Adders in Drenthe

Adder

Ik heb een soort van wenslijstje waarop dieren staan die ik erg graag wil fotograferen.

Daar staan niet alleen vogels op, maar ook zoogdieren, reptielen en amfibieën.

In de top 3 staan de das, de boommarter en de adder.

Voor deze laatste was ik vorige maand afgereisd naar Drenthe:

http://www.dewerelddoormijnlenzen.blogspot.nl/2013/04/natuurkieken-met-natuurkieker.html

Coby kon mij met grote zekerheid adders laten zien en daar had ik een wel 

een lange autoreis voor over. Maar ja, da natuur laat zich niet dwingen.

Het weer zat tegen (heel erg mistig in de ochtend) en de adders lieten zich niet zien.

Omdat je nooit weet wat de toekomst precies brengt, heb ik de aangewezen plek

ingevoerd in mijn GPS, zodat ik het ooit nog eens makkelijk terug kon vinden.

Nu, bijna exact een maand later is het meivakantie.

We zoeken nog een plekje om wat dagen naar toe te gaan.

Een dag voordat we wil vertrekken, kom ik een hele mooie aanbieding tegen.

Een leuk chalet op een heel fraai park voor een prachtig prijsje.

Laat dat chalet nou op zo'n 30 minuutjes afstand staan van de plek waar de adders zitten.

Op vrijdagmiddag reizen we af naar park Hunzedal in Borger.

Aangekomen op het prachtige park, vallen direct de grote hoeveelheden mussen op.

Huismussen (man links)

Ik bestudeer het weerbericht en besluit om op dinsdag naar adders te gaan zoeken.

Maar het kriebelt al snel en zaterdagavond besluit ik om de volgende ochtend een 

extra zoektochtje in te lassen.

Dus zondagochtend vroeg uit de veren en richting de plek waar adders zouden moeten zijn.

Dankzij de GPS loop ik direct naar de door Coby aangewezen plek.

Ze leven maar op een heel klein stukje in dit hele grote gebied.

Vlak langs het pad zouden ze zich op moeten laten warmen door de zon.

"Niet aan de rechterkant van het pad, nee, ze liggen alleen aan de linkerkant": hoor ik Coby

nog zo zeggen. Ik weet op wat voor plekken ik moeten kijken, maar niet precies waarnaar.

Ook heb ik geen idee wat voor kleur ze zijn en hoe groot ze zijn.

Ik loop het stukje pad een aantal keren op en neer, maar geen slangetje te zien.

Maar ik heb het volste vertrouwen in Coby, dus ik besluit om gewoon langer te blijven

en ga eerst een stukje wandelen.

Ik zie heel veel konijnen en dankzij de kleur van hun vacht zijn ze lastig te zien

in het Drentse landschap.

Uitwerpselen vos

Vossen zullen hier niet van de honger omkomen.

De vorige keer dat ik hier was, had ik een wensenlijstje ingediend bij Coby.

Uiteraard stond daar de adder op de eerste plaats, maar er stond meer op.

Helaas kon ik toen alleen een foto maken van de nummer 2 op het lijstje: De Geel Gors.

Eéntje wilde er toen een beetje meewerken.

Maar deze keer is dat anders. Ik hoor en zie vele geelgorzen.

Geelgors

Ook wordt ik blij verrast door de nummer 3 op mijn wensenlijstje.

Een mannetje Blauwe Kiekendief

In de verte zie ik hem boven de heide glijden.

Helaas net te ver voor een echt mooie foto, maar dit zijn toch leuke bewijsplaatjes.

Ik hoop dat hij dichterbij komt, maar de kiekendief wordt verjaagd door een aantal kraaien.

Ik loop weer een aantal keren heen en weer langs het stukje land, waar de adders zouden moeten liggen.

Nou mooi niets he!

Na 2 uur zoeken, begin ik de moed op te geven.

Mestkever

Nadat ik deze kever heb gefotografeerd, besluit ik nog éénmaal langs het pad te lopen en 

dan maar weer richting het huisje te gaan.

Zo jammer he! Weer niets.

Maar dan zie ik iets bruins in het gras langs het pad.

Direct zie ik dat het een slang is.

Adder

Snel neem ik een paar foto's, voordat hij weg vlucht.

Dan is het tijd om hem even te bewonderen.

Bij adders dacht ik altijd aan een dier van anderhalve meter en zo dik als mijn pols.

Niets is minder waar.

Deze adder was ongeveer 40 centimeter lang en niet dikker dan twee vingers naast elkaar.

Maar wat is het een prachtig dier met schitterende ogen en fraaie huid.

Uiteraard wil ik de adder wel wat mooier in beeld hebben, maar je moet toch ook

wel weer een beetje uitkijken met dit dier.

Het is toch een giftige slang en je wilt niet gebeten worden.

Ik ga op mijn knieën zitten en schuifel een stukje dichterbij.

Maar daar is de adder toch niet van gediend en verdwijnt in de struikjes.

Nou ik weet hoe het dier reageert, weet ik wat ik de volgende keer niet moet doen.

Ik loop een stukje door en hoop dat de adder zijn plekje weer in gaat nemen.

Ondertussen kijk ik goed in het gras of ik nog andere adders zie.

Ja hoor, daar gaat er nog eentje:

Een andere kleur en tegelijkertijd ook een stuk schuwer.

Ik richt van 5 meter afstand de lens op de slang en hij is direct foetsie.

Ik loop terug naar de plek waar ik de bruine adder zag en zie dat hij weer rustig 

uit de dekking komt glijden.

Nu ik weet hoe de slang reageert, blijf ik op gepaste afstand.

De adder vertrouwt het toch nog niet helemaal en

kijkt mij een beetje smerig aan.

Ik heb altijd begrepen, dat als slangen zich oprollen, ze de aanvalshouding aannemen.

Ik zit op gepaste afstand en kan niet geraakt worden, maar om de slang niet te stressen, ga

ik nog een metertje achteruit. Dan is het goed en gaat de adder weer relaxt liggen.

Totdat er iemand aankomt met een aangelijnde hond en de adder direct vlucht.

Ik wacht nog even af , maar de adder komt niet terug.

Maar mijn dag kan niet meer stuk.

Dankzij Coby (http://natuurkieker.blogspot.nl/) heb ik eindelijk de adders gevonden en 

kunnen fotograferen. 

Bij deze nogmaals mijn hartelijke dank, Coby!

Uiteraard heb ik in die kleine week ook nog een hoop andere dieren

kunnen fotograferen, zoals deze 

Zandhagedis

Daarover meer in het volgende blog en daarin ook meer over de tweede adderochtend.

Tot de volgende keer,

René