Jonge Zwarte Roodstaarten in Frankrijk

Jonge Zwarte Roodstaart

Dit jaar ging de vakantie richting het oosten van Frankrijk, de Rhone-Alpes.

Drie weken met de start in de laatste week van juli.

Qua vogels een slechte periode, want bijna alle jongen hebben

het nest verlaten en vanaf dat moment verminderd

de zichtbaarheid enorm.

Daar kwam bij dat het overdag bijna 3 weken lang een temperatuur was van 35+

en dat is nou niet bepaald een temperatuur waarbij de vogels lekker rondhuppelen.

Omdat we al eerder in deze omgeving geweest waren, wist ik exact 

wat ik waar kon zien cq verwachten.

Tijdens een verkenningsrondje hoorde ik een IJsvogel op een 

voor mij bekende plek.

Gauw een stok plaatsten op een aantrekkelijke plek en over een paar dagen

maar weer eens kijken of de stok gebuikt zou worden.

Op het platteland van Oost-Frankrijk is de Grauwe Klauwier een

algemeen voorkomende vogel.

Maar je moet wel weten in wat voor biotoop je moet zoeken.

Grote, open weideachtige stukken land met daar omheen struweel

is de plek waar je de Grauwe Klauwier kunt zien.

Wanneer je zo'n veelbelovend gebied tegenkomt,

dan is het niets anders dan de toppen van de struiken en de paaltjes afspeuren.

Grauwe Klauwier

In de omgeving van de camping zijn diverse plekken waar Grauwe Klauwieren

te vinden zijn. In de periodes dat er jongen zijn, moet er veel gejaagd worden

en is de zichtbaarheid behoorlijk groot.

Vaak hebben ze een aantal favoriete uitkijkplekken en met een portie geduld

kun je dan de Grauwe Klauwier fotograferen.

Vooral de mannetjes zijn erg fotogeniek, maar als de jongen éénmaal uitgevlogen zijn,

lijkt het wel of de mannen als eerste de anonimiteit induiken.

Grauwe Klauwier

In de weken dat wij er zijn, kan ik maar mondjesmaat Grauwe Klauwieren vinden.

Heel af en toe een mannetje, maar het overgrote deel zijn vrouwtjes en jonge vogels.

Grauwe Klauwier

Als ik vroeg in de ochtend op pad ga om te fotograferen, zie ik wel genoeg 

prachtige onderwerpen. Zomertortels, Rode Patrijzen, diverse soorten reigers en

nog een aantal mooie andere soorten. Maar alles is heel snel weg en ik

krijg erg weinig kansen op een foto.

Ik zie zelfs een keer een Otter wegschieten.

Toen ik het dier weg zag rennen, wist ik niet wat ik zag.

Had ik dat nou goed gezien?

Nadat ik allerlei soorten dieren in mijn hoofd de revu had laten passeren,

wist ik het toch zeker. Hoewel het een hele rare plek was voor zo'n dier,

kon het echt niets anders zijn dan een Otter.

Ik heb lang gewacht en ben verschillende keren terug geweest,

maar het dier liet zich niet nogmaals zien.

Na iets meer dan een week geef ik het min of meer op.

Vogels laten zich niet echt goed zien en het licht is al heel vroeg keihard.

Grauwe Klauwier

Maar de IJsvogel bleef wel een beetje trekken.

Al snel begreep ik dat er jonge IJsvogeltjes in het spel waren,

maar ook dat ze waarschijnlijk snel uit zouden vliegen.

De vissen welke aangevoerd werden, waren al van behoorlijke afmetingen.

Eén keertje heb ik er een paar uurtjes van mogen genieten.

De volgende dag waren ze uitgevlogen en vertrokken naar een voor mij

onbereikbare plek.

IJsvogel (man)

Maar behalve vogels valt er natuurlijk meer te zien.

Vorig jaar stuitte ik op een mooi veldje met kruiden en daar stikte het van de vlinders en

ook op de camping zijn een aantal plekken waar vlinders rondfladderen.

