Jonge IJsvogel (vrouw)
Het weer aan de kust begint om te slaan en omdat de vogels aan de kustlijn weggejaagd werden
door de kite-surfers, besluit ik richting het binnenland te gaan.
Omdat ik niet echt weet wat ik wil. wordt het plan om langs verschillende plekjes te rijden
en dan maar zien of er iets valt te fotograferen.
Hoe raar kan zo'n middag dan lopen.
Ik ga even langs de plek waar ik eerder drie jonge waterrallen heb kunnen fotograferen.
Op de weg daarnaar toe hoor en zie ik opvallend veel roodborsten.
Aangekomen bij de eindbestemming valt het direct op dat het de laatste tijd
zo ontzettend veel geregend heeft. Het waterpeil is zomaar 30 centimeter
hoger dan een paar weken geleden.
Ik hoop dat de dodaarzen nu wel weer dichtbij komen en misschien
een leuk kuifeendje of iets dergelijks.
Maar het blijft angstvallig stil rond mijn schuilplekje.
Een groepje baardmannen vliegt in de rondte en komt constant dichtbij
mijn schuilplekje. Zo dichtbij dat ik ze af en toe bijna kan vastpakken.
Dat is ook direct het nadeel, want ik krijg het maar niet voor elkaar om
er eentje op de foto te zetten.
Inmiddels zit ik ruim een uur naar het water te staren, zonder ook maar
een andere vogel dan de baardmannen te zien.
Ik pak mijn rugzak om de camera op te bergen, als ik opeens het geluid
van een ijsvogel hoor.
Als ik mijn camera weer geïnstalleerd heb, zie ik dat er een jonge ijsvogel op een tak
boven het water is gaan zitten. In tegenstelling tot een paar weken eerder,
is het water nu diep genoeg voor de ijsvogel om te vissen.
De blauwe flits is zo snel, dat het met dit licht onmogelijk is om een scherpe foto
van de ijsvogelduik te maken.
Het jonge ijsvogeltje blijkt een uitermate succesvolle jager, want iedere duik
levert een klein visje op.
Die wordt eerst even vakkundig doodgeknuppeld tegen de tak en
als de vis klaar is voor consumptie
wordt deze opgegooid en in die worp wordt het visje omgekeerd,
zodat de kop als eerste naar binnen kan.
Daarna begint het weer van voren af aan.
Visje vangen
Doodknuppelen
Helaas zijn de foto's waarbij je de waterdruppels echt alle kanten op ziet
vliegen teveel bewogen om hier te plaatsen.
Visje opgooien.
En hup, naar binnen.
Als de ijsvogel zich klaar maakt voor de volgende duik, zie ik iets in mijn ooghoek bewegen.
Eén van de jonge waterrallen komt voorzichtig uit de dekking.
Het verenkleed is bijna gelijk aan dat van een volwassen vogel en de vogel is
in de laatste weken weer ontzettend verandert.
Het probleem voor mij is nu, wat ik moet fotograferen.
Terwijl de waterral steeds dichterbij komt
en jaagt op mijn toegeworpen meelwormpjes,
zit de ijsvogel inmiddels ook op aai-afstand.
Nieuwsgierig wordt er gekeken naar de plek waar dat geklik vandaan komt.
Terwijl de waterral ook door de ijsvogel bekeken wordt.
Dit is het moment dat de baardmannen ook nog eens duidelijk in beeld komen.
Dan begint de ijsvogel ook nog eens vlak voor mijn neus te vissen.
Tsja, daar lig je dan......
Een jagende waterral, een vissende ijsvogel en een baardmannetje hangend in het riet......
en dat op een paar vierkante meter binnen handbereik.
Maak dan maar eens een keuze.
Omdat de baardman zo mooi in een rietstengel hangt, besluit ik om die te fotograferen.
Net op het moment dat ik wil afdrukken, hoor ik een plons.
Het baardmannetje schrikt zich rot, zorgt voor een bewogen plaat en vliegt weg.
De waterral is zich helemaal rot geschrokken en rent gillend het riet in en
de ijsvogel............
Tsja, de ijsvogel gaat verderop rustig op een rietstengel zitten met een visje in de snavel.
Deze vis wordt binnen een paar seconden naar binnen gewerkt,
waarna de ijsvogel vertrekt.
De rust keert terug rond mijn schuilplekje.
Na een kwartiertje vind ik het mooi geweest en pak mijn spullen in.
Gauw thuis de resultaten bekijken van een ochtendje aan de zee en een middagje
aan een klein meertje,
In het volgende blog aandacht voor een hele dikke streep op mijn most wanted list.
Tijdens de herfstvakantie zijn we de zuidelijke richting opgegaan en
daar heb ik het volgende dier uitgebreid kunnen fotograferen.
Het is niet het monster van Loch Ness....
Tot de volgende keer,
René
