Op jacht naar vissende nonnetjes

Fuut 

Al een paar jaar probeer ik om visetende nonnetjes van dichtbij te fotograferen.

Inmiddels veel nonnetjes gezien, zowel mannetjes als vrouwtjes, maar het wil

maar niet lukken om er eentje te platen die net een vis gevangen heeft.

Omdat de aanhouder wint, posteer ik mij maar weer eens langs de waterkant

in afwachting van langs zwemmende nonnetjes.

Nonnetje (man)

Als het nog behoorlijk donker is, duikt er vlakbij een nonnetje op tussen de smienten.

Dat is nog eens een goede start van de dag.

Helaas heeft deze non nog geen honger en zwemt verder.

Maar vandaag gaat het gebeuren.

Ik weet het nu al zeker.

Terwijl ik eventjes door de gemaakte foto's blader, hoor ik dichtbij

het geluid van een aalscholver.

Aalscholver

Deze vogel doet iets wat ik nou nog nooit heb gezien van een aalscholver.

Hij imiteert een ijsvogel!

Een topkandidaat voor Holland's Got Talent.

Je ziet hem zoeken naar prooien, terwijl hij op z'n uitkijkpost zit.

De aalscholver duikt ook echt in het water en komt een stukje verder

weer naar boven met een visje in zijn snavel.

Echt een fantastisch gezicht.

Langzaam maar zeker komt de zon op.

Volwassen Fuut

Ik zie overal prachtige kleuren, maar zonder vogel kan ik geen echt aansprekende foto maken.

Maar gelukkig komt er net op het juiste moment een fuut langs glijden.

Op deze foto is het net of de fuut een pareltje in zijn snavel heeft.

Hahaha, een vermomde parelduiker ;-)

Eerst die aalscholver en nu dit.

Grappig om te zien dat futen altijd op exact dezelfde wijze onder water duiken.

Terwijl het licht voor de derde keer deze ochtend begint te veranderen,

zie ik in de verte een stuk of zes witte vogels op het water.

Te ver om te zien of het nonnetjes zijn of misschien gewoon meeuwen.

Omdat de zon niet zo hoog komt in de winter, blijft het licht zacht.

Maar het krijgt nu een blauwe gloed en een wilde eend komt vlak voor mij even dobberen,

zodat ik vast de belichting even kan bepalen, voordat de nonnetjes komen poseren.

De wilde eend heeft er duidelijk zin.

Hoewel hij mij niet kan zien, weet de eend toch dat er iets niet helemaal klopt.

Het geluid van de camera past gewoon niet bij de omgeving.

Maar ook deze eend heeft snel door dat er geen enkel gevaar dreigt en

blijft op zijn gemakkie een beetje heen en weer zwemmen.

Inmiddels heb ik de 6 witte watervogels beter kunnen bekijken en het zijn wel degelijk nonnetjes.

Ik zie ze in de verte regelmatig onderduiken en af en toe met een visje bovenkomen.

En.......... ze komen overduidelijk mijn kant op.

Een schreeuwende fuut zorgt er voor, dat ik mijn blik weer op de ruimte

vlak voor me richt.

Het lijkt er op dat dit deel van het water gedeeld wordt door een paartje futen

en een jonge fuut. Die laatste zal wel een kind zijn van het stelletje en 

de jonge fuut blijft deze ochtend ver weg.

In het aanzicht van naderende nonnetjes, vangt de fuut een baars.

De baars is te groot om in 1x naar binnen te krijgen en dus begint de fuut de vis

zodanig te positioneren, dat deze alsnog behoorlijk makkelijk naar binnen gewerkt kan worden.

Dat duurt eventjes zodat ik net genoeg tijd heb om een aardige serie te maken.

Vissende vogels zijn altijd bijzonder lastig om te fotograferen.

Je weet nooit waar ze opduiken en als ze dan met vangst weer naar boven komen,

hebben ze de vis vaak al doorgeslikt voordat je scherp kunt stellen.

Daarom moet je in dit soort gevallen het geluk hebben, dat de vangst net 

eventjes te groot is om snel naar binnen te werken.

Luierende smienten genoeg op de plas, maar daar kom ik niet voor.

Nog een meter of 30 voordat de nonnetjes binnen de ideale afstand zijn.

Maar of er één of ander teken gegeven wordt.....

Ineens gaan de nonnetjes op de vlucht.

Geen enkele ander vogel raakt in paniek.

Alleen mijn doelsoort voor vandaag heeft er geen zin in.

Soms kan vogelfotografie zooooooo frustrerend zijn.

Nou ja, dan maar een welwillend waterhoentje op de foto ;-)

Precies op de afstand waar ik de nonnen wilde hebben.

Maar ja, die hadden er vandaag dus helemaal geen zin in.

Ik hoop ze deze winter toch wel een keertje echt mooi op de foto te kunnen zetten.

Tot de volgende keer,

René