De Valk Roofvogels: De Uilen

 

Sneeuwuil

Omdat ik al een tijdje vogels fotografeer, wordt het steeds lastiger om

nieuwe onderwerpen te vinden.

Medio 2021 zie ik op facebook wat foto's voorbij komen

van een roofvogelhouderij, waar de vogels in een natuurlijke 

omgeving gefotografeerd kunnen worden.

En dan niet alleen de gebruikelijke soorten,

maar ook bv een Klapekster en een Hop.

Tsja, een dilemma.

Ga ik er wel of niet naartoe?

Vogels fotograferen in gevangenschap is niet iets 

wat ik vaker doe en ik twijfel enorm

Ik heb wl eens commentaar geleverd op het maken

van foto's in die volière in Emmen,

maar dat was meer omdat er niet bijstond waar de foto's waren gemaakt.

Eind oktober 2021 besluit ik toch om een keertje langs te gaan.

Het werd qua fotografie een geweldige ochtend en 

wel zodanig goed, dat ik 12 februari nog een keertje geweest ben.

Ik laat de foto's van beide ochtenden in twee blogs zien.

In dit blog komen diverse uilensoorten aan bod.

Kerkuil

Er zijn een aantal vogelsoorten die ik graag eens mooi voor de lens

zou willen krijgen en dat is normaal gesproken bijna onmogelijk.

De Kerkuil is er daar 1 van.

Jarenlang probeer ik deze Uil al goed vast te leggen.

Ik ken inmiddels een tiental plekken waar ze voorkomen/nestelen en vele malen

heb ik in de uren vlak voor de invallende duisternis

gepost en geduldig afgewacht totdat ze tevoorschijn kwamen.

Ipv een mooie plaat van een Kerkuil,

kreeg ik steevast een Ruisuil op de foto.

Je moet zo'n geluk hebben om deze nachtjager op de foto

te krijgen, dat de kans zeer klein is.

Kerkuil

Het Kerkuiltje kan alleen gefotografeerd worden in een klein schuurtje.

Ik merk dat ik lastig uit de voeten kan met mijn 300mm lens en 

ook het maken van vluchtfoto's van de andere vogels op korte afstand

blijkt erg lastig te zijn.

Kerkuil

Ik probeer zoveel mogelijk afstand te nemen tov het Kerkuiltje,

maar dat lukt niet altijd.

Ook bij het fotograferen vanuit schuilhutten merkte ik al,

dat 30mm bij de grotere vogels zo nu en dan teveel is.

Ik ben na deze dag direct op zoek gegaan naar een

aanvulling op mijn lenzen en dat zou dan een minolta 70-200 f2.8 moeten worden.

Met een mazzeltje kan ik behoorlijk goedkoop een

Sony 70-200 f2.8 G lens via marktplaat op de kop tikken.

Echt een enorm buitenknsje en het is een geweldig objectief.

Stil, snel en scherp..

Een lens die ik graag bij mij had gehad,

toen ik de eerste keer het Kerkuitje voor mijn camera kreeg.

Kerkuil

Juist omdat de omstandigheden zo goed zijn deze ochtend,

vind ik het jammer dat ik geen zoom-lens bij mij heb.

Geen hinderende lichtval door de raampjes van het schuurtje en

de Kerkuil gaat op mooie plekjes zitten.

Maar het is niet anders en je moet het doen met de spullen

die je op dat moment bij je hebt.

Nadat ik de 70-200 lens in mijn bezit heb,

moest ik wachten op een nieuwe kans.

Wegens drukte op mijn werk en slecht weer op dagen dat ik wel kon,

vond mijn tweede bezoek pas op 12 februari jl plaats.

Een dag die heel koud begon met rijp en een bevroren vijvertje.

Het Kerkuiltje kon pas wat later op de ochtend gefotografeerd

worden en dat was het moment dat ik echt goed

de nieuwe lens kon uitproberen.

Kerkuil

Het invallende zonlicht geeft een heel ander soort beeld,

dan bij mijn vorige bezoek.

Een tweede verschil met mijn vorige bezoek is dat ik nu

dus een tweede body bij mij heb met daarop de 70-200mm lens.

Het is even wennen wanneer je na hele lange tijd weer

een objectief hebt waarmee je kunt inzoomen.

In het begin vergeet ik dat meerdere keren,

maar wanneer ik er aan gewend ben,

ervaar ik de mogelijkheden van mijn nieuwe lens.

De lichtgevoeligheid van 2.8 over het gehele zoombereik

is ideaal en ik kan makkelijker van positie wisselen.

Kerkuil

Na een minuut of 10 komt het moment om het schuurtje

weer te verlaten.

Kerkuil

Ik had nog wel 10 minuten willen doorgaan, maar er wachten nog

een hoop andere mooie soorten.

Sneeuwuil

Een andere uil die ik graag eens goed op de foto wilde krijgen

is de Sneeuwuil.

Toen deze jaren terug als dwaalgast in Nederland terecht kwam,

was ik net te laat om hem in het wild te fotograferen.

Sneeuwuil

Heel gaaf om deze prachtige vogel te zien, maar ook hier

merk ik dat ik beperkt ben met mijn 300mm lens.

Ik ben daarom ook blij wanneer ik op 12 februari een nieuwe kans krijg.

Maar het is veel zonniger dan ik van te voren had verwacht.

Met zo'n witte vogel levert dat natuurlijk problemen op,

vooral wanneer de Sneeuwuil pas rond 11:45 uur op het toneel komt.

