De Zuidpier in September

 

Bonte Strandloper

Ik heb al vaker een blog gepost over de Zuidpier in IJmuiden.

Zowel in het voorjaar als in het najaar mag ik hier graag een keertje langsgaan.

Als er dan een keertje nog iets bijzonders voorbij komt op deze plek,

dan aarzel ik vaak niet om er een keertje extra naartoe te gaan.

De Zuidpier is namelijk een ideale plek voor vogelfotografie.

Veel trekvogels gebruiken de pier om even op kracht te komen,

zeker na een behoorlijk storm.

Vooral na een storm is de kans op een dwaalgast erg groot,

maar ook in de trektijd in het voor- en najaar kunnen er dus leuke soorten te zien zijn.

Maar deze plek kan ook enorm frustrerend zijn.

Het ene uur zie je alleen maar meeuwen en het volgende uur weet je niet

welke vogel je eerst moet fotograferen.

Eind augustus lees ik dat de Zuidpier doordeweeks is afgesloten

ivm werkzaamheden. Dat betekent dat het lekker rustig zal zijn op die plek.

Dus als de weersvoorspelling voor 2 september erg goed is,

stap ik die ochtend al heel vroeg in de auto.

Ik wil altijd graag net voor zonsopkomst op de parkeerplaats zijn,

zodat ik aan de waterlijn ben, wanneer de zon opkomt.

Bonte Strandloper

In eerste instantie loop ik altijd in een diagonale lijn richting waterlijn en pier.

Ondertussen kijk ik waar ik iets anders zie dan een meeuw en hou dan die richting aan.

Behalve het laatste stuk. 

Als je rechtstreeks naar een vogel toeloopt, dan kun je het wel vergeten. 

Dus loop ik een beetje via een omweg en kijk vooral de vogel niet aan.

In dit geval is dat niet nodig, want wanneer ik vlakbij de zee ben, 

zie ik vooral veel meeuwen. Meestal lopen hier groepjes Drieteenstrandlopers 

langs de waterkant, maar deze ochtend zie ik er geen eentje.

Dat is best opvallend vind ik.

Maar ik zie wel een stuk of 6 Bonte Strandlopers.

Mijn ervaring is dat Bonte Strandlopers minder schuw zijn dan Drieteentjes.

Ze zijn wat makkelijker te benaderen en ook dit keer is dat het geval.

Ik kan rustig lopend tot een meter of 20 bij ze komen.

Op mijn knieeën schuifel ik nog een meter of 10 dichterbij en

ga dan languit in het natte zand.

Als de zon opkomt, duurt het altijd nog even voordat deze

over de duinen heen komt en zover is het nu nog niet.

Dus is er dit moment eigenlijk net niet voldoende licht,

om dit soort bewegelijke vogeltjes te fotograferen.

Met 1/100ste moet ik het voorlopig even doen

en dat zorgt toch voor wat beweging in de meeste foto's

die ik op dat moment maak.

Bonte Strandloper

Het voordeel van een wat langere sluitertijd is dat het kleine beetje beweging

van het rustige water verdwijnt en er een rimpelloos geheel ontstaat.

Dit werkt alleen met een rustige zee en die is deze ochtend heel kalm.

Iedere keer als ik in het natte zand lig, is het een geworstel om de apparatuur 

veilig te houden. Tijdens het lopen langs de kustlijn is het niet te doen om

constant de camera in de hand te houden. Dus laat ik de draagriem aan de camera zitten.

Maar als ik languit lig, dan ligt die riem ook in het natte zand.

Als je dan opstaat (een natte zandhand is het gevolg) en je weer verder

wilt gaan, dan zit die riem onder het natte zand.

Tsja, dan is het onmogelijk om te voorkomen dat er zand op je camera komt.

Twee maanden geleden heb ik mijn sensor laten reinigen en na afloop

vroeg de medewerker van de fotozaak of ik mijn camera in het zand had laten vallen.

Ik antwoorde lachend dat hij inderdaad dichtbij de waarheid zat.

Voor mij is de camera een gebruiksvoorwerp.

Dat betekent niet dat ik er niet zuinig op ben, maar tijdens 

het fotograferen behandel ik de camera niet met fluwelen handschoentjes.

Dus mijn camera ziet er niet uit of deze net uit de doos komt,

maar laat duidelijk zien dat hij regelmatig gebruikt wordt.

Bonte Strandloper

Zo ook deze keer weer.

Nadat de Bonte Strandlopertjes van mij beginnen weg te lopen,

sta ik voorzichtig op en zie dat ik weer helemaal onder zit met nat zand.

Als je zo vlakbij de waterlijn wat langer languit ligt,

dan zak je altijd een stukje weg.

Mijn waterdichte jas is toch weer een stukje omhoog gekropen en

dus is de kleding daaronder ook weer nat.

Gelukkig is de temperatuur niet zo heel laag en heb ik er verder geen erg in.

Maar ik moet wel weer mijn best doen om niet al teveel

nat zand op de camera te laten komen.

