Andere dieren op en rondom mijn IJsvogelplek

IJsvogel

Al een aantal maal heb ik verteld, dat ik mij niet snel verveel als ik bij het ijsvogelnest zit.

Uiteraard kan ik het ijsvogelpaar van heel dichtbij bekijken en fotograferen en 

af en toe komt er een jong langs uit een vorig broedsel.

In 1 van mijn vorige blogs had ik al aandacht besteed aan een groepje

wilde eenden die er regelmatig ronddobberen.

Wilde eend

Maar ik had ook al een keertje een klein bruin diertje weg zien huppelen.

Het beestje had een te harige staart om een rat te zijn en toen ik mij realiseerde

dat het uiteinde van de staart zwart was, besefde ik dat het een hermelijn moest zijn.

Toen ik weer een keertje in de vroege avond bij het nest zat, hoorde ik een plonsje achter mij.

Toen ik omkeek zag ik een bruin diertje de sloot overzwemmen.

Tsja, als je geheel geïnstalleerd bent en de camera op statief zodanig hebt neergezet,

kan je niet zo snel van positie wisselen.

Ik kon dus niet anders doen dan afwachten.

Heel langzaam veranderde ik van positie en draaide de camera zodanig dat deze in

de richting wees, waar de hermelijn eventueel vandaan zou kunnen komen.

Dan zie ik opeens zijn koppie tussen het onkruid.

Heel rustig richt ik de camera op de plek waar hij zit.

Maar probeer zo'n diertje maar eens te vinden in een kleine zoeker zo tussen de dichte begroeiing.

Ik kijk nogmaals gewoon en zie hem duidelijk zitten, maar kan de kleine

rakker mooi niet in mijn zoeker te pakken krijgen.

Er zit niets anders op dan af te wachten.

Hermelijn

Als ik de hoop al opgegeven heb en de camera maar weer op het stokje richt,

zie ik in de verte iets bewegen aan de rand van de sloot.

Ja hoor, daar zit hij. Razendsnel heeft de hermelijn langs de slootkant zo'n 30 meter afgelegd en

duikt dus daar weer op. Hij weet dat ik er zit, maar hij kan mij niet zien vanwege het camouflagekleed.

Maar langzaam maar zeker komt het hermelijntje weer mijn richting op.

Ineens duikt hij op onder de boomstronk waarin het ijsvogelnest is gebouwd.

Hij rent en springt heen en weer en voor ik goed en wel de camera heb gericht,

is de kleine hermelijn verdwenen in de begroeiing van de boomstronk.

Maar hij neemt mij geen tweede keer in de maling, want ik weet dat hij er zit.

Geconcentreerd en in een zeer onnatuurlijke houding houd ik mij gereed om direct af te drukken.

Hermelijn

Opeens komt hij eventjes tevoorschijn en ik krijg echt maar 1 enkele kans.

De hermelijn is direct weer foetsie en als ik even snel het resultaat bekijk,

kan ik toch zeker zeer tevreden zijn.

Wie weet wat voor kansen ik verder nog ga krijgen?

Behalve dit leuke hermelijntje zijn er nog meer leuke waarnemingen.

Niet meer dan een bewijsplaatje van de Grote Bonte Specht,

maar het is erg leuk om hem te volgen.

Een winterkoninkje die ook een nest heeft in de boomstronk is aldoor zo snel,

dat deze echt niet te fotograferen is. Misschien volgend voorjaar als hij weer lekker gaat zingen.

Jonge waterhoentjes

Waterhoen

Houtduiven die zich tegoed doen aan de vlierbessen.

Ook wanneer ik vertrek bij de ijsvogels, kom ik langs een aantal plekken waar

ik altijd nog even stop om te kijken of er iets bijzonders zit.

Regelmatig zie ik hazen rondhuppelen en op een mooie zomeravond zie ik er zelfs

twee heel rustig in het laatste zonnetje zitten.

Allemaal leuk en aardig, maar natuurlijk alleen maar bezigheidstherapie.

Want het gaat uiteindelijk om de ijsvogeltjes.

Voor de laatste maal dit jaar, nog even aandacht voor deze prachtige vogeltjes.

