Het hutje van Ton

Waterral

Begin 2011 was ik bezig met het fotograferen van Blauwborsten, toen ik opeens

op een raar bouwseltje stuitte.

Het stond op een plek waar geen mens kwam en leek op een slaapplaats van een dakloze.

Ik heb er verder geen aandacht aan besteed en ging verder met het zoeken naar de Blauwborst.

Eind 2011 was ik weer in dat gebiedje en weer zag ik dat rare bouwseltje.

Nieuwsgierig als ik ben, ging ik deze keer iets beter kijken.

Tot mijn verbazing zag ik een Watersnip vlak voor het bouwseltje in het water staan.

Toen begon het lichtje te branden en begreep ik dat het een schuilhutje was.

In die tijd werd er nog niet door veel mensen gebruik gemaakt van dit soort schuilhutjes

en was ik dus erg verrast en direct zeer enthousiast.

Watersnippen

Toen ik er een tweede keer in plaats nam, ontmoette ik de bouwer en eigenaar.

Een Amsterdamse vogelfotograaf genaamd Ton Döpp.

Tsja, als je zijn foto's kent, dan weet je dat dit de man is van de eigengebouwde 

schuilhutjes, waardoor hij foto's kan maken met prachtige lage standpunten.

Iemand waar ik ontzettend veel van geleerd heb.

Niet omdat hij mij dingen verteld heeft, maar meer hoe hij onderwerpen benaderd en

niets aan het toeval overlaat. En dat kun je opmaken aan de manier

zoals en waar hij zijn hutjes bouwt.

Het grootste geheim van Ton (dat kan ik hier wel vertellen) is dat hij een 

setting creëert, waardoor een optimaal beeld gemaakt kan worden.

De enorme hoeveelheid tijd die erin gestopt wordt om die optimale

situatie te bereiken, betaald zich met grote regelmaat uit en

zorgt voor verbazingwekkende platen.

Waterral

Helaas is het snippenhutje niet meer te gebruiken.

De waterstand op die plek is te hoog geworden.

Maar Ton heeft meerdere plekjes en 1 daarvan is echt een superplek.

De foto's uit deze serie zijn gemaakt vanuit dit hutje.

Het Rallenhutje.

Waterral

De hutjes van Ton zien er zeer eenvoudig uit, maar zijn erg slim gemaakt.

Ik heb het ook geprobeerd, maar het valt niet mee om het na te doen.

De eerste stap is het lastigst.

Waar zet je nou iets neer???

Goed verkennen en observeren is het devies.

Want er moet natuurlijk wel iets leuks te fotograferen zijn.

Als de plek gekozen is en een schuilplekje gemaakt,

dan is het zaak om de vogels daar te krijgen, waar je ze wilt hebben.

Daar moet je inventief voor zijn en geduld is een belangrijke eigenschap die je moet bezitten.

En Ton is enorm inventief.

Daarmee lukt het hem vaak om vogels exact dat te laten doen,

wat hij wil dat ze doen.

Wanneer ik in dat hutje zit, zit ik mij rot te praktiseren hoe hij

sommige situaties voor elkaar krijgt.

De oplossingen zijn vaak zo simpel, dat ik mij afvraag waarom ik dat niet bedacht heb.

Vandaag werkt het weer niet echt lekker mee voor mij,

want ik krijg de Waterral niet op de plek die ik wens.

Iedere keer komt de Ral te dichtbij.

Gelukkig heb ik een 50-500 zoomlens en kan ik uitzoomen om de Ral toch volledig 

in beeld te krijgen.

Maar soms zit hij echt te dichtbij ;-)

Waterrallen zijn ongeveer 25 cm groot en zeer schuw.

Ze sluipen heimelijk door de rietkragen en als je zo in het schuilhutje zit/ligt,

dan is het fantastisch om ze van dichtbij te bekijken.

Als je goed oplet/luistert, dan weet je dat er eentje aan komt sluipen.

Het water dat aan de rietkant ineens een heel klein beetje begint te bewegen of

het riet dat je hoort bewegen op onnatuurlijke wijze.

Dan komt eerst heel voorzichtig het oranje snaveltje door het riet heen en dan volgt

de rest van het vogeltje. Als je dat op een meter of 2 afstand van je ziet gebeuren,

dan zit je doodstil te wachten op wat er gaat komen.

Je moet de vogel even laten wennen aan je aanwezigheid, want hoewel de vogel

je niet goed kan waarnemen, weet hij toch dat je er bent.

Zodra hij op zijn gemak is, kun je voorzichtig beginnen met rustig een paar foto's te nemen.

