To Macro or not to Macro

Opstijgend 7-Stippelig Lieveheersbeestje

Soms zijn er van die momenten dat je opeens het roer voor eventjes omgooit.

Tijdens mijn vakantie in Frankrijk had ik zo'n moment.

Iedereen heeft wel een wenslijstje waarop dieren of andere onderwerpen staan.

Ik heb ook zo'n lijstje en behalve vogels staan daar ook een aantal 

andere diersoorten op.

Eén van die dieren op mijn lijstje is de Koninginnenpage.

Een prachtige vlinder die sporadisch in Nederland te zien is.

In Frankrijk is de kans groter dat je hem ziet, maar dan moet je eigenlijk

nog een stukje zuidelijker zijn dan waar wij waren.

Tijdens een uitstapje zie ik opeens een Koninginnenpage vliegen en 

dat midden in een behoorlijke drukke stad.

Dat zet mij min of meer op scherp en zorgt ervoor, dat ik

de rest van de vakantie extra goed oplet of ik grote geel/witte vlinders zie.

Maar natuurlijk komt zoiets toch weer onverwacht.

Terwijl ik een Grauwe Klauwier probeer te fotograferen,

zie ik iets verderop een grote witte vlinder.

Te groot voor een Koolwitje of iets dergelijks.

Het kan niet anders dan een Koninginnenpage zijn.

Maar ik heb niets anders bij me dan een 50-500mm telelens,

want de macrolens ligt natuurlijk op de camping.

Koningspage

Opgewonden als een klein kind in een speelgoedwinkel huppel ik in de hitte

 van ruim 30 graden een tiental minuten achter een fladderende vlinder aan.

Iedere keer wanneer ik de camera met een lens van 2 kilo op het gewilde onderwerp gericht heb,

fladdert de prachtige vlinder alweer weg. De frustratie wordt met de minuut groter.

Deze wil ik wel heel erg graag op de foto zetten.

Eindelijk een Koninginnenpage!!!

Koningspage

Dan vindt de vlinder een bloem waarin waarschijnlijk nog een hoop nectar zit en

blijft dan ook een tijdje zitten.

Eindelijk kan ik de vlinder van heel dichtbij op de plaat zetten.

Binnen zeer korte tijd maak ik ontzettend veel foto's.

De opwinding is zo groot dat ik eigenlijk allerlei dingen vergeet.

Je weet tenslotte niet hoelang hij blijft zitten.

Als de vlinder toch wel langer blijft zitten, ebt de grootste opwinding weg en

neem ik de tijd om de instellingen eens te bekijken en te veranderen.

Dan besef ik mij dat deze vlinder te wit is voor een Koninginnenpage.

Maar wat is het dan?

Koningspage

Ik besluit om eerst maar eens mijn witte parapluutje uit de auto te halen en

wat foto's te maken van deze vlinder in de schaduw ipv in de volle zon.

Uitzoeken wat voor vlinder het is, doe ik wel wanneer ik terug ben op de camping.

Koningspage

Wat een geluk dat ik zo'n gaaf exemplaar tegenkom, denk ik nog.

Nadat de vlinder het genoeg vindt en verdwijnt in de verte,

stap ik maar weer in de auto en rijd richting de camping.

Zoals wel vaker, wanneer je een nieuwe soort hebt gezien, zie ik nu opeens

meerdere exemplaren rondvliegen. Ineens weet je namelijk waar je

op moet letten en lijken je hersenen andere dingen te registreren.

Er is echter geen een die op een mooi plekje gaat zitten, dus ben ik

zeer blij dat ik optimaal gebruik heb kunnen maken van de eerdere kans.

Terug op de camping blijkt dat ik de Koningspage heb gefotografeerd.

Niet de gewilde vlinder, maar wel een schitterend alternatief.

Citroenvlinder en Bij

De ontmoeting met de Koningspage maakt wel iets los bij mij.

Vanaf nu ligt de tweede body met de macro-lens aldoor binnen bereik.

Ik had de laatste maanden allerlei mooie macro's voorbij zien komen op facebook en

het aantrekkelijke in die foto's was, dat de onderwerpen de ruimte kregen.

Dit in tegenstelling tot bijna alle foto's die ik genomen had van de Koningspage.

Ik neem mij voor dat de onderwerpen in de te maken macro's

meer ruimte zullen krijgen, maar helaas vergeet ik dat met enige regelmaat.

Vliegende Citroenvlinder

En dan neem ik ze net weer eventjes te close in beeld.

Distelvlinders

Het blijft wel leuk om de macrolens en de telelens af te wisselen voor het kleinere werk.

Met een telelens kun je toch weer net iets verder weg blijven,

waardoor insecten langer blijven zitten.

