Kleine waterralletjes en dodaarsjes worden groot.

Jonge Waterral

Twee weken terug had ik het geluk om jonge waterrallen en jonge dodaarzen te fotograferen.

Als je eenmaal weet waar ze dan te vinden zijn, dan wil je uiteraard graag

van de gelegenheid gebruik maken om er alles uit te halen wat er in zit.

Dus ga ik nogmaals naar dit mooie plekje, maar bij aankomst zakt de moed al

behoorlijk in mijn schoenen.

De droogte van de laatste maanden begint nu wel heel duidelijk zijn tol te eisen.

Het water heeft zich behoorlijk ver terug getrokken en waar normaal

gesproken minimaal 30 cm water staat is nu alleen maar modder te zien.

Geen ideale omstandigheden voor mooie foto's en ik zie al snel dat foto's

van de dodaarzen echt een mazzelmoment moet gaan worden.

Twee kleine plekjes tot waar het water nog komt en geen riet groeit, moet net het punt

worden waar een jonge dodaars zich moet laten zien.

In de verte zie ik genoeg jonge dodaarsjes met een ouder.

De kleintjes worden al aardig groot en zo nu en dan vangen ze zelf al iets te eten,

maar ze worden voornamelijk nog gevoerd door de ouders.

Niet alle visjes zijn voor de kleintjes, want de ouders moeten zelf ook nog eten.

Nu merk ik duidelijk dat het waterpeil gewoon te laag is.

Ze komen maar niet dichterbij en op deze afstand is het prachtig om de 

dodaarzen te observeren, maar echte topplaten zitten er niet in.

Dan laat de eerste jonge waterral zich horen en verleg ik mijn aandacht naar de rand van het riet.

Ik hoor meerdere rallen, maar heb geen idee waar ze zitten.

Waterral

In spanning zit ik te turen naar het riet, terwijl ik ondertussen wel de dodaarzen in de gaten hou.

Dan ineens zie ik iets bewegen in de rietkraag.

Op nog geen vijf meter afstand staat een jonge waterral.

Waarschijnlijk stond hij er al een tijdje, maar ze zijn zo goed gecamoufleerd als ze jong zijn,

dat je ze zo over het hoofd ziet.

Ik heb het idee dat ze inmiddels al iets schuwer zijn en hoop dat ze nog wel uit

de dekking durven te komen.

Nou en of ze dat durven.

Ze weten wel dat er iets raars aanwezig is, dat een raar klikkend geluid maakt,

maar wat het precies is weten ze niet.

Zo nu en dan lopen ze (het zijn er twee) bijna tegen mijn lens aan.

Ik ben waarschijnlijk zo ongevaarlijk, dat even later een jonge waterhoen zelfs aan mijn lens likt.

Ja, dat maakt natuurfotografie natuurlijk zo boeiend en leuk.

Geen mens om je heen, maar wel allerlei soorten vogels, de 1 iets dichterbij

dan de ander. Heerlijk ontspannend maar tegelijkertijd ook wel weer spannend.

Je weet nooit wat er gaat gebeuren, dus je moet wel alert blijven.

Dodaars

Want opeens komt er een dodaars tevoorschijn op 1 van de twee fotogenieke plekjes.

Snel reageren is dan echt noodzakelijk en meestal ben je dan net te laat.

Dan duurt het scherpstellen even te lang en is het momentum al weer voorbij.

Maar soms ben je wel snel genoeg en is de voldoening des te groter.

Nadat de dodaars uit het zicht verdwenen is, neem ik snel mijn normale positie weer in

en is het afwachten of de ralletjes nog iets leuks gaan doen.

Meestal rennen ze maar een beetje heen en weer, maar af en toe zie je ze echt jagen.

Pure concentratie.

Het grappige is dat er op dat moment ook een jonge waterhoen op bezoek komt.

De jonge waterral reageert best fel op de aanwezigheid van het waterhoentje. 

De waterhoen is ook fel en ik hoop op een achtervolging, maar de situatie wordt

al heel snel weer normaal.

Dit is ook voor het eerst dat ik een ral en een hoen zo op elkaar zie reageren.

Ook het waterhoen weet dat er iets niet klopt.

Maar ook nu wordt de situatie ingeschat als ongevaarlijk.

Het waterhoentje gaat rustig op onderzoek uit en komt langzaam maar zeker

steeds dichterbij.

Op een bepaald moment is het hoen zo dichtbij, dat scherpstellen niet meer mogelijk is.

Dan is het moment dat de dodaarzen dichterbij komen aangebroken.

Maar aldoor net niet op de twee plekjes waar ik ze graag zou willen zien.

Er zit nu aldoor wel een rietstengel tussen en dat levert toch niet de foto's op 

die ik in gedachten had toen ik hier naartoe reed.

Maar gelukkig valt er nu weer genoeg regen en kan ik ze eerdaags misschien toch iets beter fotograferen.

Grappig om te zien hoe verschillend van de kleur de diverse dodaarzen zijn.

Met een beetje zonlicht erop, heeft deze een beetje een gouden gloed over zich.

Krakeend (vrouw)

Terwijl ik een paartje krakeenden probeer te fotograferen, zie ik iets vreemds.

Krakeend (man)

Ik zie twee ralletjes vlak voor mijn neus heen en weer rennen, maar ik heb het idee

dat er ook net eentje het riet inschoot.

En ja hoor, het blijken dus niet twee jonge ralletjes te zijn, maar het zijn er drie.

Dat verklaart een hoop voor mij, want ik vond ze af en toe verdacht snel.

Nu ik ze alle drie in het vizier heb, wordt het een uitdaging om ze met elkaar op 1 foto te krijgen.

Het blijkt een onmogelijke opgave te zijn en het lukt me maar net om er twee

op 1 plaat te krijgen. Om de toch een beetje snelle sluitertijd te krijgen, moet ik het diafragma 

net even te ver open zetten, waardoor hierboven alleen de linker vogel scherp(achtig) is.

Toch net goed genoeg om even te laten zien, want het is best wel bijzonder.

Tot de volgende keer,

René