Soms brengen de ijsvogels vissen naar de jongen, waar een flinke reiger misschien

nog wel moeite mee zou hebben.

Het mannetje kan deze grote voorn amper in zijn snavel houden en dat

wordt dan straks naar binnen gepropt bij 1 van de jongen.

Inmiddels heb ik al verschillende foto's laten zien van ijsvogels met visjes in de snavel.

Dat levert natuurlijk mooie beelden op, maar ook het verzorgen van

het verenkleed is fascinerend om te zien.

Het vrouwtje heeft net een visje afgeleverd en vliegt terug naar het stokje.

Vies geworden van het kruipen door de nestgang, neemt ze een duik.

Hier drukte ik af, net voor ze het water in dook.

Terug op het stokje is het eerst uitschudden.

Het water spat echt alle kanten op.

Dan komt het mannetje met een visje.

Hij durft niet naast het vrouwtje te gaan zitten en landt dus maar op een steen in het water.

De komst van het mannetje zorgt voor opwinding bij het vrouwtje en ze begint luid te roepen 

en hevig te schudden met haar vleugels. Ik weet niet of ze een soort

van concurrent in het mannetje ziet of dat het een feest van herkenning en liefde is.

Omdat het mannetje liever niet vlak naast het vrouwtje op het stokje gaat zitten,

denk ik dat het er ergens tussen in zit.

Het mannetje levert ook zijn visje af en vliegt direct weg.

De rust keert terug bij het vrouwtje en ze begint uitgebreid haar veren te fatsoeneren.

Geen veertje wordt overgeslagen.

Eventjes alles opschudden.

Ook achter je oren schoonmaken.

Wel uitkijken met die scherpe nageltjes.

Als alles weer fris en fruitig is, neemt het vrouwtje een houding aan om te vertrekken.

De afzet levert nu een leuke foto op, maar het daadwerkelijke wegvliegen levert weer een flutplaat op.

Jammer genoeg zal ik het uitvliegen wel niet mee gaan maken.

Hopelijk komen de ijsvogeltjes volgend jaar weer terug en

kan ik eindelijk die foto's maken die ik zo graag wil hebben.

Het toeval wil dat ik 1 van die momenten kon fotograferen op een ander plekje,

maar daarover meer in een volgend blog.

Ik hoop dat iedereen die dit blog volgt net zo genoten heeft van mijn ijsvogelfoto's,

als dat ik gehad heb om ze te maken.

Mijn volgend blog zal gaan over jonge waterrallen

of zal mijn mooiste foto's van de eerste 6 maanden van 2013 bevatten.

Tot de volgende keer,

René

Jonge zwijntjes en wilde zwanen in augustus?

Wilde Zwanen

Eigenlijk zou dit blog gaan over de bijvangsten welke ik gedaan heb op en in de buurt

van mijn ijsvogelplekkie en over een poetsende ijsvogel.

Maar soms maak je foto's van iets, dat gewoon niet kan wachten om geplaatst te worden.

Dan is namelijk de actualiteit verdwenen.

Daarom wijk ik bij deze af van mijn routine en geef dit bericht eventjes voorrang.

Veel vogelsoorten zijn alleen in de zomer of in de winter te bewonderen in ons land.

Dan is het vreemd als je zo'n soort in een periode ziet, die niet overeenkomt met 

wat eigenlijk normaal is.

Zo ook in het geval van bovenstaande wilde zwanen.

Normaal wintergasten, maar ik kom ze nu tegen in augustus.

Niet echt lekker belicht, maar vanuit dit standpunt levert het zo'n fraai beeld op.

Nog een paar maandjes en dan is het getrompetter van deze vogels weer te horen.

In gebieden zoals de Amsterdamse Waterleidingduinen is de kans op een ontmoeting

met deze fraaie zwanensoort erg groot.

Vooral in het infiltratiegebied zul je grotere groepjes zien.

Was de ontmoeting met de wilde zwaan nog een echte verrassing,

de waarneming van een wild zwijn was dat niet.

Het wild zwijn was 1 van de redenen om op pad te gaan.

