De Gele Kwikstaart

Gele Kwikstaart

Al een aantal maanden houd ik een paartje Gele Kwikstaarten in de gaten.

Inmiddels zijn de jongen uit het ei, want ik zie ze regelmatig met de snavel

vol insecten richting dezelfde plek in het veld vliegen.

De Gele Kwikstaarten blijven vaak een beetje biddend in de lucht hangen,

wanneer ze op jacht zijn naar insecten.

Op die manier plukken ze de insecten uit de lucht en van de planten af.

Een actie die ik graag wil fotograferen, maar niet iets dat je eventjes doet.

Het gebied waarin gejaagd wordt is best groot en de maaiziekte

bij de boeren ligt constant op de loer.

Langs de weilanden waarin de Gele Kwikstaarten zich bevinden groeit 

onder andere het zeer fotogenieke koolzaad.

Maar de ellende in Nederland is dat tijdens het (te vroege) maaien,

ook bijna overal de kruiden langs de randen meegenomen worden.

Dat is in Frankrijk een stuk beter geregeld.

Daar laten de boeren een mooie rand met kruiden en planten langs de akkers staan.

Gele Kwikstaart

Het begint met bovenstaande foto.

Tijdens een gewoon ritje zie ik deze kwikstaart hangend tussen de distels

op jacht naar insecten. Het startsein om de kwikstaarten echt goed te gaan volgen en

dat kan ik mooi in combinatie doen met zoeken naar de jagende Bruine Kiekendieven.

Maar het maken van de foto's moet in korte tijd gebeuren,

want er zal spoedig gemaaid gaan worden.

Gelukkig is het iets verder in de week langdurig mooi weer en

kan ik vier avonden achter elkaar een paar uurtjes op pad.

En iedere avond volg ik dezelfde route.

Die route gaat eerst langs een weiland waar laat uit het ei

gekropen jonge kieviten rond wandelen.

Deze jonge Kieviten zijn inmiddels zo groot dat ze niet meer bang hoeven te zijn voor roofvogels.

Met een beetje geduld kunnen deze jonge vogels van dichtbij gefotografeerd worden.

Maar niet te lang, want de kwikstaarten zijn het echte doel.

Na de korte bezoekjes aan de jonge Kieviten, is het iedere keer weer even

zoeken waar de Gele Kwikstaarten zich exact bevinden.

In een gebied dat circa 200 meter lang is, wordt door de kwikstaarten gejaagd.

Gele Kwikstaart (vrouw)

De eerste avond blijkt het een lastig verhaal te worden om

de Gele Kwikstaarten hangend in de lucht te fotograferen.

Het gaat allemaal zo snel en voordat er goed scherpgesteld is,

vliegt de vogel alweer verder of landt op een plant.

Gele Kwikstaart (man)

Ik scoor veel "net-niet"-foto's.

Ze zijn niet scherp genoeg, de vogel zit net achter een tak, de vogel draait

net z'n kop weg of is net uit beeld verdwenen.

Na een tijdje verdwijnen ze uit beeld en ga ik maar richting huis.

De volgende avond is het gelukkig weer goed weer en probeer ik het nogmaals.

Ook nu weer veel mislukkingen.

De Gele Kwikstaarten jagen constant op andere plekken en 

het is nogal lastig om je zodanig op te stellen, dat de kans op succes het grootst is.

Komt bij dat ik nogal snel afgeleid ben door andere vogels en

dan verleg ik de focus nogal eens te snel en te vaak,

Graspieper

Een zingende Graspieper zorgt voor wat afleiding, maar daardoor

mis ik wel weer net een actie van de Kwikstaart.

Ik ken een aantal mensen, die zich echt voor 100% concentreren 

op die ene soort en al het andere alleen maar vluchtig bekijken.

Iets dat ik dus niet kan opbrengen, hoewel ik (uit schade en schande) weet

dat ik dan net dat ene momentje kan missen.

Jagende Grote Zilverreiger

Huismus

Ook nu gebeurt het mij dus weer met grote regelmaat,

dat ik mij dus laat verleiden om ergens anders op te focussen,

wanneer de Gele Kwikstaarten zich even niet laten zien.

Kneu (man)

Visdiefje

Ook avond nummer twee levert niet die beelden op, die ik in mij hoofd heb zitten.

Dus met het maar gebeuren op avond nummer drie.

Inmiddels begin ik wel het patroon te ontdekken, hoe de Gele Kwikstaarten jagen.

Ook is het fascinerend om te zien hoe ze dat doen.

Ze jagen op verschillende manieren.

Of ze gaan ergens zitten en wachten af wat er om zich heen gebeurt.

Dan zie je ze echt zitten loeren en plukken ze de insecten van de planten af.

Als er een lekkere prooi voorbij komt vliegen, nemen ze een soort van torpedo-houding aan.

Klaar om in actie te komen!

In dit geval blijkt de prooi net niet goed genoeg te pakken te zijn,

want de vogel komt verder niet in actie.

Een derde manier is dat ze de insecten verstoren dmv het in de lucht blijven hangen

en fladderen met hun vleugels.

Dat is nou de actie die ik graag wil fotograferen.

Maar ook avond drie levert niet de gewenste foto's op.

Gelukkig is het volgende avond ook nog steeds goed weer en

ik besluit het nog 1 keertje te proberen.

Het begint een beetje een obsessie te worden.

Omdat ik nu weet welke route ze aldoor volgen, stel ik mij

strategisch op en neem mij voor om hier te blijven staan en

geen aandacht te schenken aan andere vogels.

Inderdaad komt het mannetje na verloop van tijd mooi poseren in het koolzaad.

Niet alleen het mannetje laat zich mooi zien, maar ook het vrouwtje komt regelmatig poseren.

Maar daar komen wij natuurlijk niet voor.

Ik heb de weersvooruitzichten gezien en na deze avond wordt er voor 

een aantal dagen slecht weer voorspeld.

Net op het moment dat de zon even achter een wolk verdwijnt,

kan ik eindelijk het mannetje hangend in de lucht fotograferen.

Hij blijft net lang genoeg hangen voor 1 behoorlijke foto.

Niet precies wat ik in gedachten had, maar ik ben redelijk tevreden.

Het warme avondzonnetje komt weer tevoorschijn en dan werkt het mannetje

toch nog eventjes mee.

Bijna zoals ik hem in graag zou willen hebben.

De vogel zit nog net iets teveel achter de bloemetjes.

Maar ik ben tevreden.

Het blijkt ook net op tijd te zijn, want wanneer ik twee dagen later eventjes langs rijd,

zie ik dat alles gemaaid is. Ik vraag mij toch af waarom ook al het kruid in de bermen

moet verdwijnen. Geen plekken meer voor insecten en dus geen jachtterrein

meer voor diverse soorten vogels.

Zo zonde en onnodig.

Dat het anders en beter kan zal in de volgende blogjes te zien zijn.

Dan komen de vakantiefoto's voorbij.

Drie weken Frankrijk hebben weer leuke momenten gebracht.

Zoals deze Koereiger.

Tot de volgende keer,

René