonden.
Nu is het een waar paradijs voor Putters en Groenlingen.
Hoewel de Groenlingen duidelijk in de minderheid zijn,
is het wel de soort die ik als eerste tegenkom.
Groenling
Met beleid zijn de vogels behoorlijk goed benaderbaar.
Het is ook best een druk wandelpad, dus zijn de vogels wel een beetje aan mensen gewend.
Maar ook al zijn ze gewend aan mensen, dan nog moet je heel rustig bewegen en
het liefst op de momenten dat ze net de andere kant opkijken.
Groenling
Als ik een tweede Groenling aan het fotograferen ben,
zie ik een wolk van Putters uit een boom neerdalen op de
Zonnebloemen, die een meter of honderd verderop staan.
Snel het statief oppakken en richting de Putters.
Helaas is het stralend weer en dat zorgt voor hard licht.
Behalve een goed model uitzoeken, moet ik dus
ook echt rekening houden met de stand van de zon.
Dat maakt het niet eenvoudiger.
Putter
Ik probeer om mijn aandacht iedere keer op 1 Putter te richten,
maar dan zie ik een ander exemplaar een meter verder
net even op een iets mooier plekje zijn.
En als ik dan bij die Putter ben, dan zie ik weer een andere die
er nog beter voor zit. Keuzestress wanneer er tientallen Putters
binnen handbereik zitten.
Putter
Ik vermoed dat de meeste Putters jonge exemplaren zijn.
De koppen zijn nog niet zo fel rood, als bij de volwassen exemplaren in de zomer.
Putter
Als er een wandelaar met een hond of een fietser langskomt,
gaat de hele groep op de wieken en vliegt een enorme boom in.
Dan is het een kwestie van een paar minuten wachten,
tot de hele groep zich weer op de Zonnebloemen stort.
Gelukkig is het een smal lint van Zonnebloemen en geen groot veld.
In zo'n groot veld moet je altijd maar hopen, dat ze een
beetje aan de buitenkant gaan foerageren en
met zo'n smal lint zitten ze al snel op een goed zichtbare plek.
Putter
De Putter is best een algemeen vogeltje in Nederland,
maar nog niet zo makkelijk om op de foto te zetten.
In de zomer mogen ze graag op Distels foerageren en die
staan natuurlijk op enorm veel plekken.
Aan het eind van de zomer vond ik een plek in de polder,
waar een lint was van Distels.
Daar heb ik ze ook heel aardig kunnen fotograferen en
die foto's komen in een later stadium nog wel een keertje voorbij.
Putter
Inmiddels loopt de klok richting 16:30 uur en wordt het tijd om richting huis te gaan.
Om iets na achten was ik in de Flevopolder en het was dus een lange dag.
Maar wel een geslaagde dag, want alle soorten die van te voren op mijn lijstje stonden,
heb ik gevonden en kon ik best aardig op de foto zetten.
Alleen die Blauwe Kiekendief man is niet geworden wat ik ervan gehoopt had.
Misschien gaat dat deze winter nog een keertje lukken.
Putter
Als de Putters weer verstoord worden door een aantal wandelaars,
vind ik het mooi geweest en loop richting de auto.
In de herfst van 2021 moet ik deze toer nog maar een keertje overdoen.
Met dank aan de tipgever.
In een volgend blog aandacht voor:
Het Nonnetje
Tot de volgende keer,
René
