Sneeuwuil
Omdat ik al een tijdje vogels fotografeer, wordt het steeds lastiger om
nieuwe onderwerpen te vinden.
Medio 2021 zie ik op facebook wat foto's voorbij komen
van een roofvogelhouderij, waar de vogels in een natuurlijke
omgeving gefotografeerd kunnen worden.
En dan niet alleen de gebruikelijke soorten,
maar ook bv een Klapekster en een Hop.
Tsja, een dilemma.
Ga ik er wel of niet naartoe?
Vogels fotograferen in gevangenschap is niet iets
wat ik vaker doe en ik twijfel enorm
Ik heb wl eens commentaar geleverd op het maken
van foto's in die volière in Emmen,
maar dat was meer omdat er niet bijstond waar de foto's waren gemaakt.
Eind oktober 2021 besluit ik toch om een keertje langs te gaan.
Het werd qua fotografie een geweldige ochtend en
wel zodanig goed, dat ik 12 februari nog een keertje geweest ben.
Ik laat de foto's van beide ochtenden in twee blogs zien.
In dit blog komen diverse uilensoorten aan bod.
Kerkuil
Er zijn een aantal vogelsoorten die ik graag eens mooi voor de lens
zou willen krijgen en dat is normaal gesproken bijna onmogelijk.
De Kerkuil is er daar 1 van.
Jarenlang probeer ik deze Uil al goed vast te leggen.
Ik ken inmiddels een tiental plekken waar ze voorkomen/nestelen en vele malen
heb ik in de uren vlak voor de invallende duisternis
gepost en geduldig afgewacht totdat ze tevoorschijn kwamen.
Ipv een mooie plaat van een Kerkuil,
kreeg ik steevast een Ruisuil op de foto.
Je moet zo'n geluk hebben om deze nachtjager op de foto
te krijgen, dat de kans zeer klein is.
Kerkuil
Het Kerkuiltje kan alleen gefotografeerd worden in een klein schuurtje.
Ik merk dat ik lastig uit de voeten kan met mijn 300mm lens en
ook het maken van vluchtfoto's van de andere vogels op korte afstand
blijkt erg lastig te zijn.
Kerkuil
Ik probeer zoveel mogelijk afstand te nemen tov het Kerkuiltje,
maar dat lukt niet altijd.
Ook bij het fotograferen vanuit schuilhutten merkte ik al,
dat 30mm bij de grotere vogels zo nu en dan teveel is.
Ik ben na deze dag direct op zoek gegaan naar een
aanvulling op mijn lenzen en dat zou dan een minolta 70-200 f2.8 moeten worden.
Met een mazzeltje kan ik behoorlijk goedkoop een
Sony 70-200 f2.8 G lens via marktplaat op de kop tikken.
Echt een enorm buitenknsje en het is een geweldig objectief.
Stil, snel en scherp..
Een lens die ik graag bij mij had gehad,
toen ik de eerste keer het Kerkuitje voor mijn camera kreeg.
Kerkuil
Juist omdat de omstandigheden zo goed zijn deze ochtend,
vind ik het jammer dat ik geen zoom-lens bij mij heb.
Geen hinderende lichtval door de raampjes van het schuurtje en
de Kerkuil gaat op mooie plekjes zitten.
Maar het is niet anders en je moet het doen met de spullen
die je op dat moment bij je hebt.
Nadat ik de 70-200 lens in mijn bezit heb,
moest ik wachten op een nieuwe kans.
Wegens drukte op mijn werk en slecht weer op dagen dat ik wel kon,
vond mijn tweede bezoek pas op 12 februari jl plaats.
Een dag die heel koud begon met rijp en een bevroren vijvertje.
Het Kerkuiltje kon pas wat later op de ochtend gefotografeerd
worden en dat was het moment dat ik echt goed
de nieuwe lens kon uitproberen.
Kerkuil
Het invallende zonlicht geeft een heel ander soort beeld,
dan bij mijn vorige bezoek.
Een tweede verschil met mijn vorige bezoek is dat ik nu
dus een tweede body bij mij heb met daarop de 70-200mm lens.
Het is even wennen wanneer je na hele lange tijd weer
een objectief hebt waarmee je kunt inzoomen.
In het begin vergeet ik dat meerdere keren,
maar wanneer ik er aan gewend ben,
ervaar ik de mogelijkheden van mijn nieuwe lens.
De lichtgevoeligheid van 2.8 over het gehele zoombereik
is ideaal en ik kan makkelijker van positie wisselen.
Kerkuil
Na een minuut of 10 komt het moment om het schuurtje
weer te verlaten.
Kerkuil
Ik had nog wel 10 minuten willen doorgaan, maar er wachten nog
een hoop andere mooie soorten.
Sneeuwuil
Een andere uil die ik graag eens goed op de foto wilde krijgen
is de Sneeuwuil.
Toen deze jaren terug als dwaalgast in Nederland terecht kwam,
was ik net te laat om hem in het wild te fotograferen.
Sneeuwuil
Heel gaaf om deze prachtige vogel te zien, maar ook hier
merk ik dat ik beperkt ben met mijn 300mm lens.
Ik ben daarom ook blij wanneer ik op 12 februari een nieuwe kans krijg.
Maar het is veel zonniger dan ik van te voren had verwacht.
Met zo'n witte vogel levert dat natuurlijk problemen op,
vooral wanneer de Sneeuwuil pas rond 11:45 uur op het toneel komt.
Het mooie van deze plek is, is dat de vogel losgelaten wordt
en dan zelf zijn weg gaat zoeken naar de setting.
