Jonge Dodaarzen

Jonge Dodaars

Meestal start ik mijn blogs met een foto, waarvan ik vind dat deze de mooiste of leukste 

is uit de hele serie. Puur een persoonlijke smaak dus en in principe kijk

ik daarbij niet naar fototechnische dingen.

Alleen of het totaalbeeld mij aanspreekt dus.

Deze keer sta ik erg in dubio en kan ik moeilijk kiezen tussen twee foto's,

Behalve de bovenste foto dus, vind ik de volgende namelijk ook erg fraai.

Jonge Dodaars mept een visje dood op het water.

Beide foto's zijn bijna op dezelfde plek genomen, maar het verschil is het tijdstip en dat de jonge vogel op de tweede foto zich een meter of drie verder van mij af bevindt.

Het tegenlicht laat de spetters zo mooi oplichten en laat de bloemetjes fijn glinsteren.

Al een aantal jaren probeer ik jonge Dodaarzen op de rug van de ouders te fotograferen.

Allereerst is het al lastig om deze schuwe vogels uitgebreid te kunnen bekijken,

maar ten tweede zitten de kleine dodaarsjes maar ongeveer een weekje op de rug

van 1 van de ouders. Ze worden simpelweg te snel te groot om

op de rug van de kleine moeder mee te reizen.

Nou had ik ze afgelopen maand al op een andere plek op de rug van de moeder gezien,

maar daar wilde ze niet voor mij poseren.

Wat ik ook probeerde, het lukte gewoon niet.

Op een andere plek, waar ik dus deze serie maakte, was ik net te laat.

De kleintjes waren inmiddels te groot om nog op de rug van de ouders te klimmen.

De familie bestaat uit de twee ouders en vier jongen.

De vier jongen zijn niet tegelijk uit het ei gekomen.

Eentje is echt kleiner dan de rest, maar de andere drie schelen niet zo heel veel met elkaar.

Toch zijn er twee die duidelijk het oudst zijn.

Je kunt wel aan alles merken, dat de drie grootste jongen 

klaargestoomd worden voor de grote dodaarswereld.

Alle vier de jongen worden nog gevoerd en dat is een taak

die door beide ouders wordt uitgevoerd.

Er wordt door de ouders ook zeer selectief gevoerd.

Ze weten exact wie er aan de beurt is.

De jonge dodaarzen weten ook donders goed, dat pa en ma de volgorde bepalen.

Jonge gewone Futen zijn constant aan het schreeuwen om voedsel,

maar deze dodaarsjes hoor je bijna niet.

Misschien omdat ze weten dat het toch geen zin heeft of misschien wel

uit veiligheidsoverwegingen. Ze zijn niet zo heel groot en daardoor een makkelijke prooi.

Dus als ze stil zijn, vallen ze niet zo op.

Dat zijn dan van die dingen die door je hoofd gaan als je dit ziet.

Het is in ieder geval zeer opvallend, dat ze zo stil zijn.

De kleinere jongen krijgen de visjes helemaal dood gemept aan gereikt.

Maar er wordt aan de iets oudere jongen visjes gegeven, die alleen maar

suf gemept zijn. Net suf genoeg dat ze niet meer kunnen ontsnappen,

maar met genoeg leven in zich, dat de jongen goed kunnen oefenen.

Want dan mogen ze zelf proberen om de visjes helemaal dood te maken.

Dan kun je zien dat ze nog erg onervaren zijn.

En dan floept het visje zo maar weg.

Dan zie je ze verbaasd om zich heen kijken en zich afvragen waar die vis nou gebleven is.

Erg grappig om te zien hoe die kleine visjes soms afgevuurd worden.

Maar meestal gaat het zo snel, dat je het pas ziet wanneer je de foto goed bekijkt.

Geen idee wat het jong hier naar binnen werkt, maar het lijkt op de pop van een insect.

Twee jongen zijn dus duidelijk het oudst en die zijn erg avontuurlijk.

Ze nemen meer afstand van de ouders en proberen zelf ook al prooien te vangen.

Maar de twee kleinste (en vooral de allerkleinste) blijven dicht in de buurt van de ouders

en worden liefdevol verzorgd en benaderd.