Oranje Zandoogje

Maar mijn macrolens is lichtsterker en scherper en ik besluit om daar

toch iets meer mee te gaan doen.

Parende 7-Stippelige Lieveheersbeestjes

Het voordeel van macro-fotografie is ook dat er veel makkelijker onderwerpen 

te vinden zijn. Je moet alleen goed om je heen kijken.

Mieren proberen het jagende Lieveheersbeestje te verjagen

De miniwereld is toch wel zeer interessant wanneer je deze uitvergroot bekijkt.

De ellende is dat je ook direct iedere kleine beweging en dergelijke ziet.

Maar ik merk dat ik toch snel afgeleidt ben, als er weer eens een vogel 

langs vliegt of begint te fluiten.

Er moet nog wel iets gebeuren voordat de focus echt op het kleine spul ligt.

De Mieren proberen van alles, maar het Lieveheersbeestje weet van geen wijken.

7-Stippelig Lieveheersbeestje

Juffertje

Omdat ik niet zo heel vaak de miniwereld op de foto probeer te zetten,

weet ik ook niet altijd wat ik aan het fotograferen ben.

Het verschil tussen een juffertje en een libel weet ik nog wel,

maar welke soort ik nou voor mijn lens heb?

Ik vermoed een Azuurjuffer in dit geval.

Beter goed gepikt, dan slecht bedacht.

Uiteraard bekijk ik wel regelmatig foto's en blogs die over het kleine grut gaan

en ben ik niet helemaal onbekend met de namen.

Ook probeer ik mij zodanig te positioneren met de camera,

dat ik foto's na kan maken die in mijn geheugen staan.

Een libel of juffertje dat verstoppertje speelt is er één van.

De oogjes zijn net niet helemaal juist gepositioneerd.

Na de vakantie in Frankrijk wil mijn oudste dochter een ochtendje de natuur in met mij.

Ze houdt van wandelen en ik besluit om naar de AWD te gaan.

Omdat van vogels fotograferen dan toch niets terecht komt,

besluit ik om alleen de macrolens mee te nemen.

Ik informeer bij Kees (http://dommelvos.blogspot.nl/) of de Boomkikkers nog op 

dezelfde plek zitten en of hij nog wat tips heeft.

Hij raadt mij aan om ook even bij de zonnedauw te gaan kijken en

aangezien dat toch op mijn bedachte route ligt, komt dat ook op het lijstje.

Boomkikker

Wanneer ik bij het plekje kom waar de Boomkikkers zitten, schrik ik wel een beetje.

Een heel biotoop is toch wel aardig naar de filistijnen geholpen.

Hoeveel pasgeboren boomkikkertjes en ander klein grut zal hier

onder de voet gelopen zijn door grote aantallen mensen?

Logisch dat bepaalde gebieden in Nederland afgesloten worden en men

er niet meer zomaar doorheen mag banjeren.

Teveel mensen kunnen niet met de luxe omgaan, dat je vrij in

de natuur mag bewegen. Dat zie ik nu ook bij de Boonkikkers.

Terwijl mijn dochter en ik voorzichtig op de smalle kleine paadjes blijven,

baggert een oudere man gewoon overal dwars doorheen.

Als je er dan iets van zegt, dan staan ze je stom aan te kijken en hebben

ze geen idee waar je het over hebt.

Totdat er volgend jaar een hek omheen staat en helemaal niemand

meer van de prachtige diertjes kan genieten.

Als de situatie zo blijft zullen ze snel een ander plekje opzoeken of

helemaal verdwijnen.

Geen wonder dat ze zeldzaam zijn,

als je met je kont naar je eten toe gaat zitten ;-)

Jonge Boomkikker

Het valt nog niet mee om een Boomkikker een beetje origineel op de foto te krijgen.

Meestal zitten ze maar een beetje te zitten.

Het zijn ook geen dieren die je eventjes op een mooier plekje kunt zetten,

zoals bv een slak of iets dergelijks.

Van een Boomkikker moet je echt afblijven, want anders is het snel einde oefening voor het diertje.

Kiekeboe!

Maar er zijn best wel een hoop Boomkikkertjes aanwezig, ze zijn alleen lastig te spotten.

Als ze dan ook nog verstoppertje gaan spelen met je.........

Een jaar of 6 terug kreeg ik te horen waar de Boomkikkers zaten.

Op dat moment wisten veel mensen DAT ze in de AWD voorkwamen,

maar de exacte locatie was onbekend bij het gros.

Als je ze dan stond te fotograferen en langslopende mensen vroegen wat je stond

te doen, dan zei ik altijd maar dat ik bramen stond te fotograferen.

Dan wordt je toch wel raar aangekeken.

Volwassen Boomkikker

Vlak aan de bosrand zien we een volwassen Boomkikker.

Dit is ook de eerste keer dat ik een volwassen exemplaar zie.

