De Morinelplevier en de Ralreiger

Morinelplevier

Ik ben niet iemand die alle bijzondere vogels die gemeld worden

opzoekt om te fotograferen. In tegendeel zelfs.

De beroemde Sperweruil, Roodkeelnachtegaal, Notenkraker of

andere enorm zeldzame dwaalgasten zijn niet aan mij besteedt.

Niet omdat ik ze niet mooi vind, maar meer omdat er een grote hoeveelheid

vogelaars en fotografen op afkomt.

Ik vind het gewoon niet prettig om rekening te moeten houden  met

allerlei andere mensen die op iets afkomen of

dat ik mij enorm loop te ergeren aan het gedrag van anderen.

Als de grote hordes verdwenen zijn en de vogel nog steeds aanwezig is,

wil ik nog wel eens een uitzondering maken, wanneer ik een beetje in de buurt ben.

Zoals bv vorig jaar met de Kleine Vliegenvanger op de Veluwe.

Kleine Vliegenvanger

Maar er zijn ook van die wat zeldzamere soorten waar de aantrekkingskracht voor 

vogelaars niet zo heel groot is, maar wel voor fotografen.

Zeker wanneer ze, fotografisch gezien, op een mooie en toegankelijke plek zitten.

Een van die vogels is de Morinelplevier.

Een vogel die met enige regelmaat in Nederland te vinden is en

als je heel goed je best doet, ook nog aardig te fotograferen is.

Een aantal keren heb ik ze gezien op Texel, maar dan zaten ze zo ver

in een weiland, dat fotograferen min of meer onzinnig was.

Medio mei blijkt er een paartje Morinleplevieren in de AWD 

neer gestreken te zijn.

Een soort die hoog op mijn lijstje staat en nog voordat het echt aan

de grote klok hangt, kan ik tijd vrijmaken om er langs te gaan.

De weersvoorspelling was dat het heel zonnig zou worden en

dat is nou net wat ik niet graag heb tijdens het fotograferen.

Ver voor zonsopkomst zit ik in de auto richting Noordwijkerhout en

het blijkt enorm mistig te zijn en hoe dichterbij de kust, hoe dichter de mist wordt.

Heerlijk dat de zon dus niet schijnt, maar als je geen hand voor ogen ziet,

heb je er natuurlijk ook niets aan.

Aangekomen in het gebied, wordt het zoeken naar de vogels.

Zijn ze er überhaupt nog wel is de grote vraag.

Er is nog een fotograaf op zoek naar de vogels en op een bepaald

moment (de mist is een beetje opgetrokken), zie ik hem knielen en foto's maken.

Gauw loop ik zijn richting op en......

Ja hoor, daar zijn de Morinelplevieren.

Morinelplevier

De eerste foto's die ik maakte kunnen de vuilnisbak in vanwege 

bewewgingsonscherpte door het ontbreken van voldoende licht.

Maar om 06:45 uur verdwijnt de meeste mist en blijft gelukkig het zeer waterige zonnetje

verscholen achter de lichte bewolking.

Fantastisch fotoweer en dan is het alleen nog zoeken naar het juiste standpunt.

Inmiddels zijn we met z'n drieën, maar gaan we allemaal volgens dezelfde manier te werk.

Rustig blijven liggen en afwachten wat de vogels doen en ze naar je toe laten komen.

Het grote voordeel is dat deze vogels uit een gebied komen, waar ze nooit mensen tegenkomen.

Ze kennen dus geen angst voor ons en zijn allesbehalve schuw.

Af en toe is het een beetje schuiven om een mooie achtergrond te krijgen,

maar voor het overgrote deel is het gewoon afwachten

en vooral de vogels niet opjagen en ze rustig hun ding laten doen.

Morinelplevier

De omgeving is niet echt fotogeniek.

Een ruig duingebied met overal sprieten en een mosachtige ondergrond.

Door een zo'n laag mogelijk standpunt te kiezen, kun je wel

veel storende elementen weg laten vallen, maar soms gaan de vogels foerageren

op een iets hoge gelegen plekje. Dan kun je het wel vergeten vwb het weg laten vallen

van die elementen, maar krijg je wel weer meer een foto van de vogel in zijn leefomgeving.

