Fuut
Al een paar jaar probeer ik om een mooie close-up serie te maken van pas geboren fuutjes.
Echter zijn de ouders altijd zo oplettend dat ze altijd op grote afstand blijven.
Einde april krijg ik het idee dat het mij dit jaar gaat lukken.
In een gracht in Amsterdam nestelen futen tussen een paar woonboten in.
Foto van 24-04-2013
Omdat ik iedere dag van de week langs dit nest kom, kan ik alles mooi in de gaten houden en zodra
het eerste ei uit gekomen is, kan ik hopelijk mooie foto's maken.
Maar twee weken later zie ik tot mijn grote spijt dat er geen fuut meer op het nest zit en
er ligt ook geen één ei meer in het nest.
Ik vermoed dat er te weinig voedsel beschikbaar is en dat de futen de eieren in het water
gegooid hebben, om het later met een tweede poging opnieuw te proberen.
Dit vermoeden wordt min of meer bevestigd door andere nesten in de buurt van mijn woning.
Ook daar zijn op 3 verschillende nesten ineens de futen verdwenen.
Nergens zie ik een klein fuutje rondzwemmen, dus moet er iets aan de hand zijn.
Ik ben blij verrast als er begin juni opnieuw gebroed wordt op het nest.
Later in de maand juni blijkt voor mij maar weer eens hoe belangrijk het is
om de juiste connecties te hebben.
Begin dit jaar heb ik Ruud Vlek leren kennen.
Een echte vogelaar en ook de man die mij de kans geeft om de sperwers zo
mooi te kunnen fotograferen en te observeren.
Ruud doet een onderzoek naar het broedsucces van meerkoeten in het centrum van Amsterdam.
Daarnaast worden ook de futennesten in de gaten gehouden.
Zo ook het nest op bovenstaande foto.
Op 25 juni krijg ik een mailtje van Ruud, dat er drie kleine fuutjes op het nest zitten.
De volgende ochtend neem ik direct mijn camera mee, als ik naar mijn werk ga.
Vanaf de kade kijk ik bovenop het nest en ik zie direct al één jonkie op de rug van mama.
Het nest lig tussen drie woonboten in en op een paar meter afstand van een steiger.
Nou wordt die steiger afgesloten door een ijzeren hek, maar ik had van Ruud begrepen
dat ik eventueel mocht fotograferen vanaf de steiger.
Maar foto's van futen van opzij en van voren heb ik al genoeg gezien.
Foto's van bovenaf en hoe ze nou precies op die rug zitten, heb ik niet eerder gezien.
Ook al omdat ik niet zomaar op die steiger wil gaan zitten en ook eens iets andere foto's
wil maken, besluit ik bovenop de kademuur te blijven zitten.
Net op het moment dat ik mij afvraag of er misschien al twee jongen zijn overleden,
gaan de gordijnen open en laat mama trots haar drie kinderen aan mij zien.
Echt even een geniet-momentje.
's Ochtends vroeg, aan de gracht in Hartje Amsterdam, heerlijk in het zonnetje.
Het enige dat ik nu mis is een lekker bakkie koffie en een appelpunt met slagroom.
Net als ik denk aan opstappen en richting mijn werk te gaan, duikt de vader vlakbij het nest op.
De vader wordt hartelijk en luidruchtig begroet door de moeder.
Het lijkt er op dat het mannetje het vrouwtje echt met elkaar communiceren en overleggen
wat ze nou moeten gaan doen.
Blijkbaar zijn ze het met elkaar eens, want het vrouwtje gaat staan en gooit de drie jongen van haar rug af.
Dan zie ik (Ruud had het mij al verteld) dat er ook nog twee eieren in het nest liggen.
Terwijl het vrouwtje het water instapt, blijven de drie jongen enigzins angstig op het nest.
Om steun te zoeken kruipen ze snel naar elkaar toe.
Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling.
De fuutjes moeten zelf het water in.
Dan zie ik hoe vernuftig de futen dit soort dingen voor elkaar krijgen.
Het doet mij een beetje denken aan een wortel aan een stok, die voor de bek van
een paard of ezel wordt gehouden, zodat deze de kar voortrekt.
Het mannetje heeft een klein lokveertje in zijn bek en houdt dat voor het koppie
van het meest brutale jong.
Als het jong het veertje bijna te pakken heeft, zwemt de vader een heel klein stukje achteruit.
Aldoor net ver genoeg, dat jet kleine fuutje net niet bij het veertje kan.
Totdat het zover is dat het jong in het water terecht komt en als er 1 schaap over de dam is........
Moeder fuut vangt de jongen snel op en laat deze op haar rug klimmen.
De kleinste is natuurlijk de laatste en heeft a. moeite om op de rug te komen en
b. de andere laten hem niet zomaar toe op de rug.
Er is namelijk niet zo heel veel plek.
Maar uiteindelijk lukt het dan toch en kan ik zien hoe en waar de kleine fuutjes
nou het liefst gaan zitten op de rug van de moeder.
Je ziet hier nog net een stukje van de streepjes pyjama van 1 van de kleintjes.
Nou de beide oudervogels aanwezig zijn en de kleintjes waarschijnlijk gevoerd gaan worden,
kom ik min of meer voor een moreel dilemma te staan.
Dit zijn nou de beelden die ik zo graag van dichtbij zou willen maken en niet van bovenaf.
Ga ik die steiger op zonder expliciete toestemming of toch maar niet?
Mijn fatsoen wint het van mijn drang naar een mooie foto en ik hoop
dat er snel een woonbootbewoner te zien zal zijn.
Mijn wensen worden bijna direct gehonoreerd, want een vrouwelijke bewoonster stapt het dek op.
