Andere dieren op en rondom mijn IJsvogelplek

IJsvogel

Al een aantal maal heb ik verteld, dat ik mij niet snel verveel als ik bij het ijsvogelnest zit.

Uiteraard kan ik het ijsvogelpaar van heel dichtbij bekijken en fotograferen en 

af en toe komt er een jong langs uit een vorig broedsel.

In 1 van mijn vorige blogs had ik al aandacht besteed aan een groepje

wilde eenden die er regelmatig ronddobberen.

Wilde eend

Maar ik had ook al een keertje een klein bruin diertje weg zien huppelen.

Het beestje had een te harige staart om een rat te zijn en toen ik mij realiseerde

dat het uiteinde van de staart zwart was, besefde ik dat het een hermelijn moest zijn.

Toen ik weer een keertje in de vroege avond bij het nest zat, hoorde ik een plonsje achter mij.

Toen ik omkeek zag ik een bruin diertje de sloot overzwemmen.

Tsja, als je geheel geïnstalleerd bent en de camera op statief zodanig hebt neergezet,

kan je niet zo snel van positie wisselen.

Ik kon dus niet anders doen dan afwachten.

Heel langzaam veranderde ik van positie en draaide de camera zodanig dat deze in

de richting wees, waar de hermelijn eventueel vandaan zou kunnen komen.

Dan zie ik opeens zijn koppie tussen het onkruid.

Heel rustig richt ik de camera op de plek waar hij zit.

Maar probeer zo'n diertje maar eens te vinden in een kleine zoeker zo tussen de dichte begroeiing.

Ik kijk nogmaals gewoon en zie hem duidelijk zitten, maar kan de kleine

rakker mooi niet in mijn zoeker te pakken krijgen.

Er zit niets anders op dan af te wachten.

Hermelijn

Als ik de hoop al opgegeven heb en de camera maar weer op het stokje richt,

zie ik in de verte iets bewegen aan de rand van de sloot.

Ja hoor, daar zit hij. Razendsnel heeft de hermelijn langs de slootkant zo'n 30 meter afgelegd en

duikt dus daar weer op. Hij weet dat ik er zit, maar hij kan mij niet zien vanwege het camouflagekleed.

Maar langzaam maar zeker komt het hermelijntje weer mijn richting op.

Ineens duikt hij op onder de boomstronk waarin het ijsvogelnest is gebouwd.

Hij rent en springt heen en weer en voor ik goed en wel de camera heb gericht,

is de kleine hermelijn verdwenen in de begroeiing van de boomstronk.

Maar hij neemt mij geen tweede keer in de maling, want ik weet dat hij er zit.

Geconcentreerd en in een zeer onnatuurlijke houding houd ik mij gereed om direct af te drukken.

Hermelijn

Opeens komt hij eventjes tevoorschijn en ik krijg echt maar 1 enkele kans.

De hermelijn is direct weer foetsie en als ik even snel het resultaat bekijk,

kan ik toch zeker zeer tevreden zijn.

Wie weet wat voor kansen ik verder nog ga krijgen?

Behalve dit leuke hermelijntje zijn er nog meer leuke waarnemingen.

Niet meer dan een bewijsplaatje van de Grote Bonte Specht,

maar het is erg leuk om hem te volgen.

Een winterkoninkje die ook een nest heeft in de boomstronk is aldoor zo snel,

dat deze echt niet te fotograferen is. Misschien volgend voorjaar als hij weer lekker gaat zingen.

Jonge waterhoentjes

Waterhoen

Houtduiven die zich tegoed doen aan de vlierbessen.

Ook wanneer ik vertrek bij de ijsvogels, kom ik langs een aantal plekken waar

ik altijd nog even stop om te kijken of er iets bijzonders zit.

Regelmatig zie ik hazen rondhuppelen en op een mooie zomeravond zie ik er zelfs

twee heel rustig in het laatste zonnetje zitten.

Allemaal leuk en aardig, maar natuurlijk alleen maar bezigheidstherapie.

Want het gaat uiteindelijk om de ijsvogeltjes.

Voor de laatste maal dit jaar, nog even aandacht voor deze prachtige vogeltjes.

Soms brengen de ijsvogels vissen naar de jongen, waar een flinke reiger misschien

nog wel moeite mee zou hebben.

Het mannetje kan deze grote voorn amper in zijn snavel houden en dat

wordt dan straks naar binnen gepropt bij 1 van de jongen.

Inmiddels heb ik al verschillende foto's laten zien van ijsvogels met visjes in de snavel.

Dat levert natuurlijk mooie beelden op, maar ook het verzorgen van

het verenkleed is fascinerend om te zien.

Het vrouwtje heeft net een visje afgeleverd en vliegt terug naar het stokje.

Vies geworden van het kruipen door de nestgang, neemt ze een duik.

Hier drukte ik af, net voor ze het water in dook.

Terug op het stokje is het eerst uitschudden.

Het water spat echt alle kanten op.

Dan komt het mannetje met een visje.

Hij durft niet naast het vrouwtje te gaan zitten en landt dus maar op een steen in het water.

De komst van het mannetje zorgt voor opwinding bij het vrouwtje en ze begint luid te roepen 

en hevig te schudden met haar vleugels. Ik weet niet of ze een soort

van concurrent in het mannetje ziet of dat het een feest van herkenning en liefde is.

Omdat het mannetje liever niet vlak naast het vrouwtje op het stokje gaat zitten,

denk ik dat het er ergens tussen in zit.

Het mannetje levert ook zijn visje af en vliegt direct weg.

De rust keert terug bij het vrouwtje en ze begint uitgebreid haar veren te fatsoeneren.

Geen veertje wordt overgeslagen.

Eventjes alles opschudden.

Ook achter je oren schoonmaken.

Wel uitkijken met die scherpe nageltjes.

Als alles weer fris en fruitig is, neemt het vrouwtje een houding aan om te vertrekken.

De afzet levert nu een leuke foto op, maar het daadwerkelijke wegvliegen levert weer een flutplaat op.

Jammer genoeg zal ik het uitvliegen wel niet mee gaan maken.

Hopelijk komen de ijsvogeltjes volgend jaar weer terug en

kan ik eindelijk die foto's maken die ik zo graag wil hebben.

Het toeval wil dat ik 1 van die momenten kon fotograferen op een ander plekje,

maar daarover meer in een volgend blog.

Ik hoop dat iedereen die dit blog volgt net zo genoten heeft van mijn ijsvogelfoto's,

als dat ik gehad heb om ze te maken.

Mijn volgend blog zal gaan over jonge waterrallen

of zal mijn mooiste foto's van de eerste 6 maanden van 2013 bevatten.

Tot de volgende keer,

René