Morinelplevier

Zoals ik al eerder vermelde, zijn de Morinelplevieren allesbehalve schuw.

Soms komen ze zo dichtbij, dat scherpstellen bijna onmogelijk is.

Je ziet ze wel af en toe kijken naar die rare wezens, liggend op de grond

en luisterend naar die klikkende geluiden die ze voortbrengen. 

Morinelplevier

Maar ze kijken je even indringend aan en gaan daarna rustig verder

met waar ze mee bezig waren.

Paartje Morinelplevieren

Het is een uitdaging om beide vogels tegelijk op de foto te krijgen.

Het lukt dan ook maar twee keer.

Wanneer je beide vogels bekijkt zie je duidelijk verschillen.

De Morinelplevier is een vreemde eend in de bijt in de vogelwereld.

Bij deze soort is het vrouwtje duidelijk mooier gekleurd dan het mannetje

en zorgt het mannetje ervoor dat de eieren uitgebroed worden.

Ook is het mannetje degene die de jongen verzorgd.

Morinelplevier

Om een beetje afwisseling in de beelden te krijgen, zoek ik af en toe een polletje gras op.

Door de camera in het polletje te leggen en door de grassprieten heen te fotograferen,

kun je de illusie van mist creëeren.

Morinelplevier

Morinelplevier.

Door het standpunt een beetje te veranderen, kun je meer of minder "mist" in 

de foto laten komen.

Paartje Morinelplevieren

Inmiddels komen er wat meer fotografen op de zeldzame dwaalgasten af en

dat betekent voor mij dat het moment van vertrek is aangebroken.

Niet omdat de arriverende mensen de boel verstoren (integendeel zelfs),

maar omdat je dan weer rekening met anderen moet gaan houden. 

Morinelplevier

Inmiddels is het 07:30 uur geworden en begint de zon door de bewolking heen te dringen.

De Morinelplevier gaat eindelijk op een plekjes staan, waar de duinviooltjes volop groeien.

Dat zorgt voor een mooie afsluitende plaat met daarin de paarse accenten van de duinviooltjes.

Al met al een heerlijke ochtendje met een soort die ik niet snel nog 

een keertje zo mooi voor de lens zal krijgen.

Een mooi nieuw streepje op mijn lijstje:

Morinelplevier

Een andere soort die ik al een tijdje op mijn lijstje heb staan is de Ralreiger.

Eigenlijk staat deze vogel op mijn verbeterlijstje, want ik heb deze dwaalgast

al een aantal keren voor de lens gekregen.

Maar nog niet echt naar mijn zin en in het kader van "Het kan altijd beter",

stap ik medio juni direct na een snelle hap in de wagen richting Almere.

Midden in een woonwijk is een Ralreiger neergeploft.

Het is mooi dichtbij voor mij en een dwaalgast die

geen tientallen mensen (meer) trekt.

Als ik in de woonwijk aangekomen ben, zie ik de vogel direct.

Hij staat tussen de plompebladen in het water.

Vier andere fotografen zijn aanwezig en voor de rest een aantal verbaasde wijkbewoners.

De fotografen bevinden zich aan de ene kant van het grachtje en de Ralreiger staat

vlakbij de oever van de andere kant.

Ik zie een prachtig plekje om de vogel te fotograferen.

Een kleine open ruimte tussen het riet aan dezelfde kant als de vogel

en dan op een afstand van zo'n 12 meter.

Ideaal voor een prachtige achtergrond maar ik weet nu al dat alle andere

fotografen niet blij zullen zijn wanneer ik daar ga staan.

Ralreiger

De sterk schijnende zon staat schuin op de plek waar de vogel staat en dat is echt

waardeloos voor de plaatjes. Weer kijk ik met een schuin oog naar dat plekje aan de overkant,

want daar heb ik de zon in de rug. Tevens heb ik daar geen last van het riet, 

waar ik nu pal tegenaan kijk.

Toch besluit ik maar om het niet te doen.

Je wilt het natuurlijk ook niet verpesten voor alle anderen,

hoewel ik bijna zeker weet dat ik de vogel niet zal verjagen.