Maar als het zwijn ons in de gaten krijgt, wandelt het toch maar weer de bebossing in en dan.......

worden we getrakteerd op pasgeboren zwijntjes en al iets grotere jonge zwijntjes.

Je kunt duidelijk het verschil zien tussen de verschillende jongen.

De hele kleintjes lopen in  hun mooie streepjespyjama's, de iets oudere jongen

zijn inmiddels helemaal bruin en de nog oudere jongen zijn al helemaal grijs.

We verplaatsen ons snel in de richting waarin de zwijnen zijn gelopen en hopen

dat ze weer uit de begroeiing komen.

Terwijl de spanning een beetje stijgt, zien we twee kleintjes uit de struiken komen.

Zo klein zijn ze nog ontzettend schattig en aaibaar.

Maar zodra ze groter zijn, zijn het toch dieren waar je voor uit moet kijken.

Zeker als er kleintjes zijn, kunnen de moeders erg agressief zijn.

Van agressiviteit is bij deze moeder niets te bekennen.

Waarschijnlijk omdat ze inmiddels aan mensen gewend is.

Voedermomenten zijn altijd het leukst om te fotograferen, maar dan moet de moeder

wel een beetje goed in het zicht gaan liggen.

Deze zeug heeft gewoon maling aan de camera en gaat lekker tussen de lage begroeiing liggen.

Hoe ik ook verschuif met de camera, ik krijg niet het gewenste uitzicht.

Helaas.

Na de voederbeurt besluit moeder om even een tukkie te doen en de kleintjes gaan

nog even lekker spelen.

En van jongs af aan moet er natuurlijk gewroet worden in de aarde.

Waar heb je anders zo een rare neus voor?

Maar al dat spelen maakt erg moe.

En als je toch al een pyjama aan hebt, ga je maar lekker dicht bij elkaar liggen om even een dutje te doen.

Maar waarom ze nou juist met hun achterkant naar mijn richting moeten gaan liggen? 

Zo jammer dat je dan niet al die kleine koppies op de foto kan nemen.

Moeder houdt de wacht.

En dit jong uit een vorige worp zoekt ook nog steeds de veiligheid van de moeder op.

Nooit gedacht dat wilde zwijnen in augustus nog zouden werpen.

Wilde zwijnen zijn altijd leuk om te zien, maar de hele kleine zwijntjes maken het nog leuker.

Tot de volgende keer,

René

Hoe manipuleer je een ijsvogel?

Het IJsvogelpaar.

Vrouwtje links en het mannetje rechts.

Op mijn ijsvogelplekje kan ik prachtige foto's maken van ijsvogeltjes.

Maar het is ook een heerlijk plekje om heel rustig te zitten en gewoon naar de vogeltjes te kijken. 

Als je denkt dat je alles nou wel gezien hebt, weten ze je

weer te verrassen met iets nieuws.

Na verloop van tijd heb ik honderden foto's gemaakt van een ijsvogel op een stokje 

met of zonder visje in de snavel.

Allemaal mooi natuurlijk, maar ik wil natuurlijk ook graag specialere beelden maken.

In eerste instantie heb ik mij toen gericht op het maken van vliegbeelden.

Maar de begroeiing langs de sloot pakt een hoop licht weg en met het 

beschikbare licht kom ik niet tot de minimaal benodigde 1/1000 sluitertijd.

Het gevolg is:

Een hele berg netniet foto's:

Ik heb van alles geprobeerd om een foto te maken waarop in ieder geval de kop scherp is,

maar die ook kwalitatief goed is. 

Als het lukt, op zo'n korte afstand, is het gewoon een toevalstreffer.

Dat soort beelden moet je gewoon van grotere afstand maken en dan maar croppen.

Maar ja, als dat dan niet lukt, wat dan?

Wat moet je dan doen om een andere ijsvogelfoto te krijgen dan dit:

Het mannetje met een "visje".

Je vraagt je af hoe een nog kleinere ijsvogel zo'n vis in 1x kan verwerken.

Bovenstaande foto was de eerste aanzet tot een andere setting.

Pas thuis zag ik dat de stok verkeerd geplaatst was, want nu kreeg ik een heel onrustige achtergrond.

