De Steenuil en de jonge Buizerd

Buizerdnest

Voordat ik verder ga, nog even dit:

In mijn vorige blog, over de jonge futen, schreef Joke bij haar reactie, dat zij niet precies wist

waarom jonge futen zo'n rode plek op het voorhoofd hebben.

Jonge futen hebben zowel op hun voorhoofd als aan de zijkant van hun snavel een

hele rare plek. Het rare van deze plekken is dat ze van kleur kunnen veranderen.

Lichtval of iets dergelijks heeft hier niets mee te maken.

Nee, het heeft een signaalfunctie.

Zodra de kleine fuutjes opgewonden raken, wordt de plek rood.

De plek bovenop de kop valt dan het meest op, omdat die het grootst is,

maar naast de snavel hebben de jonge fuutjes ook plekjes die roder worden bij opwinding.

Als de jongen met meerdere op de rug van de moeder zitten en de vader met eten

aankomt, dan moet hij een keuze maken. Hij heeft tenslotte maar 1 visje bij zich.

Dan wordt die plek op het voorhoofd ineens belangrijk, want het jong dat

het meest honger heeft en dus het meest opgewonden is, krijgt een

plek op het voorhoofd die feller rood is, dan die van de andere jongen.

Dan is de kans groot dat de vader dus dat jong het visje geeft.

Nu het volgende verhaal.

Nou ja, eigenlijk zijn het twee verhalen.

Al een tijdje weet ik de locatie van het nest van een Buizerdpaar.

Het nest zit in een grote populier op een hoogte van pakweg 15 meter.

Ik ben er verschillende malen met de auto langs gereden en zag dan van afstand 1 van

de oudervogels op of naast het nest zitten.

Alleen als ik stopte of heel langzaam dichterbij kwam, was de vogel direct gevlogen.

Afgelopen zondag reed ik er weer langs en weer zag ik een vogel op het nest.

Maar toen ik stopte bleef de vogel dit maal gewoon zitten.

Een buitenkansje dus en ik leg snel de rijstzak op het portier en pak de camera.

Maar ik kom in een belichtingsnachtmerrie terecht.

Het licht is zo schel, dat de camera moeite heeft om genoeg contrast te vinden

en dus goed scherp te stellen.

Dit zal dus niet een serie worden, die uitblinkt van kwaliteit.

Het is wel heel leuk om de gedragsfoto's te zien.

Als ik de eerste foto's maak, begin ik te twijfelen aan de leeftijd van de vogel.

Het is best lastig te zien, als je eigenlijk geen vergelijkingsmateriaal hebt.

Maar dan wordt het mij duidelijk dat het een hele jonge buizerd is.

De vogel is namelijk constant bezig met vliegoefeningen en hupt en springt door het nest heen.

Als ik het verenpak zie van de vogel en de kracht waarmee hij al los 

van de grond komt, dan zal het hooguit een paar dagen duren voordat het jong het nest gaat verlaten.

Maar dan moet hij nog wel even flink oefenen, want hij knalt regelmatig tegen de boomstam aan.

Ik ben af en toe bang dat de vogel van het nest knalt, maar alles gaat wonderwel goed.

En als je zo hoog zit heb je natuurlijk een prachtig uitzicht.

Dan als donderslag bij heldere hemel landt 1 van de oudervogels op het nest.

Nu kan ik pas echt goed het verschil zien.

Deze buizerd is ook wel heel erg mooi om te zien.

Ik hoop dat hij/zij een prooi meegenomen heeft voor het jong.

De ouder is snel weer vertrokken en dan blijkt dat er inderdaad eten is gebracht.

Het jong speelt eerst een beetje met de prooi (een muis zo te zien), voordat 

er van gegeten wordt.

Maar het eten duurt niet zo heel lang.

Het jong vindt het namelijk leuker om met, de inmiddels uit elkaar getrokken, prooi te oefenen.

Al dat gespring en gefladder kost een hoop energie en de jonge buizerd gaat uitgeput

op het nest liggen en dat is dus het sein voor mij om te vertrekken.

Omdat het sperwernest hier vlakbij is, besluit ik daar nog even langs te gaan.

De jongen zijn al een stuk groter, maar worden nog steeds gevoerd door de moeder.

Maar daarover meer in een volgend blog.

Ik ga een paar dagen terug in de tijd. Iemand heeft mij de locatie doorgegeven van een steenuilenfamilie.

Omdat ik al lang zoek naar een mooie steenuilenplek, ben ik direct geïnteresseerd.

Vaak zie je steenuilen op schuurtjes en dergelijke, maar ik wil ze graag op 

een mooie tak of  zoiets.

Dus ga ik op pad, maar ik kan de bewuste plek dus mooi niet vinden.

Tenminste, ik ben vermoedelijk wel heel dichtbij, maar de exacte plek waar

de steenuilen broeden kan ik niet ontdekken.

Ik geef het natuurlijk niet zomaar op en loop een aantal keren heen en weer.  

Check mijn email, maar kom constant rond dezelfde plek uit.

Na anderhalf uur geef ik het toch maar op en rij een stuk door met de auto,

want misschien zit ik toch op de verkeerde plek.

Dan kom ik een markeerpunt tegen.

En ik ben verrast als ik een steenuiltje in de verte in een appelboom zie zitten.

Achteraf blijkt dat ik dus op de verkeerde plek ben beland en dus een ander steenuiltje heb ontmoet.

Tsja, ik sta op een meter of 15 van het uiltje en we kijken elkaar eens aan.

Ik hoop dat het steenuiltje op jacht gaat om de jongen te kunnen voeren,

maar het steenuiltje heeft werkelijk nergens zin in.

Maar schijn bedriegt wel een beetje, want het uiltje ziet alles.

Maar in het avondzonnetje is het toch wel heel lekker wegdommelen.

Het begint al laat te worden en ik verwacht niet dat het uiltje nog op een mooier plekje gaat zitten

en besluit maar richting Amsterdam te gaan.

Het kan niet altijd feest zijn en foto's van een steenuil met prooi of een stel jonge steenuilen

moeten dan maar op het wensenlijstje blijven staan.

Op de terugweg kan ik het niet laten om even te stoppen bij een drietal jonge zwaluwen.

Hoewel het licht mij ook hier behoorlijk in de steek laat, wil ik de foto's toch in dit blog opnemen

om voor mijzelf een volledig beeld van deze dag te hebben.

Nou ja, het kan er net mee door zullen we maar zeggen ;-)

Het volgende blog wordt een afsluiting van mijn laatste twee bezoekjes bij de sperwers.

Tot de volgende keer,

René