Het mooie van deze plek is, is dat de vogel losgelaten wordt

en dan zelf zijn weg gaat zoeken naar de setting.

Dat betekent dat de vogel vrjjuit kan vliegen en

dan maakt het lastiger om ze goed vast te leggen,

maar maakt het ook mooier om er gewoon naar te kijken.

Regelmatig laat ik dan ook de camera met rust en bewonder de prachtige vogels.

Sneeuwuil

De 70-200mm lens bewijst zijn voordeel, want door uit te zoomen

kan ik de vogels beter en langer in beeld houden.

De lichtsterkte van 2.8 zorgt ervoor dat ik snelle sluitertijden kan halen.

Sneeuwuil

Tuurlijk worden de vogels gelokt met eten, zodat ze op de juiste plekjes gaan zitten,

maar voor de rest vliegen ze vrij rond en kunnen ze doen wat ze willen.

Dat zorgt er soms voor dat ze gewoon niet mee willen werken en ergens

op een dak blijven zitten en de aanwezigen een beetje uitlachen.

Sneeuwuil

Sneeuwuil

De eigenaren van de boerderij maken het aantrekkelijk voor bezoekers

om vaker langs te komen.

Andere vogels, nieuwe attributen en overleg met de aanwezige fotografen.

Dat laatste betreft dan waar je eventueel een bepaalde vogel graag zou

willen fotograferen ivm achtergronden.

Bij mijn bezoek op de 12de februari blijkt dat ze een klein vijvertje gemaakt 

hebben, waarin je dan een vogel in ondiep water kunt fotograferen.

Deze ochtend is het plasje bevroren en ook dat zorgt voor aparte beelden.

De grote plas wordt gebruikt om bv de Zeearend al jagend te kunnen fotograferen.

Als ik beide dagen, dat ik hier aanwezig was, met elkaar vergelijk,

dan heb ik alleen de Kerkuil, Sneeuwuil, Roodpootvalk en Oehoe

op beide dagen gezien.

Voor de rest waren het allemaal andere soorten en

je krijgt in ruim 3 uur tijd zo'n 13 verschillende soorten te zien.

Ransuil

Eind september 2021 kreeg ik bv twee soorten uilen te zien,

de er op 12 februari niet bij waren.

Als eerste een Ransuiltje.

Een hele mooie uilensoort, maar deze bleef

eigenlijk op 1 en dezelfde plek zitten.

Een andere uilensoort was de Oeraluil.

Oeraluil

Oeraluil

Het lijkt een wat kleinere uilensoort en dus stapte ik iets dichterbij met

mijn 300mm lens op statief. Wanneer de vogel dan wegvliegt

blijkt hij toch groter te zijn dan gedacht en

krijg je foto's zoals hierboven.

Ook dit soort omstandigheden deden mij beseffen dat een lichtsterke zoomlens

meer dan welkom zou zijn.

De afgesneden vleugels leveren wel een bepaalde dynamiek op,

maar ik wil ze gewoon graag helemaal op de foto hebben.

Oeraluil

Omdat ze vrij kunnen vliegen, gaan de vogels vaak op onverwachte plekken zitten.

De ene keer is op een lelijk stuk dak, maar soms ook

op zo'n mooi plekje als hierboven.

Een uilensoort die ik alleen op 12 februari te zien kreeg was de Laplanduil.

Laplanduil

Ook bij deze vogel is het afwachten waar hij zin in heeft,

maar als hij eenmaal ergens zit, blijft hij daar ook langere tijd zitten.

Dat maakt het dan een stuk makkelijker om een mooie anchtergrond te krijgen.

Laplanduil

Er wordt geprobeerd om de vogels in een zo'n natuurlijk mogelijke omgeving

te kunnen fotograferen. Er wordt zelfs sneeuw aaangeleverd om zo'n

beeld te kunnen creeëren.

Laplanduil

Uiteraard wil je het liefst een mooi sneeuwlandschap 

hebben wanneer je deze uil fotografeert,

maar daarvoor moet je dan toch echt naar Finland.

De laatste uilensoort van dit blog, kreeg ik op

beide dagen te zien.

De grootste uit de familie en dat is

de Europese Oehoe

Oehoe

Omdat ik met de 300mm lens een iets fijnere achtergrond krijg,

begin ik de Oehoe daar dus mee te fotograferen.

De Uil is bij het bevroren plasje gezet en terwijl ik

languit in het natte gras lig, krijg ik de Oehoe

net mooi op de foto.

Voor de zekerheid schuif ik nog een stukje verder achteruit en

terwijl ik mijn nieuwe plekje heb gevonden,

vindt de eigenwijze uil het wel mooi geweest 

en besluit een stukje te gaan vliegen

Oehoe

Omdat ik net twee meter achteruit geschoven was, past de opvliegende uil

net geheel in het beeld.

Een geweldig mooi dier met enorme poten.

Met die poten pakt de oehoe zelfs katten en af en toe een vos.

Oehoe

Het is een prachtig gezicht om deze uil rondjes te zien vliegen.

Gelukkig laat hij zich wel makkelijk lokken met eten.

Oehoe

Met de 70-200 lens is het een stuk makkelijker om zo'n vliegende vogel in beeld

te houden en mooi vast te leggen.

Oehoe

Vanaf nu zal ik deze lens dan ook regelmatig meenemen op mijn tripjes,

want het zal ook een uikomst zijn bij jagende Kiekendieven.

Met de landende Oehoe eindigt het eerste deel.

In deel 2 zullen de andere roofvogels aan bod komen zoals deze:

Rode Wouw

Tot de volgende keer,

René