Vakantie in Frankrijk deel 1: De Grauwe Klauwier

Grauwe Klauwier (man)

We gaan op vakantie naar Frankrijk en nemen mee.........

Tsja, wat neem je dan voor fotospullen mee?

Nu gaan we al wat jaartjes op vakantie naar Frankrijk en het valt altijd tegen

qua vogelfotografie in de zomermaanden.

Er zijn gewoonweg teveel en te grote stukken natuur, waarvan

een groot deel niet toegankelijk is, omdat het privé-terreinen zijn.

Speelt ook nog eens mee dat de vogels in Frankrijk erg schuw zijn,

omdat de Fransen er heel wat vangen en opvreten.

Mijn vaste camera met 50-500 mm lens, een extra body en de macro-lens

gaan in ieder geval mee. Omdat ik meestal vanuit de auto fotografeer en

af en toe een wandeltocht maak, neem ik mijn monopod en rijstzak mee.

Wegens ruimtegebrek en omdat ik rekening moet houden

met gewicht, laat ik mijn grote statief thuis.

Dom, dom, dom blijkt tijdens de vakantie.

Gelukkig stop ik nog wel even een camouflagekleedje in de achterbak.

Huismus met prooi

Na aankomst eerst de caravan goed neerzetten en de rest opbouwen voor 

drie weken vakantie. De eerste week is het bloedheet en beslist geen fotoweer,

behalve wat plaatjes schieten bij de caravan.

Dan is het wel lekker om een beetje te verkennen in de auto met de airco aan.

Vorig jaar kon ik uitgebreid Grauwe Klauwieren fotograferen en dat was maar 

50 kilometer noordelijker dan waar we nu zijn.

Als je eenmaal weet naar welk biotoop je moet uitkijken om deze vogels te zien,

is het betrekkelijk makkelijk om ze in deze regio te vinden.

Maar nogmaals, je moet weten waar je moet zoeken.

Grauwe Klauwier (man)

Al snel vind ik een mooi landweggetje met van die beetje verwaarloosde akkertjes.

Daar omheen van dat fijne struweel van struiken met stekels en bramenstruiken.

Precies het biotoop voor de Grauwe Klauwier.

Omdat het op de verkenningsdag te warm is, zie ik geen enkele vogel.

Maar ik weet met 100% zekerheid, dat als er klauwieren in de streek aanwezig zijn, 

ze zeker in dit gebiedje zullen leven.

Daarom ga ik de volgende ochtend lekker vroeg op pad en al snel

worden mijn vermoedens bevestigd.

Jonge Grauwe Klauwier

Op de telefoondraden zitten her en der wat jonge vogels.

Als het warm is hebben vogels vaak hun snavel open, wat voor verkoeling zorgt.

Een jong op verroest prikkeldraad

Medio juli zijn ze het best te fotograferen, omdat de jongen dan bijna

groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.

Omdat de jongen nog niet zo heel schuw zijn en de oudervogels

toch op de jongen blijven letten, laten ze zich goed bekijken.

Maar het probleem is altijd om ze van dichtbij te kunnen fotograferen.

Grauwe Klauwier (vrouw)

 In een gebiedje van een paar vierkante kilometers kom ik vier plekken tegen

waar de grauwe klauwieren een territorium hebben.

Het ene paartje is makkelijker te fotograferen dan het andere en 

na een paar dagen weet je waar je het beste kunt zijn.

Grauwe Klauwier (vrouw)

De mannetjes zijn natuurlijk het mooist, maar de vrouwtjes hebben ook een hele mooie tekening.

Tijdens het zoeken naar de klauwieren, kom ik tot de ontdekking dat er

in dit gebied enorm veel te zien valt.

Ik zie eekhoorns, op verschillende plekken zie ik hermelijnen, ik hoor heel

veel groene spechten, overal cirkelen buizerds rond en vliegen de jonge

boeren- en huiszwaluwen in de rondte.

Buizerd

Jonge Boerenzwaluw

Een hoop mooie soorten maar ze fotograferen is vers 2.

De groene spechten zijn nog schuwer dan in Nederland en de begeerlijke hermelijnen

zijn ook onmogelijk te fotograferen ivm de welige begroeiing.

Dus blijft de focus liggen op de Klauwieren.

Dan hoop je om een keer een foto te maken van een klauwier met een jonge vogel of

hagedisje als prooi, maar achteraf ben ik al blij met deze sprinkhaan.

Vrouwtje op de uitkijk.

Maar ik begin er langzaam maar zeker genoeg van te krijgen om alleen maar

grauwe klauwieren, en af en toe eens een buizerd, te fotograferen.

Vorig jaar had ik daar ook al zoveel foto's van en het meeste is meer van hetzelfde.

Dan zie ik in de verte iets waarvan de adrenaline begint te stromen.

Het zal toch niet.........

Als ik nog eens goed kijk, weet ik het zeker.

Het silhouet is onmiskenbaar.

Een Hop!

Hop

Ik kan een paar foto's maken, voordat een voorbij komende fietser roet in het eten gooit.

Maar waar 1 hop is, zijn er waarschijnlijk meer.

Dus ipv de camera op te bergen, ga ik de dagen daarna op jacht naar de hop.

De volgende dag weer vroeg uit de veren en weer op verkenning.

Als ik een andere weg insla bij de grauwe klauwieren, kom ik op een bepaald moment

op een plek waar ik meerdere groene spechten hoor roepen.

Als ik uitstap hoor ik ook nog iets anders.

Twee keer een blaffend geluid.

Het lijkt op een hondje in de verte, maar het is

onmiskenbaar de roep van een Woudaapje.

Maar ik zie geen water.

Ik besluit om richting het geluid te lopen en kom bij een rietkraag en als ik daar doorheen stap,

zie ik twee purperreigers wegvliegen.

Purperreigers

Ik zie een prachtig meer voor me en het is waarschijnlijk een plek

waar weinig of geen publiek zal komen.

Ik ga eventjes rustig aan de waterkant zitten om eens te zien of er iets te beleven valt.

Een ijsvogel komt langs vliegen, ik zie een rode wouw en een zilverreiger in de verte.

Genoeg om te fotograferen en dit wordt mijn plekje de komende ochtenden.

Uitzicht op het meer

Gelukkig heb ik een camouflagekleedje meegenomen, maar het statief

ga ik wel heel erg missen.

De meeste vogels vertoeven het liefst aan de linkerkant van het meer en

daar zijn de lichtomstandigheden heel slecht.

Te lange sluitertijden en zonder goed statief zullen foto's met actiemomenten onscherp zijn.

In 1 van mijn blogjes zal ik even een aantal van dit soort platen tonen.

In een volgend blog zullen de bewoners van dit meer aan bod komen,

zoals deze:

Grote Zilverreiger

Tot de volgende keer,

René