Project Sperwer

Sperwer (vrouw)

Begin april hoor ik dat er een sperwerpaartje vlakbij mijn werk zit. 

Ik zie een aantal foto's van parende sperwers en dat wil ik uiteraard graag met eigen ogen zien. 

Op de bewuste plek aangekomen neem ik rustig de omgeving op, maar kan nergens een sperwer vinden.
Dan zie ik een man met een verrekijker lopen en ik spreek hem aan en vraag 

of hij weet waar het sperwernest is. Hij wijst mij een boom aan waar het nest is,

 waar de sperwers aan gewerkt hebben en opeens

 ziet hij bovenin de boom een vrouwelijke sperwer zitten.

Als ze doodstil zit, zie je haar gewoon over het hoofd. 

We raken aan de praat en de man blijkt al jaren sperwers te bestuderen,

 die in de binnenstad van Amsterdam wonen. 

Dan zien we ook de mannelijke sperwer, die een uitval doet naar vervelende duiven. 

We wandelen naar de plek waar het mannetje waarschijnlijk geland is 

en zien hem daar inderdaad in een boom zitten.

Sperwer (man)

Het blijkt dat er in deze omgeving al jaren sperwers nestelen en met een beetje geluk
kunnen we het nest van de sperwers vanuit het aangrenzende gebouw mooi zien.

Het gebouw is één van de oudste en mooiste gebouwen van Amsterdam en vanuit 

een torenkamertje op 2 hoog kun je het nest bij wijze van spreken aanraken.

 Laten we zeggen dat het een meter of 6 vanaf het raam is. 

Via een omweggetje maak ik kenbaar dat ik dat wel heel erg mooi zou vinden 

om daar eens te fotograferen en als het broeden eenmaal begint mag ik best eens komen kijken.

Dan krijg ik via via nog een melding binnen van een tweede nest. 

Ook dicht bij mijn werk, maar hemelsbreed toch wel op een aardige afstand 

ten opzichte van het andere nest.

Als ik daar ga kijken kom ik al snel het paartje tegen. 

Het vrouwtje kan ik etend op de foto krijgen,

Sperwer (vrouw)

 terwijl het mannetje nog druk bezig is met het nest.

Sperwer (man)

Dan breekt het moment aan voor de eerste fotosessie vanuit het torenkamertje. 

Het vrouwtje is bezig met broeden en het mannetje brengt zo nu en dan eten op het nest. 

Omdat het een eerste korte verkenning is in het gebouw, maak ik de eerste foto's 

uit de hand met mijn sigma 50-500mm lens. Maar tsjonge, wat valt de hoeveelheid licht tegen. 

Om een beetje sluitertijd te krijgen met mijn setje, moet ik de ISO al snel opschroeven naar 3200. 

Dat gaat uiteraard ten koste van de fotokwaliteit, maar ja, je moet toch iets....

F6.3; 1/60; -0,7 stop; iso 3200

Inmiddels is ook de sperwer op het tweede nest begonnen met broeden, maar dat nest wordt 

al snel aan het oog onttrokken door het gebladerte. 

Daar hoef ik dus niets meer van te verwachten.

Echter tijdens de eerste sessie in het torenkamertje krijg ik te horen dat er ook een nest vlakbij mijn huis is.

Dat wordt uiteraard niet tegen dovenmansoren gezegd en ik ga direct op onderzoek uit.

Ook hier wordt ik verwend met een prachtig uitzicht. 

Het nest is dan wel hoog in een boom, maar grenzend aan deze boom

 loopt het talud van de A10 omhoog. 

Als ik helemaal naar boven klim, zie ik het nest op ooghoogte. 

Ietsje verder als het andere nest, maar niet meer dan 2 meter verder.

Het zicht is hier ietsje mooier, maar het licht is nog minder.

Ook zijn de sperwers hier een stuk schuwer en zodra het vrouwtje mij ziet is ze verdwenen en

 laat ze het nest onbeheerd achter.

Omdat dit heel link is ivm predatie door kraaien en eksters vertrek ik direct en 

ik zie ook dat het vrouwtje gelukkig direct terugkeert. 

Hoe gaan we dat oplossen?

Ik besluit om met een camouflagedoek en camera op statief terug te gaan en ja hoor, dat werkt perfect.

Het vrouwtje merkt wel dat er iets ander is, maar ze blijft heel rustig op haar nest zitten.

Ook nu merk ik dat het slecht fotograferen is met mijn 50-500mm lens. 

Bij 1600 iso haal ik sluitertijden van 1/40 en dan moet ik nog geluk hebben ook. 

Zolang de sperwer stilzit is er niets aan de hand, 

maar de kleinste beweging zorgt al voor duidelijke onscherpte.

F6,3; 1/40; -0,3 stop;  iso 3200

F6,3; 1/80, -0,3 stop; iso 3200

Inmiddels is het begin juni en is het eerste ei uitgekomen in het nest bij het torenkamertje. 