Ik besef mij dat alle Boomkikkertjes die ik in al die jaren heb gezien,

altijd jonge exemplaren waren.

Een volwassen Boomkikker is echt een heel stuk grote dan de jonkies.

De kleur is ook behoorlijk anders.

Het zijn schitterende diertjes en we moeten er zuinig op zijn.

Het is wel een apart verhaal hoe de Boomkikkers in de AWD terecht gekomen zijn.

Een bioloog heeft op de bewuste plek een aantal Boomkikkers losgelaten.

Ze bleken zich verrassend goed aan te passen aan de omgeving en

er zijn nu een aantal behoorlijke kolonies in de AWD.

Heidelibel

Heidelibel

In het biotoop van de Boomkikkers komen uiteraard nog veel meer diersoorten voor.

Libellen, vlinders, andere kikkersoorten etc.

Ik zie een aantal hagedissen en ben verrast dat ik ook een net uitgeslopen libel zie.

Heidelibel

Een Heidelibel (ik denk tenminste dat het er eentje is) laat zich makkelijk vereeuwigen,

want deze vliegt constant terug naar exact hetzelfde takje.

Mijn dochter en ik besluiten verder te gaan en via een grote omweg

komen we op de plek waar de Zonnedauw zou moeten staan.

Omdat het toch wel een tijdje terug was, dat ik op deze plek was,

weet ik niet meer exact bij welk vennetje de Zonnedauw staat.

Na een half uurtje zoeken op 5 verschillende plekken,

zien we eindelijk de mini-vleesetertjes staan.

Zonnedauw

Een klein paadje loopt door de plek waar de vleesetende plantjes staan

en we proberen een plekje te vinden waar vandaan een mooie foto gemaakt kan worden.

Omdat we inmiddels toch wel een tijdje onderweg zijn en het 

lastig is om die ene superfoto te maken, geven we het snel op en gaan maar weer verder.

In deze periode kun je de Tijgerspin of Wespenspin tegenkomen in de AWD.

Een prachtige spinnensoort waarvan vooral het vrouwtje zeer fotogeniek is.

Tijgerspin (onderzijde)

Tijgerspin (bovenzijde)

Het web van de Tijgerspin ziet er anders uit dan de webben van spinnen die

wij in onze tuinen en soms in de huizen zien.

Wat de functie van de spiraalvormige verdikkingen in het web zijn weet ik niet.

Wat wel een grappig gezicht is, is wanneer de spin van de rand van het web

teruggaat naar het centrum. Dat gaat met draaiingen en koprollen.

Lastig om het te vertellen, maar als je het een keer gezien hebt, snap je wat ik bedoel.

Gelukkig heb ik een statief bij me, want de spin uit de hand fotograferen

valt zeker niet mee, omdat je door allerlei begroeiing heen moet worstelen met de camera.

Tijdens het fotograferen van de spin, komt er een prooi in het web terecht.

Tijgerspin met prooi

Het is werkelijk een fantastisch gezicht om te zien hoe de spin de prooi bewerkt.

In het achterlijf zitten de web-klieren en er komt niet 1 draadje uit die klieren,

maar een soort lint. Met de poten wordt de prooi rondgedraaid 

en ondertussen wordt deze volledig ingekapseld.

En met nog een prooi

Ik dacht altijd dat ze dit doen om de prooi te bewaren en in een later stadium 

op te eten. Maar de Tijgerspin nam de ingekapselde prooi mee naar het

midden van het weg en begon deze langzaam leeg te zuigen.

Erg fascinerend om te zien en ik had mazzel, want een tweede

prooi diende zich aan en die kreeg exact dezelfde behandeling.

Inmiddels werden we aardig moe en werd de uitgang opgezocht.

Op de terugweg naar de uitgang ook nog even langs een plekje waar zandhagedissen

voorkomen. Er zaten een aantal exemplaren te zonnen op de boomstronken,

maar de mooie groene kleur bij de mannetjes was verdwenen.

Eerder dit jaar was ik eventjes in de AWD en ten zaten er wel groengekleurde

mannetjes op de boomstronken te zonnen.

Zandhagedis

De plaatjes daarvan had ik nog niet eerder geplaatst,

dus die krijgen hier ook maar een plekje.

Zandhagedis

Ik moet zeggen dat het fotograferen met de macrolens toch wel

weer eens erg leuk was en compleet anders dan wat ik anders doe.

Omdat ik tegenwoordig steeds vaker macro-foto's voorbij zie komen,

waarop de dieren heel veel ruimte krijgen, heb ik mij voorgenomen

om dat ook eens te gaan proberen.

In een volgend blog aandacht voor een twitch van een zeldzame vogelsoort

en de Boerenzwaluw.

Boerenzwaluwen

Tot de volgende keer,

René