Het Witgatje en een Drieteenstrandlopertje

Witgatje

In de herfst ben ik op diverse plekken Witgatjes tegen gekomen.

In de polders vlakbij mijn huis kwam ik een groepje tegen van een stuk of 5 vogels.

Helaas te ver weg en onmogelijk om te bereiken.

Ook bij volgende bezoekjes kon ik hier alleen maar foto's

van een meter of 30 afstand maken.

De tweede keer was ergens in 't Gooi.

Ik was op weg om een andere vogel te fotograferen,

totdat ik een paar witgatjes zag foerageren in het ondiepe gedeelte van 

een behoorlijk grote plas.

Kruipend en tijgerend kon ik mij (inmiddels stinkend smerig) in een mooie

positie manoeuvreren om rustig af te wachten of

er eentje binnen het bereik van mijn camera wilde komen.

Daar was heel wat geduld voor nodig,

maar uiteindelijk was er toch eentje bereid.

De derde keer was in de regio Amsterdam toen ik in het hutje van Ton zat.

Witgatje met prooi

Vanuit het hutje hoef ik mij geen zorgen te maken voor een mooie setting.

Maar bij het meertje in 't Gooi moet ik mij wel zodanig positioneren dat

ik een mooie achtergrond krijg. De bomen en het riet om het meertje 

in combinatie met het vroege ochtendlicht zorgen voor mooie kleuren.

Op de ene plek heb ik iets meer licht dan op de andere.

Dat resulteert vooral in een andere kleur van het water.

Op de ene plek goudgeel en op de andere wat donkerder groen.

Witgatje

Witgatjes zijn lastige vogels om dichtbij te fotograferen.

Ze zijn erg schuw en bij het minste geringste gaan ze er vandoor.

Het voordeel is, is dat ze al roepend aankomen vliegen en

je er dus al rekening mee kunt houden.

Als ze eenmaal geland zijn, wordt het pas echt spannend.

Een Witgatje is een vogel die eerst langdurig de omgeving in zich opneemt.

Tenminste, dat is mijn ervaring met deze vogels.

Het is dus afwachten totdat de vogel helemaal op zijn gemak is en

begint met foerageren of poetsen.

Als de seinen op veilig staan, is er weinig wat het witgatje

nog bang maakt zolang je maar geen grote onverwachte bewegingen maakt.

Het geklik van de camera is al helemaal geen probleem.

Witgatjes lijken een beetje in doen en laten op watersnippen.

Ze zijn beide lid van de familie van de Strandlopers.

De Watersnip is echter een kampioen in stilstaan en 

het Witgatje is wat dat betreft het tegenovergestelde.

Het Witgatje is ook een slag groter dan de Watersnip,

maar de gelijkenis is wel degelijk aanwezig.

Op beide plekken weten de vogels dat ik aanwezig ben,

maar ik wordt niet als gevaarlijk beoordeeld.

Constant wordt ik in de gaten gehouden en dan is het extra leuk,

dat de vogels gewoon steeds dichterbij komen.

Soms zijn ze zo dichtbij, dat ik niet eens een foto kan maken,

omdat ik op dat moment niet kan uitzoomen.

Dat soort bewegingen verjagen de vogels zeker.

Poetsend Witgatje

Zodra een vogel zich begint te poetsen, weet je helemaal

zeker dat hij/zij zich op z''n gemak voelt.

Heerlijk zo'n hobby waarbij je in alle rust kunt genieten en relaxen

en dan ook nog een beetje foto's maken.

Wordt het Witgatje voornamelijk gezien bij zoetwatermeertjes,

het Drieteenstrandlopertje is een echte strandvogel.

Drieteenstrandloper.

Ook een lid van de Strandlopersfamilie, maar een compleet andere vogel dan het Witgatje.

Allereerst verschillen ze enorm qua afmeting, want het Drieteentje is erg klein.

Het Drieteenstrandlopertje is ook lastig te fotograferen.

Het is een enorm druk vogeltje, want hij rent constant voor de golven uit

op zoek naar eten. Een betere naam zou zijn het Drieteenstrandrennertje.

Als ze dan ook nog in een groepje zijn (wat meestal het geval is), wordt het helemaal lastig

om ze dicht te benaderen. Meestal is er wel eentje die schuwer is dan de rest en

dat vogeltje vliegt snel op en neemt de rest in zijn kielzog mee.

Drieteenstrandloper

De beste kans is dan ook wanneer er maar 1 vogel aanwezig is op een bepaalde plek.

Dan blijken ze helemaal niet zo schuw te zijn en zolang je ze rustig en 

metertje voor metertje benaderd, kun je tot heel dichtbij komen.

Ik vind het heerlijke vogeltjes om te fotograferen.

Iedere keer wanneer ik op het strand ben, neem ik ruim de tijd

om ze op de plaat te krijgen.

Het is dan fijn als er eentje zo nu en dan eventjes blijft staan en je rustig 

je camera kunt richten ipv dat ze als een gek langs je heen scheuren.

En als je dan rustig languit in het natte zand blijft liggen,

is de kans groot dat ze al foeragerend heel dichtbij komen.

Maar daar heb je dan wel doorzettingsvermogen voor nodig, 

want dat gebeurt ook maar 1 op de 10 keer.

In een volgend blog aandacht voor een inmiddels

behoorlijk algemene vogel in Nederland.

De Grote Zilverreiger.

Grote Zilverreiger.

Tot de volgende keer,

René