Een paar dagen later ga ik er weer langs en nummer twee blijkt ook al uitgekomen te zijn. 

Het is een prachtig gezicht.

Om een nog beter standpunt te krijgen is er een tafel leeg geruimd en 

daarop kan ik staan met camera en statief. 

Nu kan ik net een klein stukje over de nestrand kijken en zie de twee witte kopjes diep onderin het nest. Omdat de jongen nog klein zijn, worden er nog niet zoveel prooien gebracht.

Het mooie van dit nest is, is dat het mannetje de prooien op het nest komt brengen. 

Waarschijnlijk omdat er zoveel eksters in de buurt zijn, die de jongen te grazen kunnen nemen.

F8; 1/30, -0,7 stop; iso 800

Normaal gesproken wordt het vrouwtje van het nest geroepen door het mannetje en 

op een vaste plek wordt de prooi dan overgedragen.

Ik hoop dat in mijn tweede sessie er meerdere prooien gebracht worden, 

maar in de bijna drie uur dat ik op de tafel sta, wordt er geen enkele keer iets te eten gebracht.

Nou is het zo, dat de hoofdprooi van de sperwer de huismus is. 

De huismus wordt actiever naarmate het mooier weer is.

 Ik heb de pech dat het tijdens mijn tweede sessie weer behoorlijk bewolkt is en 

er dus waarschijnlijk weinig mussen actief zijn.

Balen natuurlijk, maar ik krijg wel een paar keer de twee kleintjes te zien en 

ik denk zelfs een derde jong te zien. Dat laatste wordt naderhand nog bevestigd.

 Er zitten inderdaad drie jongen in het nest.

F8; 1/40; -0,7 stop, iso 1600

Maar tijdens het fotograferen merk ik het nu goed. 

Omdat de jongen nogal druk bewegen, zijn de sluitertijden die ik haal veel en veel te laag. 

Dus wel topmomenten qua natuurbeleving, maar ik wil ook wel graag een paar hele mooie foto's maken. 

Al is het er maar eentje......

F8; 1/40; -0,7 stop; iso 1600

Zucht, dat kan ik dus wel vergeten of ik moet wel heel erg veel geluk hebben 

met op het goede moment afdrukken.

En die kleine sperwertjes zijn zo ontzettend schattig in hun witte donskleed.

Als ik thuis mijn spullen opberg, zie ik mijn 300mm F4 lens van sigma staan. 

Ik heb deze lens een aantal keren gebruikt op mijn sony a200 inclusief 1,4 extender en 

was daar heel ontevreden over. Hele softe beelden en slechte scherpte. 

Maar toen ik hem in mijn handen had, bedacht ik mij, dat ik die lens nooit 

op mijn a550 zonder extender had gebruikt. 

Een primelens met F4 op 300mm levert in ieder geval veel betere sluitertijden op.

Een paar dagen later is het behoorlijk weer en ik gebruik een paar uurtjes in de ochtend 

om met de 300mm lens op mijn sony a550 langs het sperwernest bij mij in de buurt te gaan.

De lens gaat op de monopod en met het camouflagekleed over mijn lichaam leg ik de laatste meters af. 

Hier moet ik echt uitkijken, anders donder ik zo het talud af en

 lig dan 20 meter lager tussen het kreupelhout.

F5,6; 1/125; -0,7 stop, iso 1600

Het vrouwtje trekt zich wederom niets van mij aan en ik maak een aantal proefopnames. 

Een klein geluksgevoel borrelt in mij op. Betere sluitertijden en ook de scherpte is alleszins acceptabel.

Ik zie dat de sperwer een stuk hoger ligt op het nest 

en als ze omhoog komt zie ik twee kleine witte koppies. 

Maar net te ver onderin het nest om goed op de foto te krijgen.

Ik heb hier wel het geluk met een voermoment.

 Het mannetje begint te roepen, het vrouwtje vliegt weg en komt even later terug met een prooi. 

Ze neemt eerst zelf een paar hapjes en begint dan de kleintjes te voeren.

De kleintjes blijven net ietsje te ver onderin en omdat ik mij in allerlei bochten moet wringen 

om een goede positie te verkrijgen, zijn de foto's van de kleintjes niet echt top. 

Om het verhaal compleet te maken, laat ik ze hier toch even zien.

Omdat het vrouwtje constant in een zelfde houding ligt, moeten af en toe 

wat rek en strekoefeningen gedaan worden.

Omdat ik nu weet dat de camera/lens combinatie voor de bijna gewenste resultaten zorgt, 

kan ik met deze combinatie ook eens naar het torenkamertje gaan.

Zondag 16 juni was de dag voor een nieuwe ochtendsessie en dat leverde dit soort beelden op.

Maar daarover meer in deel 2.

Tot de volgende keer,

René