Winter in de polder

Meerkoet

Eindelijk laat de winter zich een klein beetje gelden in het westen van het land.

Net genoeg om een laagje ijs op het water te leggen, zodat de vogels weer

eens op een andere manier te fotograferen zijn.

Als ik de polder in loop breekt net het zonnetje door.

Dat grauwe weer is nou niet bepaald het ideale weertype om te fotograferen.

Maar met dat ijs is een stralende hemel weer net teveel van het goede.

Nijlgans

Vandaag ga ik op pad zonder een echt doel. Gewoon een stukkie wandelen en maar

zien wat er voor de lens komt. Als er ijs ligt zijn de meeste vogels toch al snel

iets minder schuw en hoef je niet echt in de dekking te zitten/liggen om foto's te maken.

Paartje Nijlganzen

De nijlganzen zijn druk bezig met de balts en ik heb zelfs al kleintjes gezien.

Het blijft een raar gezicht om ganzen- en eendensoorten in een boom te zien.

Maar voor een hoop van dit soort vogels is nestelen in een boom of iets dergelijks heel normaal.

Als de kleintjes uit het ei zijn gekomen, springen ze bijna direct uit het nest en laten

zich gewoon van grote hoogte naar beneden vallen.

Dan zie ik verderop iets bewegen in een rietkraag.

Het is maar heel eventjes, maar ik weet bijna 100% zeker dat het een roerdomp is.

Dat zou wel een hele leuke bonus zijn. Een roerdomp op het ijs.

Ik ga rustig aan de waterkant zitten en dan begint het lange wachten.

Na 10 minuten begin ik toch aan mezelf te twijfelen.

Was het geen wishful thinking?

Maar dan opeens.......

Roerdomp

Stapt er een roerdomp naar voren.

Het is een kwestie van geduld nu en dus is het afwachten totdat de vogel

helemaal uit het riet komt en op het ijs stapt.

Met dit zonnetje gaat het prachtige platen opleveren.

Aan alles kan ik merken dat de roerdomp hevig twijfelt.

Maar ja, met dit weer overwint de honger meestal en verliest de vogel zijn schuwheid.

Maar dan slaat het noodlot toe.

Zoals wel vaker komen er mensen naast mij staan en met de volumeknop op 10 vragen ze:

"WAT BENT U AAN HET FOTOGRAFEREN? ZIT ER IETS BIJZONDERS?"

Met lede ogen zie ik dat de roerdomp direct de rietkraag in loopt en ik antwoord heel rustig:

"Ik verzamel rietsoorten en ben nu deze aan het fotograferen".

Ik zie ze naar elkaar kijken en denken :"Die spoort niet helemaal" en ze lopen verder.

Tegen beter weten in wacht ik nog 5 minuten, maar de roerdomp laat zich niet meer zien.

Grote Zilverreiger

Wel laat zijn neefje, de grote zilverreiger, zich even bewonderen.

Maar een ander neefje, de blauwe reiger, jaagt de witte rover weg.

Wilde eend

Deze eend heeft vast de kunst van het bidden afgekeken van een torenvalk.

Ze blijft echt seconden lang op 1 plek hangen, totdat ze een 

goede landingsplek heeft gelokaliseerd in een wak.

Grote Zilverreiger

Terwijl de zilverreiger en verkenningsrondje maakt, slaat het weer om.

De lucht wordt grijzer en ipv een stralend zonnetje, blijft er maar een waterig zonnetje over.

Ik zit nog steeds aan de waterkant en er wandelt een meerkoet op het ijs.

Meerkoet

Omdat ik verderop een paartje meerkoeten zie, die aanstalten maken om de indringer eventjes

op zijn ongewenste aanwezigheid te wijzen, blijf ik nog eventjes zitten.

Heel rustig komen de meerkoeten de richting oplopen van de indringer.

Tijdens het dichterbij komen, nemen ze een steeds meer dreigende houding aan.

Je ziet aan hun blik, dat ze die knakker eens effe goed te grazen gaan nemen.

Ik ben er zelf nog niet uit, welke van de twee hierboven staande foto's nou het lekkerst kijkt.