Ralreiger

Dus ik weet dat de mogelijkheid aanwezig is om echt hele mooie platen 

te kunnen maken van deze zeldzame dwaalgast, maar dat ik 

mij toch moet beheersen. Dat is nou het nadeel van het nalopen van meldingen

van zeldzame vogels. Er komt meer volk op af en dan kun je niet altijd doen

wat je voor ogen hebt. Het is soms gewoon niet anders,

maar dat is de reden dat ik vaak dit soort zeldzaamheden vermijd.

Erg wordt het wanneer ik een wat oudere fotograaf met waadpak aan,

het plekje in zie nemen en de vogel trekt zich er helemaal niets van aan.

Een uurtje later spreek ik hem en bekijk snel een paar foto's van hem.

Arrrggghhhh, kan ik de Ralreiger toch nog niet van mijn verbeterlijstje afstrepen.

Wat een geweldig mooie foto's heeft de man kunnen maken.

Ralreiger met vis

Vanaf mijn plek is de afstand namelijk zo'n 20 meter en heb ik last van de zon.

Ik heb gemerkt dat mijn 400mm Minolta-lens best wel last heeft

van hard zonlicht van de zijkant. Maar inmiddels heb ik ook wel aardig doorgekregen

hoe ik dat met de belichting een beetje kan oplossen.

Het blijft echter niet ideaal en ik moet thuis nog flink aan de belichting

sleutelen om het iets overbelichte beeld te corrigeren.

Ralreiger

De Ralreiger is een betrekkelijk klein reigertje en dat maakt het 

er met deze afstand ook niet makkelijker op.

Op dit soort momenten merk ik dat ik duidelijk te kort kom met 400mm.

Ik ben al een tijdje op zoek naar een minolta converter van 1.4 vergroting,

maar die zijn nog best lastig te vinden.

Ralreiger

Het blijft verbazend rustig qua aantallen vogelaars/fotografen.

Deze Ralreiger is beslist een buitenkansje, want hij laat zich erg mooi zien

en uitbundig bewonderen. Zo zie je niet vaak een vogel en

zeker niet zo'n zeldzame verschijning.

Hoewel ik in eerste instantie mijn bedenkingen had om achter deze melding

aan te rennen, ben ik daar toch erg blij mee.

Ralreiger

Alleen die achtergrond he.....

Maar ja, het mooiste plekje is vergeven en degene die daar staat zal 

toch echt niet even 5 minuten zijn plaats aan mij afstaan.

Een andere manier om van die achtergrond af te komen is flink onderbelichten.

Ralreiger

Ik experimenteer een beetje en bij -2.3 stap krijg ik het mooiste resultaat.

De achtergrond wordt bijna helemaal zwart en door het directe zonlicht

lijkt de reiger in het spotlicht komen te staan.

Ralreiger

Op mijn schermpje zag het er al aardig uit,

maar wanneer ik thuis op de computer kijk, ben ik blij verrast.

Ik had zoiets al een keer geprobeerd vanuit een fotohut,

maar dat waren andere omstandigheden.

Met zulk zonnig weer en met het onderwerp op betrekkelijk grote afstand

had ik niet verwacht dat het zo goed zou lukken.

Ralreiger

Een klein keffertje gooit helaas roet in het eten.

Het hondje loopt luid te blaffen en daar schrikt de Ralreiger van.

Hij vliegt op en gaat in een boom zitten.

Ralreiger in de boom

Ik kan er een paar foto's van maken en dan besluit de reiger om in een boom

aan de andere kant van het water te gaan zitten.

De wat oudere man in het waadpak komt uit het water en we raken aan de praat.

Hij laat zijn foto's zien en ik weet nu dat ik dat ook wil.

Ik vraag of hij nog verder gaat of niet.

Hij stopt er mee en uiteraard ben ik er als de kippen bij,

om zijn plekkie over te nemen.

Snel mijn statief in het water gezet, camera erop en afwachten maar.

De Ralreiger zit nog steeds in de boom aan de andere kant van het water en

ik verwacht dat hij zo wel weer op zijn oude plek terug zal komen.

Maar nee hoor. 

Ipv dat de vogel op zijn vaste plek terugkomt, vliegt hij weg en 

laat zich niet meer zien in de woonwijk.

Jammer, maar helaas.

Toch voldaan ga ik terug richting Amsterdam.

In een volgend blog aandacht voor:

De Zwarte Stern

Tot de volgende keer,

René Smits