Omdat het 's ochtends al heel vroeg warm was,

waren de vlinders ook al snel actief.

Icarusblauwtje

Vlinders zijn schitterende dieren.

Als je bij zo'n veldje staat, dan zie je een enorme diversiteit qua kleuren en afmetingen.

Ze zijn natuurlijk enorm fotogeniek, maar tegelijkertijd erg lastig te fotograferen.

Zeker als het erg warm is en de vlinders daardoor zeer fladderig zijn.

Om in mijn vakantie al om 5 uur op pad te gaan om vlinders

te fotograferen, vind ik net even te overdreven.

Boomblauwtje

Dus moet ik mij maar behelpen met mijn kleine witte parapluutje en

proberen om de vlinders in de schaduw te zetten.

Kleine Vos

Dagpauwoog

Ik kan je vertellen dat het nog niet meevalt om bij hoge temperaturen in

de brandende zon achter de vlinders aan te lopen.

Iedere natuurfotograaf heeft een aantal wenssoorten.

Ongeacht of je vogels, zoogdieren of insecten fotografeert.

Mijn jarenlange wenssoort is de Koninginnenpage.

Vorig jaar dacht ik dat ik hem te pakken had, maar na het goed bekijken

van de eerste foto's op mijn schermpje, zag ik

dat ik de Koningspage tegen gekomen was.

Ook dit jaar kom ik die vlinder weer tegen.

Het lukt mij alleen dit keer niet om er een mooie foto van te maken.

Wanneer ik terugkom op de camping zie ik een grote geel/witte vlinder vliegen.

Ik ben stomverbaasd en geloof in eerste instantie mijn ogen niet.

Het zal toch niet waar zijn......

Koninginnenpage

Ik weet niet hoe het met anderen is, maar wanneer ik een diersoort tegenkom

die hoog op mijn lijstje staat, dan gaat het bloed sneller stromen en wordt ik enthousiast.

Uiteraard vliegt de vlinder net die richting op, die voor mij het lastigst is om te volgen.

Het zal niet zo zijn .....

Na een korte, maar hevige achtervolging zie ik de vlinder landen in een vlinderstruik en

zie ik dat het inderdaad een Koninginnenpage is.

Het is al een iets ouder exemplaar, maar dat mag de pret niet drukken.

Een onverwachte kans voor mij en de vlinder vindt het schijnbaar leuk om 

het mij zo lastig mogelijk te maken.

Koninginnenpage

Maar een paar keer krijg ik de vlinder in vol ornaat op de foto.

Omdat de omgeving dan niet zo heel fraai is,

hebben die foto's het blog niet gehaald.

Dan valt mijn oog op een opvallende rups.

Volgens mij de rups van de Koninginnenpage, maar wanneer ik naar foto's

op internet kijk, zie ik oranje-achtige vlekken op die rupsen.

Mijn rups heeft gelige vlekken.

Rups van Koninginnenpage

Ik heb begrepen dat er dichtbij de camping iemand woont die vlinders kweekt,

dus misschien is het de rups van een andere soort.

Tot het tegendeel bewezen is, hou ik het dus op de Koninginnenpage.

Rups van Koninginnenpage

Op het einde van de derde week veranderd het weerbeeld.

Het wordt ietsje koeler (zo'n 24 graden) en dan wordt het weer aantrekkelijk

om toch maar weer op vogeljacht te gaan.

Ik maak een verkenningsrondje langs diverse plekjes en op

1 van de laatste plekjes die ik bezoek, hoor ik

het geluid van bedelende jonge vogels.

Ik zoek waar het geluid vandaan komt en al gauw zie ik de dader.

Jonge Zwarte Roodstaart

Een jonge Zwarte Roodstaart zit op een stapel hout en schreeuwt om voedsel.

Meestal is er dan eten in aantocht en ik zoek naar de oudervogels.

Zwarte Roodstaart (man)

Na even goed rondkijken zie ik de vader zitten.

Mooi op een paaltje met een lekker hapje  voor het jong.