Dat betekent dat de vogel vrjjuit kan vliegen en
dan maakt het lastiger om ze goed vast te leggen,
maar maakt het ook mooier om er gewoon naar te kijken.
Regelmatig laat ik dan ook de camera met rust en bewonder de prachtige vogels.
Sneeuwuil
De 70-200mm lens bewijst zijn voordeel, want door uit te zoomen
kan ik de vogels beter en langer in beeld houden.
De lichtsterkte van 2.8 zorgt ervoor dat ik snelle sluitertijden kan halen.
Sneeuwuil
Tuurlijk worden de vogels gelokt met eten, zodat ze op de juiste plekjes gaan zitten,
maar voor de rest vliegen ze vrij rond en kunnen ze doen wat ze willen.
Dat zorgt er soms voor dat ze gewoon niet mee willen werken en ergens
op een dak blijven zitten en de aanwezigen een beetje uitlachen.
Sneeuwuil
Sneeuwuil
De eigenaren van de boerderij maken het aantrekkelijk voor bezoekers
om vaker langs te komen.
Andere vogels, nieuwe attributen en overleg met de aanwezige fotografen.
Dat laatste betreft dan waar je eventueel een bepaalde vogel graag zou
willen fotograferen ivm achtergronden.
Bij mijn bezoek op de 12de februari blijkt dat ze een klein vijvertje gemaakt
hebben, waarin je dan een vogel in ondiep water kunt fotograferen.
Deze ochtend is het plasje bevroren en ook dat zorgt voor aparte beelden.
De grote plas wordt gebruikt om bv de Zeearend al jagend te kunnen fotograferen.
Als ik beide dagen, dat ik hier aanwezig was, met elkaar vergelijk,
dan heb ik alleen de Kerkuil, Sneeuwuil, Roodpootvalk en Oehoe
op beide dagen gezien.
Voor de rest waren het allemaal andere soorten en
je krijgt in ruim 3 uur tijd zo'n 13 verschillende soorten te zien.
Ransuil
Eind september 2021 kreeg ik bv twee soorten uilen te zien,
de er op 12 februari niet bij waren.
Als eerste een Ransuiltje.
Een hele mooie uilensoort, maar deze bleef
eigenlijk op 1 en dezelfde plek zitten.
Een andere uilensoort was de Oeraluil.
Oeraluil
Oeraluil
Het lijkt een wat kleinere uilensoort en dus stapte ik iets dichterbij met
mijn 300mm lens op statief. Wanneer de vogel dan wegvliegt
blijkt hij toch groter te zijn dan gedacht en
krijg je foto's zoals hierboven.
Ook dit soort omstandigheden deden mij beseffen dat een lichtsterke zoomlens
meer dan welkom zou zijn.
De afgesneden vleugels leveren wel een bepaalde dynamiek op,
maar ik wil ze gewoon graag helemaal op de foto hebben.
Oeraluil
Omdat ze vrij kunnen vliegen, gaan de vogels vaak op onverwachte plekken zitten.
De ene keer is op een lelijk stuk dak, maar soms ook
op zo'n mooi plekje als hierboven.
Een uilensoort die ik alleen op 12 februari te zien kreeg was de Laplanduil.
Laplanduil
Ook bij deze vogel is het afwachten waar hij zin in heeft,
maar als hij eenmaal ergens zit, blijft hij daar ook langere tijd zitten.
Dat maakt het dan een stuk makkelijker om een mooie anchtergrond te krijgen.
Laplanduil
Er wordt geprobeerd om de vogels in een zo'n natuurlijk mogelijke omgeving
te kunnen fotograferen. Er wordt zelfs sneeuw aaangeleverd om zo'n
beeld te kunnen creeëren.
Laplanduil
Uiteraard wil je het liefst een mooi sneeuwlandschap
hebben wanneer je deze uil fotografeert,
maar daarvoor moet je dan toch echt naar Finland.
De laatste uilensoort van dit blog, kreeg ik op
beide dagen te zien.
De grootste uit de familie en dat is
de Europese Oehoe
Oehoe
Omdat ik met de 300mm lens een iets fijnere achtergrond krijg,
begin ik de Oehoe daar dus mee te fotograferen.
De Uil is bij het bevroren plasje gezet en terwijl ik
languit in het natte gras lig, krijg ik de Oehoe
net mooi op de foto.
Voor de zekerheid schuif ik nog een stukje verder achteruit en
terwijl ik mijn nieuwe plekje heb gevonden,
vindt de eigenwijze uil het wel mooi geweest
en besluit een stukje te gaan vliegen
Oehoe
Omdat ik net twee meter achteruit geschoven was, past de opvliegende uil
net geheel in het beeld.
Een geweldig mooi dier met enorme poten.
Met die poten pakt de oehoe zelfs katten en af en toe een vos.
Oehoe
Het is een prachtig gezicht om deze uil rondjes te zien vliegen.
Gelukkig laat hij zich wel makkelijk lokken met eten.
Oehoe
Met de 70-200 lens is het een stuk makkelijker om zo'n vliegende vogel in beeld
te houden en mooi vast te leggen.
Oehoe
Vanaf nu zal ik deze lens dan ook regelmatig meenemen op mijn tripjes,
want het zal ook een uikomst zijn bij jagende Kiekendieven.
Met de landende Oehoe eindigt het eerste deel.
In deel 2 zullen de andere roofvogels aan bod komen zoals deze:
Rode Wouw
Tot de volgende keer,
René
