Appelvinken, Sneeuwklokjes en een Ransuil

Ransuil

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, had ik twee lokaties uitgezocht om te bezoeken.

Ik wilde kijken of er al baltsende futen waren en ik wilde graag appelvinken

in hun natuurlijk omgeving fotograferen.

De baltsende futen waren gelukt en nu op zoek naar de appelvinken.

Maar ja, soms ben je op zoek naar de bekende naald in de nog bekendere hooiberg.

Appelvinken zijn behoorlijk makkelijk te identificeren.

Ze hebben een specifieke roep en zijn een stuk groter dan andere zangvogels.

Het probleem is dat ze meestal hoog in de bomen zitten en dat je ze natuurlijk

eventjes moet zien te vinden.

In de winter komen appelvinken nog weleens uit de boomtoppen naar beneden en

kun je ze op de grond fotograferen. In het gebied waar ik ben, bevinden zich

in ieder geval 10 appelvinken. Tijdens het rondwandelen hoor ik een aantal maal

de roep van de appelvink en zie ze aldoor net wegvliegen, wanneer ik op

de plek aankom waar het geluid vandaan kwam.

Gelukkig blijft er af en toe wel een ander vogeltje eventjes zitten.

Koolmees

Maar wij willen appelvinken!!!!

Weer hoor en zie ik de vogeltjes en weer zijn ze verdwenen voordat ik goed

en wel de camera gericht heb.

Dat is nou het nadeel van al wandelend proberen te fotograferen.

De vogels schrikken gewoon van je.

Dan realiseer ik mij, dat ik iets raars gezien heb toen ik richting de appelvinken liep.

Ik loop een meter of 20 terug en probeer te ontdekken wat ik

onbewust opgepikt heb.

Ransuil

Tussen de takken van een conifeer zit een ransuil.

Het grappige is dat de uil de omgeving scherp in de gaten houdt, 

maar mij niet ziet. Ik ben dan ook bewust achter een boom gaan staan.

Zo overdag hoort een ransuil met z'n oogjes dicht op zo'n roestplek te zitten.

Toch heeft iets hem wakker gemaakt en het lijkt erop,

dat een paar eksters de uil weg hebben proberen te jagen.

En inderdaad, de uil draait constant zijn kop richting de kant

waarui het geluid van de kraaiachtigen komt.

Omdat de uil toch al verstoord is, doe ik een stapje naar voren en ik wordt

direct opgemerkt door de vogel.

Oei, die is chagerijnig!

Als blikken konden doden......

Ik laat de uil met rust en besluit om nog een half uurtje door te gaan met zoeken

naar de door mij gezochte appelvinken.

Het blijft een kat en muisspelletje deze keer.

Omdat ik weet dat er in dit gebiedje veel sneeuwklokjes staan,

ben ik deze keer goed voorbereid op stap gegaan.

De macrolens zit in de tas en omdat de appelvinken toch niet

mee willen werken, gaat de tele eraf en de macro erop.

Tsja, hoe zat het ook al weer.......??????

Ik probeer mij de woorden van juf Loes voor de geest te halen......

"Vanuit het donker naar het licht werken" of iets dergelijks en

"Zoek in de onscherpte naar het mooie licht en van daaruit naar een mooi onderwerp".

Ja, iets in die richting was het.

Ik loop rond en zoek naar sneeuwklokjes die een beetje in de schaduw liggen en

van waaruit ik richting het zonlicht kan fotograferen.

Hmmm, dat valt nog niet mee.

Dan maar op de knieën, camera op handmatig en draaien aan de scherpstelring

en de camera een beetje bewegen.

Diafragma op F2.8.

Sneeuwklokje

Beetje donker, maar het zonlicht werkt ook niet echt lekker mee.

Een setje.

Maar zet ik ze nou links in de compositie

of toch maar rechts??

Of een herfstblad erachter????

Tsja, erg lastig allemaal als het niet jouw ding is.

Bij vogels weet ik intuïtief welk diafragma ik moet kiezen,

met macro heb ik werkelijk geen idee wat nou het beste is.

Ja, als ik het bij anderen zie weet ik wel wat ik mooi vind, maar 

om zoiets in het veld te realiseren heb je toch meer ervaring nodig.

Maar ik ben er nou toch mee bezig, dus kruip ik maar verder over de grond.

O nee........... Een appelvink.

@#$&$*&%()#$&*%#*^en dat een keertje of vijf.

Echt vlak voor mijn neus.

Foto van Appelvink met macrolens gemaakt.

Ze doen het er af en toe gewoon om.

Nog ff lekker fluiten. Ja hoor, het zal niet.

Voordat ik goed en wel bij mijn rugzak ben, om mijn andere lens te pakken,

is de vogel letterlijk weer gevlogen.

Dan maar weer sneeuwklokjes....

En constant hoor ik Loes zeggen: "Werk vanuit de onscherpte".

Ik zoek me wezenloos naar mooie achtergrondjes, maar verlies daardoor

het scherpstelgebied een beetje uit het oog.

Hier heb ik er wel aan gedacht, maar verlies ik weer het sprookjesachtige

 door het kleinere diafragma.

En wat is die rode vlek linksmidden?

Herfstblad een beetje voor de lens gehouden, waardoor een soort van sepia-gevoel ontstaat.

Hier had ik een groothoeklens willen hebben.

Al met al best leuk om eens wat macrowerk te doen, maar het zal waarschijnlijk

nooit echt mijn ding worden.

Grappig dat sommige mensen, die dit wel leuk vinden, zeggen dat ze geen geduld

hebben om uren op een plek te wachten om vogels te fotograferen.

Ik heb gewoon geen geduld voor macro-werk.

Dat gepriegel is niet iets waar ik uren mee bezig kan zijn.

Ben ik dan niet tevreden met deze foto's?

Ja hoor, wel degelijk.

Voor een keertje is het best leuk en nog leuker was het om te proberen zonder

de directe hulp van Juf Loes, het geleerde eens in de praktijk te brengen.

Gelukkig krijg ik in het voorjaar een opfriscursus, want er valt nog erg veel te leren.

Vooral het combineren van de verschillende elementen om een mooie foto te krijgen,

is iets waar nog veel winst valt te behalen.

Met die elementen bedoel ik: de achtergrond, juiste diafragma, waar moet de scherpte liggen,

waar plaats ik het onderwerp.

Nu moet ik daar nog teveel over nadenken en dat moet een automatisme worden.

Op de terugweg probeer ik nog een appelvinkje te verschalken,

maar de enige die wil poseren is de ransuil.

Ransuil

Volgende keer oa. dit torenvalkje en alsnog aandacht voor de nonnetjes.

Tot de volgende keer,

René