De Eekhoorn

 

Eekhoorn

Er zijn dieren die een hoog aaibaarheidsgehalte hebben.

Eén van die dieren is de Eekhoorn.

Wanneer ik er eentje zie, dan word ik altijd een stukje vrolijker.

Vroeger zag ik ze geregeld in parken en op oude begraafplaatsen in Amsterdam.

Helaas wordt dat steeds minder, want leefgebieden worden kleiner en het

wordt ook steeds lastiger om tussen de stukjes stadsnatuur te migreren.

Overal wordt maar gebouwd en de kleine stukjes stadsnatuur verdwijnen

in rap tempo. Heel triest en vooral wanneer een partij als Groen Links

de scepter zwaait. Vergeet dat woordje Groen maar.

Als ik dan de opkomst van BBB zie, dan hou ik mijn hart vast.

Gebruik van landbouwgif, schieten van dieren en  de stikstoftoename 

zullen de problemen namelijk niet verminderen. 

Die paar randjes met kruiden langs de weilanden

zullen echt niet genoeg zijn om insekten-populaties te herstellen en

daarmee de weidevogelstand helpen te herstellen.

Of alle innovaties waar zij op wijzen mbt de stikstofproblematiek

zoden aan de dijk zullen gan zetten, zal de tijd uitwijzen.

Ik heb er in ieder geval weinig vertrouwen in.

Dus de afname van bv de Rode Eekhoorn in Amsterdam is iets

dat mij wel triest stemt.

Daarom vind ik het ook zo leuk, wanneer ik ze tegenkom op

een vakantiepark of bij een fotohut.

Eekhoorn

Zodra ik tijdens een verblijf op een vakantiepark merk dat er Eekhoorns

aanwezig zijn, probeer ik ze altijd zo snel mogelijk bij ons huisje te krijgen.

Meestal zet ik dan een tuintafel neer met daarop een berg doppinda's.

Vaak hebben de Eekhoorns het snel in de gaten en wanneer dat het geval is,

bouwde ik een setting op de tafel met een mooie stronk en wat takken.

Maar het is nog beter om de setting gewoon op de grond te bouwen en

dan vanuit het huisje, vanaf een laag standpunt te fotograferen.

Dus mijn manier is nu om een mooie stronk op een fotografisch,

aantrekkelijke plek te leggen en twee grote takken of stronken neer te zetten.

Eekhoorn

Eekhoorns hebben een fantastische reuk en wanneer je in eerste instantie maar

genoeg voer neerlegt, dan hebben ze al vrij snel in de gaten dat

er op die plek iets te halen valt.

Dan zit ik lekker binnen te wachten met een kopje koffie en dan maar

kijken en afwachten of er ergens in de verte zo'n pluizige staart te zien is.

Vaak zie je ze in de verte al scharrelen en langzaam maar zeker dichterbij komen.

Wanneer je makkelijk te bereiken voer neerlegt,

komen daar ook al snel vogels op af en dat ziet zo'n Eekhoorn natuurlijk ook.

Maar dan begint het pas.

De aardigheid is om de Eekhoorn juist daar te krijgen,

waar je hem wilt hebben en dan moet het diertje

natuurlijk ook even lang genoeg stilzitten.

Eekhoorn

Wanneer je bv doppinda's zomaar neerlegt,

dan pakken de dieren ze meestal op en vertrekken direct weer.

Ik gebruik het liefst Hazelnoten, want die tonen het meest natuurlijk.

Ik heb altijd wel wat gereedschap achterin de auto en met bv

een schroevendraaier maak ik dan wat gaten in de takken/stronken.

Daar plaats ik dan de hazelnoot in en dat zorgt ervoor

dat de Eekhoorn langer op die plek blijft, om de Hazelnoot te pakken te krijgen.

Eekhoorn op jacht naar de Hazelnoot

Eekhoorn met de moeizaam verkregen Hazelnoot

Een tweede lokkertje is vogelpindakaas,

Lekker dik smeren op de achterkant van de tak/stronk zodat het buiten beeld blijft,

maar wel op de plek waar je de Eekhoorn wilt hebben.

Vaak druk ik er een hazelnoot in, om het extra aantrekkelijk te maken.

Eekhoorn

Ik vind de Eekhoorn het mooist in de winter.

De lekkere. dikke vacht en de lange oorpluimen maken het diertje zeer fotogeniek.

Icm de mooie pluimstaart en zijn maniertjes maken dit knaagdier tot een geliefd dier.

Dit in tegenstelling tot een ander knaagdier: De Rat.

Zo zie je maar wat uiterlijk kan doen mbt tot acceptatie en aantrekkelijkheid.

Eekhoorn

Zeker op huisjesparken moet je de middenweg zien te vinden tot de aanwezigheid

van genoeg voer en het doen van moeite om het te pakken te krijgen.

Er zijn in dat soort parken zoveel plekken waar iets lekkers te halen valt,

dat ze bij teveel moeite gewoon naar de buren gaan.

