De Sneeuwgors
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, lieten de soorten (velduilen en kiekendieven) waar ik voor
op pad ging zich niet zien of misschien waren ze gewoon vertrokken omdat de muizen op zijn.
Dan is het even bedenken wat er allemaal een beetje dicht in de buurt te zien is.
Omdat ik niet helemaal 100% tevreden was met mijn sneeuwgorsfoto's van een week eerder,
besluit ik door de polder in landelijk Noord te rijden om te kijken of de gorsjes nog aanwezig zijn.
Nou kunnen die gorzen in een gebied zitten wat alleen al zo'n 4 kilometer qua lengte is,
dus is het een beetje zoeken naar de welbekende naald.
Maar één van de drie aanwezige sneeuwgorsjes heeft een voorkeur aan de strook
die net naast de weg ligt. Het gorsje vliegt ook altijd op als er een auto langs komt rijden.
Dus wat doe je dan?
De weg rustig afrijden en dan maar hopen dat je een vogeltje met witte vleugels
weg ziet vliegen. Natuurlijk ook nog op een stuk weg, waar je een beetje behoorlijk kunt parkeren.
Kuifeenden
Grappig om te zien hoe eenden je toch altijd in de gaten blijven houden, terwijl
ze liggen te relaxen.
Zoek de buizerd ;-)
Inmiddels ben ik bij het eind van het traject waar de sneeuwgors zou kunnen zijn,
maar mooi helemaal niets. Zou het weer zo'n dag worden........
Ik besluit om 1x terug te rijden en lukt het dan nog niet, dan maar weer richting huis.
Knobbelzwaan
Op de terugweg kom ik een paartje knobbelzwanen tegen.
Terwijl de één aan het grasmaaien is,
ligt de ander lekker in bad.
Na een paar honderd meter zie ik in de verte een vogeltje wegvliegen uit de berm,
omdat er een auto langs komt rijden.
Snel er naar toe en ja hoor.......
Aan de overkant van het slootje zit het sneeuwgorsje, wachtend tot het weer
veilig is om naar de berm te vliegen.
Sneeuwgors
Ik rij een stukje achteruit en parkeer de auto.
Gelukkig is het deze keer een stuk rustiger met verkeer en voorlopig zie ik geen
enkele auto of motor aan komen rijden.
Het gorsje is inmiddels weer de sloot over gevlogen en begint op
z'n gemakkie naar eten te zoeken.
Langzaam loop ik zijn kant op en hoewel het vogeltje mij af en toe eventjes
aankijkt, blijft het rustig doorgaan met eten.
Kom ik echt te dichtbij dan wandelt het sneeuwgorsje gewoon een stukje verder.
Als ik éénmaal de afstand heb kunnen bepalen, die nog geruststellend
is voor het kleine vogeltje, ga ik naast de weg liggen.
Hoewel het sneeuwgorsje gewoon doorgaat met eten zoeken, merk je wel dat hij op z'n hoede is.
Een klein polletje gras lijkt bescherming te bieden.
De sneeuwgors is duidelijk op z'n gemak, zolang je maar rustig blijft liggen.
Het enige waar ik mij druk om moet blijven maken, is of er geen auto met een noodgang
langs komt scheuren. De weg is hier namelijk niet zo heel breed,
dus lig ik wel voor een gedeelte op de weg.
Al foeragerend komt het vogeltje steeds dichterbij.
Hoewel ik graag een vaste 500mm lens zou willen hebben, ben ik
op dit soort momenten altijd blij dat ik een 50-500 zoomlens heb.
De sneeuwgors komt steeds een stukje dichterbij en het punt wordt bereikt dat
ik een beetje uit moet gaan zoomen.
Het lijkt erop dat het lekkerste eten toch heel dicht bij mijn lens ligt.
In de verte zie ik een auto aankomen.
Het sein voor mij om op te staan, want ik hou graag al mijn ledematen heel ;-)
Als de auto dichtbij is, vliegt de sneeuwgors weer naar het veilige stuk land
aan de andere kant van de sloot.
Terwijl ik terug loop naar mijn auto, zie ik dat de sneeuwgors alweer aan de kant van de weg zit.
Ik ben benieuwd hoe lang dit vogeltje hier nog blijft zitten, want het is
toch wel een zeldzaamheid voor dit gebied.
Tot de volgende keer,
René
