De IJsvogel. Het mooiste vogeltje van Nederland.

IJsvogel (vrouw)

Het klinkt misschien raar, maar omdat er in deze periode weinig te fotograferen valt op vogelgebied, 
ga ik maar ijsvogeltjes fotograferen.

Nou ben ik in de gelukkige omstandigheid dat er op 200 meter van mijn huis een ijsvogelnest is

 in de kluit van een omgetrokken boom en dat ik ook nog eens op 10 minuten 

rijden de locatie van een tweede nest weet.

Het nest dat vlakbij mijn huis is, is mooi om de ijsvogels te bekijken, 
maar een onding om te fotograferen. 
Midden in een woonwijk, zodat bewoners denken dat je hun aan het fotograferen bent 

en daarbij slecht licht en lelijke achtergronden. 

Tsja, als je iets te kiezen hebt, wordt je nou éénmaal kieskeurig.

Het tweede nest is een ander verhaal. Dat ontdekte ik vorig jaar en zittend in de sloot, kun je op vier a vijf meter afstand van het nest de ijsvogeltjes fotograferen.

In april was ik al eens langs gegaan op deze locatie, maar toen had de overijverige groenvoorziening alle begroeiing weggemaaid. Geen mogelijkheden om gecamoufleerd te gaan zitten 

en dus heb ik de ijsvogels links laten liggen. 

Helemaal toen ik de mogelijkheid kreeg om de sperwers te fotograferen. 

Daar ging toen veel van mijn beschikbare tijd in zitten.

Maar nu, vlak na mijn vakantie en in vogelkomkommertijd, trekt het ijsvogelnest weer.

Als ik even polshoogte ga nemen, ben ik blij verrast met wat ik zie. Het onkruid staat lekker hoog en het waterpeil in de sloot is zo'n halve meter lager dan vorig jaar. 

Er ligt nu een stukje slootkant droog, waar je mooi kunt zitten om te fotograferen.

Het enige wat nog nodig is zijn ijsvogeltjes.

Nou weet ik dat er al twee broedsels geweest zijn en is het dus maar afwachten of er een derde broedsel is.

Al snel worden mijn vermoedens bevestigd. Er landt een ijsvogel met een visje in de snavel op het takje.
 Er zijn dus al weer jongen in het nest. 
Dat wordt nog even een paar weken genieten.

Dit is dan het uitzicht vanaf mijn schuilplek 

Zo ziet mijn schuilplekje er uit en de afstand tot de tak is circa 5 meter.

De ijsvogeltjes trekken zich helemaal niets van mij aan en vliegen op nog geen meter afstand langs mij heen. Zo'n klein diertje maakt best nog een hoop geluid met zijn vleugels.

Het is een werkelijk prachtig plekje om te vertoeven. 

Niemand weet dat je er zit, want je bent onzichtbaar voor de buitenwereld.

Als je heel rustig aan doet, dan ben je ook onzichtbaar voor de dieren om je heen.

Behalve ijsvogels, stikt het hier van de andere dieren. 
In de verte zie ik soms een ringslang in het water, heel af en toe zie ik de glimp 
van een hermelijntje en verder nog veel andere soorten vogels.

Eenden, meerkoeten, waterhoentjes, winterkoninkjes, groenlingen, grote bonte specht.
 Ik verveel mij geen moment en breng in 3 dagen uren door op dit plekje.

Een familie wilde eend kwam zo mooi in beeld, zodat ik daar ook nog een mooie serie van heb kunnen maken. Daar zal ik nog een aparte blogje voor maken.

Maar ja, ik kwam uiteraard voor de ijsvogeltjes.

Wat zijn het toch fantastisch mooie vogeltjes om te bekijken.

Het verschil tussen een mannetje en een vrouw is te zien aan de onderkant van de snavel.
Die van het vrouwtje is oranje en van het mannetje is volledig zwart.

Ook de kleuren per vogel verschillen enorm en het scheelt ook enorm in wat voor licht
je een ijsvogel fotografeert.

Hierboven een foto van het vrouwtje op een bewolkt moment.

Met strijklicht wordt de kleur blauw een stuk donkerder.

En in het avondlicht krijgt het blauw van het vrouwtje een groene gloed en

kleurt de oranje borst en buik mooi donker van kleur.

Zonder twijfel zijn de twee uurtjes in de avond het best om mooie foto's te maken.
Maar ja, dan moet je wel een lichtsterke lens hebben en laat dat nou net ontbreken.

Dus moet ik maar compromissen sluiten en hopen op dunne bewolking in de middag.

De jongen in het nest zijn waarschijnlijk nog niet zo heel groot, dus hoeven er nog
geen grote hoeveelheden vis gevoerd te worden.
In deze fase neemt het vrouwtje het grootste gedeelte op zich qua voeren.

Maar zo nu en dan komt het mannetje langs met een visje.

Het mannetje is duidelijk te herkennen aan de veel blauwere rugveren.

In alle uren dat ik bij het nest gezeten heb, is het mannetje maar vier keer langs gekomen.

Het mannetje is ook een stuk haastiger.

Hij komt aanvliegen met een visje, gaat hooguit 20 seconden op het stokje zitten,

vliegt het nest in om het visje af te leveren en vliegt direct weer weg.

Het vrouwtje neemt echter zo nu en dan uitgebreid de tijd.

 Ze komt zelfs regelmatig op het stokje zitten, zonder dat ze voer voor de jongen bij zich heeft.

Dan houdt ze de boel goed in de gaten en je merkt dat ze luistert of de jongen

bedelen voor voedsel.

Af en toe wordt de tijd genomen om zich te verzorgen.

Maar 8 van de 10 keer komen de ouders alleen langs om een visje te brengen.

In een volgend blog aandacht voor een jong uit een eerder broedsel dat even langs kwam.

Zo, mijn eerste berichtje weer na een lange vakantie in Frankrijk.

Bijna geen foto gemaakt vanwege het te warme weer en het gebrek aan vogeltjes.

Dat laatste heb ik gelukkig in een paar dagen goed in kunnen halen.

Tot de volgende keer,

René