De Grauwe Klauwier deel II

Grauwe Klauwier (vrouw)

In dit tweede deel over de grauwe klauwier is er voornamelijk aandacht voor de vrouwen

en voor de kinderen van verschillende leeftijden.

Op 1 van de vier verschillende plekken waar ik grauwe klauwieren tegenkwam,

hoorde ik een jong bedelen in een struik op een meter of 8 afstand van de weg.

Als ik aan kwam rijden vloog het vrouwtje direct weg, maar na een minuut of 10

was ze aan de auto gewend en kwam ze weer terug.

Een sprinkhaan voor het jong.

Jagen gebeurde vanuit de bessenstruik of vanaf bovenstaand paaltje.

De klauwieren die ik allemaal zag jagen, deden dat allemaal op dezelfde wijze.

Ze speurde naar een prooi op de grond, vlogen er naar toe en op hun dooie gemak

werd de prooi gepakt en ergens anders opgegeten.

Ad maakte mij er op attent, dat de grauwe klauwieren die hij al jaren

volgt, wel prooien in de lucht vingen.

Helaas gebeurde dat hier geen enkele keer.

Het vrouwtje speurend naar prooien.

Als het vrouwtje op dit hoogste uitkijkpunt zat, zag je haar meewiegen met 

de door de wind bewegende tak.

Een beetje hypnotiserend effect.

Het jonge klauwiertje (ik denk een mannetje) zat erg rustig af te wachten in de struik.

Maar als hij zag dat moeder een prooi te pakken had, begon het bedelen.

Luid roepen en maar flink bewegen met de vleugeltjes.

Een ritueel dat veel vogeltjes doen.

Bekkie open en maar wapperen met de vleugels

En hup daar ging moeder weer naar 1 van de vaste uitkijkplekken.

Sommige prooien werden eerst ontdaan van harde delen en de angel.

En de kleine maar schreeuwen........

 Als moeder alleen maar even kwam kijken hoe het met het jong ging, zat

de kleine haar een beetje schaapachtig aan te staren.

Wat? Niets lekkers?

Op andere plekken zag ik de iets oudere jongen.

Af en toe zaten ze op prachtige fotogenieke plekjes, maar deze jongen werden

helaas niet meer gevoerd.

Dit zijn qua licht en achtergrond toch veel mooiere plekken.

Geen prikkeldraad dat de foto ontsierd.

Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Broer (rechts) en zus (links)

Jonge vogels zijn goed te herkennen aan de lichte snavelkleur.

Maar zodra ze al ietsje ouder zijn en voor zichzelf beginnen te zorgen,

lijkt het wel dat de snavel ook donkerder van kleur wordt.

Zijn de jonge mannetjes nog wel te herkennen, bij de vrouwtjes wordt het al 

een stuk lastiger, als ze iets ouder zijn.

Naar mijn idee hele jonge dames, maar helemaal zeker ben ik er niet van.

Als vogels zich voor je neus beginnen te poetsen, weet je dat je volledig geaccepteerd bent

en dat je geen enkel gevaar vormt voor de vogels.

Op en neer wippende vogels betekent dat je bijna de veiligheidsgrens bereikt hebt.

Een meter verder en de vogel is gevlogen.

Als je dan allerlei soorten foto's hebt gemaakt, wordt het tijd voor vliegbeelden.

Nou heb ik niet bepaald een set waarmee je makkelijk kleine vliegende vogeltjes op de plaat zet.

Het is dus een kwestie van doorzetten en geluk,

Het geluk is dan voornamelijk dat de autofocus net snel genoeg is op het juiste moment.

Maar iedere keer is het toch net niet.

Net niet de juiste scherpte, waar je dan zo op hoopt.

Als ik toch eens een leuke prijs win.........

Het vrouwtje in de aanval op een prooi.

Aanvliegend mannetje.

Als zijn kop nou eens op de plek van z'n kont gezeten had .......

Dat gebeurde mij dus een paar keer.

Vliegen ze net de verkeerde kant op.

Als laatste nog eentje van de moeder in het avondlicht.

In een volgend blog aandacht voor een jonge Koekoek,

daarna volgt een blogje met de andere soorten vogels uit Frankrijk.

Jonge Koekoek gevoerd door een kleine Karekiet.

Tot de volgende keer,

René