De bedoeling van zo'n kleinere stok was, om het mannetje en vrouwtje dichtbij elkaar

op 1 stok te krijgen. Ik had ze al verschillende keren tegelijk bij het nest gezien,

maar ze zijn erg onrustig als ze met z'n tweetjes tegelijk bij het nest zijn en blijven

 dan het liefst ver uit elkaars buurt.

De stok die er normaal staat, is zo groot dat de ijsvogels te ver uit elkaar

gaan zitten om ze close in 1 beeld te kunnen vangen.

Dus hoe manipuleer je de situatie zo, dat ze wel gaan zitten zoals gewenst?

Je legt gewoon iets op de tak (in dit geval wat grote bladeren), zodat ze geen

keuzemogelijkheden meer hebben.

Dan is het nog wel steeds lastig scherp stellen, want waar richt je de autofocus op?

Je wilt ook geen te klein diafragma, want dan komt de achtergrond te duidelijk in beeld.

Handmatig scherpstellen, met mijn ogen, werkt ook niet lekker.

Dan zit ik er altijd net naast met de scherpstelling.

Het werd dus of scherpstellen op de stok of scherpstellen op 1 van de twee

vogels met een diafragma van F9 en dan maar hopen dat 

de tweede vogel in het scherptegebied zou zitten.

Volgend jaar maar weer verder proberen.

Dan bedenk ik mij, dat ik aan het begin van de sloot een paar lisdoddes heb zien staan.

Een volgende keer neem ik een deel mee van een telescoophengel, snij een mooie sigaar af,

stop deze in het hengeldeel en zet dit net achter de stok in de modder.

Maar zolang de stok er staat, vertikken de ijsvogeltjes het om op de lisdodde te gaan zitten.

Dus snel even de stok verwijderen en ja hoor......

De lisdodde wordt gewoon als landingsplaats geaccepteerd.

In dit geval door een jong uit een vorig broedsel.

Maar de hoop is natuurlijk dat 1 van de ouders met een visje in 

de bek op de mooie lisdodde gaat zitten.

De eerste die plaats nam, was het vrouwtje.

Helaas kwam ze uit de verkeerde richting vliegen en ging verkeerd om op de lisdodde zitten.

Ook werkt het licht in dit geval niet echt lekker mee.

OMDRAAIEN!!!!!

Nou, vergeet het maar.

Het vrouwtje vliegt met het visje het nest in en normaal gesproken

komt ze na het voeren nog even op het stokje zitten.

Maar het bekende stokje is verdwenen en die lisdodde is nou niet bepaald een ideale plek

om nog even lekker te zitten.

Dan maar op een afgebroken tak die in de sloot ligt.

Deze tak ligt op iets meer dan twee meter afstand van mijn schuilplekje en de

lichtval zorgt er ook nog eens voor dat de kleuren van het vrouwtje mooi uitkomen.

Normaal zijn de veren blauw, maar met het juiste licht, ietsje later op de dag,

zijn de veren meer smaragdgroenig.

Bij de eerste foto van deze 3 is het het duidelijkst te zien.

Jammer genoeg is het maar korte tijd te zien, want ze is prachtig op die momenten.

Maar ja, het doel is nog steeds om de ijsvogel vol in beeld te krijgen op de lisdodde

met een visje in de snavel.

Echt enthousiast zijn ze niet met de lisdodde.

Ook dit jong uit een vorig nest, moet er niet veel van hebben en gaat liever op de grond zitten.

Wel mooi zo met de weerspiegeling in het water, maar niet wat ik graag wil.

Gelukkig laat het vrouwtje zich sturen en neemt plaats op de sigaar.

Net niet in lekker licht, waardoor het wit iets overbelicht raakt.

Gelukkig doet ze het kunstje nogmaals als de zon achter de wolken verdwenen is.

Hierna maar snel weer de vertrouwde stok neergezet, want je merkt aan alles

dat de ijsvogels die lisdodde niet ideaal vonden.

In het volgende blog aandacht voor de bijvangsten zoals:

dit Hermelijntje

En de laatste ijsvogelfoto's van een poetsend vrouwtje.

Tot de volgende keer,

René

PS: Bedankt voor alle voorgaande reacties. Altijd erg leuk om te lezen!