De Waterral

Waterral

Sinds ik begon met fotograferen, kom ik regelmatig in een gebied net buiten Amsterdam.

Een klein gebied dat vele mooie soorten herbergt en ook plekjes kent waar bijna niemand komt.

Op 1 van die plekjes liep ik een aantal jaren terug tegen een fantastische mogelijkheid aan,

om in alle rust vogels te fotograferen.

Deze plek wordt ook door meerdere waterrallen bewoond.

Vaak zijn deze vogels duidelijk aanwezig in moerasachtige gebieden,

maar niet omdat je ze veel ziet, maar wel omdat je ze overal bovenuit hoort.

De waterral is gewoon een heel erg schuwe vogel, maar net als heel veel

andere schuwe dieren, zijn ze ook opportunistisch.

Altijd op zoek naar makkelijke prooien en tijdens dat rondscharrelen.

komen ze ook vaak eventjes mooi uit de dekking.

Waterral (portretje)

Tijdens dat scharrelen wil de waterral nog weleens wat risico's nemen en

als je dan zo goed als onzichtbaar bent, lopen ze af en toe zo je lens in. 

Maar ook al komen ze uit de dekking, dan nog zijn het lastige rakkers om te fotograferen.

Erg bewegelijk zijn ze en dan houdt het voor mij in, dat ik voldoende licht moet hebben,

omdat ik nou éénmaal niet zo'n hele lichtsterke lens heb.

Sterker nog, mijn lens presteert het best bij F8 en dat heb je al snel onscherpte wanneer

je onderwerp teveel in de schaduw rondwandelt.

Twee foto's van dezelfde vogel op bijna dezelfde plek.

Het verschil tussen de twee is, dat de ene op een iets ander tijdstip is gemaakt dan de ander.

De foto's in dit blog zijn gemaakt op twee verschillende dagen en op verschillende tijdstippen.

Maar iedere keer is het weer spannend of er 1 of meerdere ralletjes te zien zullen zijn.

Als ik geïnstalleerd ben, is het rustig afwachten.

Uiteraard komt zo'n vogeltje niet zomaar uit de dekking precies op de plek waar ik graag wil.

Je moet ze dus een beetje helpen.........

Soms schrik je je een ongeluk, wanneer er een waterral op een meter afstand opeens

begint te schreeuwen, terwijl het doodstil is om je heen.

Ze zijn zo sneaky en kunnen vlakbij zijn en dat je dat dus echt niet opgemerkt hebt.

Behalve dat ze zich verraden dmv hun geschreeuw, verraden ze zich ook

door hun geschuifel aan de waterkant.

Zeker als het windstil is.

Dan valt het namelijk op dat er opeens wat lichte beweging aan de waterkant is.

Rustig afwachten is dan het devies en hopen dat de vogel uit de dekking komt.

Zolang je dan niet als een gek met je lens heen en weer gaat, kan zo'n vogel

best een hoop hebben voordat deze vluchtgedrag gaat tonen.

Maar altijd blijven nadenken en dus niets doen wat de vogel laat schrikken.

Als je dan zo'n paar uurtjes aan de waterkant zit en de ralletjes zich met enige

regelmaat laten zien, loopt de teller qua aantal foto's aardig op.

En dan kies ik de momenten nog zorgvuldig uit waarop ik de knop van de camera indruk.

Tsja en dan maak je thuis op de computer een eerste selectie..........

Eerst de echte missers weggooien, dan de de tweede selectieronde en langzaam maar zeker

blijft er een groep over die het waard is om na te bewerken.

Dan moet je nog kiezen welke een plaatsje in het blog horen te krijgen en

dat is vaak erg lastig. Zeker als je 40 foto's hebt, die je eigenlijk wilt laten zien.

Maar ja, dan wordt het snel scrollen voor een hoop mensen  en

dan krijgen de foto's weer net niet de aandacht welke je vindt dat ze verdienen.

Als een waterral eindelijk uit de dekking komt, dan wil je de vogel

natuurlijk wel op die plek hebben, die je van te voren in gedachte hebt.

Nou heb ik de mazzel dat ik iemand ken die daar uitermate bedreven in is en

daar heb ik goed naar gekeken en ontzettend veel van geleerd.

Maar de natuur blijft onvoorspelbaar en soms hebben ze echt geen zin

om naar jouw pijpen te dansen.

Dan heb je gewoon pech en is het een kwestie van het nogmaals proberen.

Tuurlijk kun je wel een keertje mazzel hebben,

maar het maken van natuurfoto's is een kwestie van uren maken.

En, zoals ik al eerder schreef, zo nu en dan de natuur een beetje een zetje

in de goede richting geven.

Als ze dan op het juiste plekje komen is het altijd weer genieten.

Zeker als je na uren wachten eindelijk dat plaatje kunt maken, waar je al die tijd op gehoopt hebt.

Het liefst had ik het rechterpootje bevroren gehad en nog iets naar voren.

De foto die hierna kwam in de serie had dat iets beter, maar de waterral draaide 

daar net zijn kop uit het scherptegebied.

Toch even ter vergelijking (en iets lichter afgewerkt):

Een waterral is qua lichaamslengte ongeveer net zo groot als een merel,

maar natuurlijk vele malen leuker om te fotograferen.

Het is altijd lastig wanneer je een heel blog vult met 1 soort.

Want hoeveel foto's stop je daar nou uiterlijk in?

Ondanks dat ik nog flink heb moeten schrappen in hetgeen ik in eerste instantie had uitgekozen,

ben ik zelf toch wel aardig content met de foto's dat het blog gehaald heeft.

In een volgend blog nog even de foto's die voor mij behoren

 tot de mooiste van de tweede helft van 2014.

Daar ben ik nog niet aan toe gekomen en moet toch even tussendoor om

mijn archief compleet te maken.

In ieder geval zal de jonge koekoek met een aantal foto's in dit blog te zien zijn.

Tot de volgende keer,

René