Vogels wennen enorm snel aan het geluid van de camera en zolang je geen

grote onverwachte bewegingen maakt met de lens, accepteert de vogel jou in zijn territorium.

Zeker wanneer er af en toe een lekker hapje te halen valt.

Waterral

Waterrallen zijn een beetje vreemde vogels.

Ze maken een erg raar geluid. Als je dat eenmaal gehoord hebt, vergeet je het nooit meer.

Het is een schril gillend geluid, wat lijkt op het gegil van een biggetje.

Als je dat voor de eerste keer vlak naast je hoort, dan schrik je wel even.

Ook ziet de Waterral er een beetje raar uit. Het is sowieso een kleiner vogeltje

dan de meeste mensen denken en ze zijn een beetje afgeplat.

Net of ze ergens klem gezeten hebben.

Maar met zo'n slank lichaam kunnen ze natuurlijk uitstekend uit de voeten

in de dicht begroeide rietvelden.

Vanuit dit hutje van Ton kun je niet heel veel verschillende soorten vogels fotograferen,

maar de soorten die je er wel kunt platen zijn fantastisch.

De Waterral is dus 1 van die soorten en een ander is de Dodaars.

Dodaars (winterkleed)

Hoewel dodaarzen op hun mooist zijn in het voorjaar en zomer, 

is de kleur van het winterkleed ook erg fraai.

Helaas blijven ze net even op een te grote afstand.

In deze periode merk je duidelijk dat de dodaarzen op hun eigen geclaimde

stukje blijven. In het voorjaar willen ze nog wel proberen om 

de territoria van andere paartjes in te dringen en komen ze dus vaker ietsje dichterbij.

Het kan lang duren voordat ze op het plekje komen waar je ze graag wilt hebben.

Geduld is altijd een schone zaak.

Wat ik wel geleerd heb in alle jaren dat ik nu vogels fotografeer,

is dat je altijd wel 1 kans krijgt op een mooie foto.

Maar dan moet je wel op blijven letten en gefocust blijven en

dat valt niet altijd mee.

Zeker niet wanneer er drie leuke soorten tegelijkertijd op

het juiste plekje komen.

Dodaars

Terwijl een Dodaars eindelijk na een aantal uren langzaam maar zeker mijn kant opkomt,

verschijnt de Waterral ook weer eens. 

Waterral

Of dat nog niet voor keuze-stress genoeg zorgt, hoor ik ook een IJsvogel 

zijn komst aankondigen.

Jonge IJsvogel

Er is een apart plekje waar de IJsvogel terecht kan, maar om die te fotograferen

is niet zo heel eenvoudig wanneer je gefocust bent op de Waterral.

Voor de Waterral ligt de camera op het niveau van het wateroppervlak,

maar om de IJsvogel te fotograferen moet de camera verhuizen naar een hoger standpunt.

Als beide vogels tegelijkertijd aanwezig zijn en je ze allebei wilt fotograferen,

moet je dus erg omzichtig te werk gaan.

Teveel beweging of te snel bewegen zorgt ervoor dat beide vogels

op de vlucht gaan.

Ik probeer de camera altijd pas te bewegen wanneer de vogel van mij af kijkt.

Dodaars

Meestal lukt mij dat gelukkig ook wel.

Het is een beetje een raar gezicht.

Een Waterral en IJsvogel op een paar meter afstand en een Dodaars die steeds dichterbij komt.

IJsvogel

De jonge IJsvogel zit maar een beetje te zitten en doet eigenlijk niet zoveel.

Door de droogte is het niet diep genoeg om te vissen en de IJsvogel verdwijnt

dus ook weer behoorlijk snel.

Later komt hij nog wel een keertje terug,

maar wanneer hij merkt dat er niets te eten te halen valt, vertrekt hij weer snel.

De Dodaars verandert van richting, de IJsvogel gaat op zoek naar een betere visplek en 

de Waterral verdwijnt in het riet.

Dan is het weer een tijdje rustig afwachten.

De Waterral komt af en toe nog langs, maar hij vertikt het om op de juiste plek

tevoorschijn te komen.

Het licht wordt minder en minder en dat maakt het voor mijn apparatuur

steeds lastiger om de juiste sluitertijden te halen.

Tijd om naar huis te gaan dus.

Het is niet alleen fantastisch om te kunnen fotograferen in een hutje van Ton,

maar de natuurbeleving is ook nog eens super.

Heerlijk.

In een volgend blog komt o.a deze Torenvalk aan bod.

Torenvalk in Highkey

Tot de volgende keer,

René