Verwachte en onverwachte bijvangsten

Kuifduiker

Al ruim een jaar probeer ik mij iedere keer op een bepaalde doelsoort te richten,

 als ik met mijn camera op pad ga.

Dat vergt wat voorbereiding, maar als het dan ook daadwerkelijk lukt, geeft het altijd een kick.

Als je geluk hebt, dan zit je doelsoort bij wijze van te spreken gewoon op je te wachten.

De sperweruil in Zwolle is daar een prachtig voorbeeld van.

Maar dat zijn uitzonderingen en meestal moet je gewoon zoeken, goed kijken en luisteren 

en uiteraard afwachten tot die doelsoort in je gezichtsveld komt.

Tijdens dat soort zoektochtjes/observaties komen er altijd andere soorten dieren langs.

De ene keer zijn het dieren die je als normale bijvangst mag betitelen, andere keren

komt er iets heel onverwachts voor je lens.

Afgelopen weekend had ik dit soort momenten.

Er was een grote groep sneeuwgorzen vlakbij mijn huis gesignaleerd en hoewel ik

een paar maanden terug een mooie serie heb kunnen maken, trekt het toch.

Sneeuwgors (11-11-2013)

Als ik op de plek aankom waar de groep sneeuwgorzen zou moeten zitten, bekruipt mij direct 

het gevoel, dat het vandaag niet zal lukken. Overal grote bergen aarde en zand, motorcrossers

en wandelaars met honden. Maar ja, ik heb maar ongeveer twee uurtjes en om nu

nog naar een andere plek te gaan schiet ook niet op.

Zo'n grote groep vogels is altijd lastig om te fotograferen.

Eén exemplaar is altijd veel makkelijker te benaderen, omdat je de concentratie volledig

op dat ene vogeltje kunt leggen.

Wordt het vogeltje onrustig, dan even rustig aan.

Met 1 vogeltje weet je gewoon snel wanneer de afstand net goed is.

Groepen zijn lastiger in te schatten.

Er hoeft maar 1 schichtig exemplaar tussen te zitten en ze gaan constant op de wieken.

Wonder boven wonder denk ik de groep te zien.

Als ik dichterbij kom zie ik geen enkel wit vogeltje, maar bruin/gelige vogeltjes.

Graspieper

Een groepje graspiepers heeft mij in de maling genomen.

Tsja, als je geen verrekijker bij je hebt, ga je wel eens de mist in.

Ook in deze groep zitten een aantal hele schuwe exemplaren.

Wat ook opvalt is dat de groep niet zo dicht bij elkaar blijft, zoals sneeuwgorzen dat meestal wel doen.

Omdat dit toch een leuke bijvangst is, probeer ik ze wel even op de foto te zetten

Als de meest relaxte graspieper dan ook opschrikt door allerlei omgevingslawaai en de poten neemt,

geef ik deze poging maar op en geef mezelf nog 15 minuten om de gorzen te vinden.

Zwarte kraai

Kraaien zie je natuurlijk overal, maar omdat deze zo mooi van mij af zit,

komt het verenkleed goed tot z'n recht.

Eigenlijk let je daar nooit zo op bij dit soort vogels, 

maar de kraai heeft een prachtige tekening van de veren.

De zin om verder te zoeken neemt snel af, want ik weet dat als ik de groep al zou vinden,

het een hele klus wordt om dichterbij te komen en mooie foto's te maken.

Als ik bijna bij de auto ben, hoor ik op een stuk bijna onbegaanbaar terrein aan het water

een geluidje dat mij doet denken aan een buidelmees.

Het stukje terrein is naar mijn idee uitermate geschikt voor buidelmezen

en ik ga natuurlijk even op onderzoek uit.

Als ik het zachte geluidje eenmaal goed gelokaliseerd heb, begint het turen naar de begroeiing.

Na een minuut of vijf zie ik iets bewegen, maar het heeft nou niet bepaald de kleur die ik verwacht.

(Siberische?) Tsiftjaf

In het riet zie ik een geelachtig vogeltje zitten en denk direct aan een tjiftjaf.

Maar het geluidje kan ik niet thuisbrengen.

De ééntoninge fluittoon a la de buidelmees hoort niet bij dit vogeltje.

Als ik op internet snuffel kom ik terecht bij de Siberische Tjiftjaf.

Iets anders kan ik er niet van maken en als het waar is, dan is het een erg leuke bijvangst.

Maar terwijl ik het kleine, gelige vogeltje probeer te fotograferen en om de haverklap

tot mijn enkels in de modder zak, zie ik in de verte op het water iets zwemmen, 

wat mijn aandacht direct trekt.

Vorig jaar ben ik een keer of 4 op pad gegaan om een kuifduiker te fotograferen.

Of de vogel zwom te ver weg of was gewoon niet te vinden.

Nu lijkt het erop, dat er eentje recht op mij af komt zwemmen!

Ik kijk nog eens goed en zie nu dat het zeker geen fuut is.

Rustig blijven staan en afwachten tot de vogel onder water duikt.

Als de vogel inderdaad duikt, neem ik een paar grote stappen, zodat ik vlakbij de waterkant

kom en ga direct in het natte zand liggen.

Dan is het afwachten waar de vogel weer boven komt.

Kuifduiker

Kijk, dat zijn nou de leuke en erg onverwachte bijvangsten.

De kuifduiker komt niet zo heel ver van mij vandaan weer boven water.

Op zijn gemakkie zwemt hij voorbij, maar duikt jammer genoeg weer snel onder.

Ik had gehoopt dat de kuifduiker eventjes rond zou gaan dobberen, maar als de vogel

weer bovenkomt blijkt hij weer van mij af te zwemmen.

Erg jammer, want ik had hem graag iets langer voor de camera gehad.

Om even het verschil te laten zien met de fuut:

Fuut

Als je aan de waterkant bent, dan is de fuut een betrekkelijke normale bijvangst.

Maar in het juiste licht en met een laag standpunt, wordt het toch ook een prachtige vogel.

En nog 1 plaatje in het bijna laatste avondlicht.

Tot de volgende keer,

René