Project Sperwer Deel 2

Nu ik de juiste combinatie van camera en lens gevonden heb, ga ik met hoge verwachtingen 

beginnen aan de derde fotosessie.

Nu blijkt weer de onschatbare waarde van mijn bron.

Het gebouw is op zondag gesloten en zwaar beveiligd, maar vanwege zijn jarenlange relaties 

met personen die in dit gebouw werken, zal de bewaking de beveiliging van bepaalde secties afhalen, 

zodat wij in het torenkamertje kunnen komen.

Klokslag 8 uur op zondag 16 juni gaan we naar binnen. 

Het oudste jong is nu 15 dagen oud en de andere twee ietsje jonger. 

Het zijn twee meisjes en 1 jongetje. 

Dat is te zien aan het formaat van de vogels en vooral aan de grootte van de kop.

Het voorste jong is het jonge mannetje

De dames

Ook bij de volwassen vogels is het verschil qua formaat erg groot.

Het vrouwtje is een stuk groter dan het mannetje en zit daarom als enige constant 

op de eieren en op de jonge vogels. 

Het mannetje is gewoon te klein om ze goed te kunnen bedekken en warm te houden. 

Hier is goed de kale broedplek te zien.

Het mannetje is een stuk slanker en ranker en kan daardoor veel beter jagen op 

het favoriete voedsel van de sperwer, namelijk de huismus.

Op nummer 2 van het menu staat de koolmees.

Het mannetje op het nest.

Maar ja, waar waren we gebleven?

Vandaag heb ik een beetje extra geluk. Was het tijdens de eerste twee sessies nog zwaar bewolkt,

deze keer is het heel licht bewolkt en breekt af en toe de zon door.

Het grappige is dat dit alleen in het westen van Nederland is. 

De rest van Nederland is namelijk wel zwaar bewolkt.

Om iets voor 08:10 uur komen we aan in het torenkamertje en ik installeer direct mijn spullen.

Driepootstatief op de tafel en de camera erop.

Ik ben nog niet klaar of daar is ineens het mannetje met een prooi.

Het is anders dan vorige keren, want toen liet het mannetje horen dat hij er aan kwam

 en kon je er dus op anticiperen.

Het mannetje dropt de prooi en is direct weer weg.

Het vrouwtje bekijkt het aangeboden voedsel en de jongen zijn direct in opperste staat van paraatheid.

Eerst wordt de prooi vlug en vaardig geplukt en neemt de moeder de eerste hapjes.

Dan wordt de prooi verder uit elkaar getrokken en gevoerd aan de drie jongen.

Doordat het vrouwtje het grootste gedeelte van de dag op het nest moet zitten,

wordt ze behoorlijk stijfjes. Dus moeten zo nu en dan de vleugels even gestrekt worden.

Was de eerste prooi overdracht die wij zagen rond 08:15 uur, dan verwacht je een volgende prooi

zo'n uurtje later. Er zitten namelijk drie jongen in het nest die behoorlijk in de groei zijn.

Dus moet er flink gegeten worden, toch al gauw drie prooien per dag per jong.

Als ze éénmaal bijna uitgegroeid zijn, wordt de behoefte minder.

Tussen de prooien door gebeurt er niet zo heel veel. De jongen zijn nog niet groot genoeg

om allerlei capriolen uit te halen en vliegoefeningen worden nog niet gedaan.

Nee, de jongen liggen gewoon in het nest en de moeder ligt er bovenop

om ze lekker warm te houden.

Om tien uur zien we weer heel vluchtig het mannetje, die weer een prooi op het nest brengt.

Dus twee uur na de vorige prooi-overdracht

Op hetzelfde moment komt er nog een tweede fotograaf binnen.

Ik ben verrast om Ton Döpp binnen te zien komen. Tsja, als ik iemand bewonder

om zijn prachtige vogelfoto's is het Ton wel.

Hij valt direct met zijn neus in de boter, want de voedermomenten zijn de enige echte actiemomenten.

Grappig is dat Ton klaagt over het teveel aan licht en ik over het tekort.

Een beetje extra zonlicht zorgt ook voor grote verschillen in de foto's.

Nu ken ik Ton al een aantal jaren van af en toe een email en 

ik mag zo nu en dan dankbaar gebruik maken van zijn prachtige fotografiestekken, maar we

hebben elkaar nooit langdurig ontmoet.

Dus is het nu ook eens extra leuk om hem aan het werk te zien en uitvoerig

met elkaar te praten.

Nadat er weer een prooi is weggewerkt in een aantal minuten, vliegt het vrouwtje

van het nest af om even goed de vleugels te strekken.

Uit ervaring weten we inmiddels, dat dit vaak het sein is voor het mannetje

om even naar zijn kroost te komen kijken.

Dit zijn echter spaarzame momenten en het mannetje is ook zo weer weg.

Gelukkig voor mij breekt hier net even het zonnetje door.

Dan denk je dat je weer minimaal een uur tot anderhalf uur moet wachten,

maar nog geen half uur later is het mannetje er alweer met een nieuwe prooi.

Hetzelfde ritueel herhaalt zich weer. Het vrouwtje plukt de prooi verder en neemt

zelf de eerste hapjes.

Nu blijkt dat het toch wel erg snel is na de vorige prooi.

Het mannelijke jong toont al bijna helemaal geen interesse en de meisjes

zijn ook niet echt super enthousiast.

Maar even later lusten ze toch wel weer een snackje.

Toch prachtig om te zien hoe liefdevol zo'n roofvogel met haar kroost omgaat.

Let op de vlijmscherpe nagels.

Met deze laatste voeding is het voorlopig wel klaar met de actie.

De volgende voeding zal pas weer later in de middag plaats vinden.

Ton blijft nog even en ik ga richting huis met een geheugenkaart vol met foto's.

Dat uitzoekwerk daarna valt mij toch wel zwaar.

Het is zo moeilijk kiezen en na een eerste schifting, blijven er toch nog heel veel over.

Ik hoop eind volgende week nogmaals langs te gaan, omdat de jongen dan inmiddels

bruinig van kleur zullen zijn en op de nestrand balanceren.

Dan komt er dus nog minimaal 1 vervolgserie.

En dan bezoek ik ook nog regelmatig het sperwernest vlakbij mijn huis.

De ligging van dit nest is net iets mooier. Het vrouwtje hier is veel mooier gekleurd, maar ik kan

net geen goede positie innemen en het licht is hier gewoon nog minder. De takjes van het

nest steken ook net teveel uit en zitten dus constant in de weg.

In dit nest zitten maar twee kleintjes.

Het volgende blog wordt een klein uitstapje naar een jong zoogdier.

Samen met Kees kwam ik twee weken terug deze vossenwelp tegen. 

Daarover dus meer in het volgende blog.

Tot de volgende keer,

René