Het mannetje schrikt even van de huiskat en landt iets verder weg.

Zwarte Roodstaart

Ik richt de camera op het jong en ben in afwachting van een voermomentje.

Dan blijkt dat de plek waar ik met de auto sta niet de beste is.

Er komt een andere auto aan en die kan mij onmogelijk passeren.

Zwaar balend rij ik weg en keer om zodra ik de kans krijg.

Maar het jong is verdwenen en waar ik ook kijk,

het is niet meer terug te vinden.

Maar ik heb weer een reden om vroeg op te staan en

dat doe ik dus ook de volgende ochtend.

Het makkelijkst is om jongen op het bedelende geluid te vinden en al snel

heb ik hem in de gaten. Ietsje verder weg dan gisteren, maar wel op acceptabele afstand.

Zwarte Roodstaart

Maar het jong duikt weg aan de andere kant van de houtstapel en

dat betekend het einde van deze kans.

Maar ik hoor nog een bedelend geluidje.

Ik rij een stukje door en zie jong nummer 2 zitten.

Jonge Zwarte Roodstaart

Dit is duidelijk de jongste van de twee, zoals aan het verenkleed te zien is.

Nu hou ik wel rekening met de mogelijkheid dat er een auto kan passeren,

als het tenminste geen busje of iets dergelijks is.

Jonge Zwarte Roodstaart

Het vrouwtje zie ik maar 2 keer en het is voornamelijk het mannetje 

dat de jongen aan het voeren is.

Zwarte Roodstaart

Het ochtendlicht is mooi en de vogels komen op voor mij ideale plekken.

Maar of de duvel ermee speelt..........

Een kleine vrachtwagen moet er langs en het geluid wat

hiermee gepaard gaat, is genoeg om het jong te verjagen.

Zwarte Roodstaarten

Nadat ik de auto gekeerd heb en weer op de plek terug ben, zie ik

dat vader en kind aan het rondtrekken zijn.

Het territorium van de Roodstaarten is behoorlijk groot en ik kan ze

maar op een paar plekjes aardig op de foto krijgen.

Het geluk is met mij, want beide jongen kiezen een mooi plekje uit.

Jonge Zwarte Roodstaarten

Geduldig wachten de jonkies totdat de ouders met eten komen en

jonge vogels moeten constant gevoerd worden.

Het is dus simpelweg afwachten totdat 1 van de ouders met eten langskomt.

Zwarte Roodstaart

De jongen zien dat er eten aan zit te komen en beginnen duidelijk te maken,

dat ze enorm honger hebben.

Zoals bij alle jonge vogels gaat de bek wijd open en wordt er

zo hard mogelijk met de vleugels gewapperd.

Zwarte Roodstaarten

Als er meerdere jongen zijn is het altijd lastig om het jong uit te kiezen

dat waarschijnlijk het hapje gaat krijgen.

Omdat het voorste jong het meest met de vleugels wappert, gok ik erop

dat de ouder dit jong zal gaan voeren.

Zwarte Roodstaarten

En inderdaad krijgt het voorste jong het hapje in de snavel geduwd.

Omdat er onweer dreigt, wordt ik terug verwacht op de camping.

Helaas, want ik had de verwachting dat ik nog wel

wat leuke foto's kon maken.

De volgende dag is de éénnalaatste vakantiedag en dat houdt in

dat er opgeruimd en ingepakt moet worden.

Ik kan 's ochtends vroeg nog 1 uurtje kijken bij de Roodstaarten,

maar helaas laten ze zich niet zien op een mooie afstand.

Ze blijven veel te ver weg en ik laat ze verder maar met rust.

Jammer dat ik ze niet een paar dagen eerder tegen was gekomen,

want dit zijn toch wel buitenkansjes.

De Zwarte Roodstaarten zorgde toch nog voor een onverwacht einde

qua vogelfotografie. De natuur valt niet te voorspellen.

In een volgend blog gaan we polderen met oa deze:

Ruigpootbuizerd

Tot de volgende maand,

René