Ik vervolg mijn weg richting de pier en zie een aantal kleine

vogeltjes heen en weer lopen.

Dat moeten pleviertjes zijn en nadat ik snel een foto, die ik van

grote afstand heb gemaakt, goed op mijn schermpje bekijk,

zie ik dat het Bontbekpleviertjes zijn.

Altijd een leuke soort om te fotograferen, maar erg lastig te benaderen.

Bontbekpleviertjes laten duidelijk merken wanneer je te dichtbij komt.

Dan lopen ze simpelweg een stukje verder om de afstand

weer groter te maken. Dan moet je dus een behoorlijk eind

tijgeren of kruipen om toch dichterbij te kunnen komen.

Maar dit groepje laat zich erg slecht benaderen en na drie keer

geef ik het maar op en focus mij maar weer op de Bonte Strandlopertjes,

die wel mee willen werken.

Bonte Strandloper

Inmiddels komt het zonnetje bijna boven het duin uit en dat zorgt

voor een iets ander licht. De kleuren worden ietsje warmer, 

maar zodra een klein wolkje voor de zon schuift, worden de

kleuren weer direct een stukje koeler.

Bonte Strandloper

De Strandlopertjes zijn inmiddels volledig aan mij gewend en lopen

rustig om en langs mij heen. Zo'n klein groepje maakt het altijd lastig

om een onderwerp uit te kiezen. Dan vangt de ene een prooi of

neemt de ander net een bad of staat zijn veren te poetsen.

Soms is het lastig om een keuze te maken.

Bonte Strandlopers

Met het opkomende zonnetje komt er weer een ander probleem aan de orde.

Die witte veren op het achterlijf zijn lastig om goed te belichten.

Thuis zie ik op de computer dat het wit toch wat uitgebeten is en

met wat hooglichten temperen kan ik er nog iets van maken.

De details in het wit zijn echter niet meer goed te herstellen.

Bonte Strandloper

Jammer van die witte veren, maar in deze twee foto's vond ik het toch niet 

heel erg storend overkomen. De foto's waar ik onderbelicht had om het wit

verder onder controle te krijgen, werden er ook niet beter op.

Bonte Strandloper

Het voordeel van het opkomende zonnetje is, behalve dat de kleuren warmer worden,

dat er een lichtje in het oogje van de vogels komt.

Dat zorgt voor wat meer leven in de foto.

Het is maar een klein detail, maar wel een belangrijke.

Bonte Strandloper

Zodra het zonnetje echt goed boven de duinen uitkomt, wordt het toch echt tijd

om afscheid te nemen van de Bonte Strandlopertjes en op zoek te gaan

naar de Bontbekpleviertjes.

Het is nog steeds uitzonderlijk rustig, want veel mensen laten die plek

nu doordeweeks links liggen. In de weekenden is de pier wel toegankelijk en

is het ook direct een heel stuk drukker.

Behalve ikzelf is er nog een tweetal aanwezig, maar die lopen mooi

de hele andere kant op.

In alle rust scan ik de omgeving af, op zoek naar de Bontbekkies.

Als je niet weet waar je naar moet kijken, dan vind je ze niet zo snel.

Maar als je ze wel al vaker hebt gefotografeerd, dan pik je ze

er toch wel behoorlijk snel uit. Ook op 100 meter afstand.

Ik ontdek de Bontbekplevieren midden op het brede strand.

Terwijl ik hun kant op loop, zie ik ook iets vreemds aan de waterlijn.

Het is duidelijk een steltloper, maar wat voor één?

Mijn nieuwsgierigheid voor de mysterieuze gast is groter

dan de drive om de Bontbekplevieren te fotograferen.

Tijdens het naderen van de onbekende vogel, neem ik van afstand 

een foto en bij het uitvergroten zie ik wat voor soort het is.

Een Kanoet.

Omdat het niet echt een spectaculaire soort is,

richt ik mij toch maar weer eerst op de Bontbekplevieren.

Maar als ik op nog geen 50 meter afstand van ze ben,

vliegen ze op. Ik volg ze in hun vlucht en laten ze nou

vlakbij de Kanoet weer landen.

Kanoet

De Kanoet is erg op zijn hoede, maar met veel geduld toch te benaderen.

Als je goed kijkt naar het gedrag van een vogel en dat op de juiste waarde inschat,

dan is het echt wel mogelijk om dichterbij te komen.

Eenmaal op aardige afstand van de vogel, is het vaak het best om

gewoon stil te blijven liggen/zitten.

Vinden ze het te gevaarlijk, dan maken ze vanzelf de afstand wel wat groter.

Beter wordt het wanneer ze doorkrijgen dat je geen gevaar oplevert en

ze vanuit eigen beweging dichterbij komen.

Kanoet en Bonte Strandlopers

Terwijl ik de Kanoet aan het fotograferen ben, komen de Bonte Strandlopertjes

op bezoek. Het leuke van dit soort beelden is dat je nu mooi de verschllen

qua grootte kunt zien.

