De Grutto en andere zomergasten

Veren poetsende Grutto

Sinds een paar weken is de koning van de weidevogels weer in ons land.

De Grutto.

Ieder jaar is het toch weer een feest van herkenning, wanneer de eerste grutto-kreten

door de polder heen galmen.

In eerste instantie verzamelen de terugkerende Grutto's zich op plekken, 

waar ze in korte tijd hun verloren lichaamsgewicht en energie terug kunnen winnen.

Steeds vaker gebeurt het, dat boeren een stuk land onder water zetten,

zodat de teruggekeerde weidevogels op krachten kunnen komen.

Ook het zogenaamde plasdras wordt steeds vaker gecreëerd door natuurinstanties.

Prachtige plekken waar vooral de vogelaars zich urenlang kunnen vermaken.

Qua fotografie is het wat minder, omdat de vogels meestal op behoorlijke afstand zitten.

Maar voor de fotograaf begint het feest, wanneer de Grutto's de broedgronden gaan innemen.

In "mijn" achtertuin ken ik inmiddels een groot aantal plekjes waar ieder

jaar dezelfde paartjes neerstrijken.

Als je zoveel plekjes kent, kun je ook goed de mooiste plekjes uitkiezen.

Wil je ze op ooghoogte, of op een bepaald paaltje met een mooie achtergrond, 

in of langs het water of mooi in het lange gras?

Het is allemaal mogelijk, maar de natuur blijft de natuur.

Je moet ook wel mazzel hebben, dat ze net op het gewenste stukje gaan staan.

Vrouw Grutto op voorgrond, man op achtergrond (zoals gewoonlijk)

Een van de eerste broedpaartjes die ik ieder jaar tegenkom, zijn ook

nu weer erg snel van de partij.

Zij zitten op 1 van de plekken, waar je bijna op ooghoogte

vanuit de auto kunt fotograferen. 

Met een klein beetje behoedzaam benaderen zullen zij gewoon

doorgaan met waar ze mee bezig zijn.

Grutto (vrouw) poetsend onder een ondergaande zon?

Nou nee, niet echt.

Het zijn de remlichten van een auto in de verte.

Grutto (man)

De grutto-mannen zijn nog niet helemaal op kleur, maar het oranje wordt met de dag mooier.

Tijdens het uitrusten houden ze je toch regelmatig in de gaten.

Op een aantal plekjes zijn de grutto's zodanig aan mensen gewend, dat je met

een beetje beleid de autodeur kunt openen, zonder dat ze vluchten.

Omdat de sony-camera zo'n lekker beweegbaar schermpje achterop heeft,

leg ik dan wel eens de rijstzak heel voorzichtig op de grond.

Camera erop en het schermpje in de juiste positie en schieten maar.

Effe lekker krabben met die lange nagel

De Grutto's blijven zich veilig voelen, omdat ik gewoon in de auto blijf zitten.

De camera ligt echter op een mooi laag standpunt, zonder dat ik zelf op de grond hoef te liggen.

Grutto op een paaltje

Op een andere plek kom ik de eerste Grutto-op-een-paaltje tegen.

Leuk om eens te laten zien wat een gekozen standpunt kan doen met je foto.

Allereerst kies ik een positie achter een ijzeren hek en fotografeer dat mee.

Het ijzeren hek komt zodanig onscherp op de foto, dat het een mist-effect veroorzaakt.

Op de achtergrond staat een boerderij.

Een heel klein stukje naar voren en de camera ietsje hoger, zorgt ervoor dat het mistige effect

grotendeels verdwijnt en op de achtergrond staan nu bomen welke tussen

twee boerderijen staan. 

Mooi dat de Grutto ook even meewerkt door een sluipende houding aan te nemen.

Drie meter terug zorgt weer voor een heel andere foto.

Nu een weiland op de achtergrond met in de verte een rijtje bomen.

Het tegenlicht van de twee voorgaande foto's is nu niet meer aanwezig.

Grappig toch dat je binnen 4 meter, drie geheel verschillende soorten platen krijgt.

Grutto op een lantaarnpaal

Terwijl ik ergens stilsta met de auto en rustig om mij heen kijk, hoor ik heel dichtbij

de roep van een grutto. Maar hoe goed ik ook om mij heen kijk, nergens een grutto te bekennen.

Ik hoor mijzelf zeggen: "Ik ben toch niet gek?"

Dan kijk ik schuin omhoog en zie achter mij deze grutto "lachend" op een lantaarnpaal staan.

Jammer genoeg een beetje grijs weer op dat moment en daardoor te weinig contrast.

Maar het is een leuk plaatje zo.

Behalve de grutto's zijn er meer oude bekende te zien.

Bruine Kiekendief

Op twee verschillende plekken zie ik Bruine Kiekendieven met nestmateriaal slepen.

Ze zijn weer bezig op exact dezelfde plekken als vorig jaar.

Helaas wel een kwetsbare soort die snel verstoord raakt.

Kievit

Jammer dat er wat modder op de snavel zit, want nu ziet het er een beetje raar uit.

Kieviten overwinteren inmiddels behoorlijk massaal in Nederland.

Toch zijn er ook nog veel kieviten, die ergens anders overwinteren.

Inmiddels heb ik het eerste kievitsnest alweer gezien met 4 eieren erin.

Toch altijd snel weer wegwezen, want kraaien en meeuwen liggen op de loer.

Maar ja, soms loop je  onverwachts tegen een nest aan en verstoor je dus de vogel,

hoe goed je ook uitkijkt.

Kievit

In het juiste licht vallen de mooie oliekleuren pas goed op.

Smient

Smienten zijn echte wintergasten, maar niet alle smienten verlaten ons land 

tegenwoordig in het voorjaar.

Je ziet ze steeds vaker het hele jaar door.

Tureluur

Vorige week zag ik de eerste Tureluren in de polder.

Opvallend vond ik de grotere groepjes.

Dat is mij voorgaande jaren eigenlijk nooit opgevallen.

Tureluur

Weldra zullen deze ook beginnen met de voortplanting.

In een volgend blog o.a. deze krooneenden.

Krooneenden

Tot de volgende keer,

René