Ik weet wel dat de ogen niet helemaal lekker tot hun recht komen, maar dat kwam omdat

het zonnetje net niet genoeg scheen.

Het gaat mij om het totaalplaatje en dan vooral de positie van de achterste meerkoet.

Naar mijn mening is dat beter in de eerste foto dan in de tweede.

Een kwestie van smaak, denk ik dan maar.

Ik besluit mijn geluk ergens anders te gaan proberen.

Daar aangekomen is het nog steeds grijsachtig en zitten de vogels te ver weg voor goede foto's

Omdat ik de lucht verderop zie opklaren en weet dat de situatie qua vogels ieder moment

kan wijzigen, blijf ik maar eventjes op mijn plekje zitten.

Maar er komt helemaal niets dichterbij.

Een uur lang zit ik alleen maar naar stipjes in de verte te turen.

Wilde eend

Na lang wachten komt er eindelijk beweging rond mijn plekje.

Een paartje wilde eenden komt in zicht.

Met zo'n lekker zonnetje zijn dit toch ook prachtige dieren.

Maar na lange tijd op 1 plek te hebben gezeten en alleen maar een paar wilde

eenden op de foto gezet te hebben, begin ook ik ongeduldig te worden.

Omdat het zonnetje ook weer dreigt te verdwijnen, begin ik mijn spulletjes bij elkaar te zoeken.

Kuifeend (man)

Maar zoals wel vaker, wordt het beste tot het allerlaatst bewaard.

Ineens komt er een mannetjes kuifeend langs zwemmen.

Iets meer zon zou nu welkom zijn.

De kop van een kuifeend kan namelijk zo mooi paars kleuren, als de zon er op de juiste manier op schijnt.

Dit kuifeendje is wel behoorlijk schuw. Hij maakt een rondje en blijft maar mijn kant opkijken.

Hoewel hij alleen maar het uiteinde van mijn lens kan zien, vertrouwd hij het

toch niet helemaal en zwemt weg.

Maar hij wordt afgelost door twee mannelijke nonnetjes.

Ik zie ze al van veraf mijn kant opkomen.

Het grappige bij nonnetjes is, is dat ze niet vaak alleen maar liggen te dobberen.

Dat is ook direct het lastige bij deze soort.

Je krijgt maar een paar kansen op een goede foto als je ze ziet.

De mannetjes zijn ook duidelijk bezig met de balts.

Ze proberen indruk op elkaar te maken, door hun kuif zo indrukwekkend mogelijk op te zetten

en tegelijkertijd jagen ze elkaar op.

Het ene moment rennen ze agressief op elkaar af en het andere moment zwemmen ze

weer gebroederlijk naast elkaar. Ik hoop dat ze nog terugkomen, maar dat zit er vandaag niet in.

Op het moment dat ik mijn spullen aan het inpakken ben,

duikt er een aalscholver vlak voor mij op.

Met een knoepert van een voorn.

Gauw, snel en vlug pak ik mijn camera weer uit en neem mijn plek weer in.

Helaas niet met aan het licht aangepast instellingen en daardoor net te weinig sluitertijd.

Haastige spoed is nou eenmaal zelden goed.

Nu kan ik eens goed zien, hoe zo'n vogel een vis gereed maakt voor consumptie.

Hij verzuipt de vis gewoon, hoe raar dat ook klinkt.

Hij houdt de kieuwen wijd open met zijn snavel en duwt de vis constant onder water.

Ook hier mis ik net de lekkere scherpte, maar ik plaats deze foto toch omdat

je hier het formaat van de vis zo goed kunt zien.

Beetje bij beetje wordt al het leven uit de vis geperst en

wordt de vis zodanig gepositioneerd, dat hij naar binnen gewerkt kan worden.

Door de snelle beweging van de kop heeft die foto helaas teveel bewegingsonscherpte.

Nou heb ik aalscholvers en futen weleens zien worstelen om grote vissen naar binnen te krijgen,

maar deze knaap was hap, slik, weg.

Echt ongelofelijk hoe snel dit naar binnen ging.

Hopelijk zie ik nog eens een keer van zo dichtbij en dan graag met iets meer zonlicht.

Tot de volgende keer,

René