Het Baardmannetje

Baardman (man)

Hoewel het Baardmannetje het hele jaar gezien kan worden in Nederland,

is de winter toch de uitgelezen periode om ze te fotograferen.

Het grootste gedeelte van het jaar zijn insecten het hoofdvoedsel van de Baardman.

Zolang er insecten aanwezig zijn, blijven de Baardmannen meestal onderin het riet 

en zijn ze dus niet te fotograferen.

In de winterperiode komen de momenten dat de insecten verdwijnen en

dan leven de Baardmannen van de zaadjes van het riet.

Zodra dat het geval is, begint het te kriebelen en ga ik op zoek naar Baardmannetjes.

Nou zijn er een aantal plekken in Nederland waar je bijna gegarandeerd

Baardmannetjes tegen zult komen.

In de OVP zijn een aantal beroemde plekken en de Rietputten bij Vlaardingen

is misschien wel de meest beroemde plek.

Het nadeel van de eerste is, is dat de rietvelden zo groot zijn en je dus echt

geluk moet hebben dat ze een beetje aan de rand zitten.

Het grote nadeel van de Rietputten is dat het zo ontzettend ver weg is.

Baardmannetje

Het nadeel van beide plekken is ook dat het lastig is om een 

zodanige positie in te nemen, dat je mooie achtergronden krijgt.

Dus was ik al een tijdje op zoek naar de ideale plek om deze

vogeltjes te fotograferen.

Vorig jaar zat er een groepje in Amstelveen,

maar ook daar was het net niet ideaal.

Maar zo'n anderhalve maand geleden reed ik langs een plek en zag 

direct de mogelijkheden voor prachtige Baardmanfoto's.

Een overzichtelijk gebiedje met mooie dunne stroken riet en een paar wat 

grotere en bredere rietvelden.

Tijdens een verkenningstochtje bleken er inderdaad Baardmannen aanwezig te zijn.

Baardman

Dan wordt het afwachten wanneer de omstandigheden juist zijn om

op fotosafari te gaan. Lange tijd is het erg druk op mijn werk en 

kan ik met geen mogelijkheid een vrije dag nemen.

Maar precies op het juiste moment vallen de omstandigheden samen.

Het vriest al een tijdje en op de slootjes in het gebiedje ligt een dik pak ijs.

Op een zondagochtend is het heerlijk windstil weer en het beloofd een 

dag met mooi licht te worden.

Dus vroeg op en snel naar de eerder verkende plek.

Groot is de teleurstelling wanneer ik na een half uur zoeken geen

enkele Baardman kan vinden en ook andere vogelsoorten laten het afweten.

Baardman (vrouwtje)

Net op het moment dat ik het op wil geven, hoor

ik in de verte heel zachtjes een pingeltje klinken.

Dat is de manier om de Baardmannen te vinden.

Af gaan op het geluid dat ze maken.

Het ping ping ping is duidelijk herkenbaar en je hoeft alleen het geluid maar te volgen.

Al snel heb ik ze gevonden en het is een groepje van een stuk of 10 vogels.

Ongeveer net zoveel mannetjes als vrouwtjes en dat is leuk voor de afwisseling.

Het groepje foerageert ook precies in dat gedeelte wat voor mij het meest ideaal is.

In de lange smalle stroken zijn de Baardmannen aldoor goed zichtbaar en

dmv het ijs kan ik snel van de ene kant van de smalle rietkraag naar

de andere kant lopen. Dan is het een kwestie van de juiste positie kiezen.

Baardman hangend boven het ijs

Helaas heb ik deze zondagochtend niet zo heel veel tijd en moet het in 

een uurtje allemaal gebeuren.

Gelukkig werken de vogels lekker mee en ook de rietpluimen buigen

vaak prachtig door naar juiste kant.

Dan hangt er opeens een Baardmannetje in een rietpluim vlak boven het ijs.

Rustig maar snel verplaats ik mij en loop voorzichtig over het ijs de

richting op van het etende mannetje.

