Hermelijn
Iedereen maakt het vast wel eens een keertje mee.
Een soort van zesde zintuig zorgt er voor dat je opeens een andere kant opkijkt en dan blijkt
daar inderdaad iets te zien of er staat iets te gebeuren.
Heel raar, want het ineens een andere kant opkijken gebeurt zonder nadenken.
Ik moet zeggen dat ik dat met enige regelmaat heb in de natuur en zo ook deze keer.
Ik zit verdekt opgesteld, te wachten op een bepaalde vogel, om een mooie serie foto's te maken.
Hoewel die vogel daar inderdaad gaat zitten, zorgt een bepaalde prikkel er
toch voor dat ik mijn hoofd even snel omdraai.
En daar zit hij/zij dan: Een Hermelijn
en omdat ik mij, schijnbaar, nogal snel en dus misschien wel te wild beweeg,
richt de aandacht van de hermelijn zich direct op mij.
De truc met dit soort schuwe dieren is om dan niet direct te reageren en
de camera niet als een gek die kant op te laten zwieren. maar
eerst het dier even rustig te laten wennen.
Tsja, theorie he?
Als zo'n diertje op een meter of 7 van je af zit, moet je je maar zien te beheersen.
Niet dus.......
En floep, weg is de hermelijn en ik ben een onscherpe foto rijker.
Dan kan je jezelf wel voor je kop rammen he.
Maar ik houd hoop en vergeet het hoofdonderwerp, waarvoor ik in eerste instantie ben gekomen.
Gauw installeer ik mij opnieuw en richt de camera nu in de richting waarin
de hermelijn verdween.
Zou het schuwe diertje nog terugkomen?
Na een minuut of 5 wint de nieuwsgierigheid het toch van de angst bij de hermelijn.
Eerst zie ik alleen een koppie uit de dekking komen en daarna rent de hermelijn
en paar keer als een dolle heen en weer.
Het diertje verdwijnt weer, maar komt dan toch heel rustig mijn kant op.
Langzaam maar zeker komt hij dichterbij.
Maar dan maakt hij toch pas op de plaats........
O, zo jammer dat deze net ietsje bewogen is.
Om goed de omgeving in zich op te nemen en het gevaar in te schatten, gaat de
hermelijn rechtop zitten.
Het bevalt hem toch niet en neemt snel de poten en verdwijnt weer in de lage begroeiing.
Tsjonge, wat een fantastische, onverwachte ontmoeting.
Maar ik geef het nog niet op.
De vogel waar ik voor kwam, zit inmiddels op een meter of vier van mij af
en ook nog eens op een prachtig plekje.
Oh, keuzes maken kan soms erg lastig zijn.
Voor allebei geldt, dat ik zo'n kans misschien nooit meer krijg.
Toch kies ik er voor om mijn volledige aandacht te houden bij de hermelijn.
En ja hoor, daar komt hij weer uit de begroeiing.
Hij neemt de omgeving in zich op en je ziet de hermelijn denken......
Zal ik wel of zal ik niet?
Nog effe checken......
Er moet toch echt wel iets lekkers rondhuppelen, wat ik dus niet kan zien.
De honger lokt de hermelijn uit de dekking en hij sluipt richting de prooi.
Helaas was dit voor mij het laatste beeld van de hermelijn.
Hij vloog op een bepaald moment de struiken in en kwam daar ook niet meer uit.
Jammer maar wel een plek om te onthouden en in de winter nog maar eens terug.
Een witte hermelijn met dat mooie zwarte staartpuntje staat hoog op mijn lijstje.
Als ik terug richting huis ga, besluit ik om even langs het ijsvogelnest te gaan.
Gewoon even kijken, je weet namelijk nooit of er nog iets gebeurt en ik ben toch in de buurt.
Als ik vlakbij het nest ben, hoor ik het al...........
Kleine ijsvogeltjes.
Een vierde broedsel, toch wel verrassend.
Gauw loop ik weer richting de auto, om mijn statief en camouflagekleedje te pakken.
Als ik er helemaal klaar voor zit, breekt de zon door en zit ik in vol tegenlicht.
Het gespin van de jonge ijsvogeltjes in het nest wordt luider en ja hoor,
ik hoor de roep van de ijsvogel.
Daar komt paps of mams aan met een visje.
IJsvogel (vrouw)
Ik ben toch wel een beetje verrast als het vrouwtje met een visje aankomt.
Voorgaande jaren was eigenlijk alleen het mannetje bij het laatste legsel,
nog actief visjes aan het voeren.
Het vrouwtje was gewoon te moe van al die kleintjes grootbrengen.
Op de achtergrond borrelen gassen omhoog in de sloot en dat zorgt voor
mooie bokeh-rondjes.
Erg lastig om met vol tegenlicht te fotograferen.
Vooral de witte delen van de ijsvogel zorgen voor problemen.
Je wilt uiteraard geen wit gat in je foto hebben.
Ik merk dat scherpstellen met de autofocus niet echt super gaat.
De grote contrasten zijn erg lastig voor mijn camera en lens.
Het voordeel van tegenlicht is, dat allerlei delen doorzichtig worden.
Je kijkt gewoon bijna dwars door het visje heen.
Het vrouwtje zit nog steeds heerlijk in de veren, na een zwaar broedseizoen.
Het leuke van deze ijsvogels is, is dat je de klok er op gelijk kunt zetten, dat ze
zich schoon wassen nadat ze een visje hebben afgeleverd.
Als ze uit de nestgang gekropen zijn, landen ze weer op hun vaste stokje.
Duiken een paar keer in het water, om het zand uit hun veren te verwijderen.
Daarna moet de ijsvogel zichzelf droog centrifugeren en dat levert iedere keer
weer fantastische platen op.
Niet kwalitatief gezien, maar die spetters zijn toch wel erg leuk.
Dat d'r kop niet van het rompje afvliegt, is toch wel verwonderlijk.
Zelfs de nageltjes worden uitstekend verzorgt.
Een uitstekend broedseizoen dus voor deze ijsvogels.
Op deze wijze is de populatie weer aardig op peil gebracht.
Volgende keer nog een blogje over de jonge koekoek.
Tot de volgende keer,
René