Ik kijk haar bijna smekend aan en vraag of ik heel misschien, al is het maar 5 minuutjes, wat
foto's zou mogen maken op de steiger.
Het blijkt direct een schat van een vrouw en ik mag zelfs op het dek komen om foto's
te maken van de futen.
Uiteraard raken we ook direct aan de praat terwijl ik mijn eerste foto's neem.
Eigenlijk is het standpunt nog net even te hoog naar mijn zin, maar ja.... het is beter dan bovenop de kade.
We moeten het dus hier maar mee doen.
Het blijkt dat de vriendelijke bewoonster Barbara heet en etsen maakt van dieren en dan voornamelijk
van vogels. http://www.artacasa.nl/artists/Wichers_Hoeth.htm
Ik vertel haar over mijn blog en of ze misschien 1 van mijn foto's zou willen
gebruiken om iets mee te doen.
Terwijl Barbara enthousiast verteld over de futen in haar "achtertuin", probeer ik de
kleine fuutjes zo schattig mogelijk op de foto te krijgen.
Ik kan je zeggen, dat dat nog niet meevalt op 1 meter afstand.
Ook de lichtval werkt niet echt lekker mee.
Het nest zelf ligt in de schaduw van een groot schip, maar de plek waar ik nu sta/zit ligt in de volle zon.
Af en toe heb je van dat mooie strijklicht, maar zo nu en dan ook keihard licht.
Omdat er nog steeds twee eieren in het nest liggen, liggen hier nog fantastische mogelijkheden
voor nog meer foto's. Ik vraag Barbara of ik de komende dagen, onaangekondigd op
haar loopplank mag gaan zitten om foto's te maken.
Dat is voor haar geen enkel probleem, maar in ruil zou ze graag een foto hebben
van 1 enkel fuutje. Nou dat wil ik uiteraard wel doen, maar ik merk nu al
dat dat niet echt een fluitje van een cent is. De kleine fuutjes zitten namelijk
constant op de rug van de moeder.
Dan komt er hulp uit onverwachte hoek.
Pa duikt op met een heel klein baby-visje.
Hier heb ik de pech dat ze zich net op de grens van schaduw en zonlicht bevinden.
Pa in de volle zon waardoor de witte veren een beetje overbelicht raken.
Het grappige is nu dat vader fuut het visje niet direct aan het jong geeft.
Pa lokt wederom het kind het water in. Dat is tenslotte het milieu waar ze het grootste gedeelte
van hun leven doorbrengen en moeten ze dus zo snel mogelijk leren omgaan met het water.
Het jong duikelt inderdaad het water in, want dat kleine visje ziet er wel heel erg lekker uit.
Het krijgt het visje niet cadeau en moet er echt zijn best voor doen.
Leuk om te zien hoe zo'n vogeltje getraind wordt door de ouders.
Nu krijg ik ook de enige kans om een klein fuutje apart te fotograferen.
Na dit avontuur is het snel weer de veiligheid opzoeken in de vorm van
de rug van de moeder.
Ondertussen komt er ook een mannelijke woonbootbewoner kijken hoe het met de fuutjes is.
Arthur vertelt mij dat er twee eieren uitgekomen waren van het vorige nest en dat er 1 ei in het water was gevallen. De kleintjes waren waarschijnlijk binnen 1 dag al dood en wat er met het
vierde ei uit het vorige legsel was gebeurd, was een raadsel.
Hij verteld mij dat het nest gebouwd is op een groot stuk piepschuim en dat de futen er
aldoor maar nieuw spul op leggen. Daardoor wordt het nest groter en groter en
uiteraard topzwaar. Op een gegeven moment is het nest zelfs op zijn kop komen te liggen.
Arthur heeft het nest, dat echt topzwaar is, weer terug gedraaid en op orde gebracht.
Blijkbaar waren de futen daar zeer blij mee, want ze begonnen aan hun tweede broedsel.
Ook is het zo dat deze futen ieder jaar snel vertrekken naar een andere plek en dus
niet in de buurt van het nest blijven, zoals andere futen wel altijd doen.
De futen beginnen zich naar een voor mij lastige plek te begeven.
Maar er liggen nog steeds twee eieren in het nest, terwijl de futen weg zwemmen.
Staan ze misschien op uitkomen en hoeven ze dus niet meer bedekt te worden?
Of duurt het de futen te lang? Of misschien zijn ze onbevrucht?
Ik heb geen idee, maar die twee eieren geven mij wel de hoop, dat ik de volgende ochtend
nog meer foto's kan maken.
De futen vertrekken in ieder geval nu naar een andere plek en laten de eieren onbeheerd achter.
Later op die dag ga ik nogmaals langs het nest.
Geen futen te zien en de eieren liggen nog op het nest.
De volgende ochtend sta ik ietsje eerder op en zorg dat ik op tijd bij het nest ben.
Echter wederom geen fuut te bekennen en ook de eieren zijn nu verdwenen.
Zijn ze uitgekomen, geroofd of misschien wel in het water gedumpt door de ouders?
Geen idee, maar ik weet wel dat ik een jaar moet wachten op een nieuwe kans.
Hopelijk overleven de kleine fuutjes de reis naar hun nieuwe thuis.
Het schijnt dat futen erg vijandelijk tegenover elkaar zijn in deze periode en
dat er keiharde gevechten uit voort kunnen komen, waarbij de futen proberen
om elkaars kinderen te doden.
Tsja, hoe minder concurrentie voor het aanwezige voedsel, hoe beter voor het eigen nageslacht.
Wordt misschien wel volgend jaar vervolgd.......
In het volgende blog aandacht voor de steenuil.
Steenuil
Tot de volgende keer,
René
