Bronst van de Edelherten

Burlend Edelhert

Vorig jaar heb ik, na een aantal jaren,  de bronst van de edelherten eens aan mij voorbij laten gaan.

Maar als je dan de vele (mooie) foto's langs ziet komen van deze happening,

begint het toch wel te kriebelen en nam ik mij voor om in 2013 weer langs te gaan.

Afgelopen vrijdag was ik in de gelegenheid om op zoek te gaan naar burlende edelherten.

Omdat ik de algemeen bekende gebieden inmiddels wel gezien heb,

ga ik goed voorbereid op pad met de locaties van een aantal andere, veelbelovende plekken.

Tenminste, ik dacht dat ik goed voorbereid was, want het vinden van de juiste plekken

bleek een stuk lastiger te zijn dan verwacht.

Mijn hele planning viel in duigen en dan zit er niet zoveel meer op, dan of naar huis te gaan

of om naar de alom bekende plekken te gaan.

Omdat ik al zoveel bronstfoto's heb gemaakt, is het lastig om weer eens met iets anders te komen.

Ik besluit dat "iets anders" te zoeken in andere standpunten.

Terwijl iedereen de statieven helemaal uitschuift, doe ik het tegenovergestelde.

Bij vogeltjes werkt dat ook zo goed, dus waarom niet bij edelherten?

Zittend op de grond probeer ik een onscherpe heide-voorgrond te creëren en de dieren

toch een beetje op ooghoogte te fotograferen.

De mannen (een edelhertman heet gewoon Hert) zijn in deze periode natuurlijk

de grote trekpleisters. De plaatsherten zijn imposante vechtmachines.

Het grappige bij deze dieren is, dat de mannen denken dat ze de baas zijn, maar dat de dames

toch echt aangeven wat er gebeurt en vooral wanneer.

De dames geven aan waar het bronstroedel zich naartoe beweegt.

Een oudere hinde verkent de situatie en komt dus als eerste ter plaatse.

Ze "zekert" de omgeving en als zij vindt dat het veilig is, volgt de rest van de ploeg.

De mannen blijven nog even op de achtergrond om de omgeving goed in zich op te nemen.

Ook geven de hindes aan wanneer er gepaard kan worden.

Het hert ruikt en proeft wel of de hinde er klaar voor is, maar de hinde is toch degene

die beslist of het feest doorgaat.

Wordt de hinde niet gedekt op de dag dat ze vruchtbaar is, dan komt er later

 in de maand nog een herkansing.

De plaatsherten houden de boel goed in de gaten en afdwalende hindes worden snel

weer "opgehaald" en naar de groep terug gedreven, terwijl ondertussen

de sterke concurrentie op afstand gehouden moet worden.

In eerste instantie worden concurrenten gewaarschuwd dmv het burlen.

Als de kapers dan nog niet verdwijnen, dan doet het plaatshert een uitval en gaat in volle vaart

op de tegenpartij af. 

Want de andere herten blijven proberen om het plaatshert te verdrijven, iedere keer weer.

Het kost het plaatshert aldoor een hoop energie en uiteindelijk

kan het dus een keertje verkeerd aflopen en zal de concurrentie het roedel overnemen.

Maar dat gebeurt uiteraard nooit zonder slag of stoot.

Je hoopt op een keiharde clash, maat hier bleef het bij een beetje duw- en trekwerk.

De dames liggen verveeld te herkauwen en wachten maar af wie er wint.

De uitdager moet nog even wachten, want het plaatshert is hier nog duidelijk de sterkste.

Hoewel de dames prachtig zijn om te bekijken,

komende de meeste mensen uiteraard voor de imposante koningen van het woud.

Het oergeluid van de herten klinkt ieder jaar toch weer fantastisch.

En hoewel de herten bij iedere burl bijna doodgerateld worden dmv cameravuur,

blijft het een belevenis. Op naar september 2014!

Mocht je in de wintermaanden edelherten tegenkomen in welk gebied dan ook,

laat de dieren met rust en zorg dat je ze beslist niet opjaagt, door koste wat kost

een foto van dichtbij te willen maken.

De bronstperiode is zo'n aanslag op de lichamelijke gesteldheid van de herten,

dat je ze letterlijk de dood in kunt jagen.

Tot de volgende keer,

René