Eekhoorn

In bovenstaand geval had ik een Hazelnoot in het holle, opstaande, afgebroken takje gepropt.

Met geen mogelijkheid kreeg de Eekhoorn het eruit.

Het was een paar minuten bezig om het eruit te krijgen en 

dat gaf mij genoeg mogelijkheden om te fotograferen.

Maar na vele vruchteloze pogingen stopt de Eekhoorn met proberen

en kijkt een beetje hulpeloos mijn kant op.

"Moet dat nou echt zo lastig verstopt worden?"

Met behulp van aantrekkelijke noten kun je Eekhoorns van alles laten doen.

Ik heb in een ver verleden eens een Eekhoorn ondersteboven aan een tak

zien hangen om bij een netje met vogelvoer te komen.

Een paar jaar terug zag k foto's van een Eekhoorn die aan een tak hing

om een noot uit het water te vissen.

Dat wilde ik ook wel eens proberen om op de foto te krijgen.

Eekhoorn op het ijs

Om zulke foto's te maken, heb je natuurlijk een grote vijver nodig en

die vind je meestal bij een fotohut.

Nou heb ik het al een aantal keren geprobeerd,

maar de noten in het water willen nog weleens wegdrijven,

wanneer er een beetje wind staat.

Begin dit jaar kom ik ergens en daar ligt een dun laagje ijs op het water.

Dat biedt perspectieven, dacht ik direct.

Ik zoek een lange tak en wat spullen om de tak vast te kunnen leggen.

Ik hang hem boven de bevroren vijver en hak daaronder een langgerekt wak uit.

In het wak strooi ik wat Wal- en Hazelnoten en die kunnen nu

dus niet verder afdrijven.

Om de Eekhoorns voor lange tijd voor de hut te krijgen,

leg ik op diverse plekken wat makkelijk te bereiken noten neer.

Al snel scharrelen er twee Eekhoorns voor de hut en die pakken

uiteraard eerst de makkelijk te bereiken noten.

Maar wanneer die op zijn, worden de noten in het wak opeens erg aantrekkelijk.

Eekhoorn

Eekhoorns zijn enorm slimme dieren.

Eerst worden de noten gepakt die makkelijk vanaf het ijs bereikt kunnen worden.

Wat ik echter heel opvallend vond, was dat de Eekhoorn niet ging lopen

in de buurt van het wak, maar hij ging op het ijs liggen en

verdeelde zo zijn gewicht, zodat hij niet door het dunne ijs kon zakken.

Daar keek ik best wel van op.

Maar dan zijn de makkelijk te bereiken noten opeens op en

moet er een manier gevonden worden om die andere noten te pakken te krijgen.

Eekhoorn

De overhangende tak blijkt de snel gevonden oplossing.

In eerste instantie had ik de tak iets te hoog boven het ijs gepositioneerd 

en toen gaf de Eekhoorn het snel op.

Maar nadat ik de afstand tussen tak en ijs iets kleiner had gemaakt,

kon de kleine acrobaat wel zijn trucje laten zien.

Eekhoorn

Hangend aan zijn achterpoten hengelt de Eekhoorn de eerste Walnoot binnen.

Leuk zo'n foto. maar hij kijkt helaas wel de verkeerde kant op.

De Eekhoorn vertrekt met zijn moeizaam verkregen Walnoot,

maar keert een minuut of 10 later weer terug.

Die andere noten zijn toch wel erg aantrekkelijk.

Eekhoorn

Gauw de noot ergens verstoppen en dan de volgende opvissen.

Door het vissen naar noten, komt het water in het wak in beweging.

Een paar van de noten drijven meer naar de kant van het wak

en dat heeft de Eekhoorn direct in de gaten.

Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan en

hij wandelt gewoon over het ijs om de noten te verzamelen.

Eekhoorn

Totdat er nog maar 1 Walnoot en 1 Hazelnoot in het water ligt en

die moeten beide toch echt opgevist worden.

Eekhoorn

Nadat de laatste noot uit het water is gehaald en ergens begraven wordt,

spring ik uit de hut en loop snel naar de plek van het wak

Gauw nog een paar noten erin voordat de Eekhoorn terug komt.

Maar helaas liggen de noten te dicht langs de ijsrand.

Eekhoorn

Op bovenstaande foto is goed te zien, hoe listig zo'n Eekhoorn is.

Hij verdeelt zijn gewicht zo goed mogelijk over het dunne ijs en

voorkomt op die manier dat hij er doorheen zakt.

Zo slim hoe deze dieren oplossingen bedenken en tot uitvoering brengen.

Tot zover dit blog over de Eekhoorn.

Wegens drukte op het werk en te vaak slecht weer,

ben ik dit jaar erg weinig op pad geweest.

Nog geen Grutto of Blauwborst gezien of gefotografeerd.

Hopelijk kan ik snel weer eens een paar uurtjes op pad.

Ivm het ontbreken van nieuw materiaal, een volgende keer

misschien nog een blog over de Havik,

met niet eerder geplaatste foto's.

Havik

Tot de volgende keer,

René