Kanoet

Op het moment dat ik mijn aandacht op de Bontbekpleviertjes wil gaan richten

en een stukje naar achteren ben gekropen, landen Kanoet nummer 2

en Kanoet nummer 3 op zo'n 20 meter afstand.

Kanoet

De Pleviertjes moeten dan nog maar even wachten, want ik vermoed dat ik

die nog vaker zal zien deze ochtend. Ik verwacht geen tweede kans te krijgen bij de Kanoeten,

want die zullen zo wel doorvliegen.

De Bontbekpleviertjes zijn ietsje doorgelopen en zo voorzichtig mogelijk

beweeg ik hun kant op. Van afstand zal het altijd best wel een raar gezicht zijn,

wanneer ik als een kreupele zeehond door dat natte zand heen probeer te tijgeren.

Met de woorden van de medewerker van de fotozaak in mijn achterhoofd,

probeer ik de camera zo schoon mogelijk te houden.

Iets wat weer niet helemaal gelukt is, moet ik eerlijk bekennen ;-)

Bontbekplevier

Een jong exemplaar gaat in bad, terwijl de andere jonge Bontbekplevieren 

op zoek zijn naar iets te eten.

Bontbekplevier

Zoals ik al vaker gezien heb in het najaar, is dat een ouder angstvallig de wacht houdt.

Hoewel de jongen dus oud genoeg zijn om zelf voor eten te zorgen en straks

de lange vlucht naar de overwinteringsgebieden  te maken, zijn ze

toch nog niet zo ver om zelf de gevaren te onderscheiden.

Zolang de oudervogel dus op zijn/haar gemak is, blijven ze

op de plek waar ze zijn en zolang ik maar rustig aandoe is er verder niets aan de hand.

Bontbekplevier

De jongen komen tijdens het zoeken naar eten steeds dichterbij en 

blijven af en toe even stilstaan om mij in te schatten.

Zolang ik blijf liggen, ben ik ongevaarlijk voor ze en

blijven ze om mij heen naar voedsel zoeken.

Bontbekplevier

Inmiddels heb ik bijna alle soorten Plevieren die in Nederland voorkomen

kunnen fotograferen. De enige die nog ontbreekt is de Strandplevier.

Een soort die toch wel zeldzaam is in Nederland en waarvoor je eigenlijk

naar Zuid-Holland of Zeeland moet om ze te zien.

Daar zijn stukken strand afgezet, zodat ze daar rustig kunnen broeden.

Voorlopig zal dat wel een wenssoort blijven, al wordt er wel af en toe eentje 

bij de Zuidpier waargenomen. 

Bontbekplevier

Wanneer de Bontbekplevieren na een tijdje zich langzaam maar zeker

steeds verder van mij verwijderen, vind ik het wel mooi geweest.

In de buurt van de Zuidpier wordt al een tijdje een jonge Roze Spreeuw gemeld

en die wil ik wel op de foto proberen te krijgen.

De Roze Spreeuw bevindt zich aldoor in een grotere groep gewone spreeuwen.

Dus is het zoeken naar groepen Spreeuwen en dan ook is het nog zoeken

naar een speld in een hooiberg.

Een grote groep zit op de pier en op de hekken die nu langs de pier staan.

Ik speur de groep af, maar ik zie de Roze Spreeuw niet.

Ik scharrel wat door de duintjes, maar ook hier geen geluk.

Na een tijdje vind ik het wel mooi geweest en besluit richting huis te gaan.

De zon staat al behoorlijk hoog en zorgt inmiddels voor hard licht.

Voor de zekerheid richt ik mijn camera nog een keertje op de kustlijn en

speur deze een paar honderd meter af.

Dan zie ik toch een paar leuke soorten en besluit om

toch nog een half uurtje extra te blijven.

Grote Stern

Een groepje Grote Sterns staan langs de waterkant.

Ook zo'n soort die lastig te benaderen is en ik probeer het dan ook niet te forceren.

Eén jong exemplaar staat een stukje af van de groep en bij

die kan ik wel met een beetje geduld dichterbij komen.

Rosse Grutto

Buiten de Grote Sternen zag ik ook een drietal Rosse Grutto's langs de waterkant

foerageren. Terwijl ik nog met de jonge Grote Stern bezig ben, zie ik één van 

de Rosse Grutto's langs komen vliegen. De vogel landt een stukje verderop

en ik ben net snel genoeg om de vogel met gestrekte vleugels vast te leggen.

Meer kansen krijg ik ook niet, want het tijdstip van het honden uitlaten 

is aangebroken en dat betekent voor mij "einde oefening".

Visdiefje

Een voorbij vliegend Visdiefje is het laatste wat ik fotografeer,

voordat ik richting de auto loop.

Toch best een vruchtbare ochtend met een aantal mooie soorten.

Een volgend bezoekje zal pas volgend jaar April/Mei plaats vinden.

In een volgende blog aandacht voor:

De Middelste Bonte Specht

Tot de volgende keer,

René