Ik neem eerst een paar foto's terwijl ik op het ijs sta,

maar ik zie al snel andere mogelijkheden.

Als het vogeltje maar blijft hangen......

Ik zet mijn statief snel op de allerlaagste stand en ga op het ijs liggen.

Weer neem ik wat foto's, maar ik heb het idee dat het mooier kan.

Ik verschuif mij iets en blijf net zo lang verschuiven totdat ik

een ideale achtergrond zie verschijnen.

Als het Baardmannetje wegvliegt en ik even snel op mijn schermpje kijk,

weet ik dat het niet mooier dan dit gaat worden.

Maar als er iets is dat ik de afgelopen paar jaar geleerd heb,

is het wel dat je net zolang moet door fotograferen totdat

de vogel/s echt gevlogen is/zijn of dat de tijd gewoon op is.

Er doen zich namelijk altijd weer nieuwe en soms mooiere kansen voor.

Hoewel de plaatjes best mooi zijn, merk ik al snel dat het toch iedere keer

een beetje van hetzelfde is.

Een mannetje of een vrouwtje hangend in een rietpluim op zoek naar zaadjes.

Ze gaan ook nog vaak op plekjes zitten, die net te druk zijn voor een mooie foto.

Hoewel ik ook graag wat foto's zou willen maken van een Baardman in een

wat meer rietachtige omgeving, lukt dat helaas niet in de korte tijd

die ik nog bij de Baardmannen door kan brengen.

Als ik thuis de resultaten op de computer bekijk, heb ik stellig de overtuiging

dat ik een Baardman niet snel veel beter op de foto kan zetten.

Als ik in de loop van de week het weerbericht bekijk,

zie ik dat vrijdag en misschien zaterdagochtend de laatste momenten

zullen zijn dat er nog ijs op sloten zal liggen.

Vrijdag lijkt ook nog eens een dag met mooi weer te worden.

Gelukkig kan ik een dagje vrij nemen, want ik wil de Baardmannen

nog heel graag eens fotograferen.

Het zijn namelijk prachtige vogeltjes en hoewel ik natuurlijk 

nooit de foto's kan evenaren van afgelopen zondag,

wil ik er toch graag langs en er eventjes gewoon van genieten.

Dus de foto's die nu volgen zijn van mijn tweede bezoekje aan de Baardmannen.

Net na zonsopkomst ben ik in het gebiedje en hoewel ik de hele dag de tijd heb,

wil ik ze graag met zo mooi mogelijk licht fotograferen.

Als de zon nog laag staat, zijn er uiteraard plekjes die nog geheel in de schaduw liggen.

Het verschil tussen de ene foto en de andere kan dan enorm groot zijn 

vanwege de hoeveelheid licht.

In eerste instantie is het lastig om ze te vinden.

Het waait eigenlijk te hard en dan zullen de Baardmannen wel iets

lager in het riet blijven zitten.

Daarbij zijn ook niet zo spraakzaam in het begin.

Geen ping pingetje te horen in het hele gebiedje.

Ik loop nogmaals een rondje en dan hoor ik er eindelijk eentje.

Dan is het nog even zoeken, maar uiteindelijk heb ik het hele groepje in het vizier.

Baardman (vrouwtje) in het zonnetje

Ik loop mij mateloos te ergeren aan de harde wind.

Wanneer een Baardman in een rietpluim zit, gaat deze zo hard heen en weer

dat het erg lastig is om ze binnen het scherpstelgebied te houden.

Soms zijn het net mensen.

Hier het vrouwtje op de voorgrond en het mannetje op de achtergrond.

Tsja, de moderne tijd he........

Baardman (vrouw)

Hoewel de mannetjes het meest fotogeniek zijn, mogen de dames er ook wel degelijk zijn.

De diverse kleuren bruin versterken elkaar enorm en dan ook 

dat mooie oranje-achtige oogje er nog eens bij.