Er is een zeer duidelijk verschil waar te nemen in de benadering van de

ouders richting de vier jongen individueel.

De twee oudere jongen worden uitgedaagd om hun eigen eten te vangen.

Het door de ouders gevangen visje wordt met een aantal klappen op het water 

zodanig versuft, dat deze niet zomaar weer weg zwemt.

De ouder laat het visje in de buurt van het jong in het water vallen i.p.v.

dat het visje in de snavel wordt gestopt.

Zo leren ze min of meer om een vis te vangen en dood te maken.

Ook leren ze hoe ze zelf het visje, met de kop eerst, naar binnen te werken.

De twee kleinste zijn het leukst om te volgen.

Als je ze gewoon alle vier op een meter of 15 afstand ziet, is het erg lastig

om te bepalen welke nou de oudste of het jongste is.

Maar zodra je een referentiepunt hebt is het een makkie.

Het kleinste dodaarsje is nog kleiner dan de waterplantjes.

Is zo'n punt niet aanwezig, dan hoef je meestal alleen maar te zoeken

naar de ouders. De kleinste jongen blijven meestal in hun buurt.

Ze zijn nog zo klein dat ze soms alleen maar willen rusten en hoe hard de ouders

ook aandringen met het visje, dan willen ze gewoon niet eten.

Hoewel de vogels mij niet heel goed kunnen zien,

weten ze donders goed dat er iets niet helemaal klopt.

Om de zoveel tijd wordt er toch even afgewogen of dat geklik nou

wel of niet dreigend is. Zolang je geen onverwachte bewegingen maakt,

gaat het bijna altijd goed en blijven vogels doen wat ze altijd doen.

Soms kan het erg lastig zijn om je te beheersen.

Op een bepaald moment hoor ik het geluid van de ijsvogel.

Ik til direct de camera op en zet hem op het statief dat klaarstaat 

voor dit soort gevallen.

Maar de vogel landt niet op de verwachte plek.

In plaats daarvan begint de ijsvogel vlak voor mijn neus te bidden.

Ik probeer al langer om een biddende ijsvogel te fotograferen,

maar dit was een moment waar ik dus echt niet op gerekend had.

Wel dat de vogel vlakbij op een mooi plekje ging zitten,

maar niet dat deze echt op anderhalve meter afstand in de lucht gaat hangen.

Geen tijd om uit te zoomen en het enige dat ik kan doen

is de camera richten en de knop in te drukken.

Twee foto's kan ik maken en ze staan hier op ware grootte.

Dit is dus het hele beeld zonder te croppen.

Het jonge ijsvogeltje besluit dat een beetje afstand nemen toch

maar de betere keuze is en gaat alsnog op de verwachte plek zitten.

Jonge IJsvogel

Een jonge IJsvogel is te herkennen aan de wat bruine pootjes, vuil oranje borst en

het witte puntje aan het eind van de snavel.

Een volwassen IJsvogel heeft een veel meer oranje borst, mooie oranje poten en 

een veel langere snavel. Het jonge vogeltje is nog erg onbeholpen, want

hoewel hij een paar keer een duik neemt, komt hij iedere keer zonder prooi weer boven.

Maar het IJsvogeltje zorgt voor een luxeprobleem,

want ik kom eigenlijk voor de dodaarzen.

Ik blijf hopen, dat het kleinste jong een keertje plaatsneemt op

de rug van de ouders. Maar eigenlijk is het een beetje tegen beter weten in.

Een paar keer denk ik dat het gaar gebeuren, maar mooi niet.

De ouders hebben er geen zin meer in.

Het jong moet zelf maar zwemmen.

Dus wordt het na een paar uurtjes tijd om op te stappen en iets anders te gaan doen.

Misschien gaat het volgend jaar wel lukken om een dodaarsje

op de rug van een ouder te fotograferen.

De aanhouder wint vaak toch wel een keer.

Zoals uit het volgende blog zal blijken.

Maandenlang heb ik bij ieder bezoek aan de polder een aantal 

paartjes Bruine Kiekendieven met veel interesse gevolgd.

Na lange tijd kon ik dan eindelijk mijn gewilde foto's maken.

Jagende Bruine Kiekendief (man)

Tot de volgende keer,

René