Als zij dan ook nog eens ergens gaat zitten, waar in de achtergrond het bruine riet staat

en met een lekker zonnetje er op, dan is het plaatje compleet.

Ik merk dat ik weer dezelfde soort foto's aan het maken ben als afgelopen zondag en

besluit om een stukje te gaan rijden.

Maar er valt weinig te beleven en als ik merk dat de wind iets zwakker wordt,

ga ik toch maar weer richting de Baardmannen.

Als snel heb ik ze weer terug gevonden, maar nu probeer ik bewuster

de plekken uit te kiezen waar ik ze wil fotograferen.

Het kost af en toe moeite en discipline om niet van mijn plekje weg te lopen,

maar als er eenmaal een mannetje op het juiste plekje komt zitten,

ben ik blij dat ik niet van plaats ben gewisseld.

De Baardmannen bevinden zich nu op een plek waar voornamelijk

van die witte, pluizige rietpluimen staan.

Dat geeft een beetje winters en koel effect aan de foto's.

Ook hier is het lastig om 1 mooie uit te kiezen,

dus kies ik er maar drie uit.

Met het maken van een keuze probeer ik wel rekening te

houden met de verschillende houding, zodat foto's niet teveel op elkaar lijken.

Het blijft lastig om objectief keuzes te maken.

Langzaam maar zeker verplaatsen de Baardmannetjes zich richting het ijs.

Een gevallen rietpluim is vastgevroren in het ijs en laat 

een mannetje nou net die pluim uitkiezen om in te snacken.

Snel het statief weer in de laagste stand en tijgerend over het ijs

kan ik langzaam maar zeker de vogel benaderen.

Baardmannetje op het ijs

In het begin is het lastig, omdat het vogeltje zich constant achter een stukje 

rietpluim bevindt. Maar hoe meer de Baardman eet, hoe vrijer hij komt.

Baardmannetje op het ijs

Nou moeten er natuurlijk ook niet teveel stukjes riet verdwijnen,

want dan verdwijnt ook het effect.

Ik merk dat de Baardmannen vliegerig worden en regelmatig ergens van schrikken.

Mijn model op het ijs is zich ergens helemaal rot van geschrokken en dat moet

wel haast van een roofvogel of een kat zijn.

Ik kijk om mij heen, maar er valt niets te bekennen.

Het fotograferen gaat door, maar ik ben wel op mijn hoede.

Een sperwer of iets dergelijks is natuurlijk gek op dit soort hapjes.

De Baardmannen blijven rondtrekken, maar de afstanden tussen

het ene en het andere punt zijn gelukkig niet zo groot.

Baardmannen zijn echte rondtrekkers.

Ze blijven nooit heel lang op dezelfde plek zitten, maar verhuizen constant.

Dus als ze vertrokken zijn, dan komen ze op een bepaald moment vanzelf terug.

Je moet alleen het geduld op kunnen brengen om hierop te wachten.

Dan zie ik de schuldige van de paniek en oplettendheid bij de Baardmannetje.

Jonge Havik

Een jonge Havik zit op de uitkijk en heeft het duidelijk gemunt op mijn Baardmannetjes.

Maar deze keer lukt het de Havik niet om er eentje te verschalken.

Wanneer je een tijdje bezig bent met het fotograferen van een bepaalde soort,

dan hou je aan het eind van de rit een hoop foto's over.

Deze keer waren het er ongelofelijk veel en was het enorm lastig om te kiezen.

Ook al omdat er enorm veel NET NIET plaatjes tussen zaten.

Twee van die plaatjes wil ik jullie niet onthouden,

gewoon omdat ik ze zelf wel mooi vind eigenlijk.

Maar voor beide geldt dat de scherpte net op het verkeerde punt ligt.

Helaas dus, maar hier toch de 2 mooiste "mislukkingen".

Al met al een flinke serie foto's en dan heb ik er eigenlijk nog een stuk of 50

welke ik erg mooi vindt, maar die lijken op iets wat in dit blogje staat.

Dus laat ik het hierbij.

Tot de volgende keer,

René